ARETARA
RetroNuts!
- Joined
- 1 Σεπ 2010
- Μηνύματα
- 2.136
- Αντιδράσεις
- 2.279
Μία ακόμη αισθηματική - δραματική ταινία του 1970 παρουσιάζω εδώ. Είναι το Αγάπησα μια άγνωστη παραγωγής Θάνου Σύλια, σε σενάριο και σκηνοθεσία Παύλου Παρασχάκη.
Το θέμα - το καστ. Ένας νέος ο Αλέξης Στεφάνου (Νίκος Δαδινόπουλος) έρχεται στο νησί που ζούσε μικρός για να δουλέψει σε νυχτερινό μαγαζί για λίγες εμφανίσεις. Εκεί θα συναντήσει την παλιά του φίλη Εύα Βενέτη (Σοφία Ρούμπου) που ζει με τη μητέρα της Άννα (Θεανώ Ιωαννίδου). Οι παλιοί φίλοι θα έρθουν κοντά και θα γίνουν ζευγάρι. Μια παλιά ιστορία, όμως, θα εμποδίσει τους δυο νέους να παντρευτούν. Σύμφωνα με την Άννα ο Αλέξης και η Εύα είναι αδέρφια από άλλους γονείς που το 1941 θα σκοτωθούν στον βομβαρδισμό του Πειραιά και τα παιδιά θα δοθούν σε διαφορετικούς ανάδοχους για να συνεχίσουν τη ζωή τους. Η Εύα όταν το μαθαίνει, αποφασίζει να απομακρυνθεί από τον Αλέξη χωρίς να του πει σχετικά και θα την προσεγγίσει ο Κώστας Πετρίδης (Κώστας Παληός). Οι δυο νέοι συνεχίζουν χώρια ως τη στιγμή που έρχεται ο αδερφός του Αλέξη, ο Γρηγόρης (Μιχάλης Μπαλλής) ο οποίος είναι ναυτικός. Ο Γρηγόρης θα μάθει τυχαία στη δουλειά του ότι δεν είναι η οικογένειά του (ο Αλέξης και η μητέρα του (Σόνια Δήμου)) δεν είναι τελικά η οικογένειά του και ότι είναι ο χαμένος αδερφός της Εύας. Το γεγονός θα το επιβεβαιώσει και η θετή μητέρα του. Ο Αλέξης και η Εύα πλέον θα είναι μαζί.
Σχόλια. Πρόκειται για μια τυπική αισθηματική ταινία με μικρή δόση μελό. Δεν έχει ισχυρές ανατροπές, για να μη πω ότι είναι εντελώς προβλέψιμο. Το κακό είναι ότι όλες αυτές οι εξελίξεις μοιάζουν και είναι τραβηγμένες από τα μαλλιά. Γενικά το σενάριο είναι αδύναμο, πρόχειρο και επίσης χρησιμοποιεί ασήμαντα περιστατικά όπως και την παρουσία του Γιώργου Κάππη για να γεμίσει τον κινηματογραφικό χρόνο. Και τελικά, τίποτε καλό δεν έχει η ταινία;
Έχει δύο πράγματα καλά. Το πρώτο είναι η δροσερή παρουσία του Νίκου Δαδινόπουλου και της Σοφίας Ρούμπου δύο καλών ηθοποιών που βέβαια εδώ δεν έχουν την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους λόγω του ανεπαρκούς σεναρίου. Ωστόσο και μόνο που η οθόνη γεμίζει με τη δύναμη των νιάτων τους, αυτό αρκεί. Το δεύτερο είναι η μουσική επένδυση της ταινίας που καταλαμβάνει ασυνήθιστα μεγάλο χρόνο. Η συνεργασία όμως της Σώτιας Τσώτου με τον Γιώργο Κριμιζάκη αναδεικνύεται και έχει να επιδείξει αρκετές καλές στιγμές. Αναγνώρισα τα κομμάτια Έγινε ο Πειραιάς βουνό, Δεν ξαναζητώ βοήθεια, Αν σε πάρουν από μένα, Ο ναύτης, Αγαπημένη Άγνωστη, ενώ ακούγεται και στο πιάνο από τη Ρούμπου το Στέλλα.
Αδιάφορη η σκηνοθεσία του Παύλου Παρασχάκη. Καλή η φωτογραφία τέλος του πολύπειρου Συράκου Δανάλη.
Video.
1. Στιγμές της ταινίας με ηχητικό χαλί το Πάλι θα κλάψω, πάλι θα γελάσω της Μαρινέλλας.
Το θέμα - το καστ. Ένας νέος ο Αλέξης Στεφάνου (Νίκος Δαδινόπουλος) έρχεται στο νησί που ζούσε μικρός για να δουλέψει σε νυχτερινό μαγαζί για λίγες εμφανίσεις. Εκεί θα συναντήσει την παλιά του φίλη Εύα Βενέτη (Σοφία Ρούμπου) που ζει με τη μητέρα της Άννα (Θεανώ Ιωαννίδου). Οι παλιοί φίλοι θα έρθουν κοντά και θα γίνουν ζευγάρι. Μια παλιά ιστορία, όμως, θα εμποδίσει τους δυο νέους να παντρευτούν. Σύμφωνα με την Άννα ο Αλέξης και η Εύα είναι αδέρφια από άλλους γονείς που το 1941 θα σκοτωθούν στον βομβαρδισμό του Πειραιά και τα παιδιά θα δοθούν σε διαφορετικούς ανάδοχους για να συνεχίσουν τη ζωή τους. Η Εύα όταν το μαθαίνει, αποφασίζει να απομακρυνθεί από τον Αλέξη χωρίς να του πει σχετικά και θα την προσεγγίσει ο Κώστας Πετρίδης (Κώστας Παληός). Οι δυο νέοι συνεχίζουν χώρια ως τη στιγμή που έρχεται ο αδερφός του Αλέξη, ο Γρηγόρης (Μιχάλης Μπαλλής) ο οποίος είναι ναυτικός. Ο Γρηγόρης θα μάθει τυχαία στη δουλειά του ότι δεν είναι η οικογένειά του (ο Αλέξης και η μητέρα του (Σόνια Δήμου)) δεν είναι τελικά η οικογένειά του και ότι είναι ο χαμένος αδερφός της Εύας. Το γεγονός θα το επιβεβαιώσει και η θετή μητέρα του. Ο Αλέξης και η Εύα πλέον θα είναι μαζί.
Σχόλια. Πρόκειται για μια τυπική αισθηματική ταινία με μικρή δόση μελό. Δεν έχει ισχυρές ανατροπές, για να μη πω ότι είναι εντελώς προβλέψιμο. Το κακό είναι ότι όλες αυτές οι εξελίξεις μοιάζουν και είναι τραβηγμένες από τα μαλλιά. Γενικά το σενάριο είναι αδύναμο, πρόχειρο και επίσης χρησιμοποιεί ασήμαντα περιστατικά όπως και την παρουσία του Γιώργου Κάππη για να γεμίσει τον κινηματογραφικό χρόνο. Και τελικά, τίποτε καλό δεν έχει η ταινία;
Έχει δύο πράγματα καλά. Το πρώτο είναι η δροσερή παρουσία του Νίκου Δαδινόπουλου και της Σοφίας Ρούμπου δύο καλών ηθοποιών που βέβαια εδώ δεν έχουν την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους λόγω του ανεπαρκούς σεναρίου. Ωστόσο και μόνο που η οθόνη γεμίζει με τη δύναμη των νιάτων τους, αυτό αρκεί. Το δεύτερο είναι η μουσική επένδυση της ταινίας που καταλαμβάνει ασυνήθιστα μεγάλο χρόνο. Η συνεργασία όμως της Σώτιας Τσώτου με τον Γιώργο Κριμιζάκη αναδεικνύεται και έχει να επιδείξει αρκετές καλές στιγμές. Αναγνώρισα τα κομμάτια Έγινε ο Πειραιάς βουνό, Δεν ξαναζητώ βοήθεια, Αν σε πάρουν από μένα, Ο ναύτης, Αγαπημένη Άγνωστη, ενώ ακούγεται και στο πιάνο από τη Ρούμπου το Στέλλα.
Αδιάφορη η σκηνοθεσία του Παύλου Παρασχάκη. Καλή η φωτογραφία τέλος του πολύπειρου Συράκου Δανάλη.
Video.
1. Στιγμές της ταινίας με ηχητικό χαλί το Πάλι θα κλάψω, πάλι θα γελάσω της Μαρινέλλας.
Συνημμένα
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
