Δικά μας ρετροποιήματα και μικρά πεζά.

[Tupamaro]

Έχετε γράψει εσείς κάποιο ποίημα ή μικρό πεζό που ν' αποτυπώνει αναμνήσεις με κάποιο χρώμα απο την καθημερινότητα των περασμένων εποχών;Aν υπάρχει αντίστοιχο θέμα ας διαγραφεί αλλά λίγο που έψαξα δεν βρήκα κάτι.

 

[Tupamaro]

Δεν σκίζει βλέπω το νήμα,ας βάλω ένα δικό μου τότε, όλως τυχαίως.

"Γκρί flight,μπότες martens,jean, μουστάκι,

χωρίστρα και κοκκάλινα γυαλιά,

θαρρώ ότι τα μπλέξανε λιγάκι

κι απ'του εργαστηρίου τα κελιά,

βγήκε ετούτο τ΄ έκτρωμα στους δρόμους!

Δεν θέλω λέω να το ξαναδώ!

Φωνάξτε άμεσα τους αστυνόμους!

Προσβάλει την δημόσια αιδώ!"

Αυτά τα είχε πει μία ...

ενα βραδάκι σ΄έρημο οδό,

αλλά ας πούμε όμως πρώτα απ' όλα...

Πως φτάσαμε αλήθεια ως εδώ;

Ήτανε ένα ντροπαλό πουλάκι

που έψαχνε στην πλάτωνος,παιδιά,

να βρει ενα χρυσό αγαλματάκι

κάτω απ'των λουλουδιών την ευωδιά.

Κι έτσι μεσ' τις λάσπες και τα ρόδα

τον βρήκαν και τού είπαν ευθαρσώς:

"μάγκα, ήρθε των 90s η μόδα

ο παιδικός εχάθη θησαυρός!"

Έτσι λοιπόν άλλαξε η ζωή του

κ' είπε να γίνει άτομο τρελό,

μα όμως η φλωριά μεσ΄την ψυχή του

συνέχεια του χαλούσε το μυαλό!

Κι εκεί που φόραγε ζόρικο flight,

έβαζε το κοκκάλινο γυαλί.

Τι αν κι έλεγε "όλα alright";

Xυλόπιτα και πίσω στο κελί.

Έτσι έιχαμε την τραγική ιστορία,

αυτήν που ήταν κι εύθυμη μαζί.

Άραγε το πουλί βρήκε πορεία

σωστή και τώρα όμορφα πια ζει,

κάπου μέσα στην γκρίζα την αθήνα

και έφυγε η φλωριά απ΄την ψυχή;

Kανείς δεν ξέρει όμως αυτά γίναν

τότε σ' αυτην την ζόρικη εποχή.

Τότε που share δεν είχε ούτε like

ούτε και κινητά με sms,

μονάχα αερόσολες και strike

που λιώνανε μέσα στις γειτονιές.

 

[Tupamaro]

Μέσα στης Κάδμου τα άχραντα μυστήρια

Μεσ' στο απόγευμα ηχώ απ 'τις μπασκέτες,

η κάδμου κόκκινη από το δειλινό,

στο πεζοδρόμιο στοιβαγμένες οι παλέτες

κι εγώ της νιότης μου που χάσκει το κενό

με μία υπέρλαμπρη amiga 500

θα το γεμίσω με καριέρα μαγική,

έχει το sensible άλλωστε τρόπαια τόσα

και έξω η ζωή, μια φάρσα τραγική.

Τι να τις κάνω εγώ τις όμορφες κοπέλες

που ήλιου ρόδα έχουν πάνω στα μαλλιά,

της καλαμάτας οι ασπρόμαυρες φανέλες

σπέρνουν τον τρόμο σαν ακράτητα σκυλιά,

πάμε καρφί θαρρώ για κύπελλο ουέφα,

χτυπάει κόκκινο η αγωνία ξανά

κι ας λένε οι κακεντρεχείς πως είναι στέρφα

τα βράδια μου και ότι 5 ορφανά

και μία χήρα μου κρατούν μόνο παρέα.

Γιατί καλύτεροι άραγε είναι αυτοί;

Ζούνε τα πάθη τα υψηλά και τα μοιραία

κι ο νταβατζής κάνει τον μέγα ποιητή

μεσ' των μπουρδέλων την σιχαμερή την βρώμα;

Άσε σου λέω, μια χαρά είναι εδώ.

Αρχίζει κι όλας τελικός τώρα με Ρόμα.

Υπάρχει άραγε καλύτερη επωδός;

 

[Leo123]

Post

Αυτά τα είχε πει μία ...

ενα βραδάκι σ΄έρημο οδό,

αλλά ας πούμε όμως πρώτα απ' όλα...

Πως φτάσαμε αλήθεια ως εδώ;