Έντομα

[Λορένα]

Με ποια εντομα, ειχατε μανια μικροι;

Σας αρεσε να τα βασανιζετε; Να τα σκοτωνετε μηπως;

Όσοι μεγαλωσαν στην επαρχια, σιγουρα καταλαβαν τι εννοω..

Τα.. δικά μου εντομα, ηταν οι πυγολαμπιδες, τα μυρμυγκια και τα τζιτζικια

Τις πυγολαμπιδες, βγαιναμε καθε βραδυ τα παιδια της γειτονιας και τις κυνηγουσαμε. Εγω εβαζα μερικές σε ένα βαζακι, για να τις δω την επόμενη μερα να αναβοσβηνουν, δυστυχως ομως.. το βαζο ηταν σφραγισμενο και πεθαιναν. . Την επομενη τις εβρισκα ολες ψοφιες, το βαζο να βρωμαει η μαμα να το πεταει, και το επομενο βραδυ ξανα και απο την αρχη (της ειχα εξαφανισει ολα τα βαζα..). Μου πηρε καποια χρονια να καταλαβω το γιατι (ε.. μικρουλα ημουν ). Εν τω μεταξυ.. ειχα αποδεκατισει εναν σημαντικο αριθμο απο δαυτες :xm: .

Τα μυρμυγκια, μου αρεσε να χαλαω τις φωλιές τους, και να τα παρακολουθω να τρεχουν μετα ξεφρενα απο δω και απο κει. Πολλές φορές τους εριχνα ψιχουλα και παρακολουθουσα πως τα μεταφερναν στις φωλιές τους. Ηταν αυτά που βασάνισα περισσότερο (τα καημενα.. τι τραβηξαν απο μενα :xm: )

Τα τζιτζικια τα κυνηγουσα καθε μεσημερι, χωρις να με νοιαζει η ηλιαση. Εμπαινα μεσα στις ντοματιες (γινοταν πρασινο-κοκκινα τα ρουχα μου) σκαρφαλωνα στα δεντρα, και γενικώς όπου ακουγα τζιτζικι εψαχνα να το βρω.

Μια φορά ειχα μαζεψει περιπου 15, και τα ειχα βαλει σε κουτι απο παιχνιδια το οποιο το αφησα στο μπαλκονι του σπιτιου μου (οσο εψαχνα να βρω αλλα). Ο πατερας μου, που κατα λαθος εσπρωξε το κουτι, κατατρομαξε απο τον θορυβο που εκαναν (δεν ειχε καταλαβει τι υπηρχε μεσα, και αυτα ηταν πολλα )

Αυτα ομως τα αφηνα ελευθερα μετα απο λιγη ωρα. Ποτε δεν τα κρατησα αιχμαλωτα, πολυ

Υ.Γ. για να μην με νομισετε και περιεργη..(το σωζω οσο μπορω ), ολα τα παραπανω, τα εκαναν και τα υπολοιπα παιδια της γειτονιας μου.

Τοσο τα μεσημερια, οσο και τα βραδια, μαζευομαστε παρεες (αγορια κοριτσια) και τα κυνηγουσαμε, με τους γονεις να φωναζουν το βραδυ να μαζευτουμε επιτελους σπιτι, και το μεσημερι να ανησυχουν για τον ηλιο

Απο τις πιο ομορφες αναμνησεις του καλοκαιριου εκεινα τα χρονια..

 

[tsalk]

Με ποια εντομα, ειχατε μανια μικροι;
Σας αρεσε να τα βασανιζετε; Να τα σκοτωνετε μηπως;

Όσοι μεγαλωσαν στην επαρχια, σιγουρα καταλαβαν τι εννοω..

Α έχω και εχώ την μανία με τα έντομα. Κάτι ακρίδες κάτι μέλισες και κάθε τι που με ενοχλεί στον χώρο μου (εξοχικό) πρέπει να πεθάνει. Μια και έξω.

Πως....είμαι λίγο βάρβαρος?.....Δεν ξέρω μπορεί και να είμαι λιγάκι.

Αλλά θα μου πείτε που να πάνε και αυτά τα καημένα?

 

[spyros_s]

Η αναζήτηση πυγολαμπίδων ήταν και σε μένα αγαπημένο παιδικό παιχνίδι... στο χωριό τις έλεγαν...κωλοφωτιές για προφανείς λόγους. Αυτό με τα μερμήγκια το έκανα και εγώ αλλά ως "Ντένις ο τρομερός" τα έκαιγα και με μεγεθυντικό φακό...

Μπορεί πλέον να τα θεωρώ ανεπίτρεπτα και να ντρέπομαι για αυτά όμως τότε τα έκανα ευχαρίστως

 

[c3podroid]

Ένας σημαντικός αριθμός μυρμηγκιών έχει αποδεκατιστεί από μένα, σε μικρότερη ηλικία βέβαια. Στην Ανάβυσσο που πηγαίναμε τα καλοκαίρια είχαμε κήπο και εκεί έβρισκα πολλά. Αγαπημένη απασχόληση να τα πιάνω, να τα ρίχνω σε λάκκους με νερό και να τα παρακολούθω να πνίγονται. Πολύ λίγα τα πάταγα, τα περισσότερα τα έπνιγα. Μη με ρωτήσετε γιατί. Απλά η ηλικία το δικαιολογούσε μάλλον.

Το βασανιστήριό τους διακόπηκε απότομα μια μέρα που είχα την τύχη-ατυχία να παρακολουθήσω στην τηλεόραση αργά τη νύχτα το "Them!" (οι φανατικοί των παλιών ταινιών φαντασίας-τρόμου θα καταλάβουν).

 

[exetlaios]

Μικρός ήμουν μέγας πολέμιος των μυρμηγκιών.

Αγαπημένος τρόπος εξολόθρευσης (με όπλα μαζικής καταστροφής) :

Έπαιρνα υγρή κόλλα μοντελισμού και την αραίωνα με νερό.

Την έχυνα στο τσιμέντο όπου πέρναγε η φάλαγγα των "εχθρών".

Όταν είχαν κολλήσει μπόλικα, έχυνα οινόπνευμα και έβαζα φωτιά !

Επίσης κυνήγι βατράχων σε λιμνάζοντα νερά.

Μόλις εντοπίζονταν, ακολουθούσε ανελέητο κυνηγητό

με φυλοκάλαμο (με μέλη έχοντα μεταλλική αιχμή) ή με καλαμάκια από σουβλάκια !

Μέχρι που έμαθα ότι τα ούρα του βατράχου μπορούσαν να σε τυφλώσουν,

οπότε ... κήρυξα ανακωχή !

 

[Kambia]

Ειχα μανια να μαζευω μυρμηγκια!!!

Αυτα τα μικρα που κυκλοφορουν κατα διαστηματα στα σπιτια. Ειχα εντοπισει τη φωλια τους στο μπαλκονι του σπιτιου και παραμονευα. Τα επιανα και τα εβαζα μεσα σε σπιρτοκουτα εχοντας την εντυπωση οτι αυτα θα μεινουν εκει. Μετα εβαζα τα σπιρτοκουτα στο συρταρι της ντουλαπας με τα ρουχα μου! Στρατια την αλλη μερα στην ντουλαπα. Μπαμ.... παρτην κατω την μανα μου!!!!!

Στην παραλια παλι με τα μυρμηγκια ασχολουμουν. Τα μεγαλα αυτη τη φορα. "τουρκαλαδες" τα λεγαμε. Εφτιαχνα το καστρο απο αμμο με μια ταφρο (κλασικα) γυρω γυρω και τα εβαζα μεσα για να δω απο που θα φυγουν.

Οταν ξεμενα απο μυρμηγκια κυνηγούσα μύγες 8). Εβγαζα τη ζελατινα απο τα κουτια των τσιγαρων. Τις στριμωχνα καπου και τις επιανα. Εβαζα απο 10 μεσα σε καθε ζελατινα και μετα με τον μεγεθυντικο φακο..... :zip:

 

[theoritikos]

Και εγώ είχα μανία με τα μυρμήγκια!

Έβαζα τα δάχτυλα μου στις φωλιές, και τις έσκαβα να δω τι υπάρχει μέσα.

Επίσης τα τάιζα καυτερές πιπεριές, και μετά τα παρακολουθούσα να κάνουν οχταράκια ή άλλα ακανόνιστα βήματα, λόγω της καυστικότητας!

Για ένα διάστημα είχα μανία και με τις σφήκες επειδή τις συχαινόμουν (και ακόμα συχαίνομαι!) αφάνταστα. Τις έκλεινα σε μπουκάλια με νερό και τις έβλεπα να αργοπεθαίνουν, παίρνοντας εκδίκηση για όσες φορές με τσιμπούσαν!

 

[Rygar]

Δε βασάνιζα τίποτε μικρός. Είχα όμως αδυναμία σε 2 ζωύφια. Στα τζιτζίκια και σε κάτι μεγάλες περίεργες χρυσόμυγες, με χρώμα είτε πράσινο είτε χρυσό. Εμοιαζαν με σκαθάρια με φτερά. Τα λέγαμε ζήνες. Τους δέναμε κλωστή γύρω από το κεφάλι τους και αυτές πετάγανε να φύγουν, με την κλωστή όμως που να πάνε;Μμμμ, σαν να μου φαίνεται ότι τελικα τις βασανίζαμε. Τα τζιτζικάκια όμως όχι, τα έπιανα, τα έδειχνα στον πατέρα μου και μετά τα άφηνα. Προτιμούσα τις τζιτζιρομάνες, γιατί έκαναν και τον πιο ...κυριλέ τζιτζίρισμα. Μάλιστα ορισμένες, αφου τις έπιανα τις άφηνα πάλι σε κάποιο αλλο κορμό και αυτές κατά παράδοξο τρόπο, παρέμεναν στη θέση τους χωρίς να φοβούνται. Κι όταν απομακρυνόμουν, άρχιζαν το γνωστό τραγούδι τους.

 

[Wally]

Εγω φρικιαζα με ΟΛΑ τα εντομα,ζωυφια κτλ και συνεχιζω να τα αντιπαθω σφοδρα!

Το μαρτυριο μου συνεχιζεται μιας και ανηλικο μελος της φαμιλιας μου, διατηρει ως κατοικιδιο ενα ΣΑΛΙΓΚΑΡΙ (νταξ,δεν ειναι εντομο αλλα ανηκει στη κατηγορια "Σιχαμερα και αλλα" )

 

[Rygar]

Ελα ρε! Τα σαλιγκάρια τα τρώνε κιόλας.

Από την ταινία "ο κύριος Πτέραρχος":

Κανέλος: "Δε μου λες κύριε Σαλιγκάρη μου"

Απ:"Εεεε Στρυγγάρης κύριε"

 

[Λορένα]

wally... τα παιδακια, και ειδικα τα αγορια που φοβοντουσαν τα εντομα, ετρωγαν τρελη καζουρα στα μερη μου τι ειχες να τραβηξεις μοναχα

Rygar.. και μεις καναμε το ιδιο με τις χρυσομυγες

 

[exetlaios]

Ελα ρε! Τα σαλιγκάρια τα τρώνε κιόλας.

Προφανώς δεν έχεις δει την ταινία SLUGS του J.P.SIMON !

http://img.photobucket.com/albums/v299/horrorman/Slugs-cdcovers_cc-front.jpg

 

[Rygar]

Exetlaie είσαι η Δομή του σπλάτερ, τελεία και παύλα!

 

[audiodee]

Πολύ πολύ μικρός μια μέρα στην αυλή μάζευα μυρμηγκάκια και τα έβαζα στην επιφάνεια ενός κουβά με νερό, και μετά τα πίεζα με το δάχτυλο και παρακολουθούσα που κουνούσαν τα χέρια-πόδια τους μέχρι να φτάσουν στον πάτο και να πνιγούν. Μετάνιωσα πικρά γι'αυτό το "παιχνίδι".

Την ίδια εποχή είχα βρει μια χτυπημένη μύγα που δεν μπορούσε να πετάξει και την είχα πάρει κατοικίδιο. Είχα βάλει και κόκους ζάχαρης να την ταΐζω.

Ως ενήλικας τώρα το μοναδικό μου παιχνίδι με έντομα είναι οι κατσαρίδες. Μόλις δω μια εντός οικείας, θα πάρω ένα εντομοκτόνο (προτίμηση στον αφρό) και θα την κηνυγάω. Αν την πετύχω 2-3 φορές ζαλίζεται και δεν μπορεί να τρέξει να κρυφτεί, μόλις την πετύχω την θάβω ψεκάζοντας πάνω της ένα σωρό από εντομοκτόνο. Ποτέ δεν τις πατάω γιατί σιχαίνομαι το "κρατς" και τα υπολείμματα από το ξεκοίλιασμα.

 

[Λορένα]

αγαπημενο μου εντομο υπηρξε η πασχαλιτσα (αυτο το κοκκινο με τις μαυρες βουλες)

Υπηρχε και σχετικο εθιμο με τραγουδακι μαζι.

Αν την κρατουσες στο χερι σου, και ανοιγε τα φτερα της και πεταγε, θα.. σου αποκτουσες καινουργια ρουχα, οποτε ελεγες κατι σαν : πασχαλιτσα πασχαλια, φερε μου μια φορεσια.. κατι τετοιο, δεν το θυμαμαι καλα

Και αυτες επισης.. τις εκανα συλλογη , αλλά ποτε δεν σκοτωσα καμια

 

[audiodee]

Μιας και είπαμε για έντομα και πασχαλίτσες, ποια ήταν μια εκπομπή (ελληνική νομίζω) που ήταν κάποιοι ντυμένοι έντομα, ένας χοντρούλης ντυμένος μπουμπουρίτσα-πασχαλίτσα και κάποιοι άλλοι, και ήταν σε ένα σπίτι μέσα και έδειχνε τα αντικείμενα του σπιτιού γύρω τους τεράστια...

 

[snakeyes08]

Εγω φρικιαζα με ΟΛΑ τα εντομα,ζωυφια κτλ και συνεχιζω να τα αντιπαθω σφοδρα!

Same here!

 

[audiodee]

Μικρός μου άρεσε να τρώω και κάποια έντομα, όπως τις θαλάσσιες κατσαρίδες (γαρίδες). Τώρα ούτε κρύο ούτε ζέστη.

 

[Hera]

Μ έναν ξάδελφο σκοτώναμε (αυτός δλδ με σφεντόνα) σαύρες!!

μετά τους κάναμε μεγαλόπρεπη κηδεία στον κήπο του σπιτιού. Ειχαμε δημιουργήσει ένα μικρό νεκροταφείο με ωραιότατους σταυρούς από κλαράκια και επιγραφή τάφου από χαρτόνι- με τα ονόματά τους. (τί διαστροφή, τους δίναμε και ονόματα μετά θάνατον!!!)

κατά τ άλλα, το παιχνίδι με την χρυσόμυγα το κάναμε και μεις, αλλά μετά τις αφήναμε ελεύθερες.

α και μια φορά έκανα ανατομια σε μπακακάκι (μικρό βατράχι που σύχναζε στο συντριβάνι του σπιτιού μιας θειάς μου)

το λυπήθηκα μετα

 

[Rygar]

κατά τ άλλα, το παιχνίδι με την χρυσόμυγα το κάναμε και μεις, αλλά μετά τις αφήναμε ελεύθερες.

Μα κι εμείς τις αφήναμε ελεύθερες. Μάλιστα είχαμε επινοήσει και ένα παιχνίδι ΓΙΑ να τις αφήσουμε ελεύθερες. Μαζευόμασταν καμια 10αριά, τις βάζαμε στο πάτωμα και όταν αυτές ανοιγαν τα φτερά τους να πετάξουν, προσπαθούσαμε να τις πετύχουμε με χαστούκια. Οσες ήταν γρήγορες, μας ξεφευγαν. Υπήρχαν άλλες που τρώγανε 5-6 και κάθε φορά πεφτανε κάτω πιο ζαλισμένες. Τελικά βαριόμασταν και τις παρατάγαμε.

EDIT: Επειδή τώρα το είδα ξεκάθαρα, υπόψην ότι μιλάω για χρυσόμυγες.