Ιστορικά πρόσωπα στο Λούκυ Λουκ

[Thor]

Ο Λούκυ Λουκ καθώς δρα σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο συχνά φαίνεται να αλληλεπιδρά με γνωστά πρόσωπα της Αμερικανικής Δύσης ή γενικά της Αμερικανικής ιστορίας του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα. Καθώς ο στόχος του κόμιξ είναι κυρίως κωμικός στις περισσότερες φορές μιλάμε για μια παρωδία της εικόνας του διασήμου γκεστ σταρ όπως αυτή είχε (και έχει) διαμορφωθεί στη λαϊκή κουλτούρα μέσα από ταινίες γουέστερν ή λαϊκά αναγνώσματα. Θα δούμε λοιπόν μια σειρά από διάσημους Αμερικάνους (κυρίως) εγκληματίες, πολιτικούς, πρωτοπόρους της Δύσης , καλλιτέχνες ή απλά διάσημους εκκεντρικούς τύπους. Οι αναφορές θα γίνονται με βάση τη σειρά εμφάνισης τους στον κόσμο του Λούκυ Λουκ.

Προβολή συνημμένου 88649

Πρώτη φορά που στον Λούκυ Λουκ εμφανίζονται πραγματικά ιστορικά πρόσωπα είναι στην ιστορία Οι παράνομοι (1951/2) που συμπεριλαμβάνεται στο ομώνυμο έκτο άλμπουμ της σειράς (πεντηκοστό στην έκδοση της Μαμουθκόμιξ) σε κείμενα και σκίτσα του Morris. Σε αφίσες επικηρυγμένων εμφανίζονται οι Μπίλι ο Τρομερός (γνωστότερος σαν Μπίλι δε Κιντ, 1859-1881), Καλάμιτυ Τζέιν (1852-1903) και Τζέσε Τζέιμς (1847-1882). Προβολή συνημμένου 88643

Και οι τρεις τους θα συμπρωταγωνιστήσουν σε μεταγενέστερες ιστορίες του Λούκυ Λουκ με διαφορετική απεικόνιση οπότε θα ασχοληθούμε περισσότερο μαζί τους σε αυτά τα άλμπουμ. Σε αυτό το άλμπουμ όμως, οι βασικοί αντίπαλοι του Λούκυ Λουκ είναι οι αυθεντικοί αδερφοί Ντάλτον, δηλαδή οι Έμμετ (1871-1937), Μπιλ (Γουίλιαμ, 1866-1894), Γκρατ (Γκράτον 1862-1892) και Μπομπ (Ρόμπερτ 1869-1892) Ντάλτον.

Προβολή συνημμένου 88646Προβολή συνημμένου 88644Προβολή συνημμένου 88647Προβολή συνημμένου 88645

Οι Έμετ, Γκρατ και Μπομπ απετέλεσαν την Συμμορία των Ντάλτον, ενώ ο Μπομπ ήταν μέλος της «Άγριας Συμμορίας». Γέννημα θρέμμα της αμερικανικής Δύσης πέρασαν τα πρώτα τους χρόνια μέλη μια οικογένειας 15 παιδιών που μετακινούνταν διαρκώς σε διαφόρους οικισμούς του Κάνσας και της περιοχής που σήμερα είναι η Οκλαχόμα. Ο πατέρας του Λουίς Ντάλτον (1826-1890) ήταν ιδιοκτήτης σαλούν και η μητέρα τους Αντελίν (1835-1925) ήταν θεία των αδελφών Γιάνγκερ, μελών της Συμμορίας του Τζέσε Τζέιμς.

Ο γιος της οικογένειας Φρανκ Ντάλτον (1859-1887) υπήρξε υπαστυνόμος (deputy U.S. Marshall) και σκοτώθηκε ενώ καταδίωκε έναν αλογοκλέφτη. Ο Φρανκ ήταν πρότυπο για τα νεώτερα αδέλφια του που ακολούθησαν τα βήματά του. Χωρίς να είναι ικανοποιημένοι από τις απολαβές τους σαν εκπρόσωποι του νόμου και με τις φήμες να φουντώνουν σχετικά με παράλληλες παράνομες δραστηριότητες τους (ζωοκλοπές ο Γκρατ και λαθρεμπόριο αλκοόλ οι Μπομπ και Έμετ) οι Γκρατ και Μπομπ συγκρότησαν την πρώτη τους συμμορία ξεκινώντας με ληστείες σε καζίνα.

Το Φεβρουάριο 1891 και ενώ ήδη και ο Έμετ έχει ενταχθεί στη συμμορία ληστεύουν ένα επιβατηγό τραίνο στην Καλιφόρνια. Ο αδερφός τους Μπιλ κατηγορείται ότι συμμετείχε και αυτός στη ληστεία. Η συμμορία δεν καταφέρνει να ανοίξει το χρηματοκιβώτιο του τραίνου ληστεύει όμως τους επιβάτες και την καταδιώκει ένα απόσπασμα. Ο Γκράτ και ο Μπιλ συλλαμβάνονται ενώ οι υπόλοιποι δραπετεύουν και κατευθύνονται προς την Οκλαχόμα. Ο Γκρατ καταδικάζεται σε 20ετή φυλάκιση το καλοκαίρι αλλά δραπετεύει το Σεπτέμβριο του 1891 και ξανασυναντήθηκε με τους Μπομπ και Έμετ. Υπό την ηγεσία του Μπομπ ξαναστήνεται η συμμορία και συνεχίζουν σαν μετρίως επιτυχημένοι ληστές τραίνων.

Με την αστυνομία στα ίχνη τους ο Μπομπ ήθελε να κάνει μια μεγάλη μπάζα που θα τους επέτρεπε να αποσυρθούν για λίγο, ενώ παράλληλα θα τους έκανε να κερδίσουν φήμη ανάλογη με αυτή παλιότερων παρανόμων της δύσης. Το χτύπημα θα ήταν η ταυτόχρονη ληστεία δυο τραπεζών στο Κοφεϊβιλ του Κάνσας, μια πόλη όπου είχαν περάσει μεγάλο μέρος των εφηβικών τους χρόνων, στις 5 Οκτωβρίου 1892. Η επιλογή του στόχου ήταν εντελώς λάθος, σύντομα μετά την είσοδό τους στην πόλη αναγνωρίστηκαν και παγιδεύτηκαν από τις δυνάμεις του νόμου. Στην ανταλλαγή πυρών που επακολούθησε τέσσερα μέλη της συμμορίας έχασαν τη ζωή τους (συμπεριλαμβανομένων των Μπομπ και Γκρατ) ενώ ο Έμμετ επέζησε παρά το ότι είχε δεχτεί 23 πυροβολισμούς στο σώμα του. Επιπλέον έχασαν τη ζωή τους τρεις πολίτες και ο σερίφης της πόλης. Ο Έμετ Ντάλτον καταδικάστηκε σε ισόβια, αλλά πήρε χάρη μετά από 12 χρόνια. Εγκαταστάθηκε στην Καλιφόρνια, έγραψε ένα βιβλίο με τις αναμνήσεις του, ερμήνευσε τον εαυτό του και τα αδέρφια του σε μια ταινία το 1918 και εργάστηκε σαν κτηματομεσίτης. Ο Morris είχε δηλώσει ότι εμπνεύστηκε την ιστορία των Ντάλτον διαβάζοντας το βιβλίο του Έμετ Ντάλτον.

Ο Μπιλ Ντάλτον ξεκίνησε την δημόσια ζωή του διαφορετικά από τα αδέρφια του. Ξεκίνησε σαν πολιτικός και υπήρξε μέλος του τοπικού κοινοβουλίου της Καλιφόρνια, όμως γύρω στο 1890 βαριεστημένος από την πολιτική την εγκαταλείπει και συμμετέχει όπως είδαμε σε ληστεία τραίνου μαζί με τη συμμορία των αδερφών του το 1891. Μετά το θάνατο των αδερφών του και ζηλεύοντας τη φήμη τους θα μαζέψει τα επιζώντα μέλη της συμμορίας τους και στρατολογώντας και άλλους θα φτιάξει τη συμμορία των Ντουλίν-Ντάλτον, ή Άγρια Συμμορία ή Οκλαχόμερς η οποία πραγματοποίησε μια σειρά από επιτυχημένες ληστείες τραπεζών το 1892-1985. Στα τέλη του 1893 ο Μπιλ Ντάλτον αποχωρεί από τη συμμορία για να φτιάξει την δική του συμμορία Ντάλτον η οποία πραγματοποίησε μόνο μια ληστεία τράπεζας τον Μάη του 1894. Μετά τη ληστεία εξαπολύθηκε ανθρωποκυνηγητό που οδήγησε στο θανάσιμο τραυματισμό του Μπιλ στις 8-6-1894 ενώ προσπαθούσε να ξεφύγει από το περικυκλωμένο καταφύγιο του.

Στο Λούκυ Λουκ η απεικόνιση τους είναι εντελώς κωμική, εγκαινιάζεται η απεικόνιση τους με όμοια πρόσωπα σε διαφορετικού μεγέθους σώματα, την εικόνα δηλαδή που έχουμε όλοι μας για τους αδελφούς Ντάλτον. Αντίθςτα από την αυθεντική τους ιστορία, εδώ υποτίθεται ότι όλοι είναι μέλη της ίδιας συμμορίας (που δεν έχει άλλα μέλη) και ότι ο Μπομπ είναι ο νεώτερος ηλικιακά (και κοντότερος) ενώ στην πραγματικότητα μικρότερος ήταν ο Έμετ. Τονίζεται το αστείο και το γεγονός ότι ήταν άτυχοι και ανοργάνωτοι. Τέλος στην ληστεία στον Κάφεϊβιλ φαίνεται να σκοτώνονται και οι 4 σε μια σπάνια περίπτωση θανάτου (και ειδικά βίαιου) σε ιστορία του Λούκυ Λουκ. Η επιτυχία των Ντάλτον ήταν τόσο μεγάλη που ο Μορίς αργότερα επιστρατεύει τέσσερα πανομοιότυπα ξαδέρφια τους 6 χρόνια και 6 άλμπουμ μετά τους Τζοε, Γουίλιαμ, Τζακ και Άβερελ, αυτούς που όλοι ξέρουν πια σαν αδερφούς Ντάλτον. Ως σήμερα οι Ντάλτον είναι από τους πιο επιτυχημένους κακούς των Γαλλικών – Βελγικών κόμιξ και σίγουρα οι αγαπημένοι μας αντίπαλοι του Λούκυ Λουκ, έστω και με τα ψευδώνυμα Τζοε, Γουίλιαμ, Τζακ και Άβερελ (αν και αμφιβάλλω για το αν θα εκτιμούσαν τη διασημότητα που τους πρόσφερε ο Morris)

Οι αυθεντικοί Ντάλτον εμφανίζονται και στο Μεγάλο Βιβλίο των Γκαντέμηδων που εξέδωσε η Modern Times στα τέλη της δεκαετίας του 1990, με μια ματιά κωμική μεν, πιο κοντά στην πραγματικότητα δε.

 

 

 

 

 

 

 

 


Οι φωτογραφίες των αδερφών Ντάλτον προέρχονται από τα άρθρα σχετικά με τη ζωή τους της αγγλόφωνης Βικιπαίδειας, απ' όπου προέρχονται και οι βιογραφικές πληροφορίες.

 

[Thor]

Επόμενη εμφάνιση ιστορικών προσώπων έχουμε στο 11ο άλμπουμ (46ο στην έκδοση της Μαμούθ) Εναντίον Τζος Τζέημον (1956/7) σε σενάριο του Goscinny και σκίτσα του Morris. Η υπόθεση της ιστορίας έχει να κάνει με τις προσπάθειες του Λούκυ Λουκ να βοηθήσει τους κατοίκους μια πόλης της Φρόνιερ Σίτυ να απαλλαγούν από τον εγκληματία δήμαρχό της τον Τζος Τζέημον που με τη συμμορία του τους καταδυναστεύει.



Κάπου στη μέση της ιστορίας ο Λούκυ Λουκ περνάει από δίκη με την κατηγορία της τρομοκρατίας και οι ένορκοι είναι πέρα από κάποια μέλη της συμμορίας του Τζος Τζέημον και οι αδερφοί Ντάλτον, ο Μπίλι ο Τρομερός, η Καλάμιτυ Τζέιν και ο Τζέσε Τζέημς, με μορφή σχεδιασμένη όπως και στο προγενέστερο άλμπουμ Οι παράνομοι. Η συμμετοχή τους περιορίζεται σε τρεις σελίδες. Δεν αναφέρονται τα μικρά ονόματα των αδερφών Ντάλτον οπότε δε μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το αν πρόκειται για τους αυθεντικούς Μπομπ, Γκρατ, Μπιλ και Έμετ (που έχουν χάσει τη ζωή τους πριν από 5 άλμπουμ) ή τα ξαδέρφια τους Τζόε, Γουίλιαμ, Τζακ και Άβερελ (που θα κάνουν την πρώτη τους επίσημη εμφάνιση στο επόμενο άλμπουμ). Ενδιαφέρουσα είναι και η απεικόνιση της Καλάμιτυ Τζέιν σαν παράνομης, όπως άλλωστε και στους Παράνομους (τεύχος 6), ενώ στο τεύχος 30 που θα επανεμφανιστεί θα είναι σύμμαχος του Λούκυ Λουκ. Λεπτομέρειες για τους Ντάλτον και την ιστορία τους υπάρχουν στην ανάρτηση #1 του νήματος, ενώ για τον Μπίλι τον Τρομερό, την Καλάμιτυ Τζέιν και τον Τζέσε Τζέιμς θα μιλήσω πιο λεπτομερειακά στα ομώνυμα άλμπουμ



(λεπτομέρεια: ο παράνομος που έχει πλάτη στον αναγνώστη είναι καρικατούρα του Goscinny)



Στο άλμπουμ 12 (54 στην έκδοση της Μαμούθ) που τιτλοφορείται Τα ξαδέρφια των Ντάλτον (1957, σενάριο του Goscinny και σκίτσα του Morris), έχουμε την επίσημη πρώτη εμφάνιση των Τζόε, Γουίλιαμ, Τζακ και Άβερελ Ντάλτον είναι ξαδέρφια και θαυμαστές των αυθεντικών Ντάλτον και ορκίζονται να εκδικηθούν τον Λούκυ Λουκ που ευθύνεται για το θάνατό τους ενώ προσπαθούν να κάνουν μια ανάλογη των ξαδέλφων τους εγκληματική καριέρα. Οι αυθεντικοί Μπομπ, Γκρατ, Μπιλ και Έμετ Ντάλτον εμφανίζονται σε αφίσα επικηρυγμένων.

 

[D@redevil]

Κάτσε-κάτσε γιατί με μπέρδεψες....

Οι Ντάλτον -κατά Λούκυ-Λουκ- ήταν οι εξής: Τζο, Τζακ, Γουίλλιαμ, Αβερέλ (εσύ, κλείστο! )....

Εμφανίστηκαν πριν από αυτούς οι κανονικοί Ντάλτονς?

 

[Thor]

Καθιστός είμαι

Ναι στην ιστορία οι Παράνομοι (που είναι η πρώτη εμφάνιση Ντάλτον) εμφανίζονται οι Μπομπ, Γκρατ, Μπιλ και Έμετ. Ο Μπομπ είναι ο κοντός εγκέφαλος της συμμορίας (όπως αργότερα ο Τζόε), ο Εμετ ο ψηλός ανεγκέφαλος (όπως αργότερα ο Άβερελ) και οι Γκρατ και Μπιλ οι μεσαίοι ψιλο-αδιάφοροι (όπως οι Τζακ και Γουίλιαμ αργότερα). Στο τέλος της ιστορίας οι 4 τους βρίσκονται σκοτωμένοι (οι 4 από τους 5 ληστές αν θυμάμαι καλά που σκοτώνει ο Λούκυ Λουκ συνολικά). Αυτό βάσει της αυθεντικής σειράς έκδοσης των άλμπουμ (στα Γαλλικά) είναι το 6ο άλμπουμ (στη σειρά της Μαμούθ είναι το 50ο). Η ιστορία εκδόθηκε στο Spirou το 1951/52 σε συνέχειες και σε άλμπουμ το 1954.

Αργότερα στο άλμπουμ Εναντίον Τζος Τζέημον εμφανίζονται σε 2 σελίδες χωρίς να αναφέρονται τα μικρά τους σαν ένορκοι που δικάζουν τον Λούκυ Λουκ. Αυτή η ιστορία εκδίδεται στο Spirou το 1956/7 και σε άλμπουμ το 1958, είναι το 11 της γαλλικής ή το 46 της ελληνικής έκδοσης

Λίγο αργότερα εκδίδονται Τα ξαδέρφια των Ντάλτον που μας συστήνονται επισήμως οι Τζόε, Τζακ, Γουίλιαμ και Άβερελ. σε συνέχειες στο Spirou το 1957 σε άλμπουμ το 1958 και αποτελεί το 12ο της γαλλικής ή το 54ο της ελληνικής έκδοσης.

Οι παράνομοι είναι σε σενάριο του Morris ενώ τα άλλα 2 του Goscinny και πέρα από τα ονόματα οι Ντάλτον δεν διαφέρουν ούτε σαν εμφάνιση ούτε σαν συμπεριφορά από τα ξαδέρφια τους.

Συγνώμη που σε μπέρδεψα. Ελπίζω να βοήθησα να ξεμπερδευτείς

 

[D@redevil]

Working on it!

Δηλαδή, εμφανίστηκαν και οι πραγματικοί Ντάλτον στα πρώτα τεύχη και από το 54ο κι έπειτα είναι οι γνωστοί (Joe, Jack, William, Averel) Ντάλτον?...

Κοίτα να δεις!....

 

[Thor]

Σωστά. Φυσικά ελάχιστα κοινά έχουν και στο 50 οι Ντάλτον με τους αυθεντικούς. Ουσιαστικά μόνο τα ονόματα και μια-δυο γκάφες.

 

[Thor]

Στο 13ο άλμπουμ (12ο στην έκδοση της Μαμούθκόμιξ) εμφανίζεται ο δικαστής Ρόι Μπιν (1825-1903), ο νόμος δυτικά του Πέκος όπως αυτοαποκαλούνταν. Η ιστορία τιτλοφορείται Ο δικαστής είναι σε σενάριο Goscinny και σκίτσα Morris και κυκλοφόρησε σε στο Pilot το 1957/8 και σαν άλμπουμ το 1959.



Ο Ρόι Μπιν γεννήθηκε γύρω στα 1825 στο Κεντάκι, και ήταν το πέμπτο και μικρότερο παιδί μιας πολύ φτωχής οικογένειας. Στα 16 του έφυγε από το σπίτι σε αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης.



Μετά από μπλεξίματα στη Νέα Ορλεάνη πήγε στον Σαν Αντόνιο όπου εργάστηκε μαζί με τον αδερφό του Σαμ στα καραβάνια και το 1848 πήγαν μαζί στην Μεξικανική Τσιουάουα για να ασχοληθούν με το εμπόριο. Σύντομα αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Μεξικό γιατί ο Ρόι Μπιν σκότωσε έναν Μεξικανό που τον απείλησε. Το 1849 ο Ρόι πηγαίνει στο Σαν Ντιέγκο κοντά στον άλλο του αδερφό Τζόσουα, ο οποίος το επόμενο έτος εκλέχθηκε δήμαρχος της πόλης. Καθώς ο Ρόι ήταν γυναικάς δεν του έλειπαν οι φασαρίες με αποκορύφωμα να μονομαχήσει το 1852 με έναν αντίζηλό του τον οποίο τραυμάτισε. Και οι δύο αντίπαλοι συνελήφθησαν για απόπειρα φόνου όμως ο Ρόι Μπιν δραπέτευσε 2 μήνες αργότερα. Η υπόθεση σταμάτησε εκεί και όταν το ίδιο έτος ο Τζόσουα Μπιν δολοφονήθηκε ο Ρόι κληρονόμησε το σαλούν του.

Όταν το 1854 μια κοπέλα που τον ενδιέφερε αναγκάστηκε να παντρευτεί έναν Μεξικανό αυτός τον κάλεσε σε μονομαχία και τον σκότωσε. Έξι από τους φίλους του νεκρού όμως τον έπιασαν για να τον λιντσάρουν και τον κρέμασαν σε ένα δέντρο. Τον εγκατέλειψαν όμως κρεμασμένο πριν πεθάνει και η πέτρα του σκανδάλου τον ελευθέρωσε. Η περιπέτεια αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να μην μπορεί να στρίψει το λαιμό του και ένα σημάδι από το σκοινί γύρω από το λαιμό. Σύντομα αποφάσισε να φύγει από την Καλιφόρνια και να ξαναπάει στον αδερφό του Σαμ που τώρα ήταν σερίφης στο Νέο Μεξικό. Το 1861 ο Ρόι και ο Σαμ ήταν ιδιοκτήτες ενός σαλούν στο Νέο Μεξικό.

Το 1862 κλέβει τα χρήματα του αδερφού του και μετακινείται στο Τέξας όπου για τα επόμενα 20 χρόνια δουλεύει σε διάφορες εργασίες, περιστασιακά σαν μικροεπιχειρηματίας και περιστασιακά σαν μικροκακοποιός χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία ούτε σαν νόμιμος ούτε σαν παράνομος. Το 1866 παντρεύεται και σύντομα συλλαμβάνεται γιατί απείλησε τη ζωή της συζύγου του. Παρά την κάθε άλλο ήρεμη οικογενειακή ατμόσφαιρα το ζευγάρι αποκτά 4 παιδιά. Στα τέλη της δεκαετίας του 1870 πούλησε όλη του την περιουσία στο Σαν Αντόνιο για 900$ και εγκατέλειψε την οικογένειά του (είχε ήδη χωρίσει με τη σύζυγό του) για να πάει στη Δύση.

Το 1882 είχε ήδη εγκατασταθεί κοντά στον ποταμό Πέκος όπου άνοιξε ένα μικρό σαλούν. Στην περιοχή ήταν εγκατεστημένοι γύρω στους 8.000 εργάτες στα έργα για την επέκταση του σιδηροδρομικού δικτύου. Καθώς το κοντινότερο δικαστήριο απείχε πάνω από 300 χιλιόμετρα ο Ρόι Μπιν διορίστηκε ειρηνοδίκης στα μέσα του 1882.

Αντισυμβατικός σε όλη του τη ζωή, έτσι ήταν και στον τρόπο απονομής δικαιοσύνης, δίκαζε στο σαλούν του με ενόρκους επιλεγμένους ανάμεσα από τους καλλίτερους πελάτες του (και από τους οποίους απαιτούσε να καταναλώνουν ποτά κατά τη διάρκεια της δίκης). Για να επιβάλει την τάξη κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης πυροβολούσε στον αέρα, δεχόταν σαν έγκυρη μόνο μια συλλογή νόμων του Τέξας του 1879 και αρνούνταν να δεχτεί αναθεωρήσεις, ενώ παροιμιώδεις ήταν και οι αποφάσεις του. Αθώωσε έναν Ιρλανδό που είχε σκοτώσει έναν Κινέζο (και που οι φίλοι του Ιρλανδού είχαν μαζευτεί στο σαλούν με άγριες διαθέσεις) γιατί δεν υπάρχει νόμος κατά του να σκοτώνεις Κινέζους παρά μόνο ανθρώπους.

Καθώς το εργοτάξιο μετακινούνταν δυτικότερα ο Ρόι Μπιν το ακολούθησε και τελικά εγκαταστάθηκε στο Λάνγκτρι καταπατώντας γη που άνηκε στο σιδηρόδρομο. Έστησε ένα σαλούν και κάλεσε κοντά του τα παιδιά του. Καθώς η περιοχή δεν είχε φυλακή οι υποθέσεις κατέληγαν σε επιβολή προστίμου που συνήθως αποτελούσε όλο το ποσό που ο κατηγορούμενος είχε μαζί του. Τα πρόστιμα τα κρατούσε ο ίδιος και δεν κατέβαλε τίποτα στο κράτος. Αντιμετώπιζε με επιείκεια τους αλογοκλέφτες (σε μια εποχή όπου συχνά καταδικάζονταν σε θάνατο αυτός τους άφηνε ελεύθερους αν επέστρεφαν τα κλεμμένα άλογα και πλήρωναν το πρόστιμο). Δεν είχε την αρμοδιότητα σαν ειρηνοδίκης να εκδίδει διαζύγια αλλά αυτός τα εξέδιδε ούτως ή άλλως (χρεώνοντας 10$) το διαζύγιο ενώ χρέωνε 5$ στο γάμο (τελειώνοντας την τελετή με τη φράση «και ο θεός να λυπηθεί τις ψυχές σας» που λεγόταν μετά από την επιβολή της θανατικής καταδίκης). Συνολικά στην δικαστική του καριέρα επέβαλε μόλις 2 θανατικές καταδίκες (από τις οποίες μόνο η μία εκτελέστηκε)



Επανεξελέγει ειρηνοδίκης το 1884 αλλά έχασε το 1888. Το 1889 ξαναδιορίστηκε ειρηνοδίκης και συνέχισε να επανεκλέγεται ως το 1896. Ακόμα και μετά το 1896 συνέχισε να δικάζει αρνούμενος να παραδώσει την σφραγίδα του ως το 1902 που αποσύρθηκε εθελοντικά. Πέθανε το 1903.

Η τραγελαφική ιστορία του Ρόι Μπιν έδωσε υλικό για αρκετές ταινίες και βιβλία. Η πιο διάσημη ταινία είναι Η δίκη του Ρόι Μπιν (The life and times of Judge Roy Bean, 1972) σκηνοθετημένη από τον Τζον Χιούστον με τον Πολ Νιούμαν στο ρόλο του Ρόι Μπιν.

Στο Λούκυ Λουκ αρχικά εμφανίζεται ήδη ηλικιωμένος δικαστής και αρχικά φαίνεται σαν να είναι ο κακός της υπόθεσης που στήνει συνεχείς δίκες για να τον παγιδεύσει ενώ αρχίζει μεταμορφώνεται τελικά στο δεύτερο μισό της ιστορίας και τελικά το άλμπουμ κλείνει με την διαπίστωση ότι «…Ο δικαστής Μπιν έγινε μύθος όπως ο Ντέιβιντ Κρόκετ, Ο Μπούφαλο Μπιλ και ο Ντάνιελ Μπουν…».



Στην ίδια ιστορία κάνει ένα «καμέο» (σε μόλις 2 σκίτσα) ο «νεοϋορκέζος τραπεζίτης Τζ. Π. Χόγκαν» ο οποίος παραπέμπει σαν όνομα (κυρίως) αλλά και (λιγότερο) σαν εμφάνιση στον νεοϋορκέζο τραπεζίτη Τζ. Π. Μόργκαν (1837-1913)



 

 


οι φωτογραφίες και οι βιογραφικές πληροφορίες προέρχονται από τη Βικιπέδεια

 

[αριαδνη]

εξαιρετική δουλειά Θορ εισαι φαν του Λούκυ Λουκ!

 

[BETTY BOOP]

Στο τεύχος Λούκυ Λουκ ''Ο ζωγράφος'': ιστορικό πρόσωπο ο Φρέντερικ Ρέμινγκτον, ζωγράφος της εποχής, που ζωγράφιζε σιγοσφυρίζοντας ασταμάτητα.

 

[Thor]

ευχαριστώ Αριάδνη και Μπέτυ για τα σχόλιά σας



Στο 18ο τεύχος της σειράς (24ο στην έκδοση της Μαμούθ κόμιξ) που τιτλοφορείται Στην σκιά των ντέρικ (1960) που το σενάριό της έγραψε ο Goscinny συναντάμε τον «συνταγματάρχη» Έντουιν Λ. Ντρέικ (1819-1880), έναν πρωτοπόρο στην εξόρυξη πετρελαίου. Μετά από τους παρανόμους Ντάλτον και τον συζητήσιμης νομιμοφροσύνης Ρόι Μπιν (Ο δικαστής) για πρώτη φορά συμπρωταγωνιστεί σε τεύχος του Λούκυ Λουκ μια θετική ιστορική προσωπικότητα.



Ο Έντουιν Ντρέικ γεννήθηκε το 1819 στα περίχωρα της Νέας Υόρκης, μέλος μιας αγροτικής οικογένειας και έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στη Νέα Υόρκη και το Βέρμοντ. Στα 19 του, το 1838 φεύγει από το πατρικό του και ξεκινά να δουλεύει στους σιδηροδρόμους σε διάφορες θέσεις. Παντρεύεται την Φιλίνα Άνταμς η οποία θα πεθάνει το 1854 ενώ θα γεννά το δεύτερο τους παιδί. Τρία χρόνια αργότερα, το 1857 θα παντρευτεί την Λάουρα Ντόουντ. Λόγοι υγείας θα τον αναγκάσουν να αποσυρθεί από την δουλειά του και ήδη το 1858 με την οικογένειά του έχει εγκατασταθεί στο Τίτουσβιλ της Πενσυλβανίας.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1850 χάρις στις ανακαλύψεις του Σάμιουελ Κιερ η παραφίνη (υποπροϊόν του πετρελαίου) είχε αρχίσει να εκτοπίζει το λάδι φάλαινας. Η ανακάλυψη κοιτασμάτων πετρελαίου στην περιοχή του Τίτουσβιλ οδήγησε μια εταιρεία την Σενέκα όιλ στο να αγοράσει μια έκταση και να προσπαθήσει να το εξορύξει. Ο Ντρέικ ήταν μικρομέτοχος στην εταιρεία και διέμενε στο ίδιο ξενοδοχείο με τους βασικούς μετόχους Μπισέλ και Έβερλεθ. Η γνωριμία αυτή του προσέφερε μια θέση εργασίας με ετήσιο μισθό 1.000 $ και σκοπό να μελετήσει τις δυνατότητες εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στη γη που ανήκε στην εταιρεία.

Ο Ντρέικ πήρε τη δουλειά κυρίως γιατί σαν πρώην σιδηροδρομικός είχε το ελεύθερο να χρησιμοποιεί στις μετακινήσεις του το σιδηροδρομικό δίκτυο δωρεάν. Υιοθέτησε τον τίτλο «συνταγματάρχης» γιατί οι υπεύθυνοι της εταιρείας θεωρούσαν ότι ένας στρατιωτικός τίτλος θα τον κάνει πιο σεβαστό στους κατοίκους της περιοχής. Ξεκίνησε την άνοιξη του 1858 τις προσπάθειες, ανοίγοντας πηγάδια με μέθοδο παραπλήσια με αυτήν που χρησιμοποιούνταν σε πηγάδια εξόρυξης ορυκτού αλατιού. Η πρόοδος των εργασιών ήταν σχετικά αργή και το κόστος μεγάλο, όμως τον Αύγουστο του 1859 μετά από αρκετές απογοητεύσεις και τροποποιήσεις στην μέθοδο εξόρυξης το πηγάδι άρχισε να αποδίδει 4 κυβικά μέτρα πετρελαίου το 24ωρό, μια τεράστια ποσότητα για τα δεδομένα της εποχής (πριν τον Ντρέικ η συνήθης μέθοδος συλλογής πετρελαίου ήταν να το μαζεύουν από φυσικές πηγές). Πολύτιμος βοηθός του στην προσπάθεια του αυτή ήταν ο χειριστής του γεωτρύπανου Άνκλ Μπίλι Σμιθ (1812-1890) ο οποίος προσλήφθηκε τον Μάιο του 1859 και με τις γνώσεις του και τις ικανότητές του βοήθησε στην επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος.



Ο Ντρέικ που ως τότε θεωρούνταν από τους ντόπιους τουλάχιστον εκκεντρικός και ονειροπαρμένος άλλαξε μέσα σε μια μέρα την όψη της βιομηχανίας πετρελαίου. Η μέθοδος εξόρυξης του άρχισε να βρίσκει χιλιάδες μιμητές ενώ εμφανίστηκε αυτό που ονομάστηκε «Ο πυρετός του χρυσού της Πενσυλβανίας» . Έτσι ως το 1872 η ευρύτερη περιοχή παρήγαγε πάνω από 2.500 κυβικά μέτρα πετρελαίου την μέρα, ενώ ως και το 1901 η Πενσυλβανία παρήγαγε το μισό της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου.

Ο Ντρέικ άνοιξε μόλις άλλα 2 πηγάδια (ντέρικ) μετά την επιτυχία του και καθώς απέτυχε να κατοχυρώσει την ευρεσιτεχνία για το ντέρικ τα οικονομικά του δεν ευνοήθηκαν ιδιαίτερα από τον ανείπωτο πλούτο που παράχθηκε και εξακολουθεί να παράγεται χάρη στη δουλειά του. Το 1860 η εταιρεία τον απέλυσε πληρώνοντας του $1.000 για την χρήση του ονόματός του. Στη συνέχεια προσπάθησε να εισέλθει στην αγορά πετρελαίου σαν ένα είδος χρηματιστή, πράγμα που τον οδήγησε σε οικονομική καταστροφή λόγω της ύφεσης της αγοράς πετρελαίου το 1863. Το 1873 σε αναγνώριση των υπηρεσιών του το τοπικό κοινοβούλιο της Πενσιλβανίας του απένειμε μια ετήσια σύνταξη $1.500. Πέθανε φτωχός και καταπονημένος στην Βηθλεέμ της Πενσιλβανίας το 1880.

Στο άλμπουμ απεικονίζεται η έκρυθμη κατάσταση που προκάλεσε ο πυρετός του μαύρου χρυσού καθώς διάφοροι τυχοδιώκτες προσπαθούν να βάλουν στο χέρι την παραγωγή πετρελαίου παρενοχλώντας, σαμποτάροντας και εκβιάζοντας τους μεμονωμένους μικροπαραγωγούς, κατάσταση που δεν απείχε και πολύ από την πραγματικότητα της δεκαετίας του 1860. Ο Ντρέικ εμφανίζεται σαν ένας έντιμος ιδεαλιστής μηχανικός – παραγωγός χωρίς να αναφέρεται πουθενά η οικογένειά του ή η εταιρεία που του ανέθεσε την εξόρυξη.

Εκτός από τον Ντρέικ στο άλμπουμ εμφανίζεται και ο Μπίλι Σμιθ σαν ένας πιστός συνεργάτης.

 


πηγή


η φωτογραφία του Μπίλι Σμιθ

 

[RIO]

Το θέμα αυτό είναι ότι πρέπει για άτομα που αγαπούν και τα κόμικς του Λούκυ Λουκ και την ιστορία. Τα συγχαρητήρια μου Thor...

 

[iliekater]

Πολύ-πολύ ωραία και ενδιαφέροντα ιστορικά δεδομένα ! Ανυπομονώ για τη συνέχεια !

 

[BETTY BOOP]

Στο τεύχος Λούκυ Λουκ ''Ο ζωγράφος'': ιστορικό πρόσωπο ο Φρέντερικ Ρέμινγκτον, ζωγράφος της εποχής, που ζωγράφιζε σιγοσφυρίζοντας ασταμάτητα.

Ο Φρέντερικ Ρέμινγκτον γεννήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 1861 στην Καντόν, στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Υπήρξε μια από τις πιο ευγενικές φυσιογνωμιες της Άγριας Δύσης, ήταν ένα άνθρωπος με πάθος για τη ζωγραφική, όπως για το φαγητό και το ποτό. Ήταν ψηλόσωμος και γεροδεμένος και έφτανε τα 134 κιλά. Θεωρείται από πολλούς ως ο μεγαλύτερος Αμερικανός ζωγράφος. Επηρεάστηκε από το Γάλλο ζωγράφο Μονέ, όταν κατάφερε να δει το έργο του σε μια έκθεση ζωγραφικής στην πόλη της Νέας Υόρκης.

Όπως ανέφερα παραπάνω, ζωγράφιζε σιγοσφυρίζοντας ασταμάτητα σε σημείο που κάποιες φορές τα σφυρίγματα να γίνονται ενοχλητικά για τους ανθρώπους γύρω του οι οποίοι παρακαλούσαν να σταματήσει γιατί τους ενοχλούσαν αφάνταστα...

 

[Thor]

Σας ευχαριστώ Rio, iliekater και Betty για τα σχόλιά σας



Το 20ο άλμπουμ της σειράς (21ο στην ελληνική έκδοση) είναι σε σενάριο του Goscinny και τιτλοφορείται "Μπίλυ ο Τρομερός" (1961). Εδώ θα συναντήσουμε άλλον έναν θρυλικό παράνομο της άγριας δύσης, τον Γουίλιαμ Χένρυ Μπόνεϊ ή Billy the Kid (π. 1859-1881) όπως είναι πιο γνωστός (ο αυθεντικός τίτλος του άλμπουμ είναι Billy the Kid, στα ελληνικά αποδόθηκε σαν Μπίλυ ο Τρομερός). Στο στυλ της προγενέστερης παρουσίασης των Ντάλτον, οι οποίοι επίσης ήταν διάσημοι παράνομοι της Αμερικανικής Δύσης και είχαν κάνει μεγάλη επιτυχία [ως το 1961 που πρωτοεκδόθηκε ο Μπίλυ ο Τρομερός, οι Ντάλτον είχαν εμφανιστεί σε συνολικά 4 άλμπουμ ως συμπρωταγωνιστές (Οι παράνομοι, το 1951/2, Τα ξαδέρφια των Ντάλτον, το 1957, Η απόδραση των Ντάλτον το 1958/9 και Στα ίχνη των Ντάλτον, το 1960) και σε τουλάχιστον άλλο 1 σαν «καμεο» (Εναντίον Τζος Τζέιμον, το 1956/7)], ο Μπίλυ ο Τρομερός του Λούκυ Λουκ αποτελεί μια αρκετά παραποιημένη προς το κωμικότερο διασκευή του αυθεντικού. Εδώ ο Μπίλυ δε Κιντ είναι ουσιαστικά ένα μεγάλο αλλά κακομαθημένο παιδί που κλέβει σοκολάτες και μήλα (αλλά και άμαξες), επιτρέπει μόνο ζεστή σοκολάτα στο σαλούν (αν και περιστασιακά και χλιαρή ή ακόμα και κρύα) και του αρέσει να του διαβάζουν παραμύθια πριν κοιμηθεί.



Για την γέννηση του αυθεντικού Billy the Kid δεν έχουμε πολλά στοιχεία. Φαίνεται ότι γεννήθηκε μεταξύ 1859 και 1861 μάλλον στη Νέα Υόρκη. Η μητέρα του, η Κάθριν μακ Κάρθι ήταν Ιρλανδικής καταγωγής ενώ είναι άγνωστο το όνομα του πατέρα του και το αν το μακ Κάρθι ήταν το πατρικό όνομα της Κάθριν ή αυτό του συζύγου της. Ο Μπίλυ είχε έναν μικρότερο αδερφό τον Τζο Μπόνεϊ ή Τζο Αντρίμ, κατά πάσα πιθανότητα από άλλον πατέρα. Γύρω στα 1868 η Κάθριν μακ Κάρθι χήρα πια, γνωρίζει στην Ιντιάνα τον Γουίλιαμ Αντριμ, κατά 12 χρόνια νεώτερό της και συνάπτουν σχέση. Η κακή υγεία της επιβάλλει στην οικογένεια συχνές μετακινήσεις προς νοτιότερα και πιο ζεστά μέρη και τελικά το ζευγάρι θα παντρευτεί στη Σάντα Φε του Νέου Μεξικού το 1873. Ο Μπίλυ και ο Τζο ήταν συνηθισμένα παιδιά και παρακολουθούσαν μαθήματα στο τοπικό σχολείο. Ο Μπίλυ ήταν αρκετά μικροκαμωμένος, ευγενικός, καλόκαρδος και χιουμορίστας απʼ ότι έλεγαν αργότερα οι πρώην συμμαθητές του. Η Κάθριν θα πεθάνει το φθινόπωρο του 1874 και ο Αντρίμ, μέθυσος και τζογαδόρος, θα εγκαταλείψει τα παιδιά στην μοίρα τους.

Υποχρεωμένος να τα βγάλει πέρα μόνος του ο Μπίλυ θα εργαστεί σε ξενοδοχεία. Με ελάχιστα χρήματα που δεν αρκούσαν ούτε για τα αναγκαία ο μικροκαμωμένος έφηβος θα γνωριστεί με μικροκακοποιούς και θα αρχίσει να κάνει μικροκλοπές. Το 1875 συλλαμβάνεται 2 φορές, την πρώτη φορά επειδή έκλεψε τυρί και την δεύτερη επειδή έκλεψε ρούχα από ένα καθαριστήριο. Την πρώτη φορά θα γλυτώσει με απλή επίπληξη αλλά τη δεύτερη θα φυλακιστεί για να δραπετεύσει δυο μέρες αργότερα.

Φυγάς πλέον θα κατευθυνθεί στην Αριζόνα όπου έμαθε ότι ζούσε ο πατριός του ο οποίος αρνήθηκε να του προσφέρει οποιαδήποτε βοήθεια. Ανίκανος να βρει δουλειά θα συνεταιριστεί με έναν τοπικό κακοποιό και γίνουν αλογοκλέφτες. Τότε του κόλλησε και το παρατσούκλι Κιντ λόγω του μικρού του αναστήματος και του παιδικού του προσώπου (ήταν άλλωστε περίπου 15-17 ετών τότε). Μετά από άλλη μια σύλληψη και άλλη μια απόδραση ο Μπίλυ θα κάνει το 1877 τον πρώτο του φόνο, πυροβολώντας στο τοπικό σαλούν έναν σιδερά που τον κορόιδεψε και τελικά ήρθαν στα χέρια.



Μετά από αυτό για μια ακόμα φορά φυγάς επιστρέφει στο Νέο Μεξικό όπου εντάσσεται σε μια ομάδα παρανόμων που ονομαζόταν Τα Αγόρια υπό την ηγεσία του Τζέσε Έβανς. Η συμμορία στα τέλη του 1877 θα εγκατασταθεί στην Κομητεία Λίνκολν του Νέου Μεξικού. Εκεί υπήρχε μια διαμάχη ανάμεσα στους εμπόρους Λόρενς Μέρφι (1831-1878) και Τζέιμς Ντόλαν (1848-1898) που έλεγχαν την τοπική αγορά από την μια και τον νεοφερμένο Τζον Τάνσταλ (10853-1878) από την άλλη. Ο Τάνσταλ θα δολοφονηθεί τον Φεβρουάριο του 1878 από μια ομάδα που μεταξύ άλλων θα συμπεριλαμβάνει τον Έβανς αλλά και τον σερίφη Μπράντι (1829-1878) που ελεγχόταν πλήρως από τον Ντόλαν. Αυτό το γεγονός θορύβησε τους κατοίκους της περιοχής που οργάνωσαν μια αντίπαλη συμμορία τους Ρυθμιστές. Ο Μπίλι διαχώρισε τη θέση του από τον Έβανς και εντάχθηκε στους ρυθμιστές. Ο δικηγόρος μακ Σουίν (1843-1878) συνέταιρος του Τάνσταλ ήταν κατά της βία και πρόσφερε αμοιβή για την σύλληψη των φίλων του όμως οι Ρυθμιστές γινόταν ολοένα και πιο βίαιοι και η κατάσταση γινόταν εκρηκτική, ο σερίφης Μπράντι δολοφονήθηκε τον Απρίλιο (στην ενέδρα που τον σκότωσε είχε πάρει μέρος και ο Μπίλι αν και είναι αμφίβολο το αν όντως αυτός τον πυροβόλησε) και μέχρι τα τέλη του μήνα είχε αναμειχθεί και το ιππικό που δέχθηκε τα πυρά των Ρυθμιστών. Το καλοκαίρι του 1878 το ιππικό σκότωσε τον μακ Σουίν τερματίζοντας αυτό που σήμερα ονομάζεται «Πόλεμος της κομητείας Λίνκολν».

Το φθινόπωρο του 1878 νέος κυβερνήτης του Νέου Μεξικού διορίστηκε ο στρατηγός σε αποστρατεία Λιου Γουάλας (1827-1905, γνωστότερος σήμερα σαν ο συγγραφέας του «Μπεν Χουρ») και προσέφερε αμνηστία σε όλους τους εμπλεκόμενους για τους οποίους δεν εκκρεμούσε δίωξη. Αν και ο Μπίλι ήταν κατηγορούμενος προσφέρθηκε να καταθέσει εναντίων των συγκατηγορουμένων του για να πάρει αμνηστία. Η συμφωνία κλείστηκε μετά από προσωπική συνάντηση του κυβερνήτη με τον κακοποιό στις αρχές του 1879. Παρά την κατάθεση του Μπίλι οι ένοχοι για τη δολοφονία του μακ Σουίν πήραν αμνηστία και ο Γουάλας δεν κράτησε το λόγο του αναγκάζοντάς τον να δραπετεύσει για μια ακόμα φορά.



Μετά από αυτά τα γεγονότα ο Μπίλι δε Κιντ συγκρότησε μια συμμορία κυρίως με πρώην Ρυθμιστές και επιδόθηκε σε ζωοκλοπές και στη χαρτοπαιξία. Τον Ιανουάριο του 1880 διαπράττει τον δεύτερο διαπιστωμένο φόνο του ενώ τον Νοέμβριο ενώ με τη συμμορία του είχαν αποκλειστεί από ένα απόσπασμα σε ένα ράντσο δολοφονείται ο διαπραγματευτής του αποσπάσματος. Και για αυτό το φόνο ένοχος κρίθηκε ο Κιντ αν και ο ίδιος το αρνούνταν. Ο κυβερνήτης Γουάλας επικήρυξε τον Μπίλι δε Κιντ με 500$ ενώ ο φιλόδοξος νέος σερίφης της Κομητείας Λίνκολν Πατ Γκάρετ (1850-1908) οργάνωσε ένα απόσπασμα για να καταδιώξει τη συμμορία του. Και στις 23 Δεκεμβρίου συλλαμβάνει το Μπίλι και τους συνεργάτες του.



Τον Απρίλιο του 1881 ο Μπίλι καταδικάζεται σε θάνατο για τη δολοφονία του σερίφη Μπράντι (η μόνη ποινή που επιβλήθηκε ποτέ για τον Πόλεμο της Κομητείας Λίνκολν) με την εκτέλεση να προγραμματίζεται για τα μέσα του Μάη. Στα τέλη του Απρίλη ο Κιντ δολοφονεί τους δυο φρουρούς του δραπετεύοντας για τελευταία φορά. Ο σερίφης Γκάρετ προσπάθησε να τον εντοπίσει και τελικά τον βρήκε και τον σκότωσε στις 14 Ιουλίου του 1881 κάτω από ανεξακρίβωτες συνθήκες.

Το 1882 κυκλοφόρησε η πρώτη βιογραφία του Μπίλι με τίτλο «Η αυθεντική ζωή του Μπίλι δε Κιντ» γραμμένη από τον άνθρωπο που τον σκότωσε, τον Πατ Γκάρετ. Το βιβλίο αυτό που είναι ελάχιστα αξιόπιστο απετέλεσε πηγή για πλήθος μυθιστορήματα, ρομάντζα, θεατρικά και κινηματογραφικά έργα που από τότε ως σήμερα κάνουν διάσημο το όνομα του Μπίλι δε Κιντ.

Παρά το γεγονός ότι σαν παράνομος ο Μπίλυ υπήρξε αρκετά πιο διάσημος από τους Ντάλτον (ίσως και για αυτόν τον λόγο) σαν αντίπαλος του Λούκυ Λουκ δεν κατάφερε να τους ξεπεράσει ποτέ σε δημοτικότητα αν και θα ξαναεμφανιστεί σαν συμπρωταγωνιστής σε ένα μεταγενέστερο άλμπουμ [Η επικίνδυνη αποστολή (1964/5)] και θα έχει αρκετά «καμέο». Άλλωστε πριν από αυτό το άλμπουμ είχε εμφανιστεί (με διαφορετική απεικόνιση) στο 6ο άλμπουμ που τιτλοφορείται Οι παράνομοι (1951/2, όπου εμφανίζεται σε μια αφίσα επικηρυγμένων) και στο 11ο με τίτλο Εναντίον Τζος Τζέιμον (1956/7, όπου συμμετέχει σαν ένορκος στο δικαστήριο που θα δικάσει τον Λούκυ Λουκ). Ενώ στις πρώτες του εμφανίσεις έχει ένα αρκετά απειλητικό και άγριο παρουσιαστικό, εδώ αποκτά ένα σχεδόν (ή και εντελώς) παιδικό, πιο ταιριαστό για έναν παράνομο που θα σκοτωθεί σε ηλικία 19-21 ετών [Οι απεικονίσεις αυτές υπάρχουν στις αναρτήσεις 1 και 2 αυτού του νήματος].

Στο τέλος της ιστορίας κάνει ένα σύντομο πέρασμα και ένας άλλος θρυλικός παράνομος της Άγριας Δύσης, ο Τζέσε Τζέιμς (1847-1882). Και αυτός είχε ξαναφανεί ανάμεσα στους επικηρυγμένους στο άλμπουμ οι Παράνομοι και ανάμεσα στους ενόρκους του Εναντίον Τζος Τζέιμον. Εδώ όμως όπως ακριβώς και ο Μπίλι δε Κιντ η μορφή του αλλάζει και γίνεται πιο λεπτοκαμωμένη και αστεία.



πηγές 1, 2, 3

 

[don dokken]

...Δεν θα ηθελα να βγω εκτος θεματος,μια και πολλοι χαρακτηρες και ιστοριες στο Λουκυ Λουκ βασιζονται σε πραγματικα γεγονοτα η καταστασεις και υπαρκτα προσωπα,χωρις να γινεται αναφορα στα πραγματικα ονοματα.

Ομως ,μια ιδιαιτερη περιπτωση,ειναι "Ο Αυτοκρατωρ Σμιθ"που βασιζεται στην ιστορια του Τζοσουα Νορτον(Emperor Norton)ενος εγγλεζου μετοικου λεφτα,που εχασε την μεγαλη περιουσια του στη νεα του πατριδα και ....αυτοαναγορευτηκε Αυτοκρατωρ των Ηνωμενων Πολιτειων..Ψαχτε το λιγο,υπαρχει αρκετο υλικο στο διαδυκτιο..

 

[Thor]

έχεις δίκιο όπως και ο Μεγάλος Δούκας που βασίζεται και αυτός σε πραγματική επίσκεψη Ρώσου πρίγκιπα στις ΗΠΑ.

 

[D@redevil]

Thor, έχω μια τεράστια επιθυμία να bloggάρεις αυτά τα εξαιρετικά post σου... Στο κάτω μέρος του ποστ, στ' αριστερά, έχει την επιλογή "blog this post"!

Σε παρακαλώ κάντο, για όσους παρακολουθούν μόνο τα blogs (έχουμε και τέτοια μέλη).

Το θεωρώ τεράστια αδικία να χάσουν τέτοια κομμάτια!

Congrats - you simply rulz!

 

[don dokken]

ναι βεβαια!ο μεγας δουξ!ακομα κ στην ταινια Maverick υπαρχει μια αναφορα σ αυτο το γεγονος..πουμε οτι ο ...πραγματικος μεγας δουξ ηταν ο Αλεξει Αλεξανδροβιτς..

 

[Thor]

και πέρα από τον Μεγάλο Δούκα σε πραγματικά γεγονότα ή καταστάσεις βασίζονται τα Προς την Οκλαχόμα, Οι αντίπαλοι, Το σιδερένιο άλογο, Οι Μαύροι Λόφοι, Το σύρμα που τραγουδά, Τα σύρματα στα λιβάδια, Η γέφυρα του Μισισιπή, η Κούρσα του Μισισιπή, η Σάρα Μπερνάρ, το Πόνυ εξπρές, ο Κίτρινος πυρετός και όλο και κάποια θα έχω ξεχάσει . Μέρος της γοητείας του Λούκυ Λουκ είναι ακριβώς η "αναρχική" απεικόνιση μέρους της Αμερικάνικης ιστορίας, όπως ακριβώς και στον Αστεριξ της γαλλορωμαϊκής

 

[Thor]

Στο ποστ 14 είδαμε την ιστορία του Μπίλι του Τρομερού (ή Μπίλι δε Κιντ) που πρωτοεμφανίστικε στο τεύχος 20 της γαλλικής έκδοσης το 1961.



Στο αμέσως επόμενο τεύχος το 21ο (14ο στην έκδοση της Μαμουθκόμιξ) που τιτλοφορείται Μαύροι Λόφοι (1961/2, σε σενάριο Goscinny) Ο Μπίλι δε Κιντ εμφανίζεται σε ένα καρέ στην τελευταία σελίδα του τεύχους. Η ιστορία είναι άσχετη με τον Μπίλι, αναφέρεται στην εξερεύνηση και την κατάκτηση των Μαύρων λόφων από την αμερικανική κυβέρνηση, γεγονός με ιστορικές βάσεις αλλά αφηγημένο με πολύ φαντασία και χωρίς την αναφορά σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα ή πρόσωπα. Στο τέλος οι κακοί του τεύχους οδηγούνται στην φυλακή όπου κρατούνται οι αδερφοί Ντάλτον αλλά και ο Μπίλι ο Τρομερός, ο οποίος απλά απεικονίζεται χωρίς να μιλά καν.



Μετά τους Μαύρους λόφους θα περάσουν 3 χρόνια για να ξαναεμφανιστεί ιστορικό πρόσωπο σε Λούκυ Λουκ και πάλι θα είναι ο Μπίλι δε Κιντ. Το άλμπουμ,το 28ο της σειράς (9ο στη σειρά της Μαμούθκόμιξ) ονομάζεται Επικίνδυνη αποστολή (1964/5, σε σενάριο Goscinny) και εδώ ο Μπίλι δε Κιντ είναι συμπρωταγωνιστής.



Η ιστορία, που διαδραματίζεται μετά από αυτήν του 20ου (ή του 21ου στα ελληνικά) άλμπουμ, θέλει τον φυλακισμένο Μπίλι να μεταφέρεται από το Τέξας όπου εκτίει ποινή φυλάκισης 1247 ετών στο Νέο Μεξικό όπου εκκρεμεί δίωξη εις βάρος του για κάποιο αδίκημα που διέπραξε στο Μπρόνκο Πουέμπο.



Υπεύθυνος για τη μεταφορά είναι ο Λούκυ Λουκ (φυσικά). Η ιστορία (που αντικειμενικά δεν είναι και η καλύτερη της σειράς) θα είναι η τελευταία φορά που ο Μπίλι θα έχει τόσο μεγάλο ρόλο, αν και κατα καιρούς θα κάνει γκεστ εμφανίσεις μερικών καρέ.