"Έφυγε" ο Νίκος Ξανθόπουλος (1934-2023)

Δυστυχώς τίτλοι τέλους για το παιδί του λαού

Αξιοπρεπής και κύριος με κεφαλαίο. Ο Θεός να τον αναπαύσει...

Δε μου άρεσε καθόλου το ύφος των ταινιών του καθότι προωθούσε μία ανέφικτη ελπίδα (είμαι κατατρεγμένος, φτωχός, ολοι είναι εναντίον μου αλλά στο τέλος τα καταφέρνω). Ομως το έκανε πολύ καλά και θεωρώ ότι δεν υπήρχε καλύτερος στο να κάνει καλά ακριβώς αυτό. Η μάνα μου τον λάτρευε. Ενας από τους τελευταίους των Μοϊκανών, μαζί με τους ελάχιστους που έχουν απομείνει να μας θυμίζουν την ποιότητα και το καλλιτεχνικό ήθος της δεκαετίας του 60. Ελαφρύ το χώμα.

Καλο ταξιδι.Το τελος μιας εποχης.

παρα πολυ καλος συναδερφος ,ανθρωπος με ποιοτητα και ηθος,ξεχωριστος
πολυ αγαπητος δικαια,σηματοδοτει το τελος μιας εποχης και αθωοτητας
εχω εδω και δεκα χρονια την βιογραφια του και ακομη δεν την εχω διαβασει ευκαιρια ειναι δυστυχως πια
καλο ταξιδι

«Εγώ είμαι ο γιος του κυρ-Παναγιώτη του τσαγκάρη. Είδα χαρές που είπα «Nῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα», έλιωναν τα μέσα μου από χαρά. Δεν είχα δικαίωμα να είμαι καθίκι, να είμαι τομάρι».
Νίκος Ξανθόπουλος, ας είναι ελαφρύ το χώμα.

Πάντα αναρωτιόμουν πώς έβλεπαν κάποιοι άνθρωποι τις ταινίες του Ξανθόπουλου, τα σενάρια είχαν τόση λυπη και τόσο πόνο...

Αυλαία για το παιδί του λαού...θα ζει μέσα από τις ταινίες του...

Ποτε δεν θεωρησα τον Νικο Ξανθοπουλο σπουδαιο καλλιτεχνη. Μαλλον το αντιθετο. Αλλα ηταν ο μονος Ελληνας ηθοποιος που ταυτιστηκε τοσο πολυ με τη φτωχεια, τις πικρες και τα βασανα ενος ολοκληρου λαου που μολις ειχε βγει απο τον πολεμο και τον εμφυλιο. Ο Ξανθοπουλος ηταν η προσωποποιηση της αθωοτητας, του φιλοτιμου και της καλης καρδιας και αγαπηθηκε τοσο γιατι εδωσε στον Ελληνα εκεινο ακριβως που χρειαζοταν απο εναν καλλιτεχνη τη δεδομενη χρονικη στιγμη.
Αντιο, Νικο, και ωρα σου καλη. Ενα μεγαλο κομματι της καρδιας μου θα σου ανηκει παντα.

ΝΙΚΟΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ - Ρίξτε στο γυαλί φαρμάκι (cine video με νέο ήχο)
( Απ. Καλδάρα - Ευτ. Παπαγιαννοπούλου )
Από την Κινηματογραφική ταινία ''Καρδιά μου πάψε να πονάς'' (1966)

ΝΙΚΟΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ - Στα βουνά δεν παν' οι πόνοι
'' Στα βουνά δεν παν' οι πόνοι '' (1967) ΝΙΚΟΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ
Στίχοι : Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου - Μουσική : Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση (1966) Μανώλης Αγγελόπουλος & Αννούλα Βασιλείου

ΝΙΚΟΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ - Πετραδάκι πετραδάκι
Από την ταινία της ΚΛΑΚ Φίλμ "Κάποτε κλαίνε και οι δυνατοί" (1967)
Στίχοι : Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου - Μουσική : Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση : Μιχάλης Μενιδιάτης & Άννυ Λιαροπούλου (1966)

ΝΙΚΟΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ - Τώρα κλαις γιατί κλαις
( του Απόστολου Καλδάρα )
Πρώτη εκτέλεση : Γιώργος Χατζηαντωνίου
Ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1966 από τον Γιώργο Χατζηαντωνίου, ξεχωριστό λαϊκό τραγουδιστή (της «σχολής» Καζαντζίδη) και κυκλοφόρησε σε δίσκο 45 στροφών (His master’s voice 7PG 3648), χωρίς να γνωρίσει ιδιαίτερη επιτυχία. Σε αντίθεση με το «Πετραδάκι, πετραδάκι» του Καλδάρα και της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου με τον Μιχάλη Μενιδιάτη, που υπήρχε στην άλλη όψη του δίσκου και «σάρωσε» τα ταμεία, με την κυκλοφορία του.
Την ίδια εποχή το τραγούδι ακούστηκε από τον Νίκο Ξανθόπουλο στην ταινία του Απόστολου Τεγόπουλου «Κάποτε κλαίνε κι οι δυνατοί» και το 1967 κυκλοφόρησε σε δίσκο 45 στροφών με τη φωνή του (Polydor NHH-59927).

Νίκος Ξανθόπουλος - 35 μεγάλες επιτυχίες (by Elias)

Ο Νίκος Ξανθόπουλος σημάδεψε μιαν ολόκληρη εποχή με τις ταινίες του. Η Ελλάδα των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών βρήκε στο πρόσωπό του τον ιδανικό εκφραστή των προβλημάτων της. Καλό του ταξίδι.

Το πιο ομορφο τραγουδι του το τραγουδησε το 1964 μεσα απο την ταινια Διψα για ζωη.

Αν σε ρωτησουνε ποτε. Μουσικη Κωστας Καπνισης. Στιχοι Γιωργος Παπακυριακης.

Αν σε ρωτήσουνε ποτέ
πώς ήμουνα μαζί σου,
να πεις πως ήμουν μέλισσα,
λουλούδι το κορμί σου.

Να πεις πως ήμουν σύννεφο
και ήσουν διψασμένη,
μέσα σου φλέβα της δροσιάς
η αγάπη μου, χυμένη.

Κι αν σε ρωτήσουν τι έγινα,
πού χάθηκα, πώς μοιάζω,
πες τους πως ήμουν όνειρο
και την αυγή χλωμιάζω.

Νομίζω τα είπατε όλα για τον Νίκο Ξανθόπουλο. Δεν παρακολουθούσα τις ταινίες του, γιατί δεν τρελαίνομαι για τα μελό του '60, αλλά αναμφισβήτητα αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο εκείνης της εποχής που ταυτίστηκε μαζί του. Έφυγε πλήρης ημερών, είδε πολύ αγάπη, παιδιά κι εγγόνια. Καλή του ανάπαυση.

Αξιώθηκα μια φορά να τον δω το 1985 σε ένα επαρχιακό κέντρο διασκέδασης του Κιλκίς και με έκανε εντύπωση η απλότητα και η σεμνότητα που τον χαρακτήριζε.

Στη γειτονιά, που έμενα εγώ, δεν υπήρχε βιβλίο. Όλος ο κόσμος ήταν αγράμματος. Ο πατέρας μου ήταν τσαγκάρης. Κάποτε με ρώτησε: «Τι δώρο θέλεις να σου κάνω ρε;». Του λέω: «Πατέρα, να μου πάρεις ένα βιβλίο». «Δεν θέλεις» μου λέει «να σου πάρω ένα σακάκι να πιάσει και τόπο; Τι να το κάνεις το βιβλίο;». Εγώ επέμενα, «βιβλίο». «Ποιο βιβλίο;» λέει. «Τη ζωή εν τάφω» του απαντώ. Πηγή.

Ο αετός των σκλαβωμένων με το Νίκο Ξανθόπουλο
Βιντεοκασέτα από τη συλλογή μου.

εκπομπη με τραγουδια του νικου ξανθοπουλου https://www.ertecho.gr/radio/defter...-pantou-me-ton-petro-dourdoumpaki-22-01-2023/

3 εκπομπες αφιερωμενες στα τραγουδια που τραγουδησε ο ξανθοπουλος στις ταινιες της κλακ φιλμς

Διαβάζω τις τελευταίες μέρες από... "κριτικούς" κινηματογράφου, μουσικής και λοιπούς κουλτουριάρηδες, διθυράμβους για τον εκλιπών, ενώ τα παλαιότερα χρόνια το θάψιμο που είχαν ρίξει στον ηθοποιό και τις ταινίες του δεν περιγράφεται. Μέχρι και συμβολισμούς ανακάλυψαν τώρα στις ταινίες του. Μέχρι και έναν απ'τους πρωτεργάτες του νέου ελληνικού κινηματογράφου τον έβγαλε ένας σκηνοθέτης του συγκεκριμένου ρεύματος. Και όλως τυχαίως όλα αυτά αμέσως μόλις ανακοινώθηκε ότι θα γίνει πολιτική κηδεία.

paulochelao24 είπε:

Διαβάζω τις τελευταίες μέρες από... "κριτικούς" κινηματογράφου, μουσικής και λοιπούς κουλτουριάρηδες, διθυράμβους για τον εκλιπών, ενώ τα παλαιότερα χρόνια το θάψιμο που είχαν ρίξει στον ηθοποιό και τις ταινίες του δεν περιγράφεται. Μέχρι και συμβολισμούς ανακάλυψαν τώρα στις ταινίες του. Μέχρι και έναν απ'τους πρωτεργάτες του νέου ελληνικού κινηματογράφου τον έβγαλε ένας σκηνοθέτης του συγκεκριμένου ρεύματος. Και όλως τυχαίως όλα αυτά αμέσως μόλις ανακοινώθηκε ότι θα γίνει πολιτική κηδεία.

Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...

Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με την πολιτική κηδεία. Το έχουμε χούι ως λαός όταν κάποιος φεύγει από τη ζωή να γνωρίζει την αποθέωση από φίλους και εχθρούς. Έφυγε από τη ζωή τις προάλλες η Ντέπυ Μαρτίνη, αυτήν η πανέμορφη γυναίκα που όμως δεν ασχολήθηκε ιδιαιτέρως με τον κινηματογράφο και διάβασα σε σάιτ ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΕΣΒΗΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΣΤΑΡ. Και στο κείμενο την αναφέρει και ως κορυφαία Ελληνίδα ηθοποιό.
Κάθε άνθρωπος έχει την πορεία του και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν τους αποχαιρετούμε ως αυτό που ήταν. Άλλη μια απόδειξη του γιατί τα μελό έκαναν τόσο γκελ στον Έλληνα. Μας αρέσει να παραμυθιαζόμαστε αναμεταξύ μας, δεν εξηγείται αλλιώς.

Θα τρελαθουμε τελειως δηλαδη. Δεν μιλαω για τη νεα γενια, αλλα την Ντεπυ Μαρτινη δεν την ηξεραν καλα - καλα ουτε οι παλαιοτερες. Οχι πως ηταν κακη ηθοποιος, αλλα δεν εκανε πολλα πραγματα και ετσι δεν την εμαθε ο κοσμος. Ουτε αυτη εφταιξε, ουτε το κοινο. Οποτε το "μια απο τις μεγαλυτερες Ελληνιδες σταρ" μονο ως ανεκδοτο μπορω να το ακουσω και μαλιστα κακογουστο.
Στο να δεχομαστε ευκολα το παραμυθιασμα ειμαστε οντως πρωτοι, αλλα αν δεν ημασταν πρωτοι ετσι θα μεναμε;
Εχουμε την πιο λαμπρη Ιστορια σε παγκοσμιο επιπεδο και το μονο που καταφεραμε ειναι σημερα να ειμαστε σχεδον στα παντα τελευταιοι των τελευταιων.