Για σχολικό πρωτάθλημα δεν γνωρίζω λεπτομέρειες, γιατί παρόλο που είχαμε πολύ καλή ομάδα μπάσκετ στο Λύκειο και γυμναστή ο οποίος ήταν προπονητής μπάσκετ, ο λυκειάρχης ήταν ανοιχτά εναντίον του αθλητισμού και είτε μας απαγόρευε να πάρουμε μέρος στο πρωτάθλημα είτε "σαμποτάριζε" με τον τρόπο του τη συμμετοχή μας. Όμως το bonus για Πανελλήνια νίκη μπορώ να επιβεβαιώσω πως ίσχυε στάνταρ και (τουλάχιστον) μέχρι τα τέλη του περασμένου αιώνα...
Με την εφηβική ομάδα μπάσκετ του Πανιωνίου είχαμε βγει 3οι στη χώρα το '99 και πολλοί συμπαίκτες μου μπήκαν ΤΕΦΑΑ χωρίς να δώσουν Πανελλήνιες, ενώ για τις υπόλοιπες σχολές είχαμε μια επιδότηση 5% στο σύνολο των μορίων και αρκετοί μπήκαν σε καλύτερες σχολές από ό,τι με τα κανονικά τους μόρια (αν δεν κάνω λάθος, στα ατομικά αθλήματα πρέπει να ήταν κάπως μεγαλύτερο το ποσοστό). Μάλιστα θυμάμαι χαρακτηριστικά την απογοήτευσή μου όταν χάσαμε στον ημιτελικό από τον Ολυμπιακό ενώ είχαμε πάρει μεγάλη διαφορά και αντίστοιχα το άγχος και την ανακούφισή μου στο μικρό τελικό με αντίπαλο τον Άρη όπου κερδίσαμε τελικά στην παράταση (βλέπετε, ο 4ος δεν έπαιρνε τίποτα). Τελικά τσάμπα μου βγήκε βέβαια και η απογοήτευση και το άγχος (τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνει με τα μόρια, αφού κι από μόνη της 3η θέση στην Ελλάδα, ειδικά έτσι όπως ήταν στα ντουζένια του τότε το μπάσκετ, δεν ήταν και μικρή υπόθεση...), αφού -έστω και οριακά- πέρασα στην πρώτη μου επιλογή (αν θυμάμαι καλά, όταν διεξήχθη η τελική φάση είχαν βγει οι βαθμοί μας, αλλά όχι ακόμα οι βάσεις, οπότε με βάση τα δεδομένα της προηγούμενης χρονιάς ήξερα ότι είμαι οριακά, οπότε έστω και το 5% της 3ης θέσης θα με έβαζε σίγουρα στη σχολή που ήθελα...)
Μια που το αναφέραμε πάντως, προσωπικά είμαι κάθετα αντίθετος με την κατάργηση του παραπάνω μέτρου. Ναι, φυσικά και υπήρχαν εξαιρέσεις που έφταναν σε φαιδρά φαινόμενα. Θυμάμαι π.χ. μια ιστορία (πρέπει να ήταν 1-2 χρόνια πριν από μένα) όπου ο Χαΐτογλου (ο γνωστός, με τους χαλβάδες) ήταν τότε πρόεδρος στον Ηρακλή και στην τελική φάση του πρωταθλήματος Εφήβων έβαλε με το ζόρι τον γιο του στην ομάδα στη θέση ενός άλλου παιδιού μόνο και μόνο για να πάρει τα μόρια. Ή αντίστοιχα πολλοί γονείς ανακάλυπταν αγωνίσματα που δεν τα ήξερε ούτε η μάνα τους και ασχολιόντουσαν 5-10 άτομα σε όλη τη χώρα, ώστε το παιδί τους να "διακριθεί" χωρίς πολύ κόπο σε εθνικό -ή ακόμα και διεθνές- επίπεδο και να πριμοδοτηθεί με μόρια ή απευθείας εισαγωγή...
Ο κανόνας όμως ήταν πως οι αθλητές που έφταναν σε αυτές τις επιτυχίες, ήμασταν άτομα που καθημερινά ξοδεύαμε χρόνο από το διάβασμα ή την ξεκούρασή μας για να προπονηθούμε (για εμάς π.χ. ήταν 6 φορές την εβδομάδα συν προαιρετικές πρωινές-μεσημεριανές προπονήσεις). Δεν θα ξεχάσω τους καθηγητές μου στο σχολείο να μου λένε πως "είμαι τρελός" αν περιμένω να περάσω στη σχολή που ήθελα χωρίς να παρατήσω το μπάσκετ και το ότι στο φροντιστήριο έβαζα κρυφά τα παπούτσια στην τσάντα μαζί με τα βιβλία και φορούσα τα ρούχα της προπόνησης μέσα από τα κανονικά μου, αφού αμέσως μετά έπρεπε να τρέξω βιαστικά για την προπόνηση και ο ιδιοκτήτης του φροντιστηρίου μου είχε πει πως θα με έδιωχνε αν έπαιζα μπάσκετ αφού "πήγαινε χαμένη η δουλειά των καθηγητών και θα μπορούσε στο "καλό" τμήμα να βάλει κάποιον στη θέση μου άλλο αφού προφανώς δεν είχα πια ενδιαφέρον για τις Πανελλήνιες"...
Με το μέτρο της εποχής λοιπόν, στους νικητές προσφερόταν είτε απευθείας συμμετοχή στα ΤΕΦΑΑ (που κακά τα ψέματα, το μεγαλύτερο ποσοστό εισακτέων στα ΤΕΦΑΑ είναι λογικό να είναι αθλητές) είτε μια επιδότηση μορίων, η οποία όμως ήταν τόσο μικρή που το πολύ-πολύ θα σου έδινε την ώθηση π.χ. για να περάσεις στην ίδια σχολή αλλά σε καλύτερο Πανεπιστήμιο ή σε κάποια σχολή της Αθήνας αντί για την επαρχία. Άρα έτσι ναι, το θεωρώ πολύ δίκαιο για άτομα που ήταν καλοί μαθητές με φιλοδοξίες, αλλά παράλληλα έκαναν και πρωταθλητισμό τον οποίο δεν ήθελαν να παρατήσουν. Και στην τελική, ακόμα και σε όσους προσφερόταν απευθείας εισαγωγή σε όποια σχολή ήθελαν (αυτό συνέβαινε σε άτομα που είχαν διεθνείς νίκες), αυτοί συνήθως είτε δεν θα ενδιαφερόντουσαν για σπουδές αφού για να είναι σε αυτό το επίπεδο θα ασχολιόντουσαν επαγγελματικά με τον αθλητισμό (π.χ. στα αρχεία της σχολής μου είναι γραμμένος ο Αντώνης Φώτσης, αλλά αμφιβάλλω αν είχε πατήσει έστω και για την εγγραφή...) είτε αν δοκίμαζαν, θα τα παρατούσαν και δεν θα έπαιρναν ποτέ πτυχίο αν πράγματι δεν το άξιζαν να μπουν, οπότε πάλι δεν θα άλλαζε κάτι (και πριν προλάβετε να πείτε "ναι, αλλά ίσως να πήραν τη θέση κάποιου που το άξιζε γιατί είχε διαβάσει", νομίζω πως έμπαιναν ως υπεράριθμοι, άρα δεν έκλεβαν κανενός τη θέση).