Δεν πιστεύω πως είναι ζήτημα "καλόπαιδου" ούτε φυσικά πως δεν το σκέφτηκε κανείς ως τα τώρα και το σκεφτήκαμε εμείς εβδομήντα χρόνια μετά. Καθόλου τυχαία, την εποχή που άνθιζε το ελληνικό σινεμά οι ταινίες που κατάφεραν να κάνουν κάτι στο εξωτερικό δεν ήταν κωμωδίες. Με εξαίρεση το Κυριακάτικο Ξύπνημα και το Ποτέ την Κυριακή τα οποία βέβαια ανήκουν σε άλλη κατηγορία για διάφορους λόγους.
Αυτό που εννοούμε εμείς όμως όταν μιλάμε για ελληνική κωμωδία αμφιβάλλω αν θα έπιανε έξω. Κύριο εμπόδιο η γλώσσα. Μετά τα ήθη. Πως στην ευχή να βγάλουν γέλιο σ έναν ξένο; Πως να μεταφραστούν τα λογοπαίγνια του Ζήκου; "Σας μερσό μανταμ, ορεν ντουβάρ";
Ή πως να καταλάβει ο Άγγλος το άγχος του Βέγγου να παντρέψει τις αδερφές του; Ή τα απειρα λογοπαίγνια της ταινίας;
" Ιεροψάλτης αριστερός, των Αγίων Θεοδώρων"
"Α θεοδωρακικός δηλαδή, το ίδιο κάνει"
Οι περισσότερες από τις ατάκες που έμειναν στην ιστορία θα πήγαιναν χαμένες. Ακόμα και της Βουγιουκλάκη το "είναι καλός ο πρόεδρος; μάλακός;" "χμμ, μαλακοφέρνει..."
Υπάρχουν βεβαίως κωμωδίες αυτές των καταστάσεων που θα μπορούσαν να μεταφραστούν. Ας πούμε ο φίλος μου ο Λευτεράκης. Αλλά κι αυτές θα χάναν στη μετάφραση. Τελικώς το αποτέλεσμα θα έδειχνε μάλλον παρωχημένο και θα υποτιμούσε και τους ηθοποιούς και τους σεναριογράφους. Κι αυτό συμβαίνει όχι γιατί δεν είχαμε ηθοποιούς που θα μπορούσαν να σταθούν έξω, είχαμε και πολλούς μάλιστα. Συμβαίνει γιατί οι ταινίες στόχευαν σε ελληνικό κοινό. Η δομή τους ήταν τέτοια, τα σενάρια ήταν τέτοια. Πως θα μπορούσε ένας Ευρωπαίος του 2020 να κατανοήσει τα αμόρφωτα φτωχοκόριτσα που δούλευαν υπηρέτριες και το άγχος τους να φτιάξουν την προίκα τους και τόσα άλλα;