Σχολικά reunions

Είχαν γίνει δυο reunions με τα παιδιά που είμασταν στο δημοτικό , το πρώτο το 2011 και το δεύτερο πριν 3 χρόνια. Πέρασα ευχάριστα και δεν το μετάνιωσα που πήγα. Ήταν σαν ταξίδι στο χρόνο, να συναντιέσαι μπροστά στο σχολείο που πήγαινες, με άτομα που είχες να δεις πολλά χρόνια. Ελπίζω όταν περάσουν όλα αυτά με τον covid , να μπορέσει να ξαναγίνει κανένα...


Y. Γ Μόνο εκεί θα πήγαινα. Γυμνασίου , Λυκείου , Φανταρικά κλπ με τίποτα....
 
Τελευταία επεξεργασία:
to cut a long story short .. γιατί βαριέμαι το γράψιμο και τα reunions πιο πολύ.

Αποφοίτησα το 92

Reunion το 96. Υπογειο κουτούκι και ξενέρωμα. Οι φάτσες ακόμα κρατούσαν, το αίσθημά μου από το λύκειο βρισκόταν ακόμα σε φόρμα, εγώ σε άριστη κατάσταση.

Reunion το 02. Trendy μπαράκι, είχα ξεχάσει τους μισούς/σές, όλοι με χαιρετούσαν χωρίς να τους θυμάμαι, το αίσθημα είχε "σπάσει" και παχύνει, εγώ σε άριστη κατάσταση.

Reunion το 08. Δεν συμμετείχα γιατί βαριόμουν. Γιατί να ξαναδώ τις ίδιες φάτσες που είχα δει στα προηγούμενα και δεν μου προκαλούσαν κανένα ενδιαφέρον?

Ακυρο λοιπόν και ασχολούμαστε με νέες γνωριμίες.
Μ' αρέσει η "άψογη" κατάστασή σου, σε σύγκριση με το "σπασμένο" αίσθημα :)
Γιατί άλλωστε, όλα στην ζωή είναι σχετικά!!!
 
Δεν έχω πάει σε κανένα reunion.Και βασικά,δεν ξέρω καν αν έχουν γίνει reunion γιατί δεν έχω ειδοποιηθεί ποτέ.Και για να'μαι ειλικρινής,ούτε μ'ενδιαφέρει.Αντίθετα,πολύ ευχαρίστως θα πήγαινα σε reunion στρατού,εκεί έκανα πολύ περισσότερους φίλους,άσχετα αν και μ'αυτούς χαθήκαμε μετά.
 
Μ' αρέσει η "άψογη" κατάστασή σου, σε σύγκριση με το "σπασμένο" αίσθημα :)
Γιατί άλλωστε, όλα στην ζωή είναι σχετικά!!!
Αντικειμενικά ναι, είχε σπάσει αλλά... υποκειμενικά εμένα μου άρεσε ακόμα πολύ! Έστω και "σπασμένη"..
Αχ τι μου θύμησες σε "γέρο" άνθρωπο...
 
Αντικειμενικά ναι, είχε σπάσει αλλά... υποκειμενικά εμένα μου άρεσε ακόμα πολύ! Έστω και "σπασμένη"..
Αχ τι μου θύμησες σε "γέρο" άνθρωπο...
Εμένα με μπέρδεψες…Το 96 λίγο πολύ μικρή απόσταση από το 92 και ως εκ τουτου μικρες και οι διάφορες. Αλλά και το 2002 κοντά με το 92 και εφόσον υπήρχε και η ενδιάμεση του 96…εδώ θυμόμαστε πράγματα που ήμασταν 5 και 6 ετών, τόσο γρήγορα τους ξέχασες;
 
Εμένα με μπέρδεψες…Το 96 λίγο πολύ μικρή απόσταση από το 92 και ως εκ τουτου μικρες και οι διάφορες. Αλλά και το 2002 κοντά με το 92 και εφόσον υπήρχε και η ενδιάμεση του 96…εδώ θυμόμαστε πράγματα που ήμασταν 5 και 6 ετών, τόσο γρήγορα τους ξέχασες;
Δεν έχω κρατήσει καμία επαφή με συμμαθητές από το σχολείο, το '02 ήταν η τελευταία φορά που τους είδα.
Οπότε και τώρα να τους έβλεπα θα υπήρχε πολύ μεγάλη πιθανότητα να μην τους καταλάβαινα.
Τώρα όσον αφορά το "Αχ τι μου θύμησες σε "γέρο" άνθρωπο..." μην το παίρνεις τοις μετρητοίς, τρόπος του λέγειν είναι για να δείξω ότι έχουν περάσει 19 χρόνια.
 
Δεν έχω κρατήσει καμία επαφή με συμμαθητές από το σχολείο, το '02 ήταν η τελευταία φορά που τους είδα.
Οπότε και τώρα να τους έβλεπα θα υπήρχε πολύ μεγάλη πιθανότητα να μην τους καταλάβαινα.
Τώρα όσον αφορά το "Αχ τι μου θύμησες σε "γέρο" άνθρωπο..." μην το παίρνεις τοις μετρητοίς, τρόπος του λέγειν είναι για να δείξω ότι έχουν περάσει 19 χρόνια.
1992-2022: καιρός να γίνει ένα καινούριο reunion για να δεις τις διαφορές... 30 χρόνια είναι αρκετά για να μην γνωρίσεις κανέναν :cool:
Κ'εγώ το '92 τελείωσα το λύκειο και είμαι σίγουρη ότι αν δω τώρα τους συμμαθητές μου ούτε θα τους γνωρίσω, ούτε θα με γνωρίσουν.
 
Εμένα τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες μου πρέπει να τους έκανε καλό το καυσαέριο της Κυψέλης στα μικράτα τους γιατί μια χαρά τους βρήκα και τους γνώρισα όλους εκτός από δύο οι οποίοι είχαν αλλάξει την κουπ στυλ Σαραβάκου σε κουπ Μπρους Γουίλις στις τελευταίες του ταινίες. Αλλά και αυτοί είχαν μετακομίσει νωρίς νωρίς, ήδη από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 90, σε προάστια. Ισως έπαιξε και αυτό το ρόλο του, ποιός ξέρει;
Μπορεί να βιώνανε μεγάλο στρες στο μποτιλιάρισμα στον κόμβο Ψυχικού ή σ αυτό της αρχής της Λεωφ. Βουλιαγμένης. Τι τα θέλουμε τα προάστεια ρε παιδιάααα.
 
Tο δικό μας το φάγε ο " κορονοιος" πολύ πολύ κριμα
 
Η δική μου τάξη έκανε το πρώτο ριγιούνιον το 2008, δεκαεννέα χρόνια μετά την αποφοίτησή μας. Στη συνέχεια και μέχρι και το 2018 έκανε ανελλιπώς ριγιούνιον δύο φορές το χρόνο, μέχρι που η συμμαθήτρια που μας μάζευε αποφάσισε (μαζί με έναν μικρό πυρήνα κάποιων ατόμων) αποφάσισε να το κάνει κάθε πέντε χρόνια. Εγώ πήγαινα γενικά και για πολύ καιρό δεχόμουν αρνητικά σχόλια για το βάρος μου (έχω παχύνει 25 με 30 κιλά από τότε που τέλειωσα το σχολείο), είτε αδιάκριτες ερωτήσεις τύπου αν παντρεύτηκα, αν έχω παιδιά, τέτοια (ούτε το ένα έκανα, ούτε το άλλο, ΑΠΟ ΕΠΙΛΟΓΗ!!!). Επίσης προσπάθησαν να με πλησιάσουν συμμαθητές και συμμαθήτριες, οι οποίοι όταν πηγαίναμε σχολείο, αγνοούσαν και την ύπαρξή μου. Το πιο ωραίο: συμμαθήτρια μου αποκάλυψε, με αρκετό θράσος, ότι όταν πηγαίναμε σχολείο αυτοί κάνανε πάρτι, αλλά δεν με καλούσαν, γιατί με θεωρούσαν φυτό και έπρεπε, για το λόγο αυτό, να με κρατούν σε απόσταση ασφαλείας. Φυσικά, όπως συνέχισε η θρασύτατη μεσόκοπη κυριούλα που ζούσε πλέον σε επαρχιακή πόλη της Δυτικής Ελλάδας, τώρα δεν είμαι φυτό και άρα είμαι ευπρόσδεκτη. Εγώ δεν απάντησα τίποτε, της έδωσα το τηλέφωνό μου, αφού το ζήτησε, αλλά δεν μπορούσα να μην επισημάνω δύο λάθη: 1) Φυτό δεν υπήρξα ποτέ, απλώς είχα μεγάλη αντίληψη και έτσι έπαιρνα καλούς βαθμούς (αν ήμουν φυτό θα έβγαζα στρογγυλό 20, κάτι που δεν ήταν στις επιδιώξεις μου), 2) η εν λόγω κυρία ήταν πολύ χαζή να νομίζει ότι εγώ έχω ξεχάσει. Αν λοιπόν γίνει κάποιο ριγιούνιον εγώ θα το σκεφτώ πολύ αν θα ξαναπάω.
 
Η δική μου τάξη έκανε το πρώτο ριγιούνιον το 2008, δεκαεννέα χρόνια μετά την αποφοίτησή μας. Στη συνέχεια και μέχρι και το 2018 έκανε ανελλιπώς ριγιούνιον δύο φορές το χρόνο, μέχρι που η συμμαθήτρια που μας μάζευε αποφάσισε (μαζί με έναν μικρό πυρήνα κάποιων ατόμων) αποφάσισε να το κάνει κάθε πέντε χρόνια. Εγώ πήγαινα γενικά και για πολύ καιρό δεχόμουν αρνητικά σχόλια για το βάρος μου (έχω παχύνει 25 με 30 κιλά από τότε που τέλειωσα το σχολείο), είτε αδιάκριτες ερωτήσεις τύπου αν παντρεύτηκα, αν έχω παιδιά, τέτοια (ούτε το ένα έκανα, ούτε το άλλο, ΑΠΟ ΕΠΙΛΟΓΗ!!!). Επίσης προσπάθησαν να με πλησιάσουν συμμαθητές και συμμαθήτριες, οι οποίοι όταν πηγαίναμε σχολείο, αγνοούσαν και την ύπαρξή μου. Το πιο ωραίο: συμμαθήτρια μου αποκάλυψε, με αρκετό θράσος, ότι όταν πηγαίναμε σχολείο αυτοί κάνανε πάρτι, αλλά δεν με καλούσαν, γιατί με θεωρούσαν φυτό και έπρεπε, για το λόγο αυτό, να με κρατούν σε απόσταση ασφαλείας. Φυσικά, όπως συνέχισε η θρασύτατη μεσόκοπη κυριούλα που ζούσε πλέον σε επαρχιακή πόλη της Δυτικής Ελλάδας, τώρα δεν είμαι φυτό και άρα είμαι ευπρόσδεκτη. Εγώ δεν απάντησα τίποτε, της έδωσα το τηλέφωνό μου, αφού το ζήτησε, αλλά δεν μπορούσα να μην επισημάνω δύο λάθη: 1) Φυτό δεν υπήρξα ποτέ, απλώς είχα μεγάλη αντίληψη και έτσι έπαιρνα καλούς βαθμούς (αν ήμουν φυτό θα έβγαζα στρογγυλό 20, κάτι που δεν ήταν στις επιδιώξεις μου), 2) η εν λόγω κυρία ήταν πολύ χαζή να νομίζει ότι εγώ έχω ξεχάσει. Αν λοιπόν γίνει κάποιο ριγιούνιον εγώ θα το σκεφτώ πολύ αν θα ξαναπάω.
Πιστεύω πως δεν ήταν κακό να ρωτήσουν αν παντρεύτηκες ή όχι. Αλλά μια φορά και τέλος!
Το άσχημο είναι αυτό με τα κιλά!..Αν είναι δυνατόν! Δηλαδή σχολίαζαν μπροστά σου τα κιλά σου? Τι θράσος είναι αυτό? Έχεις να δεις καιρό κάποιον-α, στενές σχέσεις δεν υπάρχουν και σου έλεγαν για τα κιλά?..Τι βόδια υπάρχουν!!
Και η άλλη? Που σου εκμυστηρεύτηκε για τα πάρτι και τις γιορτές και ότι δεν σε καλούσαν? Η χαζομάρα τελικά κάποιων ανθρώπων είναι ατελείωτη. Και δεν ξεπερνιέται ούτε τελειώνει όσα χρόνια και να περάσουν!
Απορώ με την υπομονή σου,το πως κρατήθηκες και δεν τη στόλισες με "γαλλικά". Και της έδωσες το τηλέφωνο σου. Αντί να της δώσεις κάποιο τηλεφωνικό νούμερο της Μελβούρνης. Να παίρνει,να σε ζητάει και να απορεί γιατί της μιλούν σε ξένη γλώσσα. Γιατί σίγουρα από την χαζομάρα της,δεν θα καταλαβαίνει ότι θα μιλάει στο εξωτερικό.
 
Πιστεύω πως δεν ήταν κακό να ρωτήσουν αν παντρεύτηκες ή όχι. Αλλά μια φορά και τέλος!
Το άσχημο είναι αυτό με τα κιλά!..Αν είναι δυνατόν! Δηλαδή σχολίαζαν μπροστά σου τα κιλά σου? Τι θράσος είναι αυτό? Έχεις να δεις καιρό κάποιον-α, στενές σχέσεις δεν υπάρχουν και σου έλεγαν για τα κιλά?..Τι βόδια υπάρχουν!!
Και η άλλη? Που σου εκμυστηρεύτηκε για τα πάρτι και τις γιορτές και ότι δεν σε καλούσαν? Η χαζομάρα τελικά κάποιων ανθρώπων είναι ατελείωτη. Και δεν ξεπερνιέται ούτε τελειώνει όσα χρόνια και να περάσουν!
Απορώ με την υπομονή σου,το πως κρατήθηκες και δεν τη στόλισες με "γαλλικά". Και της έδωσες το τηλέφωνο σου. Αντί να της δώσεις κάποιο τηλεφωνικό νούμερο της Μελβούρνης. Να παίρνει,να σε ζητάει και να απορεί γιατί της μιλούν σε ξένη γλώσσα. Γιατί σίγουρα από την χαζομάρα της,δεν θα καταλαβαίνει ότι θα μιλάει στο εξωτερικό.
Χαζή δεν ήταν η "καλή" μου συμμαθήτρια. Είχε απλώς αποκτήσει, λόγω της πολύχρονης ζωής της σε μία συγκεκριμένη περιοχή της δυτικής Ελλάδας (που για να βοηθήσω χωρίς να την αναφέρω, δεν είναι στην δυτική Πελοπόννησο ούτε σε νησί του Ιονίου) μια κουτοπονηριά που την έκανε να πιστεύει ότι ήταν γάτα με πέταλα. Εγώ της έδωσα το τηλέφωνό μου, γιατί ήμουν βέβαιη ότι ΔΕΝ θα με έπαιρνε, λόγω του ότι δεν της ήμουν χρήσιμη σε κάτι.
 
Θα συμφωνήσω με έναν προλαλήσαντα φίλο πως τα reunions είναι εντελώς χάσιμο χρόνου, γιατί αν ήθελε κάποιος, παρεμπιπτόντως εγώ, να κρατήσει επαφές με κάποιους από τους συμμαθητές του θα το είχα κάνει ήδη έστω τηλεφωνικά. Ούτε θα είχα την περιέργεια να μάθω ποιος παντρεύτηκε, ποιος χώρισε, την επαγγελματική τους καριέρα και τα συναφή, ούτε θα με ενδιέφερε πως είναι ή πως διαμορφώθηκε στην πορεία των χρόνων η εμφάνιση του καθενός και ειδικά των συμμμαθητριών μου. Προτιμώ να ενδιαφερθώ για τους ανθρώπους που έχω επιλέξει να είναι κοντά μου σε φιλικό και συναισθηματικό επίπεδο. Χώρια που κάποια αντιπαθητικά άτομα του Λυκείου δεν θα ήθελα με τίποτα να τα ξαναδώ σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή.
Με κάποια πολύ λίγα άτομα που κράτησα επαφή μετά το Λύκειο η απόκλιση ήρθε νομοτελειακά όταν αντιμετώπισα κρυφά ή φανερά εστίες ζηλοφθονίας για το τι πέτυχε ο καθένας μας σε επαγγελματικό ή ακόμα και ερωτικό επίπεδο. Αν είναι δυνατόν. Οπότε οι μόνες αναμνήσεις που έχω από το Λύκειο σταματούν αυστηρότατα στην περίοδο των Πανελλαδικών. Άλλωστε θεωρώ τις πιο ωραίες αναμνήσεις του ανθρώπου πριν φυσικά ανοίξει τα πανιά του μέσω της επαγγελματικής του αποκατάστασης και οικονομικής του ανεξαρτησίας, αυτές που συνδέονται με την φοιτητική ζωή που πέρασα ονειρεμένα. Δια ταύτα σχολικά reunions είδος προς αποφυγή. Μακριά!
 
Ουτε εχω και ουτε θελω να εχω, σχεσεις με συμαθητες απο δημοτικο/γυμνασιο. Με καλεσαν κανα δυο φορες σε τετοια reunion, τους αγνοησα. Δεν βρηκα λογο για reunion αφου δεν υπηρξε ποτε union μαζυ τους. Απο την σχολη του Ασπροπυργου και τον στρατο εχω ξαναβρεθει με καποιους φιλους και θαθελα να ξαναβρεθω
 
Το 'ψαξα το συγκεκριμένο τόπικ, ούσα σίγουρη ότι θα υπάρχει θέμα για σχολικά reunions στο retromaniax;).
Ήθελα να δω αντιδράσεις γιατί πριν από λίγες μέρες είχαμε ένα τέτοιο event οι απόφοιτοι της χρονιάς μου και του σχολείου μου. Στρογγυλό-στρογγυλό παρακαλώ! 30 χρόνια ζωή να 'χουνε (ηρωική τάξη του 1993!!!!)

Ε λοιπόν πέρασα καλά! Το δηλώνω με παρρησία, κυρίως γιατί δεν το περίμενα. Το 'χα μάλιστα αποφασισμένο ότι δεν θα πήγαινα κι όλο μουρμουρίζαμε τις προηγούμενες μέρες με τις δυο φίλες που 'χουμε κρατήσει επαφή όλα αυτά τα χρόνια "και που θα 'ναι σαν μνημόσυνο" "και τι με νοιάζει εμένα τι κάνει ο τάδε κι η δείνα" "και κατάθλιψη και βαρεμάρα θα μας πιάσει".
Κάτι μ' έτρωγε όμως. Τελευταία στιγμή κι ενώ δεν είχα επιβεβαιώσει την συμμετοχή μου, αφήνω άντρα και παιδί στο σπίτι, ντύνομαι, βάφομαι, ξεθάβω και κάτι ξεχασμένες γόβες από την ντουλάπα (χαμηλοτάκουνες, μην φανταστείτε, αλλά και πάλι τρελή πρόοδος σε σχέση με τα σνίκερς που φοράω σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα τα τελευταία χρόνια) και πάω να βρω τις ξεχασμένες φάτσες των 18 μου χρόνων.

Έφυγα με τους τελευταίους, αφού γελάσαμε, χαζολογήσαμε, ήπιαμε και γενικώς πέρασα ζάχαρη. Δεν ήταν ότι συνάντησα ανθρώπους που μου λείπανε, ότι συγκινήθηκα με παλιές φιλίες ή αναπολήσεις συγκλονιστικών γεγονότων. Τους περισσότερους συμμαθητές μάλλον δεν θα τους ξαναδώ στη ζωή μου (εκτός αν κάνουμε κι άλλο reunion στα 60 χρόνια από την αποφοίτηση:p -wild thought-) Όπως είπα σε μια παλιά συμμαθήτρια που με πλησίασε με την κλισέ ατάκα "τι ωραία που είμαστε πάλι μαζί! Ό,τι και να λέμε, τις καλύτερες σχέσεις στα μαθητικά χρόνια τις κάνεις", "μη γελιέσαι Λένα, δεν είναι σχέσεις, είναι άρωμα". Μ' άρεσε λοιπόν που ψεκάστηκα για μια βραδιά με το άρωμα της πρώτης μου νιότης.

Κατέληξα και σε δύο συμπεράσματα:
1.Έχεις σοβαρές πιθανότητες να την βγάλεις καθαρή σε φάση reunion αν έχεις κλικάρει τα απαραίτητα κουτάκια "επάγγελμα", "γάμος", "παιδί/ιά". Ο γάμος δεν είναι απαραίτητο να επιβιώνει, αρκεί να έχει υπάρξει. Τρεις διαζευγμένες από τις τέως συμμαθήτριες δεν φαινόταν να τραβάνε κανένα ζόρι. Αντίθετα κάποιοι ελεύθεροι/ες και δύο που φαινόταν να περνάνε φάση ανεργίας, μάλλον δεν καλοπέρασαν και ίσως δεν είναι τυχαίο ότι φύγανε νωρίς νωρίς. Ναι, είναι άδικο. Ναι, είναι τα κοινωνικά κλισέ που μας έχουν καταπιεί. Παραμένει ωστόσο συντριπτικά πιθανότερο να περάσεις καλά σε τέτοια συνάντηση αν έχεις κάτι ν' απαντήσεις στις στάνταρ τρεις ερωτήσεις που σκοτώνουν: "Πού δουλεύεις;" "Πόσα παιδιά έχεις;" "Ο άντρας σου/γυναίκα σου; Στον ίδιο χώρο κι αυτός/αυτή;" Who said that life is fair?:(

2.Σε γενικές γραμμές όλοι κι όλες καλά κρατιόμαστε. Εντάξει, οι άντρες λίγο κουβαλάνε ρυτίδες και φαλάκρα, οι γυναίκες το 'χουν ανάγκη το μακιγιάζ για να μην κάνει πάρτυ ο μαύρος κύκλος αλλά είδα ανθρώπους μέσα στη ζωή, με όρεξη γι' αυτήν, που ξέρουν πολύ καλύτερα ποιοι είναι, τι θέλουν και τι κάνουν σε σχέση με τα κουτάβια που ήμασταν τότε κι αλλού πατάγαμε κι αλλού βρισκόμασταν.

Το είδα και το αμόρε του λυκείου. Με πλησίασε πρώτος με χαρά (να την πω την αμαρτία μου, μια ικανοποίηση την πήρα), ήπιαμε την βότκα μας, θαυμάσαμε τις φωτογραφίες των τέκνων αλλήλων στα κινητά, "δεν έχεις αλλάξει καθόλου" μου είπε, "θα πέσει φωτιά να σε κάψει με τέτοια ψέματα", του απάντησα, γελάσαμε, ωραία ήταν.

Τραβήξαμε και μπόλικες φωτογραφίες. Στις τελευταίες, εκεί που τα γκαρσόνια του μπαρ ρίχνανε πια αλάτι κάτω από τις καρέκλες για να ξεκουμπιστούμε, χαμογελάμε όλοι κάπως μεθυσμένοι, αγκαλιαζόμαστε από τους ώμους για να χωρέσουμε στο πλάνο, ρουφάμε κοιλιές για να βγει καλύτερη η πόζα κι όλο και κάποιος (συνήθως κάποια) δεν τα καταφέρνει (είναι αυτή που φώναζε "μια στιγμή, μια στιγμή να φτιάξω το μαλλί", "όχι τώρα ρε Παναγιώτη, όχι τώρα σου λέω, χάλια θα βγω, περίμενε")

Μπήκα στο σπίτι μου πολύ περασμένη ώρα, άντρας και γιος στα κρεβάτια τους. Ήταν κι αυτό μια απόλαυση. Πόσα χρόνια είχα να γυρίσω τέτοια ώρα από μπαρ... Σχεδόν περίμενα να δω τι μητέρα μου ν' ανάβει την λάμπα δίπλα από το μαξιλάρι της, να σηκώνεται και να μου λέει υποτιμητικά "μπα! Τον βρήκες τον δρόμο επιτέλους να μαζευτείς;" Έβγαλα παπούτσια μην τους ξυπνήσω, βγήκα στην βεράντα και κάθισα για λίγο μέσα στην ησυχία, το σκοτάδι και την δροσιά της νύχτας. Έφερα ξανά στον νου μου τη βραδιά. Δεν ήταν οι άνθρωποι, ήταν το άρωμα. Τότε που το δέρμα μου ήταν τσίτα, τα πόδια μου και τα κιλά μου άντεχαν τις ψηλοτάκουνες γόβες και, αυτό κυρίως, όλο το μέσα μου φούσκωνε από μια προσμονή, μια ανυπομονησία. Να τελειώσει το σχολείο, να αρχίσει η ζωή μου, να κατακτήσω τον κόσμο.

Μην γκρινιάζετε καλέ για τα reunions. Μπορεί να είναι κι ωραία κι ας μην τους φαίνεται!:D
 
εμάς απ' το σχολείο δεν διοργάνωσαν ποτέ κανένα reunion,αλλά και να διοργάνωναν σίγουρα δεν θα πήγαινα. Δεν ήταν και το καλύτερο μου τα 3 χρόνια του Λυκείου (με εξαίρεση λίγο τις τελευταίες εβδομάδες λίγο πρίν τις διακοπές του Πάσχα, που ουσιαστικά μετά το Πάσχα δεν ξαναπήγα σχολείο λόγω διαβάσματος για πανελλήνιες). Και λέω με εξαίρεση τις τελευταίες εβδομάδες γιατί τότε πήγαν πενταήμερη όλοι οι περίεργοι του σχολείου οπότε δεν τους ξαναείδα από τότε. Σίγουρα δεν υπήρχε και χημεία μεταξύ μας τα 3 αυτά τελευταία σχολικά χρόνια (με ελάχιστες εξαιρέσεις 4-5 παιδιά που κάναμε παρέα) σε εκείνο το λύκειο,ήμουν σε εκκλησιαστικό και ήμασταν μόνο αγόρια και ηλικίες από 15 μέχρι και ...50. Πενηντάρηδες συνήθως ήταν άτομα που θα φοιτούσαν στην 4η Λυκείου για να γίνουν ιερείς κτλ. Υπήρχαν μαθητές από άλλες πόλεις που έμεναν μέσα (ήταν και οικοτροφείο) αλλά ανάμεικτες ηλικίες όπως προανέφερα. Ένα άλλο παράξενο σε αυτό το σχολείο ήταν πως 3 χρόνια δεν είδα γονείς άλλων συμμαθητών ούτε μια φορά (τουλάχιστον αυτών που έμεναν έξω,απ' την ίδια πόλη και ήταν στην ηλικία μας). Το κάρφωμα έπεφτε φούλ συνήθως από τους πιο μεγάλους και αυτούς που έμεναν μέσα οπότε ήθελε πολύ προσοχή στο τι θα λές,πως θα κινείσαι,σαν στρατός ένα πράγμα. Αντιθέτως όταν γράφτηκα φροντιστήριο στην γ λυκείου και συναναστράφηκα και με άλλα αγόρια,κορίτσια από άλλα σχολεία μπορώ να πώ ότι τότε ναι ένοιωσα μαθητής όπως όλα τα άλλα παιδιά. Μάλιστα το άτυπο reunion με μερικά παιδιά απ' το φροντιστήριο το κάναμε όταν εντελώς τυχαία βρεθήκαμε να είμαστε συμμαθητές σε κάτι σεμινάρια του ΟΑΕΔ το 2003 την άνοιξη και μπορώ να πώ πως υπήρχε χημεία ακόμη μεταξύ μας και κάναμε καλή παρέα. Βγήκαμε πολλές φορές όλοι μαζί τότε (ειδικά όταν πήραμε τα πρώτα μας χρήματα απ' τα σεμινάρια) οπότε για μένα αυτό μπορώ να πώ πως ήταν το άτυπο reunion. Θα έλεγα πως εκείνο το 5μηνο στα σεμινάρια ήταν τα χρόνια του Λυκείου που θα ήθελα να περάσω.
 
Πίσω
Μπλουζα