Ήμουν ένα ξεχωριστό παιδί

[Bambinella]

Ημουν ενα ξεχωριστο παιδι γιατι απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου, απεχθανομουν τα κινουμενα σχεδια και τα κομικς. Δεν τα πηγα ποτε ιδιαιτερα καλα με το παιδικο προγραμμα και προτιμουσα να διαβαζω παραμυθια παρα να βλεπω τηλεοραση νωρις το απογευμα. Εξαιρεση εκανα στα Ελληνικα Παραμυθια, που τα επαιζαν ηθοποιοι καθε Πεμπτη και στον Κλουβιο με τη Σουβλιτσα.

Τα παραμυθια που διαβαζα επρεπε απαραιτητως να ειναι ελληνικα γιατι αλλιως δε μου αρεσαν. Η αν ηταν ξενα, να μην ειναι απο τα γνωστα. Η Αλικη στη χωρα των θαυματων, Ο μικρος πριγκιπας, ο Τζακ και η φασολια και ολες αυτες οι διασημες ιστοριες, μου ηταν παγερα αδιαφορες.

Απο τοτε που εμαθα καλη αναγνωση, τρελαινομουν να διαβαζω ελληνικη λογοτεχνια (μη φανταστειτε τιποτα βαρυ. Περιπου αυτα που καναμε και στο σχολειο στα Κειμενα Νεοελληνικης) ελληνικα παραμυθια και γυρω στα 9 ξεκινησα να διαβαζω Αγκαθα Κριστι. Αυτα τα τελευταια δεν ηταν απο εκδοσεις Λυχναρι, αλλα απο εναν αλλον εκδοτικο οικο που δε θυμαμαι ποιος ηταν. Το μονο που θυμαμαι ειναι οτι τα κειμενα δεν ηταν πυκνογραμμενα και μαλλον ειχαν πολλες συντομευσεις.

Αυτο με εκανε να αγαπησω το μυστηριο σε καθε του εκφανση και να ξεκινησω να γραφω δικες μου παιδικες αστυνομικες ιστοριες. Υστερα απο ολα αυτα τα χρονια που περασαν, τωρα που τις ξανακοιταω διαπιστωνω ποσο αθλιες ηταν.

Τις εκδοσεις Αστερος τις εκανα πλουσιες γιατι καθε δευτερη Κυριακη πηγαινα με τον πατερα μου σε ενα ψιλικατζιδικο που πουλαγε μεταξυ αλλων και βιβλια. Εκει διαλεγα εναν τομο του Οικου με παραμυθια και οταν εφτανα σπιτι, μετα βιας κρατιομουν να μην τον διαβασω ολον μεχρι το βραδυ.

Συνηθως σε τρεις - τεσσερις μερες τον τελειωνα και μετα εψαχνα τον καταλογο για να να διαλεξω τον επομενο. Τους περισσοτερους απο αυτους τους εχω φυλαξει στη βιβλιοθηκη μου μεχρι σημερα με την ελπιδα να τους διαβαζε η κορη μου, αλλα εδω μαλλον ατυχησα γιατι δεν αγαπαει το διαβασμα. Ανοιγω καμια φορα την πρωτη σελιδα εκει που υπαρχουν χρωματιστα χαρουμενα παιδια που βαστουν μια ετικετα που γραφει: " Αυτο το βιβλιο μου το χαρισε......." και βλεπω τον παιδικο γραφικο μου χαρακτηρα να συμπληρωνει: ".......ο αγαπημενος μου μπαμπας". Αν ζουσε σημερα, θα του τα εδειχνα ολα αυτα και θα γελαγαμε παρεα, αλλα ισως και να μας επιανε η συγκινηση κι αντι για γελιο να ριχναμε κανενα κλαμα......

Εκτος απο παραμυθια και ελληνικη λογοτεχνια, κι αφου δεν διαβαζα κομικς, διαβαζα οικογενειακα και γυναικεια περιοδικα: Ρομαντσο, Θησαυρο, Φανταζιο, Πανθεον, Γυναικα και ενα παιδικο, το Γεια χαρα παιδια. Βεβαια, η μητερα μου που ηταν περισσοτερο υπευθυνη για την ανατροφη μου, δεν ειχε κανενα προβλημα με τα περιεργα γουστα μου γιατι τα περιοδικα της εποχης εκεινης ηταν αγνα κι αθωα και ουδεμια σχεση ειχαν με Νταουνταουν, Κλικ, Νιτρο......Κιτρο.

Σημερα που ειμαι παντρεμενη και μαμα, αναπολωντας τα παιδικα μου χρονια και τις ιδιαιτεροτητες του χαρακτηρα μου, διαπιστωνω πως δεν αλλαξε τιποτα. Συνεχιζω να μισω τα κομικς και τα κινουμενα σχεδια, τις παιδικες ταινιες και ολα τα συναφη και συνεχιζω να αγαπω με παθος το μυστηριο και την αστυνομικη λογοτεχνια. Καλα λεει λοιπον η παροιμια οτι πρωτα βγαινει η ψυχη του ανθρωπου και υστερα τα χουγια του.

Ποια ηταν τα δικα σας χουγια που σας εκαναν ξεχωριστους; Γιατι δεν μπορει. Ολο και κατι θα' χατε!

 

[prisma]

Ωραίο θέμα.

Λοιπόν έχουμε και λέμε.

Πρώτον και κύριο δεν ασχολήθηκα ποτέ ιδαίτερα με το ποδόσφαιρο. Ούτε έβλεπα (μόνο λίγο) ούτε έπαιζα ιδαίτερα.

Στο σχολείο προτιμούσα το μπάσκετ.

Επίσης από 8-9 ετών εκτός από τα λίγα κόμικς που διάβαζα (Μίκυ, Αστερίξ, Λούκυ Λούκ) -τα Τιραμόλα, Μπλεκ δε μου άρεσαν- προτιμούσα να αναλώνω πολύ χρόνο να διαβάζω 4Τροχούς (αγαπημένο το "Καλειδοσκόπιο"), Πτήση και Διάστημα και αργότερα διάφορα τύπου Pixel π.χ.

Όταν οι συνομίληκοί μου ξέρανε τη βαθμολογία του πρωταθλήματος στο ποδόσφαιρο απέξω και ανακατωτά, εγώ δεν ήξερα ούτε ποιά ομάδα κέρδιζε το πρωτάθλημα! Απλά "χανόμουν" μέσα σε άρθρα για ρομπότ, Η/Υ (τους αλήστου μνήμης Η/Υ των 80ς), αυτοκίνητα και αεροσκάφη (μαγευτικές εμπειρίες τότε ταξίδια με τεράστια Boeing). Αυτά τα ολίγα.

 

[dimitri10b]

Το ότι λάτρευες το διάβασμα, φαίνεται στον τρόπο γραφής σου!!!Μπορεί οι τότε ιστορίες σου να σου φαίνονται ''άθλιες'' αλλά μήπως θα έπρεπε να το ξανά σκεφτείς τώρα;;;Για άλλη μια φορά μπράβο για την ευρηματικότητα και το μεράκι που βάζεις στα θέματα σου!!!

Εγώ από μικρός μισούσα κάθε είδος αθλητισμού και μέσα σε αυτό και το ποδόσφαιρο(δεν βλέπω ούτε καν στην τηλεόραση), αγαπούσα την ζωγραφική και αργότερα τις ταινίες (κυρίως της κλασικές) και το θέατρο...Όταν σαν παιδί δημοτικού ήρθα στην Αθήνα γιατί εγκατασταθήκαμε με την οικογένεια μου, το πρώτο πράγμα που ζήτησα ήταν να πάω να δω θέατρο...Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι πάντα λάτρευα τους παλιούς ηθοποιούς και μέσα από την αγάπη μου για το θέατρο πάντα μου άρεσε-και μου αρέσει ακόμα-να μαθαίνω πράγματα για παλιές παραστάσεις,και να συλλέγω προγράμματα και φωτογραφίες...Αγαπούσα πάντα οτιδήποτε είχε να κάνει με το παρελθόν, λάτρευα την Ιστορία και μου άρεσε να ανασύρω τις αντίκες από το υπόγειο του χωριού και να τις συντηρώ...Τα ενδιαφέροντα μου αυτά βέβαια,που μάλλον ταιριάζουν σε συνταξιούχο με έκαναν λίγο ξένο με άλλα άτομα της ηλικίας μου και έκανε λίγο δύσκολο το να μπορώ να βρω φίλους(στο σχολείο θα μπορούσα να πω πως περισσότερη παρέα έκανα με τους καθηγητές και καθηγήτριες παρά με τους συμμαθητές μου)

 

[Rakeesh]

Χμμμμ... dimitri10b μου θυμιζεις σε αρκετα σημεια εμενα

Οταν διαβαζα ιστοριες με ξεχωριστά παιδιά, που είχαν κάποιο μυστικό, που είχαν υπερφυσικές δυνάμεις ή κάποια παράξενη καταγωγή, ταυτιζόμουν με αυτά χωρίς να ξέρω γιατι . Απο νωρις ειχα καταλαβει οτι το μυαλό μου επαιρνε διαφορετικές στροφές, παρατηρούσα και με ενδιέφεραν άλλα πράγματα, είχα άλλες ευαισθησίες, και δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τα άλλα παιδιά.

Τα φυσιολογικά ενδιαφέροντα για αγόρια και παιδιά της ηλικίας μου (μουσική, αυτοκίνητα, αθλητισμός, όπλα κλπ) ήταν εντελώς αδιάφορα για μένα αν και φυσικά είχα παιξει και καουμπόηδες και αστυνόμους . Αλάνες, γειτονιές, μπάνιο στη θάλασσα και τρέξιμο, δεν με ενδιέφεραν καθόλου και τα θεωρούσα "αλήτικα", αν και τα έζησα και αυτά 2-3 φορές για αλλαγή. Προτιμούσα να διαβάζω κόμικς, θρησκεία, μυθολογία, να ζωγραφιζω, να παίζω στον υπολογιστή, να βλέπω τηλεόραση, ή να ονειροπολώ. Πραγματα δηλαδη που για καποιους χτυπανε το καμπανακι οτι υπαρχει "προβλημα". Ασε δε που καθε καλοκαιρι ειχα τον απαραιτητο ψυχαναγκαστικό διάλογο με το "γιατί ακόμα δεν μαύρισες" και "Πόσα μπάνια έκανες ως τώρα; Τι, μόνο 5; Εγω κοντευω τα 100".

Και φυσικά τα μεγαλυτερα ξαδελφια μου την έλεγαν, καλοπροαίρετα βέβαια πάντα, αλλά επρεπε να νιώθω άσχημα και να απολογούμαι γιατί δεν μαύρισα, γιατί δεν έχω 3-4 γκόμενες, γιατί δεν οδηγω μηχανάκι απο τα 16 μου, γιατί δεν παίζω στις αλάνες αντί να διαβάζω κόμικς κλπ. Λες και πρέπει οπωσδήποτε να μου αρέσουν αυτά που αρέσουν στους υπόλοιπους. :rant:

Ακομα και στα κοινά ενδιαφέροντα που είχα, διέφερα κάπως απο τους συνομηλικους. Προτιμούσα να βλέπω Μπαγκς Μπάνυ παρά κάτι πιο ώριμο όπως Τρανςφόρμερς (το θεματάκι με τα Γιαπωνέζικα anime το ειχα απο τοτε). Όταν μεγάλωσα, στον υπολογιστή προτιμούσα τα adventures παρά κάτι πιο κοινό όπως arcades ή shoot'em ups που έπαιζαν όλοι.

Μετά το σχολείο (όταν πλέον ήταν πολύ αργά), κατάλαβα οτι δεν είμαι και τόσο μοναδικός γιατι πολλοί άλλοι ένιωθαν περίπου σαν εμένα. Απλα σημερα λεγονται goth, emo, nerds, geeks, aspies, indigo και δε συμμαζέυεται

 

[Nemo]

προβληματικος ( παρα πολυ ατακτος /υπερκινητικος )μαθητης + αριστος μαθητης (που με ξελασπωνε)

 

[Bambinella]

Το ότι λάτρευες το διάβασμα, φαίνεται στον τρόπο γραφής σου!!!Μπορεί οι τότε ιστορίες σου να σου φαίνονται ''άθλιες'' αλλά μήπως θα έπρεπε να το ξανά σκεφτείς τώρα;;;

Χα, χα! Ευχαριστω, αλλα αν εκανα κατι τετοιο, η Αγκαθα θα μου εριχνε καταρα απο κει ψηλα!

 

[ChrisTOS]

Πάντως ο Κάρολ περιγράφει πάρα πολύ καλά τα παράλληλα σύμπαντα και το τι θα μπορούσαμε να δούμε, δεν είναι τυχαίο ότι ήταν μαθηματικός. Εγώ αν "διέφερα" σε κάτι ήταν ότι με ενδιέφερε οτιδήποτε είχε σχέση με την επιστήμη αλλά βαριόμουν αφάνταστα τα ντοκιμαντέρ με ζώα αν και ήθελα να ξέρω όσο το δυνατόν περισσότερα για αυτά. Το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν τα κατσαβίδια του πατέρα μου και νομίζω ότι έχω χαλάσει περισσότερα παιχνίδια ανοίγοντας τα παρά παίζοντας άγαρμπα με αυτά. Κατά τα άλλα και κόμικς διάβαζα, και περιοδικά υπολογιστών και τη συλλογή 4Τ του θείου μου και όταν μεγάλωσα λίγο επιστημονική φαντασία σε μορφή βίπερ.

 

[Imgema]

Χούγια? Χμμ, μερικά που θυμάμαι...

-Δεν μου άρεσαν ποτέ τα ομαδικά παιχνίδια. Ποτέ δεν έπαιζα μπάσκετ ή ποδόσφαιρο, ούτε καν με την παρέα μου (η οποία αποτελούταν από 1-2 άτομα το πολύ). Ήμουν ένα ντροπαλό και τελείως αντικοινωνικό, sociopath παιδάκι. Κατά ένα ποσοστό είμαι ακόμα έτσι.

-Είχα ένα κόλλημα να συλλέγω και να μαζεύω πράγματα χωρίς να τα χρησιμοποιώ. Μάζευα διάφορα παιχνίδια και θυμάμαι τα κλείδωνα σε μία ντουλάπα και πολύ σπάνια έπαιζα με αυτά. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να έχω διάσπαρτα παιχνίδια από εδώ και εκεί και να παίζω, να σπάω, να χάνω κλπ. Προτιμούσα να τα "προστατεύω" και να τα φυλάω και πάντα να τα κλειδώνω. Καμιά φορά έβγαζα μία - δύο φιγούρες J-I Joe να παίξω αλλά μέχρι εκεί.

-Ζωγράφιζα συνέχεια. Στα βιβλία, στα τετράδια, στα θρανία.... Συνήθως ζωγράφιζα πράγματα τελείως αφηρημένα ενώ άλλες φορές έφτιαχνα τέρατα να ξεκοιλιάζουν ανθρώπους ή προσπαθούσα να σχεδιάσω όσο πιο φριχτά βασανιστήρια μπορούσα να σκεφτώ. Θυμάμαι μία φορά,στο γυμνάσιο, είχα σχεδιάσει μια ολόκληρη τελετή βασανηστιρίων με σατανιστές, διαβόλους, ανάποδους σταυρούς, παιδάκια σφαγμένα και άλλα ωραία. Ο καθηγητής με έπιασε και μόλις το είδε έσκισε ολόκληρο το τετράδιο σε όσα περισσότερα κομμάτια μπορούσε.....

-Αν και μεγάλωσα με χριστιανούς γονείς, δεν θυμάμαι ποτέ να πίστευα στον θεό. Θυμάμαι που όταν κάναμε θρησκευτικά, από μέσα μου αναρωτιόμουν πως είναι δεν δυνατόν όλα αυτά να είναι πραγματικότητα. Γενικώς δεν πρόσεχα ποτέ στο σχολείο αλλά την ώρα των θρησκευτικών ήμουν αυτός που έκανε τις περισσότερες ερωτήσεις. Τα ίδια και με τον Αι Βασίλη. θυμάμαι που από πολύ νωρίς κατάλαβα το παραμύθι και προσπαθούσα να πείσω τους συμμαθητές μου (πολύ νωρίς στο δημοτικό) ότι δεν είναι λογικά πράγματα αυτά.

-Δεν άκουγα ποτέ μουσική. Για κάποιο λόγο το έβρισκα παράξενο το ότι κάποιοι αισθάνονται ωραία ακούγοντας απλά ήχους. Έβλεπα παιδάκια να χορεύουν στα party όλα μαζί και εγώ τα παρατηρούσα με απορία.

"Τι στο καλό έχουν πάθει?"

"Τι το φοβερό έχει αυτός ο θόρυβος που τους κάνει όλους τόσο ενθουσιασμένους?"

"Γιατί το δυναμώνουν σε κάποια τραγούδια και όχι σε άλλα? Ποια είναι η διαφορά? Γρήγορα στο εργαστήριο, να ερευνήσω τις κυματομορφές που κάνουν το ανθρώπινο είδος να συμπεριφέρεται τόσο παράξενα"

Μέχρι που άκουσα για πρώτη φορά Techno (αυτά που βγήκανε στα τέλη 80 αρχές 90) και κόλλησα. Θυμάμαι άκουσα στην τηλεόραση, τυχαία, ένα κομμάτι για λίγα δευτερόλεπτα και αμέσως το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και πρωτόγνωρο. Ήταν η πρώτη φορά που ένας παράξενος ήχος μου έδωσε ένα είδος ευχαρίστησης που δεν είχα ανακαλύψει μέχρι 10-11 χρονών.

Αν θυμηθώ άλλα θα προσθέσω.

 

[tonytony]

Εγώ , από ότι μου έχει πει η μητέρα μου γιατί η δική μου μνήμη με απατά , ήμουν ένα πολύ ήσυχο παιδάκι. Μάλιστα στην κούνια με είχανε απέναντι στην τηλεόραση και "έβλεπα" όλη μέρα τηλεόραση αδιαμαρτύρητα! Είχαμε από πολύ νωρίς συσκευή...Και αν σκεφτώ πως γεννήθηκα το 1972 , έχω "παρακολουθήσει" όλα αυτά τα σήριαλ και τις εκπομπές που δεν υπάρχουν πια και που όλοι ψάχνουμε... Αλλά φυσικά δεν έχω καμία μνήμη από όλα αυτά... Από πιο μετά που αρχίζω να θυμάμαι (δε ξέρω από που κόλλησα το "μικρόβιο" αυτό) , με θυμάμαι να τρέχω πίσω από την Αλίκη Βουγιουκλάκη! Είτε να τη βλέπω όποτε μπορώ , είτε να μαζεύω ότι την αφορά.


Κατά τ' άλλα , τα παιχνίδια που θυμάμαι πως παίζαμε στη γειτονιά (αγόρια και κορίτσια) , ήτανε το "λάστιχο" , στα πάρτυ τη "μπουκάλα" και το ανεκδιήγητο "Τι να κάνει ο κύριος στην κυρία" καθώς και όλα τα κλασσικά που όλοι παίζαμε (κρυφτό , κυνηγητό , αγαλματάκια κτλ).


Και κάτι τελευταίο που μου ήρθε "φλασιά" τώρα γράφοντας εδώ! Μια άλλη απασχόληση που είχαμε σαν παρέα ήταν η "εξερεύνηση" παλιών και εγκαταλελειμένων σπιτιών! Πως δε φοβόμασταν!... Από ποντίκια μέχρι σοβάδες στο κεφάλι τα πάντα μπορούσαν να συμβούν. Κι όμως εμείς τα ανοίγαμε , τρυπώναμε μέσα και τα "εξερευνούσαμε"...

 

[Olorin]

Σε γενικές γραμμές, σε αντίθεση με τους προλαλήσαντες, δεν μπορώ να πω πως υπήρχε κάποια κλασική παιδική/εφηβική συνήθεια που να μην την ακολούθησα, οπότε από αυτή την άποψη, δεν ξέρω αν έχω κάτι να γράψω στο παρόν thread. Ίσως το πρόβλημά μου είναι ότι μάλλον ήθελα να κάνω τα πάντα, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνω τελικά και συνήθως απλώς να περνάω κυκλικά από φάσεις. Πιο περίεργο μάλλον είναι το ότι πολλές από αυτές τις "παιδικές" -για κάποιους- συνήθειες δεν τις έχω κόψει στο ελάχιστο στα 30 μου (gaming, αθλητισμός, comics, cartoons κ.λπ.) και μάλιστα κάποιες από αυτές τις έχω μετατρέψει ή προσπαθώ να τις μετατρέψω σε επαγγελματικές μου δραστηριότητες.

Άντε ίσως το ότι ουδέποτε έμαθα να κάνω ποδήλατο, αλλά αυτό υποθέτω ότι έχει περισσότερο να κάνει με τη σωματοδομή μου (όταν στα 13-14 μου ήμουν γύρω στο 1,95, πού να βρω ποδήλατο στα μέτρα μου!) και την πλήρη έλλειψη ισορροπίας που με διακατέχει. Αντίστοιχα φυσικά αυτό σημαίνει πως ουδέποτε οδήγησα και μηχανή.

Από εκεί και πέρα, υπήρχαν ίσως άλλοι λόγοι για τους οποίους πολλοί με θεωρούσαν ασυνήθιστο, αλλά μάλλον δεν είναι αυτό που πραγματεύεται το παρόν thread...

Τα ίδια και με τον Αι Βασίλη. θυμάμαι που από πολύ νωρίς κατάλαβα το παραμύθι και προσπαθούσα να πείσω τους συμμαθητές μου (πολύ νωρίς στο δημοτικό) ότι δεν είναι λογικά πράγματα αυτά.

Πρέπει να το έχω γράψει και σε άλλο thread, αλλά ταιριάζει περισσότερο εδώ. Καλώς ή κακώς, ποτέ μου δεν πίστεψα στον Άγιο Βασίλη, χωρίς να μου πουν ποτέ κάτι οι γονείς μου. Και δεν θα ξεχάσω πως η νηπιαγωγός(!) έκανε παράπονα στη μητέρα μου για το ότι οι άλλες μητέρες είχαν εξαγριωθεί που έλεγα στα παιδιά τους ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης και έκαναν αμάν να τα μεταπείσουν για να μην πάει χαμένη η στολή που είχε πάρει ο άντρας τους. Φυσικά σε καμία περίπτωση δεν το έκανα από κακία. Νόμιζα ότι τους "άνοιγα τα μάτια" για να δουν την αλήθεια και μάλιστα προσπαθούσα με λογικά/επιστημονικά επιχειρήματα (του τύπου "Δεν υπάρχουν ιπτάμενοι τάρανδοι", "Πώς προλαβαίνει να πάει τα δώρα σε τόσα δισεκατομμύρια σπίτια", "Πώς γίνεται την ίδια ώρα να τον είδε ο Γιαννάκης στο Μινιόν και η Αννούλα στον Λαμπρόπουλο" και άλλα τέτοια...) να τους αποδείξω πως είναι αδύνατη η ύπαρξη του Άγιου Βασίλη. Εννοείται πως στο τέλος κανένα παιδάκι δεν με πίστεψε, φυσικά με τις ευλογίες της νηπιαγωγού που με έβγαζε τρελό κάθε φορά που πήγαινε κάποιος συμμαθητής μου και της έλεγε "Κυρία-κυρία, ο Νότης μας λέει πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης!".

 

[krios]

Αυτό είναι θέμα, εξαιρετικό μπράβο Bambi! Επί του θέματος λοιπόν: ήμουν ένα ξεχωριστό παιδί διότι έβγαλα δόντια πολύ γρήγορα, μίλησα πολύ γρήγορα, περπάτησα πολύ γρήγορα κυρίως έγραψα πολύ γρήγορα (εξ ου και το πρόωρο γήρας χαχαχα, όποιος με έχει δει το αντιλαμβάνεται) Γενικώς δεν ήμουν ποτέ της φούστας, του τακουνιού και του νυχιού, πάντα ήθελα να παίζω χωρίς να γλιστράω ή να δυσκολεύομαι και κυρίως δεν ήθελα να βρωμίζομαι και να λερώνομαι (ακόμα και τώρα) . Είχα από μικρό παιδί πονοκεφάλους. Λάτρευα τα κόμικς και τα χάρτινα παραμύθια (τα ωραιότερα παραμύθια

) και περίμενα πως και πως να μου τα φέρει κάθε Πέμπτη ο πατέρας μου από το κέντρο. Όταν βγαίναμε να φάμε έξω έπαιρνα πάντα τον λογαριασμό (ως τα πέντε μου χρόνια) . Άνοιγα τα πάντα να δω τι έχουν μέσα. Το μυαλό μου κατέγραφε βαθιά πολλά πράγματα με συνέπεια να τα θυμάμαι μεγάλη, να γίνω μέλος στο retromaniax και να τα μοιράζομαι μαζί σας.

 

[D@redevil]

Αχ, βρε Bambi! #)

Κάθε φορά που ανοίγεις θέμα, με βάζεις σε μεγάλες σκέψεις!....

Ιδιαίτερη ή ξεχωριστή δεν ένιωσα ποτέ... Ήμουν ένα

[...]ντροπαλό και τελείως αντικοινωνικό, sociopath παιδάκι. Κατά ένα ποσοστό είμαι ακόμα έτσι.

Ήξερα ότι στο σχολείο δε μπορούσα να ταιριάξω με τους συμμαθητές μου - δεν είχαμε κοινά ενδιαφέροντα... Από ένα σημείο και μετά, σταμάτησα να προσπαθώ & κατά τραγική ειρωνία, όταν σταμάτησε να μ' ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων (όπως και οι άλλοι γενικότερα), κατόρθωσα να ταιριάξω!

Όπως και στο Χρήστο, έτσι κι εμένα, μου άρεζε η γνώση! Ήθελα να ξέρω πώς λειτουργεί κάτι! Έχω χαλάσει άπειρα ραδιοκασετόφωνα και walkmans μέχρι να καταλάβω πώς λειτουργούσαν τα μοτέρ! Με χτύπησε το ρεύμα κανα-δυο φορές (αρκετά βαρβάτα μπορώ να πω - την "άκουσα" για τα καλά! ). Τρελαινόμουν για φυσική, χημεία, αρχαία ελληνικά & λατινικά: διάβαζα ό,τι από τα παραπάνω έπεφτε στα χέρια μου!...

Από τις πρώτες μέρες του σχολικού έτους, είχα διαβάσει όλα τα παραπάνω βιβλία (άσχετα αν πολλά δεν τα καταλάβαινα! )

[...]Μετά το σχολείο (όταν πλέον ήταν πολύ αργά), κατάλαβα οτι δεν είμαι και τόσο μοναδικός γιατι πολλοί άλλοι ένιωθαν περίπου σαν εμένα. Απλα σημερα λεγονται goth, emo, nerds, geeks, aspies, indigo και δε συμμαζέυεται

Κρατάω το quote του Rakeesh, γιατί κι εγώ ανακάλυψα ότι ανήκα στα nerds, πολύ - πολύ εκ των υστέρων! Oh well, κατά βάθος θα είμαι πάντα ένα μικρό nerd!

Το μυαλό μου κατέγραφε βαθιά πολλά πράγματα με συνέπεια να τα θυμάμαι μεγάλη, να γίνω μέλος στο retromaniax και να τα μοιράζομαι μαζί σας.

Δυστυχώς, θα ήθελα να μπορούσα να πω το ίδιο... Φαίνεται όμως ότι ήταν γραφτό μου να γίνω μέλος στο Retromaniax, ώστε ν' αναλάβετε να με πάρετε από το χεράκι και να "ξεκλειδώσετε" τις καλά κρυμμένες -σχεδόν ξεχασμένες- αναμνήσεις μου....

 

[atanasio]

Πολύ ωραίο θέμα, bambinella! Λοιπόν, μου άρεσαν μέχρι τα 7-8 τα ομαδικά παιχνίδια (μπάλα, κυνηγητό, κρυφτό) στις αλάνες (ναι, τότε μας άφηναν έξω άφοβα οι γονείς μας σε αυτή την ηλικία!), αλλά μετά τα βαρέθηκα λίγο και άρχισα να κάνω πολύ ποδήλατο και να διαβάζω ό,τι έπεφτε στα χέρια μου. Όχι μόνο Μίκυ Μάους, Ποπάυ, Αγόρι κλπ. και λαϊκά περιοδικά που αγόραζε η γιαγιά μου (Ρομάντσο, Οικογενειακός Θησαυρός, Βεντέτα κλπ) - αυτά τα διάβαζα ήδη από τα 5-6 μου χρόνια - αλλά και κλασική παιδική λογοτεχνία (Μαλό, Ντίκενς, Βερν, Στίβενσον κλπ), ελληνική μυθολογία, "Κλασικά εικονογραφημένα" και νεοελληνική λογοτεχνία (αποπειράθηκα να διαβάσω το "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" του Καζαντζάκη σε ηλικία 9 ετών, επειδή είχα πορωθεί με το σίριαλ και συνέχισα με μυθιστορήματα του Ξενόπουλου, του Καρκαβίτσα, του Βενέζη, συχνά παρακινημένος από τις τηλεοπτικές μεταφορές τους), αλλά και ξένους κλασικούς (Ντοστογιέφσκι διάβασα πολύ μικρός και ξετρελάθηκα). Έβλεπα αρκετή τηλεόραση από πολύ μικρή ηλικία, όχι τόσο τα (ελάχιστα τότε) παιδικά προγράμματα (από τα οποία ξεχώριζα τον "Μπάρμπα Μυτούση" και τον "Κατσουλίνο") όσο τις τηλεοπτικές σειρές που άφησαν εποχή ("Άγνωστος πόλεμος", "Παράξενος ταξιδιώτης", "Η γειτονιά μας", "Ο άνθρωπος δίχως πρόσωπο", "Εν τούτω νίκα", "Οι δίκαιοι", "Λούνα παρκ", "Αναδυομένη", "Οι Πανθέοι", "Ο συμβολαιογράφος", "Αστροφεγγιά"). Γενικά, δεν έβλεπα πολύ ποδόσφαιρο (μερικές φορές με είχε πάρει ο παππούς μου στο γήπεδο να δω τον αγαπημένο του Πανιώνιο), μέχρι που πορώθηκα με την ΑΕΚ, τους αγώνες της οποίας παρακολουθούσα φανατικά από την τηλεόραση μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80. Λάτρευα και εγώ την Άγκαθα Κρίστι και ρουφούσα τα βιβλία της, ειδικά το καλοκαίρι, ενώ μεγάλη αδυναμία είχα και στον Μενέλαο Λουντέμη.

 

[Rygar]

Μ΄αρεσε πολύ η ορθογραφία,ολοι μου οι συμμαθητές ήταν ανορθόγραφοι. Μου'μεινε κουσούρι να περνάω από κόσκινο όλα τα επίσημα δημόσια εγγραφα. Ημουν περίεργος για καθετί μηχανικό/ηλεκτρικό, γι'αυτό και εχω κανει απειρες ζημνιές όντας πιτσιρικάς. Ομως εμαθα να μη φοβάμαι να χειρίζομαι οτιδήποτε, πιάνουν τα χέργια μου (αλλα πού και πού εξακολουθώ να χαλάω ). Εμαθα να αγαπάω τα ζώα από παρα πολύ μικρός. Εχω ανάμνηση από τον πρώτο 1.5 χρόνο της ζωής μου! Μ'αρεσε η μουσική απο πολύ πολύ μικρός αλλα δυστυχώς μόλις τα τελευταία χρόνια έχω γίνει πολύ ανοιχτός σε όλα τα είδη της μουσικής (με εξαίρεση αυτα που ακουει ο metalcandyman). Αν θυμηθώ κατι αλλο, θα επανέλθω

EDIT: Μιας και αναφέρθηκε πιο πανω, ημουν κι εγώ ντροπαλό παιδί μεχρι και το γυμνάσιο. Αυτό μου στέρησε εμπειρίες μεν, αλλα θεωρώ με προστάτεψε από περίεργες παρέες. Ολα γίνονται για καποιο λόγο...

(εξ ου και το πρόωρο γήρας χαχαχα, όποιος με έχει δει το αντιλαμβάνεται)

Ελα δε θελω αηδίες! που'λεγε κι ο Βεγγος

 

[Thor]

Οκ και γω όπως οι προγραψαντες ήμουν αντικοινωνικός (σε φάση να μαλώνω με τους γονείς μου γιατι δεν ήθελα να πάω στην καφετέρια) και θεωρούσα τον μέσο συμμαθητή μου κάτι μεταξύ Νεάτερνταλ και Βουσμάνου (και μάλλον είχα δίκιο αν μας γνώριζε ο Δαρβίνος θα πέθαινε από τη χαρά του) έκανα παρέα μόνο 2-3 άτομα και το χειρότερο παρόλο που 1. είχα πολύ καλή μνήμη (και την έχω άκόμα μάλλον), 2. διάβαζα πάρα πολύ από λογοτεχνία μεχρι κόμιξ και εφημερίδες (και ακόμα διαβαζω) δεν μπορεσα ποτέ να μάθω ορθογραφία (ο φιλόλογος που είχα στην Γ' Λυκείου έλεγε ότι αν γραψω μια λέξη 10 φορές θα το κάνω με 10 διαφορετικές ορθογραφίες κι αν μου τελειώσουν τα ι κ τα ε θα αρχίσω να φτιάχνω δικα μου).

Τωρα ειλικρινά δεν ξέρω κατά πόσο αυτό (η αντικοινωνικότητα κατά πρώτο λόγο) ήταν αποτέλεσμα ήταν αποτέλεσμα επιλογής (δικής μου) ή απόρηψης (των άλλων)...

Α ρε Μπαμπινέλα θα μας βάλεις να τρέχουμε στους ψυχολόγους βραδυάτικα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΑΑΑΑΑ το καλό της υπόθεσης ήταν ότι όταν 1. παίζαμε κρεμάλα η δημοφιλία μου ανέβαινε κατακόρυφα (ήξερα πολλές λέξεις άγνωστες στο μέσο συμμαθητή μου - το πρόβλημα ήταν ότι δεν ήξερα και το πώς γράφονται). 2. Αντίστοιχη αντίδραση υπήρχε και στο μάθημα της ιστορίας μιας και ήξερα κελύτερη ιστορια από το μέσο (κλασσικό) φιλόλογο που μας τη δίδασκε και του το έδειχνα σε κάθε ιστορία.

Αρα δεν ήμουν και τόσο ξεχωριστός κρίνοντας απ όσα έγραψαν και οι άλλοι

...ισως τελικά περιμένω ως αυριο για το ψυχολόγο που λέγαμε #)

 

[Bambinella]

Yστερα απο το μηνυμα σου Thor, μπορω πλεον να κατανοησω την υπογραφη σου!

Πολυ θα' θελα να' ξερα oμως πως τη σχολιαζει και ο Rygar.....

 

[prisma]

δεν μπορεσα ποτέ να μάθω ορθογραφία .

Γιατί? Δε σε βλέπω να έχεις πρόβλημα στην ορθογραφία!

 

[Thor]

Γιατί? Δε σε βλέπω να έχεις πρόβλημα στην ορθογραφία!

Γράφω απρόσεκτα και μετά πρέπει να τα ξανακοιτάξω και να τα ξαναξανακοιτάξω και να τα ξαναξαναξανακοιτάξω και πάλι όλο και κάτι θα μου ξεφύγει...

 

[Wally]

Ειχα γρηγορους χρονους αντιδρασης/αντανακλαστικα και μπορουσα να κατεβω πολλα σκαλια με το ποδηλατο (αρκετες μαλιστα φορες παρεμενα πανω του ) χαχαχαχαχα!

Περα απο αυτα τα πεζα, δεν μπορω να σκεφτω κατι που να με ξεχωριζε απο το μεσο παιδι της εποχης...

 

[dimitri10b]

bambinella, sorry για το off topic αλλά ΤΩΡΑ στον ΑLPHA η Ζωή της Β.Β