Θρανία με..προβλήματα!

[BETTY BOOP]

Θυμάμαι στην Δ' τάξη, στην αίθουσα τα θρανία ήταν σε 3 σειρές. Στη μεσαία σειρά μπροστά από το πρώτο θρανίο υπήρχε ένα τραπεζάκι, με χαμηλό ύψος απ' ότι τα θρανία, με καρεκλάκι (προφανώς τα είχαμε πάρει από το Νηπιαγωγείο που συστεγαζόταν με το Δημοτικό) και σε αυτό το τραπεζάκι καθόταν κάποιος μαθητής άτακτος (ήμουν και σε εκείνο το θρανίο ένα διάστημα και ένιωθα...σαν στιγματισμένη!). Ετσι η δασκάλα είχε πάντα οπτική επαφή. Αλλο προβλημα στα θρανία ήταν ότι μερικές φορές δεν είχαν θήκη για τα βιβλία από κάτω με αποτέλεσμα να μην έχεις πού να βάλεις τα πράγματά σου (οκ, τα έβαζες στην τσάντα και τα έβγαζες λίγα-λίγα).


Επίσης θυμάμαι στην Α Λυκείου το θρανίο μου ήταν το πρώτο της σειράς, δίπλα σε παράθυρο. Εντάξει θα μου πείτε. Το πρόβλημα ηταν ότι δεν είχε δοκάρι από κάτω για να ακουμπάς τα πόδια και γι' αυτό η θέση ήταν άβολη. Θυμάμαι δεν είχα ζητήσει να αλλάξω θρανίο (!).

 


Θυμάστε ''προβληματικα'' θρανία στην τάξη σας;

 

[Crimson Moonlight]

To πιό κορυφαία προβληματικό θρανίο ήταν ένα στο λύκειο που δεν ήταν καρφωμένο το ξύλο από πάνω. Λίγο να το ακουμπούσες έπεφτε κάτω. Γινόταν πόλεμος για το ποιός θα καθίσει εκεί (έτυχε καί τις τρείς χρονιές να είμαστε στην ίδια αίθουσα), και καθε φορά το έπιαναν οι πιό...να το πώ ζωηροί.Το πετούσαν κάτω μέσα στο μαθημα για να τρομάξουν τους καθηγητές ή να σπάσουν και κανένα πόδι. Με τους ανυποψίαστους καθηγητές που πάντα την πατούσαν και άφηναν πράγματα ή ακουμπούσαν επάνω έπεφτε πολύ γέλιο-ήταν και στην πρώτη σειρά! Τρία χρόνια δεν βρέθηκε κανένας χριστιαννός να το φτιάξει.


Κι ένα ακόμα θρανίο στο οποίο κάθονταν μία κοπέλα που ήταν Άρης και μία που ήταν Ολυμπιακός, κι έβαψαν ολόκληρο το θρανίο στα αντίστοιχα χρωμματα με ανεξήτιλους μαρκαδόρους. Ξέβαφε και δεν ήθελε κανείς να καθήσει. Έλα όμως που τα θρανία ηταν ακριβώς, οπότε έμειναν αυτες εκεί και το σκέπαζαν με χαρτιά σαν τραπεζομάντιλο. Ο διευθυντής απαίτησε να το καθραρίσουν κάτι που ήταν αδύνατον, πήραν από μία ημερίσια δώρο και στο τέλος το πέταξαν στο γυμναστήριο.

 

[Gordon]

Νομίζω ότι το πλέον κλασικό πρόβλημα ήταν ότι έφευγαν τα πλαστικά τακάκια από τα πόδια των θρανίων/τραπεζιών και κουνιούνταν. Βάζαμε χαρτάκια από τετράδια, χιλιοδιπλωμένα, και τα χώναμε από κάτω και πάλι κουνιούνταν. Προσπαθούσαμε να βρούμε πόσο χοντρό έπρεπε να γίνει το χαρτάκι, το χαριτοδιπλωμένο, για να μη κουνιέται το σκασμένο το θρανίο. Εντωμεταξύ εγώ ποτέ δε χωρούσα να καθίσω, καθ'ότι πανύψηλος και αν έστηνα τα γόνατα κανονικά σήκωνα το θρανίο κι ο διπλανός μου έχανε τον κόσμο.

 

[BETTY BOOP]

Νομίζω ότι το πλέον κλασικό πρόβλημα ήταν ότι έφευγαν τα πλαστικά τακάκια από τα πόδια των θρανίων/τραπεζιών και κουνιούνταν. Βάζαμε χαρτάκια από τετράδια, χιλιοδιπλωμένα, και τα χώναμε από κάτω και πάλι κουνιούνταν. Προσπαθούσαμε να βρούμε πόσο χοντρό έπρεπε να γίνει το χαρτάκι, το χαριτοδιπλωμένο, για να μη κουνιέται το σκασμένο το θρανίο. Εντωμεταξύ εγώ ποτέ δε χωρούσα να καθίσω, καθ'ότι πανύψηλος και αν έστηνα τα γόνατα κανονικά σήκωνα το θρανίο κι ο διπλανός μου έχανε τον κόσμο.

...ναι, αλλο πρόβλημα κι αυτό...θυμάμαι σε τέτοια περίπτωση βάζαμε κι εμείς χαρτάκια...στο...πόδι...που κουνιόταν...λυνόταν το πρόβλημα...

 

[Sid.Stavros]

Προλαβα τα πρασινα θρανια με την κοκκινη την θεση και το λουκι ψηλα επανω για τα μολυβια,για να βγει ο μεσα μαθητης επρεπε να σηκωθει ο εξω και αντε παλι τα ιδια οταν μετα επρεπε να καθησει. Ετριζαν,δεν μπορουσε η καθαριστρια να καθαρισει απο κατω, εαν σου επεφτε μολυβι αντε να δωσεις μαχη να το βρεις. Στην Ε-ΣΤ' μας εφεραν τα αλλα τα χαμηλα με ξεχωριστες καρεκλες αλλα υπηρχε προβλημα με τον χωρο απο κατω, αλλοι ξεχναγαν σαντουιτς και μυριζε ή γλυκο και ελιωνε και ενα πηγαινες να βαλεις το χερι σου να πιασεις κατι δικο σου λερωνοσουν. Ετσι παντα κοιταγαμε πρωτα να ειναι κενος-καθαρος ο χωρος και μετα βαζαμε κατι δικο μας απο κατω.
Στην 2α Γυμνασιου ειχαμε τετοια θρανια (παραδοξως οχι στην 1η) ενω τετοια ειχε και η 5η δεσμη σε μια παλια αιθουσα.

 

[Αρμαγεδών]

Κλασικό πρόβλημα αυτό που ανέφερε ο gordon! Μιλάμε, ολόκληρη επιστήμη το να βρεις το κατάλληλο πάχος του χαρτιού για να μην κουνιέται το θρανίο Αν τύχαινε να κάτσω σε θρανίο που είχε αυτό το πρόβλημα, διακριτικά εν ώρα διαλείμματος το άλλαζα με θρανίο συμμαθητών που δεν είχε πρόβλημα Όχι θα καθόμουνα να έσκαζα

Άλλο πρόβλημα ήταν όταν τα σίδερα που ήταν για να βάζεις πράγματα ή δεν υπήρχαν καθόλου ή ήταν στην αρχή της διάλυσης! Ξέρετε, ξεχαρβαλωμένα, να πετάνε απ' όλες τις μεριές του θρανίου με κίνδυνο να τραυματιστεί κανένα παιδί... Στη Γ' Γυμνασίου εμείς "εξελίξαμε" το συγκεκριμένο πρόβλημα! Στο τμήμα μου υπήρχε ένα θρανίο που τα σίδερά του, απ' το τράβα-τράβα όλα τα χρόνια, είχαν χαλαρώσει αρκετά, τόσο που με ένα από τράβηγμα έβγαιναν! Τι κάναμε εμείς, τα "σαΐνια". Τα ξηλώσαμε ΤΕΛΕΙΩΣ και κάναμε αγώνες ξιφασκίας μέσα στην τάξη!!! Πώς δεν χάσαμε κάνα μάτι μόνο ο Θεός το ξέρει!!! Εν τέλει, λίγο καιρό μετά, σπάσαμε και την ξύλινη τάβλα του, οπότε και το θρανίο απεσύρθη στην αποθήκη του σχολείου