Τα Λατινικά Λυκείου απλά έχουν σπάσει σε δύο κομμάτια. Παλιά κάνατε αυτό το βιβλίο στην τρίτη λυκείου, τώρα τα λατινικά τα κάνουν και στη δευτέρα και στην τρίτη. Στη δευτέρα κάνουν τις 20 πρώτες ενότητες και στην τρίτη τις υπόλοιπες 30. Ίδιο ακριβώς χωρίς καμία αλλαγή το περιεχόμενο του βιβλίου και το μόνο που αλλάζει είναι το εξώφυλλο, όπως λέει και ο Kleida08. Στις πανελλήνιες εξετάζεσαι στις υπόλοιπες 30 ενότητες (ενότητα 21 έως ενότητα 50) όσον αφορά τη μετάφραση, αλλά σε όλα τα γραμματικοσυντακτικά φαινόμενα και των δύο βιβλίων (δηλαδή όλων των ενοτήτων).
Επιβεβαιώνω την παπαγαλία της θεωρητικής ακόμα και σήμερα (τουλάχιστον μέχρι το 2008 που έδωσα εγώ). Συν ότι πλέον, εκτός από αρχαία, ιστορία και λατινικά, η θεωρητική εξετάζεται και σε λογοτεχνία. Μπορεί να φαίνεται μειωμένος ο όγκος όσον αφορά το βιβλίο της ιστορίας ή των αρχαίων, αλλά όλα μαζί, και με την ύλη της λογοτεχνίας, είναι εξίσου φορτικά για έναν της θεωρητικής. Ευτυχώς που δεν έπεσα στο συστηματάκι που έδινες όλα τα μαθήματα (μέχρι και θρησκευτικά) και τη γλίτωσα με τα 7 μαθήματα.
Ποτέ δε χώνεψα την παπαγαλία και ποτέ δεν τη χρησιμοποιούσα συστηματικά στο σχολείο. Αισθανόμουν ότι δεν ήμουν εγώ και ωθούσα το μυαλό μου σε ακραίες καταστάσεις. Εκτός από το δημοτικό, που αναγκαστικά μαθαίνεις παπαγαλία κάποια πράγματα, την αξιοποίησα μόνο στην τρίτη λυκείου και λόγω πανελληνίων. Από ένα σημείο και μετά το συνήθισα, αλλά και πάλι έδειχνα σθεναρή αντίσταση στο να παπαγαλίζω το 100% της ύλης. Γενικά είχα βρει συστηματάκι. Αφιέρωνα αρκετό χρόνο για διάβασμα, αλλά τουλάχιστον είχε ένα κάποιο αποτέλεσμα. Πρώτα διάβαζα για να κατανοήσω και μετά διάβαζα για να "παπαγαλίσω". Το μόνο που κατάφερα να παπαγαλίσω είναι οι εισαγωγές των αρχαίων και αρκετή ιστορία. Ποτέ δε μπόρεσα να ξέρω 100% όλο το κείμενο και δε με ενδιέφερε ποτέ να το κάνω.
Την παπαγαλία την ξεκίνησα γιατί μου την έλεγαν οι καθηγητές του φροντιστηρίου. Έβλεπαν ότι ήξερα και ότι δίαβαζα, αλλά ήθελαν να μου βγάλουν ακόμα καλύτερη επίδοση, άρα να με κάνουν να παπαγαλίσω, όπως δυστυχώς "πρέπει" στη θεωρητική. Σε ένα βαθμό το πέτυχαν, γιατί μπήκα στο τριπάκι να παπαγαλίσω.
Μετά τις πανελλήνιες, με το που έδινα το κάθε μάθημα, το μυαλό ενστικτωδώς πατούσε ένα μεγαλοπρεπέστατο delete. Για ένα μήνα περίπου, μέχρι και το τέλος της περιόδου των ενδοσχολικών της τρίτης λυκείου, το μυαλό μου στριφογύριζαν άκυρα δεδομένα από όλα τα μαθήματα της θεωρητικής, ως η απεγνωσμένη προσπάθεια του εγκεφάλου να τα διαγράψει. Μαζί με μια συμμαθήτριά μου χαιρετιόμασταν τα πρωινά πριν δώσουμε τα ενδοσχολικά (κι εκείνη της θεωρητικής) και σχολιάζαμε τι μας θυμήθηκε από αυτά που κάναμε στη θεωρητική. Τότε είπα στον εαυτό μου "μιά φορά την έκανες την παπαγαλία, ποτέ ξανά" κι έκτοτε ποτέ δεν την έχω ξαναεπιχειρήσει. Στη σχολή, με τα τόσα θεωρητικά μαθήματα που είχα, ποτέ δεν κάθισα να παπαγαλίσω τίποτα. Πάντα η τεχνική της δημιουργικής ανάγνωσης, διάβαζε και ό,τι καταλαβαίνεις, κι αν σου μεινει, έμεινε.