Ποτέ δεν πίστευες πως είμαι ικανή
να βρω τη δύναμη να φύγω από κοντά σου
και τη ζωή μου να τη φτιάξω απ’ την αρχή
χωρίς να έχω την βοήθεια την δικιά σου
Προσωπικότητα είχα πάντοτε κι αξία
μα σ’ αγαπούσα και γινόμουνα θυσία
να υποφέρεις ήρθε τώρα κι η σειρά σου
θ’ ακούς για μένα και θα καίγεται η καρδιά σου
Αχ πόσο μοιάζουμε εμείς οι δυο
ψυχούλα ψάχνω κι εγώ να βρω
έξω κι αν βρέχει, βρέχει κι εδώ
και πού φωλιά να ζεσταθώ.
Αχ πόσο μοιάζουμε εμείς οι δυο
άνοιξη να `ρθει κι εγώ ζητώ
έξω σκοτάδι, νύχτα κι εδώ
εσύ πετάς μα εγώ δεν μπορώ.
Qui a séché mes larmes et qui m'aimait encore
Tout ça c'est du passé
Notre dame est là plus que jamais
C'est une belle aventure
À laquelle je repense de moins en moins souvent
Car elle m'a fait du mal malgré le printemps