Αυτοσχέδια παιχνίδια δεξιοτήτων

[audiodee]

Πριν λίγο πήρε το μάτι μου ένα καπάκι-κλειδί από κουτάκι αναψυκτικού, και θυμήθηκα μικρός που βρίσκαμε αυτά τα καπάκια, τα ειδικά που είχαν εσοχές, σπάζαμε το πλατύ και τοποθετώντας το στην εσοχή πεταγόταν μακριά! Με πρακτική το δαχτυλίδι θα πεταγόταν όσο πιο ευθεία και μακριά.

Κλασσικό επίσης και με τα καπάκια smarties που εκσφενδονίζονταν από τους χάρτινους κυλίνδρους.

Άλλα;

 

[Rakeesh]

Χμ... ξεκινουσαμε ενα χρονομετρο και το σταματουσαμε ακριβως ωστε να δειχνει εναν συγκεκριμενο αριθμο (πχ 3 δευτερολεπτα και 14)

 

[Leon]

Κάτι που κάναμε στην τάξη όταν βαριόμασταν.

Σχεδιάζαμε μια πίστα αγώνων σε μια λευκή σελίδα και παίζαμε ένα turn based racing game. Έπρεπε να βάλεις το στυλό κάθετα στη σελίδα και να το σπρώξεις από την πάνω πλευρά με τον δείκτη προς τα μπροστά, γράφοντας μια ευθεία γραμμή πάνω στην πίστα. Αν έβγαινες από τα όρια του δρόμου ο αντίπαλος έπαιζε 2 φορές. Αυτός που έφτανε πρώτος στο τέρμα με μια σειρά από ευθείες γραμμές κέρδιζε.

 

[Omenforever]

Πεντόβολα. Περισσότερα για τους κανόνες αργότερα όταν τους θυμηθώ

Κάτι που κάναμε στην τάξη όταν βαριόμασταν.
Σχεδιάζαμε μια πίστα αγώνων σε μια λευκή σελίδα και παίζαμε ένα turn based racing game. Έπρεπε να βάλεις το στυλό κάθετα στη σελίδα και να το σπρώξεις από την πάνω πλευρά με τον δείκτη προς τα μπροστά, γράφοντας μια ευθεία γραμμή πάνω στην πίστα. Αν έβγαινες από τα όρια του δρόμου ο αντίπαλος έπαιζε 2 φορές. Αυτός που έφτανε πρώτος στο τέρμα με μια σειρά από ευθείες γραμμές κέρδιζε.

Τι είπες τώρα...

 

[Rakeesh]

Ωχ!!! αυτο το εχω ξανακουσει!!!

http://en.wikipedia.org/wiki/Racetrack_(game)

 

[Leon]

Ωχ!!! αυτο το εχω ξανακουσει!!!
http://en.wikipedia.org/wiki/Racetrack_(game)

Ωραίο αυτό αλλά είναι διαφορετικό από αυτό που παίζαμε εμείς. Από ότι κατάλαβα είναι εγκεφαλικό παιχνίδι ενώ εμάς ήταν δεξιότητας (έπρεπε να σπρώξεις το στυλό από την πάνω μεριά για να γράψει γραμμή χωρίς να βγεις από την πίστα).

Πάντως φαντάζομαι ότι και το δικό μας παιχνίδι από εκεί μπορεί να προέκυψε. Δεν θυμάμαι ποιος και πως το είχε εισαγάγει στην παρέα.

 

[mcdull]

wow, exactly very nice~

 

[johnny19818]

Μαζεύαμε τα καπάκια από μπουκάλια αναψυκτικών και κουτιών, τα στοιβάζαμε και από μία απόσταση πετούσαμε ένα και όποιος έριχνε τα περισσότερα κέρδιζε. Επίσης σε μία ταράτσα από ένα μικρό σπίτι παίζαμε χόκεϋ έχοντας δυο κομμάτια ξύλο για μπαστούνι και για δίσκο είχαμε άδειο φιαλάκι από γκαζάκι.

 

[ΦΖΠ1]

Με σερβίτσια :

- Άνοιγες την παλάμη πάνω στο τραπέζι, σαν μούvτζα, και μετά έπαιρνες ένα μαχαίρι, και τριγύριζες τα διάκενα μεταξύ των δακτύλων, καρφώνοντας τη μύτη προς τα κάτω, όσο μπορούσες πιο γρήγορα, και χωρίς φυσικά να πάει το μαχαίρι πάνω στο χέρι σου...

- Έπαιρνες ένα πιρούνι, το κρατούσες στη γροθιά ώστε να φαίνεται μόνο το πάνω μέρος, και μετά με το άλλο χέρι κατέβαζες γρήγορα τη λάμα ενός μαχαιριού κατά πάνω του. Αν σκάλωνε στο μεσαίο διάκενο των δοντιών του πιρουνιού, ήταν το "άριστα". Στο δεξιά ή το αριστερά, ήταν το "καλά", και στο χέρι σου ....

Με το τάβλι : στοίβαζες τα 14 πούλια σε μια στήλη, και μετά εκτινάσσοντας το ένα που είχε απομείνει συρτά από κάτω, προσπαθούσες ανά ένα-ένα πούλι που έφευγε, να "κατεβάσεις" όλη τη στήλη, με καίρια χτυπήματα και χωρίς να γκρεμιστεί.

Με το ποδήλατο : προσπαθούσαμε να μείνουμε όση περισσότερη ώρα ακίνητοι στις 2 ρόδες, με πιασμένα φρένα και χωρίς να βάλουμε φυσικά πόδι κάτω. Αυτό που τώρα γίνεται εύκολα με τα BMX.

 

[Sid.Stavros]

Εμεις την δεκαετια '70 τα ειχαμε ''τσιγκακια'' απο το ''τσιγκος''.
Ψαχναμε σαν τρελοι εξω απο ταβερνες-καφενεια για καπακια απο αναψυκτικα-μπυρες-σοδες-γκαζοζες τα οποια ανοιγαν με ανοιχτηρι απο τον σερβιτορο,τα ξεθαβαμε απο το χωμα και εαν δεν ηταν κατεστραμμενα τοτε τα πηγαιναμε σπιτι, με σκεπαρνι (δεν υπηρχαν στα σπιτια τοτε αυτα τα μικρα σφυρια που εχουμε για μαστορεματα) σιγα-σιγα τα καναμε πλακε, επρεπε να προσεξεις να μην διπλωσει.Μετα αφου καναμε αρκετα τα βαζαμε στην τσεπη η οποια φυσικα φουσκωνε και καθως περπαταγες ακουγοταν τον ''γκλανκ-γκλανκ'' και βγαιναμε εξω για παιχνιδι. Βλεπαμε ποιος ειχε τσιγκακια και τον προκαλουσαμε για μονομαχια,πηγαιναμε καπου που θα ειχε πεζουλι και απο κατω καθαρο τμημα (χωμα συνηθως). Εριχνες το τσιγκακι με μια συστη κινηση του δαχτυλου,εριχνε μετα ο αλλος και επρεπε να ''καπακωσει'' το δικο σου,αν ναι στο επαιρνε εαν οχι εριχνες εσυ κ.ο.κ
Οσο πιο σπανιο ηταν το καπακι τοσο πιο μεγαλη η προκληση,καπακια απο μπυρα καιζερ (επειδη ηταν ακριβη τοτε δεν την αγοραζαν παρα μονο επισκεπτες) ηταν το κατι αλλο, ο κατοχος το επιδεικνυε και οι αλλοι το ζηλευαν και τον πιεζαν ''να το παιξει''. Οταν αρχιζαν να διορθωνονται οι δρομοι στο χωριο,να τους ξυνει το γκρειντερ να ριχνουν απο πανω χωμα και περναγε ο οδοστρωτηρας τοτε αυτοματα σημανε το τελος αυτου του παιχνιδιου,δεν εβρισκες πια καπακια γιατι θαφτηκαν αλλα και γιατι ο κοσμος δεν τα πεταγε πλεον κατω και αυτο ηταν, η επομενη γενια δεν το προλαβε αυτο το παιχνιδι.