Την είχα την αυτοκολλητομηχανή! (Και κάπου παίζει να την έχω ακόμα...)
Η μηχανή, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία του κουτιού, είχε, στην ουσία, δύο καρούλια. Το ένα, στη βάση της αυτοκολλητομηχανής, ήταν το χαρτί που από την πίσω όψη ήταν η κόλλα, με το χαρτάκι που το βγάζεις για να κολλήσεις το αυτοκόλλητο, και το δεύτερο ήταν μια κολλητική ταινία, στο ίδιο μήκος με το χαρτί. Πέρναγες μέσα από κάποια εσωτερικά καρούλια την ταινία για να κολλήσει με το αυτοκόλλητο χαρτί, και ήταν έτοιμη για χρήση. Για να φτιάξεις το αυτοκόλλητο, έβαζες πάνω στο χαρτί οποιαδήποτε εικόνα (είχε ένα φυλλάδιο με έτοιμες εικόνες, αλλά μπορούσες να κόψεις κι από περιοδικά ή δικές σου φωτογραφίες), γύριζες το κόκκινο κουμπί που κινούσε τα καρούλια και πίεζε τα δύο χαρτιά, και έβγαινε το αυτοκόλλητο από την πίσω μεριά της μηχανής. Στο πίσω μέρος είχε έναν συρτό κόφτη, που τον έσερνες και έκοβες το αυτοκόλλητο. Μαζί με τη μηχανή, έπαιρνες μια κάρτα, την οποία χρησιμοποιούσες σε πρώτη φάση για να την περάσεις μέσα από τη μηχανή και να κολλήσεις την αυτοκόλλητη ταινία με το αυτοκόλλητο χαρτί, και ένα στένσιλ, για να κάνεις σχέδια και να κόψεις συγκεκριμένα αυτοκόλλητα, μικρότερου μεγέθους.
Την καταφχαριστήθηκα, και είχα γεμίσει τη βιβλιοθήκη μου με αυτοκόλλητα (τα οποία έβγαιναν και πάρα πολύ πλατιά), αλλά τη χάρηκα όσο έβρισκα ανταλλακτικά. Μετά την έφαγε η μαρμάγκα... Φυσικά, τα αυτοκόλλητα στη διαφήμιση φαίνονται σαν της Πανίνι, αλλά απέχει πολύ από την πραγματικότητα το τελικό αποτέλεσμα. Φανταστείτε το σα να έχετε κολλήσει με κολλητική ταινία μια εικόνα σε χαρτί. Ήταν, μεν, ομοιόμορφο το κόλλημα που έκαναν τα καρούλια, αλλά δεν παύει να ήταν μια εικόνα εγκλωβισμένη σε κολλητική ταινία.