Είναι μόνο νοσταλγία;

Leon

RetroNuts!
Joined
27 Σεπ 2008
Μηνύματα
2.119
Αντιδράσεις
1.037
Γιατί παίζουμε παλιά παιχνίδια; Σίγουρα η νοσταλγία παίζει μεγάλο βαθμό, αλλά δε νομίζω ότι είναι μόνο αυτό.

Αν αυτά τα παιχνίδια δεν άντεχαν το τεστ το χρόνου (και ας είμαστε ειλικρινείς: η πλειοψηφία δεν...) το μόνο που θα πετυχαίναμε παίζοντας τα τώρα είναι να "καταστρέψουμε" τις καλές μας αναμνήσεις. Οπότε τί άλλο είναι; Γιατί επιστρέφουμε σε παιχνίδια που είναι τεχνολογικά παρωχημένα;

Ακούω γνώμες και επιστρέφω και με τις δικές μου απαντήσεις.
 
Σίγουρα είναι νοσταλγία. Σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να πορωθείς τόσο όσο τότε αφού τόσο τα βιώματα της ζωής(δεν είμαστε παιδιά ή έφηβοι πλέον...αυτό συνέβηκε την περασμένη...χιλιετία), όσο και η πρόοδος των υπολογιστών από τότε μας έχει κάνει να μην εντυπωσιαζόμαστε με τίποτα.

Από την άλλη βέβαια πολλά από αυτά ήταν τόσο εθιστικά παρά την απλοϊκότητα τους που σε μάγευαν. Ίσως έπαιζε τον ρόλο του το ότι διέγειραν το φαντασιακό του παίκτη κάνοντας τον να χρησιμοποιεί το μυαλό του για την απεικόνιση. Στα νέα παιχνίδια η εικόνα είναι έτοιμη και ο σχεδιαστής του παιχνίδι προβάλει εύκολα αυτό που έχει φανταστεί. Τότε εμείς ερμηνεύαμε διαφορετικά τον κάθε κακοσχεδιασμένο ήρωα ανάλογα με τα βιώματα μας...Μεγάλη κουβέντα άνοιξες φίλε leon....
 
γιατι παρολο που ειναι πιο απλα και λιγοτερο εφετζιδικα ,ενιοτε εχουν καλυτερο gameplay.

δευτερον για το λογο που ακουμε παλια τραγουδια,μας πανε σε παλιες στιγμες,νοσταλγια δηλαδη.
 
Ακριβώς αυτά που λέει ο spyros_s.

Νοσταλγία 80% και 20% η εθιστικότητα κάποιων τίτλων!

Την ώρα που βρέθηκα αντιμέτωπος με το πρώτο ζόμπι του Resident Evil, θα έπρεπε να τα ξεχάσω όλα τα παιχνίδια που έπαιζα παλιά...

Κι όμως...

Η νοσταλγία είναι μεγάλο πράγμα...
 
Αναμφίβολα το gameplay τους.

Ένα παιχνίδι έχει σα σκοπό την ψυχαγωγία.

Όσο τεχνολογικά εξελιγμένο κι αν είναι κάποιο παιχνίδι δεν μπορεί να προσφέρει ψυχαγωγία δίχως να διαθέτει καλό gameplay.

Πολλά retro games τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα σε αυτόν τον τομέα από τα πλέον σύγχρονα.
 
Gameplay απλό pure gameplay.

Τα σημερινά παιχνίδια δεν με κρατάνε. Τον τελευταίο καιρό εκτός από το GRID δεν μπορώ να πω ότι έχω ευχαριστηθεί κάποιο άλλο παιχνίδι.

Για παράδειγμα: Stalker Clearsky, Crysis Warhead, COD5, δεν με κράτησαν παρά κανά δεκάλεπτο. Το ίδιο και για άλλα παιχνίδια που απλά τα ξεχνάω. Φρίκη, ξαναζεσταμένο φαγητό που έχει μείνει εκτός ψύξης ένα δεκαήμερο.

Αντίθετα έλλοιωσα το Oblivion και συνεχίζω να το λοιώνω.

Πριν από μερικές μέρες τελειωσα πάλι το Unreal και το sequel "Return to Na Pali" το οποίο από ατμόσφαιρα, ήχο και γραφικά, παρά τα 12 χρόνια της ηλικίας του, σκίζει και σε καθηλώνει για τα καλά. Χτες ξεκίνησα και πάλι το Quake II το οποίο είναι από τα καλύτερα FPS που έχω πάιξει ποτέ μου, σε αντίθεση με το Quake 4 το οποίο δεν το έχω ακόμα τελειώσει και κάποια στιγμή θα το εγκαταστήσω.

Να πάμε πιό πίσω; Πριν από λίγο έπαιζα στο Spectaculator τα Jetpac, Atic-Atac, Sable Wulf, Alien 8, (Ultimate Play the Game Rulezzzzzzzzz), Space Raiders, Chuckie Egg, Cauldron, Jetman και φυσικά Tapper και Raid over Moscow. Απλά άπαιχτα, απίθανα, και στην μικρή φωτεινότατη οθόνη του MSI Wind έχουν άλλη διάσταση.

Gameplay και πρωτοτυπία είναι δύο παράμετροι που σήμερα απλά δεν βρίσκονται καθόλου εύκολα σε παιχνίδια και ούτε θα βρεθούν μέχρι να κυκλοφορήσει το "The elder scrolls 5" πιστεύω.
 
1) Gameplay. Δεν χρειάζεται να επεκταθώ, με κάλυψαν οι προηγούμενοι.

2) Ποικιλία και Πρωτοτυπία. Δεν θέλω να παίξω το χιλιοστό FPS του X360, αντίθετα σε retro πλατφόρμες βρίσκεις απίστευτα επιτυχημένα "πειράματα" που σήμερα θα τα έκοβαν εν τη γενέσει τους οι κουστουμαρισμένοι του marketing department.

3) Απλότητα. Ίσως όχι σημαντικό για όλους, αλλά για εμένα που ο χρόνος μου είναι πλέον τραγικά περιορισμένος είναι πολύ καλύτερα να παίζω ένα παιχνίδι με λίγα κουμπιά και απλά mechanics. Δεν έχω να αφιερώσω ένα μήνα για να μάθω απλώς πως παίζεται το τελευταίο απίστευτα πολύπλοκο game, ούτε μυαλό που να χωράει 47 συνδυασμούς κουμπιών. Χρόνο για να χάσω μια ζωή στο PacMan ευτυχώς βρίσκω ακόμα...

4) Αναμνήσεις και Νοσταλγία. Φυσικά και το να ξαναβλέπω παιχνίδια που είναι κομμάτι της ζωής μου με κάνει να αισθάνομαι όμορφα. Έχουν εντυπωθεί στο DNA μου και δεν μπορώ να τα βγάλω με τίποτα.

:)
 
Pooky είπε:
Gameplay και πρωτοτυπία είναι δύο παράμετροι που σήμερα απλά δεν βρίσκονται καθόλου εύκολα σε παιχνίδια και ούτε θα βρεθούν μέχρι να κυκλοφορήσει το "The elder scrolls 5" πιστεύω.
Καλό gameplay νομίζω υπάρχει και τώρα. Στην προτοτυπία χολαίνουμε.

Γενικά τα πράγματα τώρα είναι μια από τα ίδια. Μάτσο πεζοναύτες που σκοτώνουν τρομοκράτες (γήινους και εξωγήινους) κτλ. Τα genres είναι παγιωμένα (το FPS n.234450990 πόσο διαφέρει από το προηγούμενο ;) και δύσκολα βλέπουμε κάτι τρελό ή προτότυπο.

Ενώ τότε είχαμε ένα κάρο τρελές ιδέες. Σίγουρα κάποια πειράματα απέτυχαν αλλά κάποια ακόμα εντυπωσιάζουν με τη διαφορετικότητα τους.

Είχαμε και πολύ μεγαλύτερη ποικιλία genres αλλά και πολλά παιχνίδια που ήταν αδύνατο να τα κατηγοριοποιήσεις. Τώρα τέτοια παιχνίδια βγαίνουν με το σταγονόμετρο.

Όσο για το gameplay έχει αλλάξει τελείως η φιλοσοφία. Τώρα είναι δεδομένο ότι θα τελειώσεις ένα παιχνίδι. Μέχρι και πόση ώρα θα χρειαστεί σου λένε*. Τότε μάτωνες και άμα (άσε που ο σκοπός των πιο πολλών ήταν το score και όχι να το τερματίσεις).

*Βέβαια και τώρα χρειάζεται skill αλλά αυτό φαίνεται κυρίως στο multiplayer

Το άλλο που έχει αλλάξει πολύ είναι το βάθος. Τώρα σχεδόν όλα τα παιχνίδια βρίσκονται κάπου στη μέση. Τα "βαριά" παιχνίδια (όπως strategy, simulators και rpg) έχουν απλοποιηθεί και εχουν γίνει action oriented ενώ τα action παιχνίδια έχουν γίνει πιο πολύπλοκα (story driven, με rpg στο στοιχεία, και πολλά κουμπιά στο χειρισμό).

Τότε είχαμε πιο "ακραίες" λύσεις. Turn based strategy, war games, simulators, rpgs με πολύ βάθος και αρκετά μεγάλη πολυπλοκότητα και από την άλλη pick up and play arcades που μπορούσες να τα παίξεις μαζί με ένα φίλο άμεσα χωρίς να το έχετε ξαναγκίξει το παιχνίδι.
 
Καλησπέρα σε όλους.

Η δεκαετία του '80 πιστεύω ότι ήταν το αποκορύφωμα μεταξύ πολλών άλλων στη μουσική και στα video games.

Προσωπικά τα arcades με γυρίζουν πίσω πολλά χρόνια και αυτό για μένα είναι ανεκτίμητο.

Στα υπόλοιπα αυτά που λένε τα παιδιά, με καλύπτουν..
 
σιγουρα αναμνησεις αλλα να μην ξεχναμε οτι πλεον τα παιχνιδια επαναλαμβανονται σε τραγικο βαθμο κυριως ta fps οποτε γυρναμε στα παλια παιχνιδια που απλα επαιζες χωρις πολλα πολλα ....αν εξαιρεσω το oblivion ,indiana jone and the emperor tomb δεν με κρατα τιποτα.....

εκτος απο το il 1946 online....
 
Και νοσταλγία και εθιστικότητα και και και. Από τότε που βρήκα την καμπίνα έχω σκίσει το ΜΑΜΕ.
 
1. Νοσταλγια: ξαναζω στιγμες που ζουσα ενα ομορφο πχ καλοκαιρινο βραδυ οταν ημουν γυμνασιο-λυκειο. Επισης καταλαβαινω και μαθαινω καλυτερα διαφορα στοιχεια που περνουσαν απαρατηρητα τοτε (τα οποια ειναι πιο φιλοσοφημενα απο τα προσφατα)

2. Ρομαντισμος: πως να το κανουμε, τα πιξελ εχουν αλλη γοητεια. Μας ξυπνανε διαφορα συναισθηματικα "κλικ" :) Αλλωστε μου αρεσουν πολυ τα τεχνικα τεχνασματα που εκαναν τοτε. Θυμαται κανεις τα φανταστικα animations στο Lands of Lore, Legend of Kyrandia κλπ? Ακομα αναρωτιεμαι πως τα εφτιαχναν!

3. Φιλοσοφια: τα τοτε παιχνιδια ειχαν αλλη φιλοσοφια, επικεντρωνονταν σε καποια στοιχεια που μου αρεσαν και σεβονταν τον παικτη... δεν εμεναν στον εντυπωσιασμο και στο εμποριο, σε αντιθεση με σημερα που καθε παιχνιδι φτιαχνει και franchise και βγαινουν με το τσουβαλι. Ατιμοι Γιαπωνεζοι!

4. Απλα Απωθημενα!!: Ε ναι, το χαρτζηλικι δεν εφτανε για να παρω εκεινο το φανταστικο παιχνιδι που παρουσιαζε το Πιξελ και εμενα με το να το φανταζομαι! Τωρα μπαινεις σε ενα retro-community και τα εχεις ολα στο χερι σου. Ασε που βρισκεις και παιχνιδια που δεν ετυχε να μαθεις η να σε τραβηξουν τοτε. Τωρα το θεμα ειναι που θα βρεις χρονο να τα περασεις ΟΛΑ αυτα :Ρ

ΥΓ. μιλαω κυριως για adventures-rpg. Τα arcades για μενα δεν ειχαν καποιο μετρο ποιοτητας η φιλοσοφιας
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Αντικειμενικά τα περισσότερα παλιά παιχνίδια ειναι unplayable crap. Απλά κάποια μας αρέσουν και για αυτό τα παίζουμε.
 
Μ'έχει απασχολήσει πολλές φορές το ερώτημα, κι έχω καταλήξει προ πολλού στο συμπέρασμα ότι η νοσταλγία ναι μεν παίζει έναν μικρό ρόλο αλλά πάνω από όλα (κάποια από) τα παλιά παιχνίδια είχαν ΠΟΙΟΤΗΤΑ.

Επειδή είμαι κατά βάση adventure gamer, αυτό που με απωθεί στους καινούργιους τίτλους είναι η απαράμιλλη ευκολία τους. Το πρώτο πράγμα που με τράβηξε στα adventure games, από την εποχή ακόμα που ήταν σκέτο κείμενο, ήταν η πρόκληση του να λύσω τους γρίφους. Σήμερα οι γρίφοι φαίνεται να προστίθενται στα παιχνίδια ως υστερόγραφο, με χιλιάδες "πατερίτσες" για τον παίκτη (πλήκτρο που δείχνει τα hotspots, πλήκτρο που δείχνει ποια από τα hotspots είναι σημαντικά, ημερολόγια που σε παίρνουν από το χεράκι να σου πουν τι πρέπει να κάνεις, in game hints, ακόμα και χαρακτήρες που χωρίς να τους ρωτήσεις γυρνάνε στην οθόνη και λένε "τώρα πήγαινε να κάνεις αυτό")! Όντας πλέον στην αντίπερα όχθη του δημιουργού, ξέρω πόσο δύσκολο είναι να σκεφτείς έξυπνους γρίφους που δένουν με την ιστορία και προκαλούν τον παίκτη, και έχω μάθει να αναγνωρίζω την "τεμπελιά" των δημιουργών. Κι είναι πραγματικά κρίμα γιατί κάποιοι μοντέρνοι τίτλοι είναι αριστουργήματα όσον αφορά τα γραφικά, τον ήχο και την ιστορία αλλά δεν δίνουν σημασία στον νευραλγικό τομέα των puzzles.

Όσον αφορά τα υπόλοιπα είδη, ακόμα ψάχνω το παιχνίδι εκείνο που θα μου προσφέρει συγκινήσεις ανάλογες με εκείνες που νιώθω όταν παίζω Kick Off 2 στην Amiga με αντίπαλο κάποιον φίλο. FIFA; Pro Evolution; Ας γελάσω...
 
Συμφωνω εν μερει αλλα...

Γιατι να σπαμε την αλυσιδα που λεγεται gaming?

Σε καθε εποχη υπηρχαν-υπαρχουν-θα υπαρχουν original ιδεες που θα μας πανε ενα βημα πιο κατω.

Ισως αν θελησω για λιγο να υιοθετησω το "φατριαστικο" και να μιλησω για "παλια παιχνιδια" θα ελεγα οτι με γοητευει το τοτε στιψιμο του hardware αλλα και σημερα τα τεχνικα αλματα δεν ειναι φοβερα?

Προσωπικα πιστευω οτι καποιος θα παιζει αυτα που συνειδητα γνωρισε και αυτα που πλεον συναντα.

Μεγαλωσαμε με 2600 και Σπεκτρουμια,μπορει ποτε να σταματησουμε να ασχολουμαστε μαζι τους? Παραληλα δεν γυρισαμε τη πλατη στην Amiga του mouse,στο Megadrive των 6 κουμπιων,στο ΧΒΟΧ του ethernet...και καλα καναμε!
 
Ποιός δεν γύρισε την πλάτη στο X-box; :D :D:D:D
 
alkis21 είπε:
Επειδή είμαι κατά βάση adventure gamer, αυτό που με απωθεί στους καινούργιους τίτλους είναι η απαράμιλλη ευκολία τους. Το πρώτο πράγμα που με τράβηξε στα adventure games, από την εποχή ακόμα που ήταν σκέτο κείμενο, ήταν η πρόκληση του να λύσω τους γρίφους. Σήμερα οι γρίφοι φαίνεται να προστίθενται στα παιχνίδια ως υστερόγραφο, με χιλιάδες "πατερίτσες" για τον παίκτη (πλήκτρο που δείχνει τα hotspots, πλήκτρο που δείχνει ποια από τα hotspots είναι σημαντικά, ημερολόγια που σε παίρνουν από το χεράκι να σου πουν τι πρέπει να κάνεις, in game hints, ακόμα και χαρακτήρες που χωρίς να τους ρωτήσεις γυρνάνε στην οθόνη και λένε "τώρα πήγαινε να κάνεις αυτό")! Όντας πλέον στην αντίπερα όχθη του δημιουργού, ξέρω πόσο δύσκολο είναι να σκεφτείς έξυπνους γρίφους που δένουν με την ιστορία και προκαλούν τον παίκτη, και έχω μάθει να αναγνωρίζω την "τεμπελιά" των δημιουργών. Κι είναι πραγματικά κρίμα γιατί κάποιοι μοντέρνοι τίτλοι είναι αριστουργήματα όσον αφορά τα γραφικά, τον ήχο και την ιστορία αλλά δεν δίνουν σημασία στον νευραλγικό τομέα των puzzles.
Θα συμφωνήσω. Τα "παλιά καλά" adventures είχαν άλλη ποιότητα. Γρίφους που όχι μόνο έσπαγες το κεφάλι σου για να τους λύσεις αλλά έδεναν και καλά με την ιστορία (και δεν έμοιαζαν ότι είναι εκεί απλά για να...υπάρχουν) και πολύ καλογραμμένα σενάρια (α ρε Infocom πόσο μας λείπεις). Πολλά από αυτά μπορούσες να τα χαρακτηρίσεις "jeux d'auters" (εντάξει το παράκανα).

Για να πω την αμαρτία μου, την τελευταία δεκαετία (και βάλε) δεν ασχολούμαι με τα adventures αλλά όσες φορές το έκανα απογοητεύτηκα. Το είδος όχι απλά έχει μείνει στάσιμο αλλά έχει κάνει και βήματα πίσω.

Wally είπε:
Σε καθε εποχη υπηρχαν-υπαρχουν-θα υπαρχουν original ιδεες που θα μας πανε ενα βημα πιο κατω.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες κάτι πρωτότυπο; Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες να δημιουργείται ένα καινούργιο genre; Αναμάσημα ίδιων ιδεών.

Φτιάξε (ή δες) ένα τοπ 100 για κάποιο 8μπιτο μηχάνημα και θα δεις παιχνίδια που είναι τελείως διαφορετικά μεταξύ τους (δύσκολα να βρεις δύο που να ανήκουν στο ίδιο είδος). Κάνε το ίδιο για ένα σύγχρονο μηχάνημα...
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
To cocktail της νοσταλγιας δυσκολα μπορει να αναλυθει. Ειναι ενα κραμα της απλοτητας στα παντα που υπηρχαν στην ζωη μας την εποχη εκεινη. Τοτε σχεδον δεν ειχαμε συνηθισει σε τιποτα.. και ξαφνικα ειχαμε το big bang. VCS, Videopac, Spectrum και την υπολοιπη 8bitoπαρεα να μας παιρνει κυριολεκτικα τα μυαλα, να γινεται καταληψη απο εμας για πρωτη φορα στο σαλονι (καθως υπηρχε μια τηλεοραση κατα παραδοση εκει).. απο το τιποτα ειχαμε ηχους που δεν ειχαμε ξανακουσει ποτε πριν στην ζωη μας.. ηχους παγωμενους, διαστημικους που θυμιζαν τα Star Trek και Star Wars που βλεπαμε και μεναμε με το στομα ανοικτο.. γραφικα που μας καθηλωναν (ασχετα αν μοιαζουν με κυβους πλεον).. και για πρωτη φορα μπορουσαμε να ελεγχουμε την διασκεδαση μας με τις κινησεις των χεριων μας στα joystick. Και αυτα παλι ηταν απλα και χωρις την αναγκη επεξηγησεων: Πανω, κατω, δεξια, αριστερα, πυρ.. πιο απλα δεν γινοταν.

Αυτες ειναι αναμνησεις που δεν περιγραφονται, απλα ειναι χαραγμενες στον καθε ενα απο εμας. Πολυ δυσκολο να μεταφερθουν στην νεα γενια, παρολες τις φιλοτιμες (οταν γινεται αυτο) προσπαθειες της να το κατανοησει.

Οσο για τα καθεαυτου παιχνιδια.. απλοικα, με κυριο μελημα το σημαντικοτερο παραγοντα που δεν υπαρχει πλεον: την διασκεδαση μας. Προτοτυποι σχεδιασμοι, χαρωπες μουσικουλες, εθιστικοτατο gameplay, που μας αφηναν παντα μια τελεια αισθηση που συνηθως κοβοταν απο την μητερα μας με φωνες (ειδικα οταν ειχε παραμεληθει το διαβασμα). Πλεον λιγα ειναι τα παιχνιδια που μπορουν να με κρατησουν προσωπικα πανω απο ενα 10λεπτο μαζι τους. Και εκτος απο αυτο, πρεπει να κανω διατριβη σε μεθοδους προσωρινης απομνημονευσης πολυπλοκων συνδιασμων, αν θελω να εχω μια αποτελεσματικοτητα στα 10 αυτα λεπτα παιχνιδιου. Ο λογος για τα χειριστηρια που πλεον εχουν γινει απανθρωπα στους πιθανους συνδυασμους που χρησιμοποιει καθε παιχνιδι. Παρ ολα αυτα μιλω παντα προσωπικα καθως σιγουρα πολλοι αρεσκονται (και καλα κανουν στο κατω κατω) με τα next gen gaming τεκνα.

Μετα απο αμετρητες μερες δουλειας, θα βρεθει καποια μερα κενη που θα αφιερωθει σε ξεκουραση. Απο τις πιο ομορφες ενασχολησεις μου θα ειναι φυσικα το να πιασω ενα cartridge και να το βαλω σε ενα 2600. Δεν εχει σημασια ποιο. Τις περισσοτερες φορες δεν θα κοιταξω καν ποιο θα βαλω μεσα. Απλα γιατι οτι και να ειναι ξερω οτι θα κατσω και θα ασχοληθω μαζι του για ωρες. Οσον αφορα τα παιχνιδια δεν εχω σνομπαρισματα. Ακομα και το ΕΤ και το pacman (που εχουν ακουσει τον εξαψαλμο ως προς την αξια τους) για το 2600 εχουν ιδιαιτερη σημασια για εμενα και μου χαριζουν τελειες στιγμες διασκεδασης. Παιχνιδια οπως τα Dig Dug, Millipede, Barnstorming, Kangaroo.. ολα με την δικια τους σφραγιδα, και τον εκπληκτικο τους σχεδιασμο, την διαφορετικοτητα.. και ολα με το ιδιο καλουπι της απλοτητας.

Ετυχε και επιασα το 2600, απλα και μονο επειδη ειναι το κυριο μερος της ζωης μου.. αλλα τον ιδιο σεβασμο εχω και για τα υπολοιπα μηχανηματα (κονσολες και home) απο τον Spectrum μεχρι και την Amiga που αποτελεσε την αιχμη του δωρατος σε οτι αγαπησαμε απο μια εποχη που περασε στα χαρτια και στα νουμερα, οχι ομως απο την καρδια μας. Παιχνιδια οπως τα υποτυπωδη των πρωτων 8bit, η τα text adventures, δεν υπαρχει περιπτωση να τα κατανοησει και να τα αγαπησει αλλος κανεις εκτος απο εμας που περασαμε απο εκεινο το κατωφλι. Ηταν η εποχη, ηταν τα αθωα βιωματα μας, η ελξη που μας προξενουσαν αυτα τα υπεροχα μηχανηματα που μερικες φορες καταφερναμε να τα αποκτησουμε, ενω τις περισσοτερες φορες τα χαλβαδιαζαμε στα περιοδικα με τις ωρες.. κατι που πλεον μας εχει λειψει τρομερα και ξερουμε οτι δεν θα το ξαναζησουμε. Ισως αυτη ειναι μια αιτια που συνεχιζουμε να αγαπαμε αυτα τα μηχανηματα, αυτα τα παιχνιδια και οτι περικλυουν.. καθως μεσα τους ειναι και οι ιδιες οι ζωες μας που συνδεσαμε αρηκτα με αυτα.

Για εμενα προσωπικα το vintage consoling/computing ειναι η απολυτη time machine. Και σιγουρα πολλοι θα εχουν την ιδια αντιληψη.
 
Tα adventures είναι αλήθεια πως είναι ένα βήμα πίσω απο τους υπόλοιπους σύγχρονους τίτλους. Τουλάχιστον τεχνικά. Εγώ αυτό που παρατηρώ, είναι ότι στα περισσότερα παιχνίδια σκοτώνεις, ή τελοσπάντων έχουν μπόλικη βία. Οπότε επειδή τα adventures δέν εμπεριέχουν πολύ...βία, προφανώς μένουν πίσω και βασίζεσαι στις indie προσπάθειες. Είχα ακούσει μιά φήμη π.χ, πως το ελληνικό "Θέσεις" είχε αυτό το "πρόβλημα" ή έστω "ελλάτωμα" στο publishing, σχετικά με το ότι δέν σκοτώνεις ! (άυτό είναι φήμη και το λέω με επιφύλαξη )

Η γενικότερη έλλειψη πρωτοτυπίας σήμερα είναι πάντως γεγονός, αλλα ευτυχώς πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις, και βρίσκεις πολλά καλά παιχνίδια σε όλες τις πλατφόρμες. Ας μήν κρυβόμαστε και πίσω απο το δάχτυλό μας, ούτε και ολόκληρη η λίστα του MAME π.χ αποτελείται απο καλά παιχνίδια, έχουμε δεί και έχουμε δεί μπαρούφες και βαρετά παιχνίδια σε κάθε ρετρο πλατφόρμα...(νά άλλο ένα thread) ..

Κατα τα άλλα, emulation FTW
 
Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες κάτι πρωτότυπο; Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες να δημιουργείται ένα καινούργιο genre; Αναμάσημα ίδιων ιδεών.
Φιλε Leon για να μην σε παω σε Indie που ο καταλογος ειναι μεγαλος,θα περιοριστω στα blockbuster του 2008.To LittleBigPlanet,το Portal,το EndWar για αρχη...
 
Πίσω
Μπλουζα