Βαρετά σημεία σε ελληνικές ταινίες

[RIO]

Τι θέλω να πω....πάντα για να " γεμίσει " μια ελληνική ταινία, έπρεπε να υπάρχουν μέσα σκηνές από κάποιο κέντρο, όπου θα ακούγαμε τουλάχιστον 2-3 τραγούδια, είτε από τον τραγουδιστή ή τους πρωταγωνιστές. Άλλες φορές πάλι είχαμε ατέλειωτα χορευτικά , όνειρα , οράματα κλπ αμφιβόλου ενδιαφέροντος. Μερικά παραδείγματα που πάντα τα θεωρούσα αχρείαστα και ανιαρά....

Η Σωφερίνα ( 1964) : Η σκηνή με το όνειρο της Βουγιουκλάκη.

Μια τρελή τρελή οικογένεια ( 1965 ) : Το φινάλε χορός μεταμφιέσεων στην Βενετία, που κρατάει κανα τέταρτο και ποιος ο λόγος να κάτσεις να το δεις, αφού έχει τελειώσει η ιστορία.

Ο Ζηλιαρόγατος ( 1957 ) : Βλέπουμε εκτεταμένα αποσπάσματα από μια ταινία με τον Γκρέκορι Πεκ

Το ανθρωπάκι (1969 ) : Είχε κάποιο γέλιο το "δραματικό ¨τραγούδι " της Καραγιάννη ( ΑΑΑΑ...απονεεεε), αλλά κράτησε και λίγο παραπάνω από όσο χρειαζόταν.

Ένα βότσαλο στη λίμνη ( 1952 ) : αγαπημένη ταινία, αλλά οι σκηνές όπου διασκεδάζουν στο κέντρο, μου φαίνονταν πάντα πολύ βαρετές.

Χριστίνα ( 1960 ) : Η γιορτή κρασιού με τους ηθοποιούς επί πόση ώρα, να τρέχουν και να ξελαρυγγιάζονται.

Τα Δαλιανίδικα χορευτικά : Εντάξει λογικό αφού ήταν ταινίες μιούζικαλ, αλλά δεν μπορώ να πως τα παρακολουθούσα με πολύ ενδιαφέρον ..

Δικά σας παραδείγματα;

 

[Rakeesh]

Προσωπικα ποτε δεν ημουν φιλος τετοιων σεκανς. Ολες τις περναω στο ντουκου, γι' αυτο δεν εχω να πω καποιο συγκεκριμενο παραδειγμα. Υπαρχουν πολυ λιγες εξαιρεσεις που μου εχουν φανει ενδιαφερουσες, οπως τη φαντασιωση με τους ινδιανους σε μια ταινια με τη Βλαχοπουλου (-Μι τσιφ, -Μι τσαφ, -Μι τσουφ. Τσιφ τσαφ τσουφ). Σιγυρα το χειροτερο παραδειγμα ειναι αυτο με το καρναβαλι που λες, και μου ειχε κανει και εντυπωση πριν καποιες βδομαδες που το ξαναπαιξε.

(Δυστυχως (για μενα) αυτη την ευκολη λυση των χρονογεμιστρων την ακολουθουν καποια προσφατα σηριαλ. Νομιζω πιο χαρακτηριστικο παραδειγμα ηταν τα Εγκληματα με πολλα ανουσια σεκανς ονειρων/φαντασιωσεων/φλας μπακ σε καθε επεισοδιο, που καποιες φορες ειχαν πλακα, αλλα τις περισσοτερες οχι.)

Ειμαι σιγουρος βεβαια οτι αυτες οι σεκανς εχουν καποια καλλιτεχνικη αξια που δεν μπορω να εκτιμησω, αλλα την εκτιμουν αλλοι. Σιγουρα καποιοι ρομαντικοι θεατες θα βρηκαν το φιναλε της Τρελης Οικογενειας πολυ ταιριαστο και χαρουμενο επιλογο.

 

[RIO]

Προσωπικα ποτε δεν ημουν φιλος τετοιων σεκανς. Ολες τις περναω στο ντουκου, γι' αυτο δεν εχω να πω καποιο συγκεκριμενο παραδειγμα. Υπαρχουν πολυ λιγες εξαιρεσεις που μου εχουν φανει ενδιαφερουσες, οπως τη φαντασιωση με τους ινδιανους σε μια ταινια με τη Βλαχοπουλου (-Μι τσιφ, -Μι τσαφ, -Μι τσουφ. Τσιφ τσαφ τσουφ)

Το Βίβα Ρένα πρέπει να είναι. Θυμήθηκα και τον άνθρωπο της καρπαζιάς, με τις φαντασιώσεις του Βουτσά ως Τζέημς Μπόντ, Καουμπόυ κλπ. Πάντα με την Καραγιάνεια αισθητική... :xm:

 

[johnny19818]

Οτιδήποτε έχει χορευτικά ήταν απίστευτα βαρετό για μένα.

 

[Ajax87]

Οτιδήποτε έχει χορευτικά ήταν απίστευτα βαρετό για μένα.

Και εγω τα χορευτικα τα βαριομουν και συνεχιζω να τα βαριεμαι υπερβολικα.

+1

 

[Bambinella]

Οι σκηνες απο το Καρναβαλι (της Πατρας συνηθως) οπως στην αρχη της ταινιας Γαμος αλα ελληνικα. Παντα το προσπερναω αυτο το κομματι.

Τα φρικαλεα λαϊκα τραγουδια σε ολες σχεδον τις ταινιες του Νικου Ξανθοπουλου, ειτε τα τραγουδαει ο ιδιος, ειτε οχι. Οσο κι αν τον λατρευω, αυτα δεν τα μπορω.

Οι τελευταιες σκηνες με τον αγωνα ραλλυ απο το 5.000 ψεματα. Ισως ο,τι πιο κουραστικο εχω δει σε παλια ελληνικη ταινια.

RIO, θερμα συγχαρητηρια για αλλο ενα υπεροχο θεμα σου στην ενοτητα του Ελληνικου Κινηματογραφου!

 

[ΦΖΠ1]

Γενικώς, βαρετά σημεία ήταν τα τραγούδια από τα κέντρα της εποχής, αλλά ωστόσο έτσι αποτυπώθηκαν ακόμα και ακυκλοφόρητα τραγούδια. Πιο πολύ ήταν βαρετό σαν ιδέα το ότι έλεγε κάποιος "Πάμε να γλεντήσουμε, να το κάψουμε κλπ." κι ακολουθούσε τραγούδι, κι ίσως και δεύτερο.

Βαρετό σημείο η σκηνή "Πάμε να χορέψουμε;" αλλά και τα σκέτα χορευτικά, με απομίμηση μαριονέτας, ναυτάκια, κοπέλες που καπνίζουν κλπ.

Επίσης, βαρετά σημεία αυτά που προαναφέρατε, οι "codes", δηλαδή οι κορυφώσεις προ του φινάλε, με χορευτικά, τραγούδια κλπ.

Βαρετά σημεία οι δακρύβρεχτοι μονόλογοι.

Βαρετά σημεία οι ταινίες που ο πρωταγωνιστής γίνεται πετυχημένος τραγουδιστής, και τον δείχνουν συνέχεια να τραγουδάει το ένα άςμα πίσω από το άλλο, και να πέφτουν χειροκροτήματα.

Βαρετά σημεία τα κάθε λογής όνειρα, ακόμα και η μουσική της άρπας που τα προαναγγέλει.

Βαρετά σημεία οι σκηνές πριν από τρακάρισμα που προέρχεται από μεθύσι/βλάβη στο αυτοκίνητο/αφηρημάδα. Ξέρεις από 5 λεπτά πριν τι θα συμβεί, ακόμα κι αν δεν έχεις δει ποτε την ταινία.

 

[Bambinella]

Βαρετα σημεια για μενα και τα νουμερα στριπ-τιζ στα διαφορα νυχτερινα κεντρα.

Φανταζομαι πως ολα τα αγορια του φορουμ συμφωνουν μαζι μου!

 

[RIO]

RIO, θερμα συγχαρητηρια για αλλο ενα υπεροχο θεμα σου στην ενοτητα του Ελληνικου Κινηματογραφου!

Σε ευχαριστώ πολύ bambinella...:[

 

[ΦΖΠ1]

Κι αν το συγκεκριμενοποιήσουμε σε ταινία, το δεύτερο μισό της "Μιας Ελληνίδας στο χαρέμι"...

 

[BETTY BOOP]

Όταν έβλεπα παλαιότερα σε βίντεο μια ελληνική ταινία ή όταν βλέπω τώρα ταινία σε συσκευή DVD, σε βαρετές σκηνές, γύριζα και γυρίζω προς τα εμπρός την ταινία. Αν η ταινία προβάλλεται στην τηλεόραση, σε βαρετές σκηνές απλά αλλάζω για λίγο κανάλι...

 

[drspiros]

Η σκηνή της ταυρομαχίας στο "5.000 ψέματα". Το αναφέρω ως βαρετή σκηνή, γιατί όλη την υπόλοιπη ταινία τη λατρεύω!

 

[hannele]

Στην ταινία "Ξεριζωμένη γενιά" ακουμε το τραγουδι "Πλάι μου στασου στη ζωή" τουλαχιστον 4 φορες.... :acoustic:

 

[perlastar]

Δεν έχω συγκεκριμένο παράδειγμα, αλλά συμφωνώ με τους Johnny και Αjax, όλα τα χορευτικά μου φαίνονταν απίστευτα βαρετά. Επίσης, χωρίς να θέλω να το γυρίσω σε πολιτική συζήτηση, μου κάνει εντύπωση πόσο πολύ έβγαινε αυτή η ανάγκη των Ελλήνων για χορό και τραγούδι στις ταινίες την περίοδο της δικτατορίας. Αναρωτιέμαι μήπως το έκαναν για να ξεχαστούν και να βγάλουν τα απωθημένα τους.

 

[RIO]

Επίσης ο τουρτοπόλεμος στο Θου-βου πράκτωρ 000. Σε μια τέτοια έξυπνη κωμωδία, δεν χρειαζόταν μια τόσο συνηθισμένη και όχι ιδιαίτερα αστεία σκηνή...

 

[hannele]

Εχω την αισθηση οτι τα τραγουδια και τα χορευτικά "εμπαιναν" σε μια ταινια και για διαφημιστικους λόγους. Εκείνη την εποχη δεν υπηρχαν τα βιντεοκλιπ και άλλος τροπος διαφημισης των τραγουδιών και των τραγουδιστών, πλην απο τις ταινίες.

Ειδικα στη περιπτωση του Ξανθοπουλου ήταν καραμπινάτη διαφημιση των τραγουδιων. Αλλα και σε αλλες περιπτσεις, οταν π.χ. ο Χιώτης με την Λιντα, ο Ζαμπετας και τοσοι άλλοι τραγουδουσαν σε ταινία, διαφημιζαν μεσω αυτης και τα τραγουδια τους. Και οχι μονο τα τραγούδια, αλλα και το "σχήμα" που τραγουδουσαν στο νυχτερινο κεντρο, ειτε ειναι μπαλετο, ειτε άλλοι τραγουδιστες.

Θυμαμαι σε μια συνεντευξη της, η Μπρόγερ ειχε πει πως οταν γυρίζαν την ταινια "Οταν λειπει η γατα", εκεινη την περιοδο, δούλευαν με τον Γιάννη Βογιατζή στο νυχτερινο κέντρο. Λόγω αυτου, τις εβαλαν να πουν και στην ταινία τραγουδια, διαφημιζοντας έτσι το "σχήμα" του κεντρου.

Αντιστοιχα και οι χορευτες διαφημιζαν τη δουλεια τους συμμετεχοντας με τα μπαλετα τους στις ταινίες.

 

[Bambinella]

Επίσης, χωρίς να θέλω να το γυρίσω σε πολιτική συζήτηση, μου κάνει εντύπωση πόσο πολύ έβγαινε αυτή η ανάγκη των Ελλήνων για χορό και τραγούδι στις ταινίες την περίοδο της δικτατορίας. Αναρωτιέμαι μήπως το έκαναν για να ξεχαστούν και να βγάλουν τα απωθημένα τους.

Δε νομιζω οι χοροι και τα τραγουδια να ξεκινησαν η να αυξηθηκαν στις ταινιες που γυριστηκαν απο το 1967 και υστερα. Υπηρχαν σε πληθωρα απο πολυ νωριτερα.

 

[perlastar]

Δε νομιζω οι χοροι και τα τραγουδια να ξεκινησαν η να αυξηθηκαν στις ταινιες που γυριστηκαν απο το 1967 και υστερα. Υπηρχαν σε πληθωρα απο πολυ νωριτερα.

Σε πιστεύω, γιατί εσύ το κατέχεις το θέμα του ελληνικού κινηματογράφου. Δεν ξέρω γιατί μου έδωσαν αυτήν την αίσθηση οι ταινίες εκείνες της περιόδου, βασικά μιλάω κυρίως για τα χορευτικά, καθώς και την τάση να φανούν πολύ πιό χαρούμενοι μέσα από τις ταινίες.

 

[ΦΖΠ1]

Πάντως, σε παλιότερη δήλωσή της η Μάρθα Καραγιάννη είχε πει : "Δε μπορώ να πω, στον ελληνικό κινηματογράφο χόρεψα με την ψυχή μου ! Και να μην υπήρχε χορευτικό, βάζαμε το Βουτσά να δει ένα όνειρο, κι αυτό ήταν !".

Νομίζω τα περικλείει όλα.

 

[Gordon]

Κι αν το συγκεκριμενοποιήσουμε σε ταινία, το δεύτερο μισό της "Μιας Ελληνίδας στο χαρέμι"...

Ο χορός της κοιλιάς όμως του Ξαρχάκου και του Σειληνού, ήταν ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ!