Οι πρώτες σαγιονάρες που γνώρισα ήταν αυτές οι καφέ Buffalo, περίπου σαν τις στρατιωτικές που φαίνονται πιο πριν. Βασικό τους μειονέκτημα η "μαυρίλα" που έβγαζαν στα πόδια μετά από πολύωρη χρήση (για μυρωδιά δεν το συζητάω καν), και το ότι στη σόλα τους, που είχε κάποια κενά, σφηνώνονταν πετραδάκια όταν περπατούσες πάνω σε γαρμπίλι,με αποτέλεσμα να πρέπει να τις ξεσφηνώσεις με ένα καρφί ή κάτι τέτοιο.
Τα πλαϊνά συχνά κόβονταν και γενικά η ποιότητα ήταν... της πλάκας.Bέβαια οι στρατιωτικές είναι καλύτερες, λόγω προδιαγραφών.
Μετά το 85 άρχισαν οι σαγιονάρες στυλ "Πήγασος", μπλε χρώματος συνήθως, με μια φαρδιά "φάσα" κάθετα με το πόδι. Το μειονέκτημα αυτών ήταν ότι όταν βρεχόταν το πόδι συνήθως γλύστραγε και προχώραγε όλο προς τα μπρος, μισοβγαίνοντας έξω από τη σαγιονάρα.
Οι σαγιονάρες "δίχαλο" ήταν πάντα και διαχρονικές και unisex, αλλά είχαν τη χαλαρότερη συγκράτηση του ποδιού. Γι αυτό, με τα χρόνια η διχάλα έγινε από πιο φαρδύ υλικό, και που να μην ξεχειλώνει, ταυτόχρονα έγινε "σκαφτή" και η σόλα, κι έτσι γίναν πιο σταθερές στο πόδι.