Ρετρό καθηγητές

Διάβασα με πολύ προσοχή και ενδιαφέρον τις καταγεγραμμένες εμπειρίες των καλών φίλων του φόρουμ και μου επιτρέπετε να εκφράσω τον βαθύ μου αποτροπιασμό για όλες τις περιπτώσεις δασκάλων και καθηγητών που χρησιμοποίησαν βία σε μικρά και ανυπεράσπιστα παιδιά. Αίσχος ντροπή και όνειδος μαζί για αυτά τα ανθρωποειδή-ορκ που κατά τραγική ειρωνία της μοίρας έπρεπε να διδάξουν και να μάθουν γράμματα (!!!) στα παιδιά όλων μας.
Κρεσέντο σκοταδισμού σε μια εποχή τόσο παρωχημένη που φαντάζει και ευτυχώς είναι πολύ μακρινή. Δάσκαλοι και καθηγητές να τους πιείς στο ποτήρι, που ξυλοκοπούσαν ανελέητα μικρά παιδιά βγάζοντας τα κτηνώδη κομπλεξικά απωθημένα τους. Ας τολμούσαν να τα κάνουν και τώρα. Ο εξοστρακισμός τους θα ήταν η μικρότερη δυνατή τιμωρία που θα έπρεπε να επιιβληθεί.
Ειχαν τύχει και στον γράφοντα περιπτώσεις βίας και ξυλοδαρμού των "σεβάσμιων" δασκάλων σε συμμαθητές μου και σε μένα. Αλλά επειδή οι συγκεκριμένοι έχουν αποδημήσει εις Κύριον θα μου επιτρέψετε να είμαι πολύ φειδωλός στους χαρακτηρισμούς μου γιατί ανήκουν πλέον σε άλλη διάσταση και ας κριθούν εκεί.
Εν κατακλείδι είναι ίσως το μοναδικό ρετρό θέμα του φόρουμ που δεν το θυμόμαστε με νοσταλγία αλλά με αποτροπιασμό ειδικά στο θέμα της απρόκλητης βίας δασκάλων σε μικρά παιδιά.

Στο μάθημα των Γαλλικών είχα από την Α έως και την Γ Γυμνασίου μια καθηγήτρια η οποία δεν με χώνευε από την αρχή.
Μου άρεσαν τα γαλλικά και έκανα φιλότιμες προσπάθειες για να ανταπεξέλθω στο μάθημά της. Διάβαζα, έκανα τις ασκήσεις που μας έβαζε αλλά είχα ένα μικρό αγκαθάκι με την ορθογραφία, ως προς την διόρθωση από την καθηγήτρια: μου έβαζε μηδέν ακόμα κι αν είχα ασήμαντα λάθη (η διόρθωση γινόταν με κόκκινο στυλό)...Είχα αφάνταστα στενοχωρηθεί αλλά δεν το έβαζα κάτω, διάβαζα πολύ και περνούσα τις εξετάσεις για τα διπλώματα γαλλικών που είχαμε στο επίπεδό μας. Στο Λύκειο άλλαξα καθηγήτρια και ησύχασα...

BETTY BOOP είπε:

Στο μάθημα των Γαλλικών είχα από την Α έως και την Γ Γυμνασίου μια καθηγήτρια η οποία δεν με χώνευε από την αρχή.
Μου άρεσαν τα γαλλικά και έκανα φιλότιμες προσπάθειες για να ανταπεξέλθω στο μάθημά της. Διάβαζα, έκανα τις ασκήσεις που μας έβαζε αλλά είχα ένα μικρό αγκαθάκι με την ορθογραφία, ως προς την διόρθωση από την καθηγήτρια: μου έβαζε μηδέν ακόμα κι αν είχα ασήμαντα λάθη (η διόρθωση γινόταν με κόκκινο στυλό)...Είχα αφάνταστα στενοχωρηθεί αλλά δεν το έβαζα κάτω, διάβαζα πολύ και περνούσα τις εξετάσεις για τα διπλώματα γαλλικών που είχαμε στο επίπεδό μας. Στο Λύκειο άλλαξα καθηγήτρια και ησύχασα...

Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...

Σοβαρα μιλας; Σε μηδενιζε για λαθη ασημαντα; Τοτε λοιπον ειχε μεγαλη εμπαθεια και κακως γινονται καθηγητες ανθρωποι σαν αυτην.

@Bambinella
σε συζήτηση που είχα στο παρελθόν με μια πολύ καλή μας φίλη, επίσης καθηγήτρια γαλλικών , μου είχε πει ότι βαθμοί όπως το μηδέν, αποθαρρύνουν τα παιδιά για μάθηση. Θα μπορούσε να γράψει η καθηγήτρια ένα σύντομο σχόλιο για την ορθογραφία αλλά όχι να βάλει και μηδέν...
Γενικά δεν είχα πρόβλημα με δασκάλους/καθηγητές στο σχολείο αλλά η καθηγήτρια των γαλλικών στο σχολείο μας ήταν περίπτωση.

εγώ όσο κι αν φαίνεται παράξενο, δεν είχα πρόβλημα σχεδόν με κανένα καθηγητή, γιατί με συμπαθούσαν εξ' αιτίας του πατέρα μου και της μάνας μου (κι οι δυο ήταν διορισμένοι στο ίδιο σχολείο-που φοιτούσα αναγκαστικά κι εγώ, μιας και ήταν ιδιωτικό). εγώ ήμουν ο κλασσικός τύπος του σπασίκλα, που διάβαζε πολύ κλπ. εκτός από τον γυμναστή που δεν με χώνευε, γιατί όπως είπα ήμουν σπασικλάκι, αντιαθλητικός, δεν συμμετείχα στα παιχνίδια, στο ποδόσφαιρο, ήμουν αδέξιος κλπ. το χειρότερο όμως ήταν η παρέλαση! στην οποία δεν έβρισκα τίποτα το χρήσιμο. ίσως όμως αυτός να έβρισκε, μιας και όπως προείπα ήταν ιδιωτικό. σοβαρότατο πρόβλημα όμως αντιμετώπιζα δυστυχώς με τους συμμαθητές μου, κλασσικοί τύποι από νεοπλουτάκια, οι οποίοι είχαν όλη την έπαρση και τον εγωισμό που τους έδινε η θέση τους. ένα περισσότερο με αντιπαθούσαν γιατί η μάνα μου, αρνιόταν πεισματικά τις προσκλήσεις των γονιών τους για κοινωνική συναναστροφή (ελάτε στο σκάφος, ελάτε στο ξενοδοχείο να σας περιποιηθούμε κλπ.) οπότε μας θεωρούσαν και ψηλομύτες και ακατάδεχτους συν τοις άλλοις. η μάνα μου το έκανε όμως για να μην τους είναι υποχρεωμένοι, αυτοί δεν κάναν τις προσκλήσεις για το καλό της ψυχής τους αλλά γιατί σίγουρα θέλαν κάποιο αντάλλαγμα. χώρια που μετά θα άρχιζαν τα κουτσομπολιά, πήγε στον τάδε γιατί όχι και σε μένα κλπ.

Στις Α' και Β' Γυμνασίου (1984-1986) είχα την τύχη (και την τιμή) να έχω μια ρετρό φιλόλογο, την κα Βαρλάμη. Πρέπει να ήταν 40+ χρονών. Ρετρό από την άποψη ότι τέτοιοι άνθρωποι σε ενέπνεαν να γίνεις καλύτερος μόνο και μόνο από τον ωραίο τρόπο που σου φέρονταν. Δεν έκανε το σούπερ μάθημα, δεν άρχιζε τις φαμφάρες ότι τα παιδιά έχουν πάντα δίκιο κλπ. Και μόνο που σε κοίταγε, κέρδιζε την εκτίμηση σου και σου έδινε, χωρίς να σου πει κάτι ιδιαίτερο, κίνιτρο να γίνεις καλύτερος απλά και μόνο για να της ανταποδώσεις την καλοσύνη που σου έδειχνε. Πολλά παιδιά έλεγαν το ίδιο με εμένα, ακόμα και πολύ παλιότεροι μαθητές που την είχαν καθηγήτρια! Και έρχομαι στο ζουμί της υπόθεσης. Μια φορά έκανα την καγκουριά μου στην τάξη και εισέπραξα σφαλιάρα! Πόσο δίκιο είχε. Αμέσως κατάλαβα ότι δεν το έκανε για να με τιμωρήσει/μειώσει αλλά για να μου δείξει ότι φέρθηκα υποτιμητικά σε συμμαθητή μου και την απογοήτευσα. Φυσικά το μεγαλείο της το έδειξε την επόμενη ώρα στο μάθημα όπου μου φερόταν σαν να μην είχα κάνει κάτι γελοίο πριν μισή ώρα! Μέσα σε λίγη ώρα η Κυρία αυτή με τιμώρησε κάνωντας με να μετανοιώσω για τη βλακεία μου και με ενθάρυνε να συνεχίσω να προσπαθώ να γίνω καλύτερος. Τι πεφωτισμένοι άνθρωποι είναι αυτοί;;; Τι απίστευτες γνώσεις παιδαγωγικής είχαν; Μακάρι να υπάρχει σε κάθε σχολείο μια κα Βαρλάμη! Νομίζω ότι δεν ζει πιά. Θα θυμάμαι πάντα τη γλυκιά της μητρική όψη και τη σφαλιάρα που μου άξιζε.

Για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα, λέω απόψε να σας διηγηθώ ένα αστείο σκηνικό (αν και όλοι έχουμε βιώσει άπειρα τέτοια με cult καθηγητές). Το σημερινό αφορά έναν από τους Φιλόλογους που είχα στην Α Λυκείου. Μιλάμε ότι οπτικά ήταν ένα ενσαρκωμένο σκίτσο του Ακοκαλίδη από τα κόμικς Κωμωδίες του Αριστοφάνη (σας έχω φωτο..)! Γλυκύτατος άνθρωπος, καλός και χαλαρός, ωστόσο το γράμμα Σ το πρόφερε συνήθως ως Θ κι έτσι το χαμε συνηθίσει και αποδεχτεί όλοι μας φυσικά στην τάξη. Ξεκινάει να μας διαβάζει το θέμα Έκθεσης (γιατί είχαμε τεστ κι έπρεπε να το μεταφέρουμε γραπτώς στην κόλλα μας): «Μπλα, μπλα, μπλα, οι πολιτικοί και οι ιθύνοντες της χώρας..μπλα μπλα» Περνάει πάνω απ τα θρανία μας για να δει αν είχαμε ολοκληρώσει το θέμα και παρατηρεί σε όλους γραμμένη την λέξη Ισύνοντες (εμείς χαμπάρι δεν είχαμε τότε περί της έννοιας..). Φουντώνει ξαφνικά και φωνάζει « Όχι ρε παιδιά ισύνοντες, ΙΣΥνοντες!» Ε, λέμε κύριε κ μεις αυτό γράψαμε! «´Οχι, όχι, Ισύνοντες!!» Εμείς, λόγω άγνοιας του όρου όπως είπαμε νωρίτερα, μείναμε για λίγα λεπτά παγωμένοι μη ξέροντας τι σκ@@ά να γράψουμε τελικά.. Ε, είδε κ απο ειδε ο άνθρωπος και μας το γράφει στον πίνακα: ΙΘΥΝΟΝΤΕΣ. Μιλάμε «κλάψαμε» όλοι (αυτόματα και παράλληλα) μαζί από τα γέλια τόοοοσο πολύ σ εκείνη τη φάση που ο καθηγητής σάστισε (σου λέει βλαμμένα θα ναι τα παιδιά). Να ναι καλά στην άλλη διάσταση που πλέον είναι, πάντως ακόμη τον μνημονεύουμε και σκάμε στα γέλια (για τη δική μας αφέλεια και *****υνση που σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη προφορά του και εμφάνιση μας χαρίστηκε μία επική σχολική στιγμή) Από τότε και μετά δεν ξεχάσαμε ποτέ τη σημασία της εν λόγω λέξης