Έδωσα δύο ψήφους: Την πρώτη στη Δέσπω Διαμαντίδου στο "Η δε γυνή....", γιατί ουσιαστικά είναι αυτή που πραγματικά και πολύ ουσιαστικά ταρακουνάει τη Μάρω Κοντού (παρά το φαινομενικά "ανάλαφρο" χαρακτήρα της) για να διεκδικήσει όσα αξίζει στη ζωή, και τη δεύτερη στη Νόρα Βαλσάμη στη "Στεφανία", γιατί σε ένα τόσο δύσκολο ως και εχθρικό για ανυστερόβουλη φιλία περιβάλλον όπως η φυλακή (αναμορφωτήριο εδώ) καταφέρνει και δείχνει ουσιαστική στήριξη και φιλία στη "Στεφανία" Ζωή Λάσκαρη (και η τόσο "σκληρή" από τις καταστάσεις της ζωής "Στεφανία" επί της ουσίας της την ανταποδίδει). Και τις 2 ταινίες να πω ότι τις αγαπώ πάρα πολύ γενικά....
Επί τη ευκαιρία, να πω επίσης ότι πάντα μου άρεσαν οι ιστορίες με φιλίες είτε ανδρών, είτε γυναικών σε φυλακες. Προσωπικά λατερύω την ταινία "Η τελευταία έξοδος: Ρϊτα Χέιγουορθ", αλλά και την καταπληκτική σειρά του παλιότερου, αλλά μάλλον καλύτερου προ δεκαετίας, Netflix "Orange is the new black"