In a Glass Cage (1987)

In a Glass Cage (1987, Agusti Villaronga)

http://www.imdb.com/title/tt0090197/?ref_=fn_al_tt_1

Ηθοποιοί: Gunter Meisner, David Sust, Marisa Paredes, Gisele Echevarria

Υπόθεση: Στην Ισπανία, ένας πρώην Ναζί επιστήμονας προσπαθεί να αυτοκτονήσει πηδώντας από την ταράτσα ενός κτιρίου. Αν και τελικά επιβιώνει της πτώσης, μένει ολοκληρωτικά παράλυτος κι αναγκασμένος να παραμείνει καθηλωμένος, για το υπόλοιπο της ζωής του, στο εσωτερικό ενός μηχανήματος που τον βοηθά να αναπνέει. Κάποια χρόνια μετά, κι ενώ η γυναίκα του είναι πλέον κουρασμένη από την απαιτητική δουλειά να προσέχει τον άντρα της, το ζευγάρι προσλαμβάνει έναν νεαρό άντρα ως νοσοκόμο.

Το In a Glass Cage αποτελεί το "βαρύ πυροβολικό" όποιου θέλει να σοκάρει τον συνομιλητή του μιλώντας για δυσάρεστες ταινίες. Και πώς να μην είναι όταν η θεματική βάση πάνω στην οποία κινείται η ταινία είναι ένα τόσο ευαίσθητο και λεπτό θέμα όπως η κακοποίηση και η δολοφονία ανήλικων παιδιών. Το In a Glass Cage λοιπόν, είναι μια αρκετά αμφιλεγόμενη ταινία η οποία συνάντησε ποικίλες αντιδράσεις Στα περισσότερα φεστιβάλ που συμμετείχε αποθεώθηκε από κοινό και κριτικούς (όπως για παράδειγμα στο φεστιβάλ του Βερολίνου) κερδίζοντας κάποια βραβεία, ενώ δίχασε τον κόσμο στο φεστιβάλ των Καννών, όχι για την ποιότητά της αλλά για την ωμή αμεσότητα και ειλικρίνεια που τη χαρακτηρίζει. Για αρκετά χρόνια έμεινε στην αφάνεια και μόνο τα τελευταία χρόνια, μετά την καλλιτεχνική επιτυχία του σκηνοθέτη της επανήλθε στο προσκήνιο και βγήκε σε DVD. Σύμφωνα με τον, πρωτοεμφανιζόμενο τότε, Ισπανό σκηνοθέτη Agusti Villaronga, το θέμα της ταινίας είναι εμπνευσμένο από τη ζωή του Gilles de Rais, συμπολεμιστή της Ιωάννας της Λωραίνης ο οποίος καταδικάστηκε και εκτελέστηκε για τις δολοφονίες 80-200 ανήλικων παιδιών (τον ερμηνεύει ο Vincent Cassel στην ταινία του Luc Besson). O Villaronga αγγίζει με ιδιαίτερο σεβασμό και σοβαρότητα ένα τόσο λεπτό θέμα έχοντας στο μυαλό του να κάνει μια ταινία που πραγματεύεται τον τρόπο με τον οποίο η βία μεταφέρεται μέσα από τον θύτη και ορίζει τη ζωή του θύματος. Αυτή η σοβαρότητά όμως είναι που κάνει την ταινία ακόμη πιο δυσάρεστη. Καταρχήν καλό θα ήταν να αναφερθεί ότι η ταινία δεν είναι σε καμιά περίπτωση exploitation, ούτε φυσικά πέφτει στο λούκι της γραφικής απόδοσης της βίας έχοντας ως αυτοσκοπό το σοκ, αφού οι βίαιες καταστάσεις βρίσκονται πάντα εκτός πλάνου. Εκεί όμως που μια exploitation ταινία, σε κάνει να γελάς ή σε εκνευρίζει ή σε προσβάλει, με το περιορισμένο ταλέντο των συντελεστών της, τη γραφικότητα των καταστάσεων, την υπερβολή της και το ακούσιο χιούμορ της, το In a Glass Cage σε κάνει να τρομάζεις με τον τρόπο που παρουσιάζει τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Κι ενώ τίποτα το γραφικά λεπτομερές ή αιματηρό δεν γίνεται εντός πλάνου, η ταινία σε κάνει σε τρομάζεις στην ιδέα των όσων μπορεί να συμβαίνουν εκτός πλάνου, στη φρίκη όσων δεν βλέπεις και στο φόβο του τι πρόκειται να ακολουθήσει. Το In a Glass Cage είναι μια επώδυνη και συνεχώς επιταχυνόμενη κατάβαση στις νοσηρές επιθυμίες της ανθρώπινης ύπαρξης και στις σκοτεινές γωνίες του ανθρώπινου μυαλού, μια απότομη πτώση χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Η σκηνοθετική ικανότητα του Villaronga φαίνεται από την απόδοση της ιστορίας, αφού καταφέρνει χωρίς βίαιες και γραφικές σκηνές, να κάνει μια ταινία-γροθιά που μπορεί να κομματιάσει ψυχικά και συναισθηματικά τον θεατή. Στο σύνολό του, το In a Glass Cage, είναι ένα πολύ βαρύ, εως ασήκωτο, δράμα εμπλουτισμένο με πολλά στοιχεία ενός ψυχολογικού θρίλερ. Επιπλέον, αν και η αφετηρία της ταινίας είναι η παιδική κακοποίηση, ο Villaronga απλώνει την προβληματική του σε περισσότερα θέματα που αφορούν τη χρήση και την κληροδότηση της βίας, τον ναζισμό, τη σχέση θύτη-θύματος, την ανθρώπινη φύση και τις ανθρώπινες σχέσεις εξουσίας. Ο Villaronga εκμεταλλεύεται άνετα τα όρια της φαντασίας του θεατή, χρησιμοποιώντας εξαιρετικά το παιχνίδι αυτών που φαίνονται κι αυτών που εννοούνται ώστε να υποβάλει τo κινηματογραφικό κοινό, ενώ παράλληλα δίνει χώρο στους χαρακτήρες της ταινίας να αναπτυχθούν, παίζοντας με την περιπλοκότητα της ψυχολογία τους. Το γενικότερο κλίμα της ταινίας είναι νοσηρό και κλειστοφοβικό, με λίγα εξωτερικά πλάνα, ενώ η εφιαλτική ατμόσφαιρα του In a Glass Cage ενισχύεται από την κλινική απεικόνιση των φρικιαστικών συμπεριφορών, την ανελέητα ανατριχιαστική αύρα που αποπνέουν τα πλάνα, τον διεστραμένο ερωτισμό, τον εφιαλτικό τόνο και την αβάσταχτη αίσθηση ανθρώπινης παρακμής και αποσάθρωσης που ξεχειλίζουν από τις εικόνες. Εικαστικά η ταινία είναι εξαιρετικό επίτευγμα αισθητικής και σκηνοθετικής ικανότητας, με τον Villaronga να παίρνει δάνεια από πολλά και διαφορετικά είδη συνδυάζοντας την art-house σκηνοθετική οπτική, τις noir τεχνικές στα κάδρα, τις φωτοσκιάσεις του γερμανικού εξπρεσιονισμού, τις γκροτέσκες εικόνες, τα γαλάζια και γκρι χρωματικά φίλτρα, τα ελλειπτικά πλάνα, τις χιτσκοκικές επιρροές, το συναισθηματικό βάρος των ψυχοδραμάτων του Bergman, τις περίτεχνες συνθέσεις των ιταλικών giallo, τις κινήσεις της κάμερας του Argento, τις γοτθικές πινελιές στους εσωτερικούς χώρους, το contrast στον φωτισμός και τις χρωματικές συνθέσεις, αλλά και την επιθετικότητα του ισπανικού transition cinema. Επιπλέον, ο Villaronga χειρίζεται εξαιρετικά τόσο τις δραματικές όσο και τις έντονες σκηνές, διατηρώντας έναν υπνωτικό αλλά εντυπωσιακά στιβαρό ρυθμό. Οι ερμηνείες από ολόκληρο το καστ είναι εξαιρετικές, από τον Gunter Meisner και την μούσα του Almdovar, Marisa Paredes, μέχρι τον πρωτοεμφανιζόμενο David Sust. O Agusti Villaronga αποδεικνύει ότι είναι ένας εξαιρετικός και ιδιαίτερος σκηνοθέτης και όποιος ενδιαφέρεται θα μπορούσε να δει την κινηματογραφική του εξέλιξη μέσα από μια σειρά ταινιών, κυρίως στο εκπληκτικό, πρόσφατο δράμα Black Bread.

Προειδοποίη: Η ταινία δεν αφορά το ευρύ κοινό και δεν είναι εύκολο να την αντέξει κάποιος ανυποψίαστος θεατής. Επομένως καλό θα ήταν όποιος αποφασίσει να τη δει να είναι ψυχολογικά προετοιμασμένος γι'αυτό που θα αντιμετωπίσει. Το In a Glass Cage δεν είναι είναι μια αιματηρή ή προσβλητική ταινία, αλλά είναι μια ψυχολογικά βίαιη ταινία που μπορεί άνετα να τσακίσει ακόμη και τον πιο σκληροπυρηνικό λάτρη των ταινιών τρόμου. Άλλωστε, ενδεικτικά είναι τα λόγια του περιβόητου John Waters στο πίσω μέρος του DVD: "I'm too scared to show it to my friends"

Έγω αναφερθεί παλαιότερα στην ταινία αυτή και είχα "προειδοποιήσει" τον κόσμο.

Την είχα δει έφηβος, σε VHS (5ης γενιάς αντίγραφο).

Έκτοτε, την απέφευγα, όπως ο διάολος το λιβάνι.

Έλα όμως, που πριν 5-6 χρόνια προβλήθηκε σε κεντρικό σινεμά, σε πεντακάθαρη κόπια.

Με έτρωγε ο πισινός μου και την ξαναείδα.

Από τη μια χάρηκα που την απόλαυσα ποιοτικά (μεγάλη οθόνη με καθαρή εικόνα).

Από την άλλη, με τσάκισε περισσότερο, από την πρώτη φορά.

Σκεφτείτε το εξής :

Μόλις κερδίσατε 1 δις ευρώ στο τζόκερ και στα καπάκια σας κάνει πρόταση γάμου η Μις Κόσμος.

Εκεί είναι που λές "πετάω στον ουρανό και δε με χαλάει τίποτα".

Ε, βάζεις το "In a glass cage" και μπορεί και στο τέλος, να αυτοπυροβοληθείς.

Ιδανική ταινία, για να προτείνετε σε κάποιον που μισείτε.

Αν θέλετε να χωρίσετε άμεσα με γυναίκα, μπορείτε να της προτείνετε να τη δείτε μαζί.

ΤΙΤΑΝΙΑ ταινία, αλλά "ευχαριστώ, δε θα ξαναπάρω τρίτη φορά".

Υ.Γ. Η ταινία είναι τόσο καλογυρισμένη και ρεαλιστική, που -ειλικρινά- αδυνατώ να πιστέψω

ότι κάποιος ψυχικά ισσοροπημένος άνθρωπος θα μπορούσε να τη γυρίσει ή να παίξει σε αυτή.

Σίγουρα δε θα πήγαινα για καφέ/συνέντευξη, με οποιονδήποτε εκ των συντελεστών της.

Και πιστέψτε με, έχουν δει "πολλά" τα μάτια μου ...

Το In a Glass Cage είναι κυριολεκτικά "ασήκωτη" ταινία και σίγουρα δεν την προτείνω σε κάποιον που δεν είναι διατεθειμένος να καταστρέψει τη μέρα του. Την πρώτη φορά που την είχα δει (εγώ ευτυχώς είχα προλάβει και είχα ενηλικιωθεί) το μόνο πράγμα που ήθελα να κάνω μετά ήταν να βγω έξω, να δω κόσμο και να πάρω αέρα. Δεν είναι λίγοι που το συγκρίνουν με το Salo του Pasolini. Δεν μου άφησε την πικρή γεύση και τη καταθλιπτική διάθεση που μου είχε αφήσει το Salo, από την άλλη όμως το In a Glass Cage είναι πιο ψυχοφθόρο και πιο ασφυκτικό από την ταινία του Pasolini. Έχοντας πλέον μια ικανοποιητική εμπειρία σε θέματα ακραίων, "παραβατικών" ταινιών, μπορώ να πω ότι αν βάλεις όλες τις ασιατικές φρικαλεότητες που έχουν κυκλοφορήσει την τελευταία 20ετια, το αποτέλεσμα δεν θα είναι τόσο βαρύ όσο το In a Glass Cage. Είναι τόσο ψυχοφθόρο, που παρά το γεγονός ότι δεν είναι γραφικό στις εικόνες του, ξεπερνάει σε "ισχύ", όχι μόνο γελοίες γραφικότητες τύπου Human Centipede II, αλλά και κάποια συγκεκριμένα "κτήνη" που έχουν βγει από Σερβία, Ρωσία και Ιαπωνία μεριά.

Προς υπεράσπιση μιας εκ των πρωταγωνιστών, πάντως... έχοντας δει από κοντά κι έχοντας ακούσει την Marisa Paredes να απαντάει σε ερωτήσεις την εποχή που έπαιξε στο The Devil's Backbone του del Toro, μπορώ να πω ότι μου φάνηκε μια πολύ ευγενική και γλυκύτατη γυναίκα.

Για την ταινία, αξίζει να γίνει αναφορά και στο εξαιρετικό soundtrack του Javier Navarette

Και μια ίσως περιττή πληροφορία σε όσους αρέσει η μουσική των Dead Can Dance.... στη δεύτερη ταινία του Villaronga, το Moon Child (σίγουρα πιο εύκολα προσβάσιμο από το ευρύ κοινό σε σχέση με το In a Glass Cage), πέρα από το γεγονός ότι έχει ρόλο η Lisa Gerrard, το soundtrack της ταινίας το υπογράφει το γνωστό συγκρότημα. Κι από όσο ξέρω, τουλάχιστον μέχρι πριν μερικά χρόνια, ήταν ακόμη ακυκλοφόρητο και ο μόνος τρόπος για να το ακούσεις ήταν να δεις την ταινία

iggylebowski είπε:

Το In a Glass Cage είναι κυριολεκτικά "ασήκωτη" ταινία και σίγουρα δεν την προτείνω σε κάποιον που δεν είναι διατεθειμένος να καταστρέψει τη μέρα του

Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...

Μόνο μια μέρα ; Είναι από τις ταινίες, που όταν τις δεις, τις θυμάσαι και σε "χαλάνε" για πάντα.

Σα να έχεις δει ζωντανά έναν θανατο, ή μια φρικτή σκηνή.

Απλά, δεν ξεχνιέται.

iggylebowski είπε:

Δεν είναι λίγοι που το συγκρίνουν με το Salo του Pasolini.

Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...

Το SALO, μπροστα στο IN A GLASS CAGE θυμίζει 70' sexploitation.

Το έχω για προβολή απόψε το βράδυ.Θα προετοιμαστώ ψυχολογικά ofcourse.

Μου εξάψατε την περιέργεια να το δω αλλά....με φοβάμαι.

Μου είχε χαλάσει το στομάχι η ταινία. Δεν μπορώ να πω ότι θα την ξανάβλεπα.