serano915
RetroMaNiaC
- Joined
- 22 Ιουν 2008
- Μηνύματα
- 564
- Αντιδράσεις
- 66
Πέθανε ο δημιουργός του "Μόνος στο Σπίτι"
Νεκρός έπεσε από έμφραγμα κατά τον πρωινό του περίπατο στο Μανχάτταν ο γεννημένος το 1950 στο Μίσιγκαν σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός Τζον Χιουζ, του οποίου η φοβερά επιδραστική καριέρα περιλαμβάνει τίτλους σαν τα "Ferris Bueller's Day Off", "Sixteen Candles", "Μόνος στο Σπίτι", "Αεροπλάνα, Λιμουζίνες και Τρένα", "Το Τρελό Θηριοτροφείο" και φυσικά το "Breakfast Club".
Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως η δεκαετία των '80s κινηματογραφικά ταυτίζεται με τον Τζον Χιουζ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο σκηνοθέτη, και δύσκολα θα τον έβγαζες λάθος. Σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά με τις ταινίες του, όρισε την εξέλιξη του coming-of-age όπως το γνωρίζουμε σήμερα, ένω σωρό παρόμοιες φράσεις μπορούν να γραφτούν αλλά δε θα σημαίνουν τίποτα. Διότι στην πραγματικότητα το μεγαλείο και η σημαντικότητα του Χιουζ δύσκολα μπορούν να περιοριστούν μέσα σε λόγια κλισέ των τριών γραμμών. Αντ'αυτού μπορεί κάποιος να τις βρει συμπυκνωμένες σε στιγμές μικρών προσωπικών θριάμβων των outsider χαρακτήρων του, είτε βλέποντας τον Τζον Κράιερ να κερδίζει το κορίτσι (την αιώνια πριγκήπισα των '80s, Μόλι Ρίνγκγουολντ) στο "Pretty in Pink", το οποίο ο Χιουζ έγραψε και έκανε την παραγωγή, είτε με την επανάσταση του Άλαν Ρουκ στο "Ferries Bueller's Day Off", είτε με τους αβέβαιους εφήβους που ανακαλύπτουν τους εαυτούς τους στο "Sixteen Candles" και το "Breakfast Club".
Ο Χιουζ σκηνοθέτησε πολύ λιγότερες ταινίες από όσες κανείς θα περίμενε να βρει στο ρεζουμέ του (οκτώ συνολικά), σίγουρα ελάχιστες αναλογικά με τη φήμη του. Φήμη που, χάρη στην αδιαμφισβήτητη επιρροή που άσκησε σε γενιές και γενιές κινηματογραφιστών και θεατών, έφτασε να έχει διαρκέσει αισίως σχεδόν δύο σιωπηλές για τον ίδιο δεκαετίες κατά τη διάρκεια των οποίων είχε ουσιαστικά αποσυρθεί από την ενεργό δράση, βάζοντας απλώς αραιά και πού την υπογραφή του σε κάποιο σενάριο. (Ξεχωρίζει από αυτή την περίοδο η σημαδιακή κωμωδία "Μόνος στο Σπίτι".) Πριν το "Χατίρι της Κέρλι Σου" του 1991 και μετά τα "Sixteen Candles" του 1984 μεσολαβούν 6 μόλις ακόμα ταινίες σε διάστημα 7 χρόνων, αλλά αρκετές για να στιγματίσουν την αμερικάνικη κωμωδία, που ποτέ δε θα ήταν ξανά η ίδια. Αρκεί να ρίξετε μια ματιά στο σημερινό τοπίο, και χωρίς μεγάλη δυσκολία μπορείτε να διακρίνετε πόσα πολλά χρωστάνε οι σημερινοί κωμικοί (συγγραφείς, σκηνοθέτες και ηθοποιοί) σε αυτή την ιστορική πενταετία του Χιουζ.
Ο σημερινός βασιλιάς της ευαίσθητης κωμωδίας, Τζαντ Άπατοου, είχε πει κάποτε για τον μεγάλο σκηνοθέτη: "Eίναι μάλλον γελοίο να ακούς ανθρώπους να μιλάνε για τις ταινίες που κάνουμε, με αυτό το συνδυασμό εξωφρενικού χιούμορ και ευαισθησίας, λες και είναι καμιά πρωτότυπη ιδέα. Ήταν όλα εκεί στις ταινίες του Τζον Χιουζ. Είτε μιλάμε για το "Freaks and Geeks" ή για το "Superbad", η όλη ιδέα του να έχεις outsiders ως πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, όλα ξεκίνησαν με τον Χιουζ."
Όσο δημιουργοί θα συνεχίζουν να κλέβουν ξεδιάντροπα το μοτίβο του "Breakfast Club" (όπου μια ομάδα εφήβων με ακραία διαφορετικές προσωπικότητες αναγκάζεται να περάσει ένα χρονικό διάστημα στον ίδιο χώρο για να ανακαλύψουν πόσα τους ενώνουν), όσο η Μόλι Ρίνγκγουολντ εξακολουθεί να συμβολίζει την γλυκιά αθωότητα των '80s, όσο ο Άντονι Μάικλ Χολ είναι η επιτομή του geek και ο Τζέιμς Σπέιντερ (αξέχαστα και υπέροχα γλοιώδης στο "Pretty in Pink") η απόλυτη ενσάρκωση του κακού, και για όσο καιρό το "Twist and Shout " των Beatles παραμένει άρρηκτα συνδεδεμένο με την "πιο κουφή μέρα του Φέρις Μπιούλερ", δηλαδή την απόλυτη εφηβική φαντασίωση απόδρασης, ο Τζον Χιουζ θα παραμένει ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που μπορείς με βεβαιότητα να ισχυριστείς πως χωρίς αυτούς, το σινεμά θα ήταν έστω και λίγο διαφορετικό.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
πηγή: http://new.e-go.gr/cinemag/summary.asp?catid=10167&subid=2&pubid=3691429
Κρίμα,νέος άνθρωπος...
Νεκρός έπεσε από έμφραγμα κατά τον πρωινό του περίπατο στο Μανχάτταν ο γεννημένος το 1950 στο Μίσιγκαν σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός Τζον Χιουζ, του οποίου η φοβερά επιδραστική καριέρα περιλαμβάνει τίτλους σαν τα "Ferris Bueller's Day Off", "Sixteen Candles", "Μόνος στο Σπίτι", "Αεροπλάνα, Λιμουζίνες και Τρένα", "Το Τρελό Θηριοτροφείο" και φυσικά το "Breakfast Club".
Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως η δεκαετία των '80s κινηματογραφικά ταυτίζεται με τον Τζον Χιουζ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο σκηνοθέτη, και δύσκολα θα τον έβγαζες λάθος. Σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά με τις ταινίες του, όρισε την εξέλιξη του coming-of-age όπως το γνωρίζουμε σήμερα, ένω σωρό παρόμοιες φράσεις μπορούν να γραφτούν αλλά δε θα σημαίνουν τίποτα. Διότι στην πραγματικότητα το μεγαλείο και η σημαντικότητα του Χιουζ δύσκολα μπορούν να περιοριστούν μέσα σε λόγια κλισέ των τριών γραμμών. Αντ'αυτού μπορεί κάποιος να τις βρει συμπυκνωμένες σε στιγμές μικρών προσωπικών θριάμβων των outsider χαρακτήρων του, είτε βλέποντας τον Τζον Κράιερ να κερδίζει το κορίτσι (την αιώνια πριγκήπισα των '80s, Μόλι Ρίνγκγουολντ) στο "Pretty in Pink", το οποίο ο Χιουζ έγραψε και έκανε την παραγωγή, είτε με την επανάσταση του Άλαν Ρουκ στο "Ferries Bueller's Day Off", είτε με τους αβέβαιους εφήβους που ανακαλύπτουν τους εαυτούς τους στο "Sixteen Candles" και το "Breakfast Club".
Ο Χιουζ σκηνοθέτησε πολύ λιγότερες ταινίες από όσες κανείς θα περίμενε να βρει στο ρεζουμέ του (οκτώ συνολικά), σίγουρα ελάχιστες αναλογικά με τη φήμη του. Φήμη που, χάρη στην αδιαμφισβήτητη επιρροή που άσκησε σε γενιές και γενιές κινηματογραφιστών και θεατών, έφτασε να έχει διαρκέσει αισίως σχεδόν δύο σιωπηλές για τον ίδιο δεκαετίες κατά τη διάρκεια των οποίων είχε ουσιαστικά αποσυρθεί από την ενεργό δράση, βάζοντας απλώς αραιά και πού την υπογραφή του σε κάποιο σενάριο. (Ξεχωρίζει από αυτή την περίοδο η σημαδιακή κωμωδία "Μόνος στο Σπίτι".) Πριν το "Χατίρι της Κέρλι Σου" του 1991 και μετά τα "Sixteen Candles" του 1984 μεσολαβούν 6 μόλις ακόμα ταινίες σε διάστημα 7 χρόνων, αλλά αρκετές για να στιγματίσουν την αμερικάνικη κωμωδία, που ποτέ δε θα ήταν ξανά η ίδια. Αρκεί να ρίξετε μια ματιά στο σημερινό τοπίο, και χωρίς μεγάλη δυσκολία μπορείτε να διακρίνετε πόσα πολλά χρωστάνε οι σημερινοί κωμικοί (συγγραφείς, σκηνοθέτες και ηθοποιοί) σε αυτή την ιστορική πενταετία του Χιουζ.
Ο σημερινός βασιλιάς της ευαίσθητης κωμωδίας, Τζαντ Άπατοου, είχε πει κάποτε για τον μεγάλο σκηνοθέτη: "Eίναι μάλλον γελοίο να ακούς ανθρώπους να μιλάνε για τις ταινίες που κάνουμε, με αυτό το συνδυασμό εξωφρενικού χιούμορ και ευαισθησίας, λες και είναι καμιά πρωτότυπη ιδέα. Ήταν όλα εκεί στις ταινίες του Τζον Χιουζ. Είτε μιλάμε για το "Freaks and Geeks" ή για το "Superbad", η όλη ιδέα του να έχεις outsiders ως πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, όλα ξεκίνησαν με τον Χιουζ."
Όσο δημιουργοί θα συνεχίζουν να κλέβουν ξεδιάντροπα το μοτίβο του "Breakfast Club" (όπου μια ομάδα εφήβων με ακραία διαφορετικές προσωπικότητες αναγκάζεται να περάσει ένα χρονικό διάστημα στον ίδιο χώρο για να ανακαλύψουν πόσα τους ενώνουν), όσο η Μόλι Ρίνγκγουολντ εξακολουθεί να συμβολίζει την γλυκιά αθωότητα των '80s, όσο ο Άντονι Μάικλ Χολ είναι η επιτομή του geek και ο Τζέιμς Σπέιντερ (αξέχαστα και υπέροχα γλοιώδης στο "Pretty in Pink") η απόλυτη ενσάρκωση του κακού, και για όσο καιρό το "Twist and Shout " των Beatles παραμένει άρρηκτα συνδεδεμένο με την "πιο κουφή μέρα του Φέρις Μπιούλερ", δηλαδή την απόλυτη εφηβική φαντασίωση απόδρασης, ο Τζον Χιουζ θα παραμένει ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που μπορείς με βεβαιότητα να ισχυριστείς πως χωρίς αυτούς, το σινεμά θα ήταν έστω και λίγο διαφορετικό.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
πηγή: http://new.e-go.gr/cinemag/summary.asp?catid=10167&subid=2&pubid=3691429
Κρίμα,νέος άνθρωπος...
