Tι σας "Φόβιζε μικρούς" στην τηλεόραση

Εμένα με είχε φοβίσει μικρή ο θάνατος του Πάνου Χατζηκουτσέλη στην Αναδυομένη που προβαλλόταν το 78-79.(Πήγαινα δευτέρα δημοτικού). Είχε πέσει από ένα γκρεμό προσπαθώντας να κόψει κρϊνα που άρεσαν στην Κλέλια. Η σκηνή ήταν πολύ καλή (τώρα το λέω αυτό) για την εποχή της. Από μακριά φαίνεται ο Παύλος να πηδάει στο κενό. Πρέπει να χρησιμοποίησαν κάποια κούκλα. Πάντως είχα φοβηθεί πολύ και το έβλεπα στον ύπνο μου. Άσε που φοβάμαι με τρέλα τις άκρες.(γκρεμών, μπαλκονιών κ.λ.π.)
Πιο μεγαλη με είχε φοβίσει μια σειρά το "προς Οφρυνιο". Όλη η πλοκή σου μετέφερε την αγωνία της προσμονής του τρακαρίσματος ενώ σου έδειχνε τη ζωή των θυμάτων. Σε κάποια φάση ενώ οδηγούν οι τρεις αδελφές προσπερνούν στην άκρη της εθνικής τρεις πεζές μαυροφορούσες. Όταν πλέον τις προσπερνάνε η Ντίνα Κώνστα (η μια από τις τρεις αδελφές) αναγνωρίζει τον εαυτό της και τις αδελφές της. Ε αυτό με φρίκαρε με τρέλα. Το βλεπα με διάφορες παραλλαγές στα ονειρά μου για πολύ καιρό.
Πλάκα πλάκα τώρα που το σκέφτομαι ήταν καλή σειρά το "προς Οφρύνιο" με αρκετή ατμόσφαιρα.
Εμένα με είχε φοβίσει μικρή ο θάνατος του Πάνου Χατζηκουτσέλη στην Αναδυομένη που προβαλλόταν το 78-79.(Πήγαινα δευτέρα δημοτικού). Είχε πέσει από ένα γκρεμό προσπαθώντας να κόψει κρϊνα που άρεσαν στην Κλέλια. Η σκηνή ήταν πολύ καλή (τώρα το λέω αυτό) για την εποχή της. Από μακριά φαίνεται ο Παύλος να πηδάει στο κενό. Πρέπει να χρησιμοποίησαν κάποια κούκλα. Πάντως είχα φοβηθεί πολύ και το έβλεπα στον ύπνο μου. Άσε που φοβάμαι με τρέλα τις άκρες.(γκρεμών, μπαλκονιών κ.λ.π.)
Πιο μεγαλη με είχε φοβίσει μια σειρά το "προς Οφρυνιο". Όλη η πλοκή σου μετέφερε την αγωνία της προσμονής του τρακαρίσματος ενώ σου έδειχνε τη ζωή των θυμάτων. Σε κάποια φάση ενώ οδηγούν οι τρεις αδελφές προσπερνούν στην άκρη της εθνικής τρεις πεζές μαυροφορούσες. Όταν πλέον τις προσπερνάνε η Ντίνα Κώνστα (η μια από τις τρεις αδελφές) αναγνωρίζει τον εαυτό της και τις αδελφές της. Ε αυτό με φρίκαρε με τρέλα. Το βλεπα με διάφορες παραλλαγές στα ονειρά μου για πολύ καιρό.
Πλάκα πλάκα τώρα που το σκέφτομαι ήταν καλή σειρά το "προς Οφρύνιο" με αρκετή ατμόσφαιρα.
Νόμιζα πως είχα δει τα πάντα με τον Διονύση Ξάνθο τον οποίο λατρεύω, αλλά το σχόλιο σας με έκανε να ψάξω κ να βρω τη σειρά "Προς Οφρύνιο" την οποία ούτε καν ακουστά είχα μιας κ όταν προβαλλόταν ήμουν μόλις 3 ετών. Καταπληκτική η στιγμή που οι τρεις μαυροφορεμένες σιλουέτες κινούνται στην άκρη του δρόμου, εντελώς απόκοσμη εικόνα που σου προκαλεί μια περίεργη "παγωμάρα".
 
Οι διαφημίσεις στο Star channel. :icon_lol: και μόνο στην ιδέα οτι διαρκούσαν εώς και μισή ώρα στην παρακολούθηση μιας αγαπημένης ταινίας...:eek::banghead:
Πέρα απο τη πλάκα αυτό που με φόβιζε μικρό ήταν τα πλασματάκια στη ταινία Critters.Είχα δεί μια σκηνή που είχαν γίνει μια τεράστια μπάλα και είχαν περάσει πάνω απο κάποιον ξεκοκκαλίζοντάς τον κυριολεκτικά.Τώρα που μεγάλωσα μου προκαλούν πιο πολύ γέλιο παρά τρόμο.
 
Νόμιζα πως είχα δει τα πάντα με τον Διονύση Ξάνθο τον οποίο λατρεύω, αλλά το σχόλιο σας με έκανε να ψάξω κ να βρω τη σειρά "Προς Οφρύνιο" την οποία ούτε καν ακουστά είχα μιας κ όταν προβαλλόταν ήμουν μόλις 3 ετών. Καταπληκτική η στιγμή που οι τρεις μαυροφορεμένες σιλουέτες κινούνται στην άκρη του δρόμου, εντελώς απόκοσμη εικόνα που σου προκαλεί μια περίεργη "παγωμάρα".

Ναι αυτή είναι η κατάλληλη έκφραση "απόκοσμη εικόνα". Δεν την έχω ξαναδεί από τότε τη σειρά και δεν την καλοθυμάμαι, υπάρχει δηλαδή στο you tube; θα την ψάξω. Αυτό που θυμάμαι από την σειρά είναι ότι ξέραμε ότι θα γίνει το τρακάρισμα, το βλέπαμε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της σειράς από μακρυά. Δεν ξέραμε την έκβασή του όμως. Η αναμονή του συμβάντος σου προκαλούσε ένα σφίξιμο στο στομάχι καθώς προχωρούσε και η "γνωριμία" σου με τους ήρωες. Αυτό ήταν μια τεχνική κινηματογράφισης που μου είχε κάνει πολύ εντύπωση τότε στα 15 μου.
 
Ναι αυτή είναι η κατάλληλη έκφραση "απόκοσμη εικόνα". Δεν την έχω ξαναδεί από τότε τη σειρά και δεν την καλοθυμάμαι, υπάρχει δηλαδή στο you tube; θα την ψάξω. Αυτό που θυμάμαι από την σειρά είναι ότι ξέραμε ότι θα γίνει το τρακάρισμα, το βλέπαμε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της σειράς από μακρυά. Δεν ξέραμε την έκβασή του όμως. Η αναμονή του συμβάντος σου προκαλούσε ένα σφίξιμο στο στομάχι καθώς προχωρούσε και η "γνωριμία" σου με τους ήρωες. Αυτό ήταν μια τεχνική κινηματογράφισης που μου είχε κάνει πολύ εντύπωση τότε στα 15 μου.
Ναι στο youtube υπάρχουν κ τα 5 επεισόδια! Ο τρόπος που εξελίσσεται η ιστορία κλιμακώνει το αίσθημα της αγωνίας κάτι που είναι αντιφατικό αν σκεφτεί κανείς πως γνωρίζει εξ'αρχής πως στο τέλος υπάρχει τρακάρισμα. Επίσης μου άρεσε πολύ το γεγονός πως έδειχνε παράλληλα τις ζωές των εμπλεκόμενων στο συμβάν χωρίς να κουράζει κ αν ήταν ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "ταινία δρόμου".
 
Θυμήθηκα και 2 διαφημιστικά κοινωνικά μηνύματα που με τρόμαζαν πολύ τότε ως 6χρονος που ήμουν...1984 Ιανουάριος Φεβρουάριος θα ήταν και η ερτ2 βγάζει μια διαφήμιση με ατύχημα ... Δείχνει έναν τύπο μουστακαλή με την γυναίκα του να φεύγουν απ' το σπίτι των γονιών και εκεί που ξεκινάνε βγαίνουν και αναβοσβηνουν στο άσχετο κάτι τεράστια κίτρινα γράμματα με την λέξη "Λάθος" και στο τέλος γίνεται ατύχημα... βέβαια όταν την ξαναείδα την διαφήμιση πέθανα απ' το γέλιο λόγω ότι ήταν πολύ καλτ.Και η δεύτερη είχε να κάνει με την καθαρά Δευτέρα να μην πετάμε χαρταετό κοντά σε καλώδια της ΔΕΗ...Αυτή είχε μια ανατριχιαστική μουσική στυλ Παρασκήνιο και ένα σκίτσο με μια μαύρη φιγούρα να παθαίνει ηλεκτροπληξία...Α και οι αφίσες που είχαμε στα σχολεία για τον σεισμό εκείνη την περίοδο αν θυμάστε με τρομοκρατούσαν...
 
Δεν ξέρω αν πιάνεται ακριβώς, αλλά ότι έχει να κάνει με παιδικές εξαφανίσεις, ειδικά παλιές. Οι φωτό με ψηφιακή επεξεργασία παιδιών που είναι εξαφανισμένα εδω και δεκαετίες και οι ανακοινώσεις του ερυθρού σταυρού επίσης. Εντελώς ανατριχιαστικά.
 
1) Ο Πιλάβιος ως "παραμυθάς"!! Ω ναι! Η εμφάνιση του με την ασπρη περούκα, ο τροπος που πετούσε, του εκαναν κι κοντινα στο προσωπο οταν πετουσε...φρίκη!!

2) Μια διαφημιση του Ο.ΚΑ.ΝΑ. στην tv στα 80s για τα ναρκωτικά...ακουγόταν το παιδικο τραγούδι "ήταν ενα μικρο καραβι, ήταν ενα μικρό καράβι" κι εδειχνε ενα χαρτινο παιδικο καραβακι να ταξιδευει, ώσπου ξαφνικα πεφτουν μεσα στο νερο συριγγες κι αίμα με ασπρη σκόνη να σκορπίζονται..
Απο τοτε δεν μπορώ να δω συριγγα να τρυπαει δερμα κι να βγαζει αιμα..οταν πηγαινω για τσεκ-απ γυριζω το κεφαλι :biglaugh: για να μην πω για το τραγούδι "ήταν ενα μικρό καράβι" που με είχε στοιχιώσει...
 
Τελευταία επεξεργασία:
Γύρω στα τέλη του 70, αρχές 80 η τηλεόραση προέβαλε κάποιο συγκινητικό spot για τους πεσόντες του αλβανικού μετώπου.
Ακούγονταν μια πένθιμη σάλπιγγα, ενώ μια "σπασμένη" συγκινημένη φωνή μίλαγε σαν να απαγγέλλει! Ήταν δεόντως τρομακτικό και καταθλιπτικό!

Επίσης υπήρχε το αντίστοιχο σποτ για τους πεσόντες αστυνομικούς στο καθήκον!
Υπήρχε και αναπαράσταση με ηθοποιούς...το θυμάμαι ακόμα...

Δε θα ξεχάσω επίσης και τους τίτλους αρχής του: Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται...

Α, να μη ξεχάσω και τη διαφήμιση του JIF με ένα πατίνι που χάραζε τον πάγο..."χαράζει!"
 
Τελευταία επεξεργασία:
Αυτή η διαφήμιση του JIF (με τη φωνή του Μάκη Ρευματά, αν θυμάμαι σωστά) ήταν πραγματικά αποτελεσματική. Δεν ξέρω αν αύξησε τις πωλήσεις του JIF - δεν θυμόμουνα καν πως ήταν γι' αυτό - αλλά σίγουρα έκανε χαλάστρα στις σκόνες καθαρισμού. Πριν λίγες μέρες είχα έναν λεκέ στο νεροχύτη και σκεφτόμουνα να το τρίψω με σκόνη και αμέσως ήρθε στο μυαλό μου άλλη μια φορά το πατίνι και το "χαράζει" και δεν. Ένα κουτί Comet μου κρατάει χρόνια και χρόνια, ακριβώς γιατί σπανιότατα το χρησιμοποιώ. Και φταίει η παλαιολιθική αυτή διαφήμιση.
 
Δεν το πιστεύω ότι τόσα χρόνια τώρα δεν έχω σχολιάσει το θέμα. Νομίζω ότι κάπου αλλού έχω αναφέρει ήδη τη φοβία μου με το Παρασκήνιο και έτσι είμαι κι εγώ ανάμεσα στις αμέτρητες (?) τρομοκρατημένες αθώες παιδικές ψυχές - θύματα εκείνης της εκπομπής. Ακόμη και τώρα που το είδα σε έγχρωμη βερσιόν, να πω την αλήθεια, μια ανατριχίλα με διαπέρασε. Αντιθέτως με τους τίτλους του Θησαυρού της Βαγίας (που αναφερόταν εντόνως στα πρώτα posts) όχι μόνο δεν είχα πρόβλημα αλλά ήμουν παθιασμένη με τη σειρά από την αρχή ως το τέλος.
Από την άλλη, είχα πάντα σοβαρό πρόβλημα με ότι είχε να κάνει με καλυμμένα πρόσωπα και ιδίως μάτια γι' αυτό και ο Αόρατος άνθρωπος ήταν στις top φοβίες μου. Επίσης απέφευγα να σκέφτομαι τις λιγοστές σκηνές που είχα δει από το Ολοκαύτωμα. Κατά τα άλλα τρόμαζα κυρίως με διάφορες μουσικές αλλά η μοναδική μουσική που ποτέ δε με τρόμαξε, ενώ τη χρησιμοποιούν κατ' εξοχήν για σκηνές μυστηρίου, φόνων κλπ, ήταν η μουσική των τίτλων από το "Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ο άνθρωπος". Πρόκειται για το Toccata con Fuga του Bach με το εκκλησιαστικό όργανο σε όλο του το μεγαλείο. Tο λάτρευα ως παιδί και το λατρεύω ακόμη, τώρα πια για την μοναδικότητα της σύνθεσής του.
Α, και τώρα που το θυμήθηκα: επειδή κάθισα και διάβασα με μιας όλα τα ποστ από την αρχή, στο τέταρτο ποστ που αναφέρεται στην εκπομπή των Ρεπόρτερς με τα ανεξήγητα φαινόμενα στην Μπαμπίνη Ξηρομέρου, το θέμα ήταν όντως τρομακτικό όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και για πολλούς ενήλικες. Θυμάμαι σαν σε όνειρο να κατεβαίνουμε βόλτα με τους γονείς στην πλατεία του Αγρινίου και οι περισσότεροι να συζητούν ανήσυχοι για όσα γίνονταν κυρίως επειδή το χωριό ήταν δεν ήταν 40' μακριά απ' την πόλη μας. Πόσο μάλλον να τα βλέπει κανείς και στην τηλεόραση. Άλλο βέβαια αν τελικά ήταν φάρσα.
 
η μουσική των τίτλων από την σειρά Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΙΧΩΣ ΠΡΟΣΩΠΟ
και η εικόνα του ΔΑΜΙΑΝΟΥ να παρακολουθεί πισω από μια τρύπα στον τοίχο στον ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΤΑΞΙΔΙΩΤΗ
 
Ο Δαμιανός ήταν? Έβλεπα μανιωδώς τη σειρά τότε και πράγματι το μάτι ήταν τρομακτικό, αλλά μετά πήγα Αθήνα για φροντιστήριο και δεν είχα τηλεόραση (ούτε είχα χρόνο) οπότε ποτέ δεν έμαθα ποιος ήταν ο μπανιστηριτζής και τι εξέλιξη είχε η ιστορία. Ούτε τι γινόταν στον "Άνθρωπο δίχως πρόσωπο". Γηράσκω αεί διδασκόμενος.
 
Ο Δαμιανός ήταν? Έβλεπα μανιωδώς τη σειρά τότε και πράγματι το μάτι ήταν τρομακτικό, αλλά μετά πήγα Αθήνα για φροντιστήριο και δεν είχα τηλεόραση (ούτε είχα χρόνο) οπότε ποτέ δεν έμαθα ποιος ήταν ο μπανιστηριτζής και τι εξέλιξη είχε η ιστορία.
Δεν έχασες και πολλά, διότι ενώ στην αρχή είχε καλό σενάριο και ανατροπές, από ότι θυμάμαι προς το τέλος είχε γίνει πολύ αργόσυρτη η σειρά για να ανοίξει επιτέλους η βαλίτσα, που είχε μέσα 7 πήλινες κούπες, οι οποίες είχαν χαραγμένο τμηματικά ένα χημικό τύπο, μυστικό από τον πόλεμο. Με μία θεατρική κίνηση στο τέλος ο Αλεξανδράκης έσπασε τις κούπες και από δώθε πάνε κι άλλοι......
 
Δεν έχασες και πολλά, διότι ενώ στην αρχή είχε καλό σενάριο και ανατροπές, από ότι θυμάμαι προς το τέλος είχε γίνει πολύ αργόσυρτη η σειρά για να ανοίξει επιτέλους η βαλίτσα, που είχε μέσα 7 πήλινες κούπες, οι οποίες είχαν χαραγμένο τμηματικά ένα χημικό τύπο, μυστικό από τον πόλεμο. Με μία θεατρική κίνηση στο τέλος ο Αλεξανδράκης έσπασε τις κούπες και από δώθε πάνε κι άλλοι......
τι να σας πω! αυτά όλα τα θυμάμαι σαν εικόνες υπόθεση και λεπτομέρειες δεν θυμάμαι γιατί πιθανότατα λόγω του ότι ΄μουν 8 δεν θα το έβλεπα και φανατικά
 
2) Μια διαφημιση του Ο.ΚΑ.ΝΑ. στην tv στα 80s για τα ναρκωτικά...ακουγόταν το παιδικο τραγούδι "ήταν ενα μικρο καραβι, ήταν ενα μικρό καράβι" κι εδειχνε ενα χαρτινο παιδικο καραβακι να ταξιδευει, ώσπου ξαφνικα πεφτουν μεσα στο νερο συριγγες κι αίμα με ασπρη σκόνη να σκορπίζονται..

Την θυμάμαι αυτή τη διαφήμιση! Έλεγε "Εμποροι ρίξανε τον κλήρο..." και μετά "Και ο κλήρος πέφτει στην Ελένη, και ο κλήρος πέφτει στον Κωστή...". Ήταν πετυχημένη διαφήμιση!
 
Τι παρασκήνιο ρε παιδιά? Οι τίτλοι του Ο Χριστός ξανασταυρώνεται με χαώδη διαφορά!! Να είσαι 5-6 χρονών και δεδομένου ότι δεν είχα ακόμη δωμάτιο δικό μου, πήγαινε 9-10 η ώρα κ ήμουν (μαζί με τους γονείς μου ε?) στο δωμάτιο που ήταν μαζί κουζίνα κ καθιστικό (σόμπα γαρ) και ξεκινούσε αυτό... Ώρε μάνα!!! Θυμαμαι ακόμα να παρακαλάω κλαίγοντας το μπαμπά μου κλείστο! κλείστο! φοβάμαι!... Και δεν την έκλεινε...
Παρεπιπτόντως, νομίζω είναι εκτός κλίματος να γράφετε για θρίλερ-ταινίες που και σήμερα και τότε μπορεί κάποιος οποιασδήποτε ηλικίας να τις δει και να τρομάξει...

Edit: Αν ο μακαριτης ο πατέρας μου ζούσε, θα του την έλεγα σημερα...:ΤΩΡΑ είδα οτι η σειρά προβλήθηκε το 75-76:εγώ γεννηθηκα το 72... Να είσαι δηλαδή 3-4 και να βλέπεις βράδυ με τα φώτα κλειστά ΑΥΤΟ:
 
Τελευταία επεξεργασία:
...λοιπόν μου ήρθε και κάτι άλλο.

Φοβόμουν τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο!
Ακόμα και στις κωμικές του στιγμές!
Είχε αυτό το βλοσυρό - αυστηρό ύφος, την τσιριχτή φωνή, δεν ήθελα και πολύ...
 
...λοιπόν μου ήρθε και κάτι άλλο.

Φοβόμουν τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο!
Ακόμα και στις κωμικές του στιγμές!
Είχε αυτό το βλοσυρό - αυστηρό ύφος, την τσιριχτή φωνή, δεν ήθελα και πολύ...

Τώρα που λέμε για ηθοποιούς, νομίζω ότι με φόβιζε αρκετά ο Ζώρας Τσάπελης, όπου κι αν έπαιζε. Αυτό το στεγνό αγέλαστο πρόσωπο με αυτά τα ψυχρά μάτια πίσω από τα αυστηρά γυαλιά μου δημιουργούσε άσχημα συναισθήματα (άσχετο που τώρα σε όποια ταινία τον βλέπω ξετρελαίνομαι). Αλλά μια που είπα για γυαλιά και αφού μικρή είχα πάντα φοβία με τα καλυμμένα μάτια, έτυχε γύρω στα πέντε -έξι μου να δω μια δραματική ταινία που δεν θυμάμαι καν τίτλο και υπόθεση αλλά έπαιζε η Ζαφειρίου όπου σε μια σκηνή φοράει γυαλιά και ο ένας φακός είναι θολωμένος. Παίζει να μην κοιμήθηκα όλο το βράδυ....
 
Τώρα που λέμε για ηθοποιούς, νομίζω ότι με φόβιζε αρκετά ο Ζώρας Τσάπελης, όπου κι αν έπαιζε. Αυτό το στεγνό αγέλαστο πρόσωπο με αυτά τα ψυχρά μάτια πίσω από τα αυστηρά γυαλιά μου δημιουργούσε άσχημα συναισθήματα (άσχετο που τώρα σε όποια ταινία τον βλέπω ξετρελαίνομαι). Αλλά μια που είπα για γυαλιά και αφού μικρή είχα πάντα φοβία με τα καλυμμένα μάτια, έτυχε γύρω στα πέντε -έξι μου να δω μια δραματική ταινία που δεν θυμάμαι καν τίτλο και υπόθεση αλλά έπαιζε η Ζαφειρίου όπου σε μια σκηνή φοράει γυαλιά και ο ένας φακός είναι θολωμένος. Παίζει να μην κοιμήθηκα όλο το βράδυ....

Πραγματικά!!! Στο ίδιο στυλ θα έλεγα με τον Κατράκη ( άλλος φοβιστικός...)!
Ο Ζώρας Τσάπελης ήταν ο αγαπημένος ηθοποιός του Φώσκολου! Τον θεωρούσε μάλιστα ως τον κορυφαίο όλων ηθοποιό!

Τώρα που είπα Φώσκολο, θυμάμαι και αυτές τις μουσικές ίντριγκας - έντασης, στις ταινίες του, με τύμπανα, ηχητικές παραμορφώσεις....μπρρρρ.....
 
Τώρα που είπα Φώσκολο, θυμάμαι και αυτές τις μουσικές ίντριγκας - έντασης, στις ταινίες του, με τύμπανα, ηχητικές παραμορφώσεις....μπρρρρ.....

Κάτι τέτοιο δηλαδή (0.00-2.10)


από τα πιο φοβιστικά soundtracks των παιδικών μου χρόνων
 
Πίσω
Μπλουζα