Αγαπημένη ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ (Alfred Hitchcock)

Bambinella

Extra Galactic RetroEntity!
Joined
18 Mαϊ 2010
Μηνύματα
16.433
Αντιδράσεις
27.832
Θα ηθελα σημερα να αποτισω φορο τιμης σε εναν πολυ μεγαλο σκηνοθετη και σε μια καθ' ολα εξαιρετικη του δημιoυργια. Κατα την απολυτως προσωπικη μου αποψη, στον καλυτερο σκηνοθετη ολων των εποχων και στην καλυτερη τανια που εχει να επιδειξει η εβδομη τεχνη.

Alfred Hitchcock και Psycho.

O Hitchcock γεννηθηκε στο Λονδινο το 1899 και πεθανε το 1980.

Στο διαστημα της ζωης του και της καλλιτεχνικης του πορειας, μας χαρισε θαυμασιες και εντελως ξεχωριστες ταινιες. Εργα που διακατεχονται απο τη σπινθηροβολα σκηνοθετικη του ματια, το χιουμορ και το οξυ του πνευμα.

Μερικες απο τις καλυτερες ταινιες του απο την αγγλικη του περιοδο ειναι οι ακολουθες...

Ο κηπος της ηδονης - 1925 - η πρωτη του ταινια

Ο ενοικος - 1926

Εκβιασμος - 1929

Φονος - 1930

Ο ανθρωπος που ηξερε πολλα - 1934

Τα 39 σκαλοπατια -1935

Η κυρια εξαφανιζεται -1938

Το 1939 ο Hitchcock και η οικογενεια του φτανουν στις Η.Π.Α. οπου και εγκαθιστανται μονιμα. Εκει ο δημιουργος, ξεκινα εκ νεου την καριερα του και φτιαχνει το πιο λαμπερο της κομματι. Δινει τον καλυτερο του εαυτο και μας αφηνει παρακαταθηκη αξεχαστα εργα, κερδιζοντας αιωνια δοξα.

Μερικες απο τις καλυτερες ταινιες του της αμερικανικης περιοδου ειναι οι εξης...

Ρεβεκκα - 1940 - η πρωτη του ταινια στις Η.Π.Α.

Υποψιες - 1941

Σωσιβια λεμβος - 1944

Νοτοριους - 1946

Ο αγνωστος του εξπρες - 1951

Σιωπηλος μαρτυς - 1954

Δεσμωτης του ιλιγγου - 1958

Ψυχω - 1960

Τα πουλια - 1963

Μαρνι - 1964

Φρενιτις - 1972

Οικογενειακη συνωμοσια - 1976

Τρια χρονια μετα την Οικογενειακη συνωμοσια, την τελευταια ταινια της ζωης του, ο Χιτσκοκ χριστηκε Ιπποτης απο τη Βασιλισσα της Αγγλιας και τιμηθηκε για την προσφορα του απο το Αμερικανικο Ινστιτουτο Κινηματογραφου.

Εδω, θα ηθελα να σταθω στην καλυτερη για μενα δημιουργια ολων των εποχων, που ειναι τo Psycho, οπως ανεφερα και παραπανω.

Αν και τα λογια φανταζουν φτωχα, γιατι η καλλιτεχνικη δημιουργια μιλα μονη της, νομιζω πως πρεπει να πω δυο κουβεντες γι' αυτην.

Το Psycho ειναι μια ταινια σταθμος, που σημαδεψε την τεχνη του σινεμα και αποτελει σημειο αναφορας για μετεπειτα δημιουργιες αλλων σκηνοθετων.

Η ατμοσφαιρα υποβλητικη, η ιστορια εσκεμμενα παραπλανητικη μεχρι τα πρωτα 40 λεπτα οπου δολοφονειται η πρωταγωνιστρια στη θρυλικη πλεον σκηνη του ντους. Η σκηνη που στοιχειωσε χιλιαδες θεατες θεωρειται ιστορικη.

Καινοτομος σε πολλα σημεια και εντελως πρωτοποριακη για το 1960, η ταινια εχει εξοχη φωτογραφια, απιστευτα εμπνευσμενο μονταζ και μια μουσικη που καθηλωνει, απο τον Bernard Herrmann.

Oι ερμηνειες συγκλονιστηκες, με πρωτη και αξεπεραστη αυτη του Anthony Perkins.

Σε αυτο το σημειο, πρεπει να πω οτι η φωτογραφια της ταινιας ειναι επιτηδες ασπρομαυρη, κατ' εντολη του ιδιου του σκηνοθετη, για να μη φανει τρομαχτικη στους θεατες, η θεα του αιματος.

Τοση ευαισθησια απο εναν δημιουργο που ηξερε να τιμα οχι μονο την τεχνη του στο ακεραιο, αλλα κι ολους εμας.

Νομιζω, πως σημερα ηταν η σειρα μου να τον τιμησω κι εγω με τον μονο τροπο που μπορω. Να του πω ενα πολυ μεγαλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Ελπιζω να ακουει τα λογια μου, οπου κι αν βρισκεται!
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
bambinella , μεγαλο κεφάλαιο ο Χιτσκοκ για το σινεμά, επειδή αγαπάς αυτην την δεκαετια , μήπως να ανοιγες στην μουσική και ενα thread για τα soundtrak αυτων των περιοδων του 40' , του 50 και του 60'! να ακουγαμε λίγο Σινατρα και Πρισλευ, με μια πρωτη ματια δεν βρηκα τετοιο θέμα, εχει μονο για μουσική ταινιων 80' μηπως να πηγαιναμε και λίγο πιο παλιά!! μια ιδεα απλώς ;) θα επεφταν υπέροχες μελωδιες!!

 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Σημερα θα ασχοληθουμε με μερικες απο τις καινοτομιες του Χιτσκοκ.

Ο σκηνοθετης αυτος δεν ηθελε απλως να ξεπερνα τους συνσδελφους του, αλλα και τον εαυτο του.

Ετσι, 22 χρονια μετα τον Ανθρωπο που ηξερε πολλα, του 1934, γυρισε σε ριμεικ τη δικη του ταινια το 1956. Η ιστορια εχει να κανει με την απαγωγη του παιδιου του πρωταγωνιστικου ζευγους, με σκοπο τη σιωπη τους, αφου αθελα τους εχουν μαθει για την επικειμενη δολοφονια ενος πολιτικου.

Σεναριακα υπαρχουν μερικες διαφορες, μεταξυ της πρωτης και της δευτερης ταινιας, με κυριοτερη το φυλο του παιδιου, το οποιο αλλαζει και γινεται αγορι στο ριμεικ. Φυσικα ως εργα του Χιτσκοκ ειναι και τα δυο πολυ καλα, αλλα εδω το ριμεικ βγηκε καλυτερο του πρωτοτυπου, οχι μονο συμφωνα με τη δικη μου γνωμη, αλλα και κριτικων διαφορων εποχων.

Ο αγαπημενος ηθοποιος του Χιτσκοκ, ο Τζειμς Στιουαρτ, δενει απολυτα με τη Ντορις Ντει στην πρωτη και τελευταια της εμφανιση σε ταινια του σκηνοθετη.

Το τραγουδι που η Ντει τραγουδα, το Que sera sera, και που χαρη σ' αυτο σωζεται ο γιος της, γνωρισε πολυ μεγαλη επιτυχια και τραγουδιεται μεχρι σημερα. Το αστειο ειναι πως οταν της το πρωτοεδωσαν για να το μαθει, εκεινη αρνηθηκε επιμονα χαρακτηριζοντας το σαχλο και σαν κατι που κανεις δε θα θυμοταν λιγο καιρο μετα. Ευτυχως, ο Χιτσκοκ με το κοφτερο μυαλο του, επεμεινε ακομα περισσοτερο κι ετσι απολαυσαμε ενα τραγουδι που οχι μονο χαρακτηρισε την ιδια τη Ντορις Ντει, αλλα και περασε στην ιστορια!
 
Προ ημερων επιασα τυχαια στο ραδιοφωνο μια εκπομπη που ειχε ως θεμα της, εκεινο το απογευμα, την ταινια Νοτοριους.

Μεσα στα αλλα ελεγε τι απιστευτες αλλαγες εκανε ο Hitchcock στο original σεναριο (που ειχαν απορριψει αρκετες εταιρειες προηγουμενως) και δημιουργησε αυτη την καθηλωτικη ταινια.

Πιο τρανταχτη, η χρηση ως σεναριακου ευρηματος του ουρανιου σε μια εποχη που ο πολυς κοσμος δεν γνωριζε την συναφεια του με την ατομικη βομβα. Αυτο ειχε ωε αποτελεσμα να μπει υπο την παρακολουθηση του FBI.
 
Το 1948 ο Χιτσκοκ γυριζει τη Θηλια και πρωτοπορει για αλλα μια φορα.

Η ιστορια μιλα για δυο συγκατοικους φοιτητες που στραγγαλιζουν εναν συμφοιτητη τους, μονο και μονο για την εμπειρια του φονου! Κρυβουν τη σορο του σε ενα μπαουλο, το οποιο λιγα λεπτα αργοτερα χρησιμοποιουν ως τραπεζαρια του παρτυ που διοργανωνουν. Καλεσμενοι τους, η μνηστη του θυματος, ο πατερας του, και ενας καθηγητης τους του οποιου την ευφυια οι δυο δολοφονοι θαυμαζουν και θελουν να προκαλεσουν. Λιγο πριν το τελος του παρτυ, οι θυτες δανειζουν στον πατερα του νεκρου μερικα βιβλια, τα οποια δενουν με το ιδιο σκοινι που σταγγαλισαν το γιο του. Ετσι, κατα τη γνωμη του ενος ιδιως, ο φονος που εκαναν παιρνει διαστασεις αριστουργηματος.

Περα απο το καταπληκτικο σεναριο που ισορροπει αναμεσα σε κατι που οι δολοφονοι κι εμεις γνωριζουμε και που οι αλλοι αγνοουν, περα απο το παιχνιδι γατας και ποντικου, μεταξυ των φοιτητων και του καθηγητη τους, η ταινια εχει ορισμενα τεχνικα χαρακτηριστικα εντελως ξεχωριστα.

Η ιστορια εχει διαρκεια σε πραγματικο χρονο και συγκεκριμενα σε ενα 80λεπτο. Αυτο ειναι κατι που δεν ειχε ξανασυμβει ποτε νωριτερα στον κινηματογραφο.

Επισης γυριστηκε χωρις καμμια διακοπη στις ληψεις, δηλ. μονοπλανο καθως η καμερα ακολουθει συνεχως τους ηθοποιους. Η μεταβαση απο πλανο σε πλανο, γινεται πανω σε πλατες ηθοποιων που γεμιζουν το καδρο, κι εμεις ως θεατες δεν αντιλαμβανομαστε το παραμικρο. Καθε πλανο διαρκει 10 λεπτα, δηλαδη οσο διαρκει το φιλμ που παιρνει μια μηχανη ληψης.

Το αποτελεσμα, αψογο!
 
bambinella 100 είπε:
Το 1948 ο Χιτσκοκ γυριζει τη Θηλια και πρωτοπορει για αλλα μια φορα.Η ιστορια μιλα για δυο συγκατοικους φοιτητες που στραγγαλιζουν εναν συμφοιτητη τους, μονο και μονο για την εμπειρια του φονου! Κρυβουν τη σορο του σε ενα μπαουλο, το οποιο λιγα λεπτα αργοτερα χρησιμοποιουν ως τραπεζαρια του παρτυ που διοργανωνουν. Καλεσμενοι τους, η μνηστη του θυματος, ο πατερας του, και ενας καθηγητης τους του οποιου την ευφυια οι δυο δολοφονοι θαυμαζουν και θελουν να προκαλεσουν. Λιγο πριν το τελος του παρτυ, οι θυτες δανειζουν στον πατερα του νεκρου μερικα βιβλια, τα οποια δενουν με το ιδιο σκοινι που σταγγαλισαν το γιο του. Ετσι, κατα τη γνωμη του ενος ιδιως, ο φονος που εκαναν παιρνει διαστασεις αριστουργηματος.

Περα απο το καταπληκτικο σεναριο που ισορροπει αναμεσα σε κατι που οι δολοφονοι κι εμεις γνωριζουμε και που οι αλλοι αγνοουν, περα απο το παιχνιδι γατας και ποντικου, μεταξυ των φοιτητων και του καθηγητη τους, η ταινια εχει ορισμενα τεχνικα χαρακτηριστικα εντελως ξεχωριστα.

Η ιστορια εχει διαρκεια σε πραγματικο χρονο και συγκεκριμενα σε ενα 80λεπτο. Αυτο ειναι κατι που δεν ειχε ξανασυμβει ποτε νωριτερα στον κινηματογραφο.

Επισης γυριστηκε χωρις καμμια διακοπη στις ληψεις, δηλ. μονοπλανο καθως η καμερα ακολουθει συνεχως τους ηθοποιους. Η μεταβαση απο πλανο σε πλανο, γινεται πανω σε πλατες ηθοποιων που γεμιζουν το καδρο, κι εμεις ως θεατες δεν αντιλαμβανομαστε το παραμικρο. Καθε πλανο διαρκει 10 λεπτα, δηλαδη οσο διαρκει το φιλμ που παιρνει μια μηχανη ληψης.

Το αποτελεσμα, αψογο!
Rope! Τι τρομερή ταινία!!!

bambinella 100 είπε:
Εδω, θα ηθελα να σταθω στην καλυτερη για μενα δημιουργια ολων των εποχων, που ειναι τo Psycho, οπως ανεφερα και παραπανω.
Διαφωνώ καλύτερο κατά την γνώμη μου είναι το "I confess":)
 
Και μια που το Ι Confess η αλλιως Η Εξομολογηση, ειναι η αγαπημενη τανια του statusgr, ας μην τον κακοκαρδισω, κι ας πω δυο λογια γι'αυτην.

Πρωταγωνιστει ο Μοντγκομερι Κλιφτ, στο ρολο ενος Καθολικου ιερεα, που δεσμευεται απο την ιεροτητα του μυστηριου της Εξομολογησης και δεν αποκαλυπτει το ονομα του ανθρωπου που του εξομολογηθηκε εναν φονο, ακομα κι οταν λογω συγκυριων, κατηγορειται ο ιδιος ο ιερεας.

Γυρισμενη το 1953, με εξαιρετικη ασπρομαυρη φωτογραφια, που οφειλεται στον Ρομπερτ Μπερκς, συνεργατη του Χιτσκοκ σε δωδεκα ταινιες του.
 
Θεωρώ τον Χίτσκοκ μεγάλο δημιουργό και δάσκαλο πολλών σημερινών σκηνοθετών. Έχω δει πολλή από την φιλμογραφία του, αλλά εκτός από το "Ψυχώ" που το θεωρώ αριστούργημα μου άρεσε πολύ και το "Σωσιβια λεμβος" του 1944.

Μου έκανε εντύπωση, εκτός από το σενάριο του, ο τρόπος που γυρίστηκε. Είναι όλο γυρισμένο σε μια βάρκα με τους επιζώντες ενός πλοίου που χτυπήθηκε από τους Γερμανούς στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Αξιοσημίωτο είναι ότι ανάμεσα στους επιζώντες είναι και ένας Γερμανός.

Όσοι δεν το έχουν δει το προτείνω.
 
parkour είπε:
Τρίχες, ο Μαστοράκης ήταν καλύτερος! Boys next door!!!
Αν ειναι ετσι το πρωτο σου μηνυμα σ'αυτο το φορουμ, φανταζομαι πως θα ειναι τα επομενα.

Η Σωσιβια λεμβος παιχτηκε στη χωρα μας με τον τιτλο Στον Ισκιο του Θανατου, αλλα σημερα δεν τη θυμαται κανεις με εκεινον και το Σωσιβια Λεμβος επεκρατησε.

Ο Χιτσκοκ δεν ηθελε να μπει μουσικη στις σκηνες της ταινιας λεγοντας οτι ηταν γυρισμενη πανω σε μια βαρκα στη μεση της θαλασσας και δε θα μπορουσε να υπαρχει κανεις που να παιζει μουσικη εκει.

Τοτε πολυ ευστοχα, ο συνθετης του απαντησε οτι με αυτη τη λογικη δε θα επρεπε να υπαρχει και καμερα.

Μετα απο αυτο ο Χιτσκοκ υποχωρησε και η ταινια ντυθηκε μουσικα.
 
Hey, βάλε πολλαπλές επιλογές όχι μόνο μια!
 
για μενα η καλυτερη ταινια το notorious , ακομα εχω μεσα μου την ιστορια και τις ερμηνειες!! το 'ψυχω' το ειδα μικρή, ειχα φοβηθει , απο τοτε δεν μπορεσα να την ξαναδω την ταινία!!

τι πρωτοθυμηθει κανεις από Χιτσκοκ, ο μετρ, ο δάσκαλος του τρόμου, ηξερε με την μουσική και την ατμοσφαιρα που δημιουργουσε να σε κάνει μερος του μυστηριου κάθε στιγμη, πόσοι το πετυχαινουν αυτο σημερα!! επιτυχια για εναν σκηνοθετη ειναι να σε κάνει μερος της δρασης και της υπόθεσης , αυτος το εκανε αριστουργηματικά, χωρις πολυ προσπαθεια!

bambinella, πολυ καλα τα ποστ σου, δεν εχω να προσθεσω τιποτα άλλο!! εξαιρετικά..

39 σκαλοπάτια δεν λεγοτανε μια ταινια του ή 39 σκαλιά;
 
H ταινία "τα πουλιά" είναι πραγματικά εκπληκτική. Μου είχε κάνει εντύπωση πρώτον, γιατί ξεφεύγει από τις κλασσικές θεματολογίες του Χίτσκοκ και δεύτερον γιατί είναι η πρώτη σοβαρή ταινιά του είδους, η φύση εκδικείται. Μέχρι τότε το θέμα είχε να κάνει με τεράστιες αράχνες, μυρμήγκια κλπ. Η τελευταία σκηνή της ταινίας, είναι πολύ δυνατή...
 
Αριαδνη, τα 39 σκαλοπατια, ειναι. Μια ταινια που σκηνοθετησε οσο ακομα ζουσε στην πατριδα του, την Αγγλια, το 1935.

Παντως ο Χιτς, εκανε τελικα το δικο του, δηλαδη μια ταινια χωρις μουσικη ουτε καν στους τιτλους. Το 1963 στα Πουλια, δεν ακουγονται παρα μοναχα οι κραυγες τους, αντι οποιασδηποτε αλλης μουσικης επενδυσης.
 
Ψηφίζω Νοτόριους χωρίς να αμφισβητώ την ευφυΐα που διακρίνει τον συγκεκριμένο άνθρωπο σε όλο το εύρος του έργου του.
 
Oμολογω πως το Νοτοριους δεν ειναι απο τα αγαπημενα μου του Χιτσκοκ.

Οχι οτι αμφισβητω την περιτεχνη σκηνοθεσια που εχει κανει, απλως δεν ειναι πολυ του γουστου μου σεναριακα.

Επειδη ομως βλεπω οτι αρεσει σε πολλα μελη του φορουμ και κερδιζει διαρκως ποντους, θα κανω μια μικρη αναφορα για ολους εσας που το αγαπατε.

Ειναι μια ιστορια κατασκοπιας, γυρισμενη το 1946. Πρωταγωνιστουν ο Καρυ Γκραντ και η Ινγκριντ Μπεργκμαν, η οποια υποδυεται την αλκοολικη κορη ενος ναζι. Ειναι ερωτευμενη με τον Γκραντ, που ειναι μυστικος πρακτορας.

Μολονοτι κι αυτος ειναι ερωτευμενος μαζι της, δε δισταζει να της ζητησει να σαγηνευσει και να παντρευτει εναν φιλο του πατερα της, απο καθηκον προς την πατριδα της.

Σε αυτο το φιλμ υπαρχει ενα απο τα πιο ερωτικα φιλια στην κινηματογραφικη ιστορια. Σε ολη τη διαρκεια της σκηνης, βλεπουμε μονο τα προσωπα του Γκραντ και της Μπεργκμαν, που ενω περπατουν αγκαλιασμενοι στο δωματιο, φιλιουνται, σταματουν, ξαναφιλιουνται και παει λεγοντας.

Με τον τροπο αυτο ο Χιτσκοκ, ξεπερασε το εμποδιο της λογοκρισιας που επετρεπε συγκεκριμενη χρονικη διαρκεια σε καθε φιλι. Ετσι αντι να βαλει τους ηθοποιους να ανταλλαξουν ενα πολυ παρατεταμενο φιλι, οπως αρχικα ηθελε, τους εβαλε να δινουν πολλα, αλλα μικρης διαρκειας το καθενα!
 
Ψήφισα "Τα Πουλιά", ταινία που την είδα και μικρός και την πρώτη φορά φοβήθηκα και με κάποιες σκηνές....
 
vertigo για την ανατροπη οταν νομιζεις οτι το εργο ειναι ετοιμο να βγαλει τιτλους τελους

rear window για την θεα γκρεις. απορεις πως καποιος κοιταει εξω απ το παραθυρο οταν εχει τετοιο πλασμα διπλα του.

και ολες οι αλλες εκτος απο τα πουλια που κατ εμε δεν ειναι καθολου καλη οχι φυσικα λογω ανικανοτητας αλλα τεχνικων περιορισμων της εποχης. ασε που επαιζε και η ενοχλητικη μαμα της ενοχλητικης μελανι γκριφιθ
 
Στη σκια των τεσσαρων γιγαντων, 1959.

Η πιο ανατριχιαστικη, η πιο απειλητικη σιωπη στην ιστορια του σινεμα. Μονο ο Χιτσκοκ θα μπορουσε να μας μεταδοσει την αισθηση του κινδυνου, παρ' ολο που κυριαρχη απολυτη σιγη...http://www.youtube.com/watch?v=JbUnzErVAjI
 
RIO είπε:
H ταινία "τα πουλιά" είναι πραγματικά εκπληκτική. Μου είχε κάνει εντύπωση πρώτον, γιατί ξεφεύγει από τις κλασσικές θεματολογίες του Χίτσκοκ και δεύτερον γιατί είναι η πρώτη σοβαρή ταινιά του είδους, η φύση εκδικείται. Μέχρι τότε το θέμα είχε να κάνει με τεράστιες αράχνες, μυρμήγκια κλπ. Η τελευταία σκηνή της ταινίας, είναι πολύ δυνατή...

stakovios είπε:
Ψήφισα "Τα Πουλιά", ταινία που την είδα και μικρός και την πρώτη φορά φοβήθηκα και με κάποιες σκηνές....
Τα είπατε όλα...
 
Πίσω
Μπλουζα