ΚΑΜΠΙΡΙΑ

[dimitri10b]

Κείμενο-Neil Simon(Sweet Charity)

Μουσική-Cy Colleman

Στίχοι-Dorothy Fields

Πρωτότυπο σενάριο-Federico Fellini,Tullio Pinelli και Ennio Plaiano

-Θίασος Αλίκης Βουγιουκλάκη-

1975-76 Θέατρο Αλίκη

Μετάφραση-Παύλου Μάτεσι

Σκηνοθεσία-Μιχάλη Μπούχλη

Μουσικός-Μίμης Πλέσσας

Χορογραφίες-Ρένας Καμπαλάδου

Σκηνογραφίες-Βασίλη Φωτόπουλου

Καμπίρια-Αλίκη Βουγιουκλάκη

Βιττόριο Βιντάλ-Βασίλης Τσιβιλίκας

Όσκαρ Λίνκουιστ-Χρήστος Πολίτης

-Θίασος Αλίκης Βουγιουκλάκη-

1979 Θέατρο Αλίκη

Μετάφραση-Παύλου Μάτεσι

Σκηνοθεσία-Τάκη Βουγιουκλάκη

Μουσικός-Μιχάλης Ροζάκης

Χορογραφίες-Χρήστου Παπίδη

Σκηνογραφίες-Γιώργου Πάτσα

Καμπίρια-Αλίκη Βουγιουκλάκη

Βιττόριο Βιντάλ-Δάνης Κατρανίδης

Όσκαρ Λίνκουιστ-Τάκης Χρυσικάκος

Η Καμπίρια είναι η ιστορία μιας συνοδού κυρίων η οποία με την ξεχωριστή αθωότητα και αφέλεια που τη διακρίνει ψάχνει την πραγματική αγάπη και κυνηγάει το όνειρο της, το οποίο δεν είναι άλλο από το να αλλάξει ζωή…

Η Αλίκη σοκάρει και προκαλεί υποδυόμενη μια πόρνη αλλά και συγκινεί τραγουδώντας σπαρακτικά Κάποιος μ αγαπάει (κόσμε)…μετά από ένα διαζύγιο με τον Παπαμιχαήλ σκέφτεται πώς να συνεχίσει στο θέατρο και (ευτυχώς) στρέφεται στο μιούζικαλ…χαρίζοντας ''χρυσές'' στιγμές που όπως φαίνεται πέρασαν μια για πάντα…

http://youtu.be/S3bQ5UaUJ2Q

 

 

[spyrosd]

Ομολογω οτι την δεύτερη Καμπίρια , το 1979 δηλαδή στο θερινό θέατρο, την είχα δει και ειχα διασκεδάσει. Βέβαια μικρό παιδί ήμουν τότε . Πάντως ήταν στην παράδοση των τότε musical, δηλαδή λίγο το βασικό στορι και κάποια εκτός τραγούδια. Στην συγκεκριμένη παράσταση η Αλίκη ερμήνευε το fever σε disco διασκευή με τον τίτλο "Άντρες". Φυσικά υπήρχε και το "κάποιος με αγαπάει" που δεν ήταν τραγούδι από το musical και που πιστεύω ότι ήταν το σπουδαιότερο τραγούδι που ερμήνευσε ποτέ.

 

[ChristosM]

Αυτο που θυμαμαι εντονα απο αυτη την παρασταση, περα απο το "Καποιος μ αγαπαει", ηταν η σκηνη που γυριζε κυκλικα καθε φορα που η δραση μεταφεροταν σε αλλο μερος. Εσβηναν τα φωτα και μεσα σε λιγα δευτερολεπτα οι ανθρωποι του θεατρου με σχοινια γυριζαν την σκηνη για να εμφανιστει με το που ανοιγαν τα φωτα το επομενο σκηνικο. Ποσο με ειχε εντυπωσιασει αυτο το... παιχνιδι.

 

[johnalepou]

Είναι το δευτερο εργο που ανεβασε η Αλικη μετα το διαζυγιο με τον Δημητρη, απελευθερωμενη πια μπορουσε να επιλεγει οποιο εργο ηθελε χωρις να σκεφτεται οτι πρεπει να υπαρχει και αντιστοιχος δυνατος πρωταγωνιστικος ρολος για ανδρα

Ευτυχως τα τραγουδια διασωθηκαν δισκογραφικα!

Δεν ειχα δει την παρασταση με την Αλικη βεβαιως, αλλα και οι 2 ταινιες ,Le Notti di Cabiria και Sweet Charity, ειναι αξεπεραστες

Μαλιστα καποια ταινια της Αλίκης εχει πινελιες στο σεναριο απο την Καμπίρια! Απο τοτε φαινεται σκεφτοταν η Αλικη να την ανεβασει... Ξερετε ποια ταινια?

 

[dimitri10b]

ίσως το Δόλωμα να μπορούσα να το συνδυάσω λίγο με την υπόθεση...ο αγνός έρωτας με το Βουλγαρίδη που στο τέλος μαθαίνει το παρελθόν της γιατί αναγκάζεται να του το αποκαλύψει...

 

[elephadas]

Εκείνη που η Αλίκη δουλεύει (κλόουν?) σε Λούνα Πάρκ και γνωρίζεται με τον πλούσιο Γαλανό και πάει σπίτι του (δεν θυμάμαι αν είναι το "Ένα αστείο κορίτσι") έχει επιφανειακά ομοιότητες, γιατί όπως και η Καμπίρια είνα θαμπωμένη από τον πλούσιο και τα πράματα του σπιτιού του. Αλλά αυτό είναι περιφερειακό επεισόδιο της Καμπίρια.

 

[johnalepou]

Ναι, το Ενα Αστείο Κορίτσι είναι αυτό που έχει αρκετά στοιχεία απο Καμπίρια, αυτό που λες elephadas,οπως επισης η κακομαθημένη "γκόμενα" του "σταρ" Σοφία Ρούμπου οπου εισβαλλει στο σπιτι του μετα τον τσακωμο, και αλλα διαφορα.

Ειναι χαρακτηριστικό οτι η ταινια με την Σιρλει Μακ Λειν είχε προβληθει την προηγουμενη ακριβως χρονια

 

[tonytony]

 

[irmar]

Στη δεύτερη Καμπίρια, στο κηποθέατρο του Άλσους, είχα πάρει μέρος κι εγώ. Ήταν η πρώτη μου παράσταση στο εμπορικό θέατρο (είχε προηγηθεί το παιδικό στο Θέατρο Έρευνας του Δημήτρη Ποταμίτη). Δεν είχα ακόμη τελειώσει τη δραματική σχολή, και εξ αιτίας της συμμετοχής μου σε θεατρικές παραστάσεις με έδιωξαν από τη σχολή Κατσέλη και αναγκάστηκα να κάνω το τρίτο έτος αλλού (στη Δραματική Σχολή Αθηνών του Θεοδοσιάδη).
Πολύ μεγάλο στρες, η Αλίκη ήταν δύσκολος εργοδότης. Αρκεί να πω ότι για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου μου ήρθε περίοδος δύο φορές σε ένα μήνα. Επειδή την περίοδο των προβών είχαμε και τις εξετάσεις στη δραματική σχολή, και εκείνη τη μέρα θα έπαιζα την τρελλή του Σαγιώ, έπρεπε να ξάσω τα μαλλιά μου. Πήγα σε ένα κάθισμα πίσω-πίσω, μέσα στο σκοτάδι, και προετοιμαζόμουν διακριτικά, σκυμμένη για να μη φαίνομαι, ώστε μετά να φύγω σφαίρα για τη σχολή όπου θα προλάβαινα ίσα-ίσα. Πώς με πήρε πρέφα το μάτι της Αλίκης ενώ υποτίθεται έπαιζε μια συγκινητική σκηνή, σταμάτησε την πρόβα και με έκραξε. Ήμουν 20 χρονών, και πλάνταξα στο κλάμμα στην τουαλέτα, ενώ η Μαρία Μαρτίκα με παρηγορούσε όσο μπορούσε καλύτερα.
Για τα οικονομικά μιλούσαμε με την κ. Σοφία, η οποία σε έβαζε να υπογράψεις ότι έπαιρνες το βασικό μισθό, ενώ στην πραγματικότητα έπαιρνες αρκετά λιγότερα. Κάποιος από το θίασο είχε τη φαεινή ιδέα να φωνάξει το ΣΕΗ, αλλά ο εκπρόσωπος του ΣΕΗ είπε "Τι με φωνάξατε; Αφού υπογράψατε ότι τα πήρατε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα".
Η Αλίκη έπαιρνε επίσης ένα μεγάλο ποσοστό από τα φιλοδωρήματα του ταμείου. Υπολόγιζε, με την πείρα της, στο περίπου πόσα θα ήταν, και έπαιρνε ένα ποσό που νόμιζε.
Εγώ έκανα μια από τις πόρνες, οι άλλες τρείς ήταν η Μάρα Θρασυβουλίδου, η Νταίζη Σεμπεκοπούλου και η Ελένη Οικονόμου (τότε Λουκαδή) - φρέσκια από την επιτυχία της ως Μαγδαληνή στον "Ιησό Χριστό Σουπερστάρ"). Δεν είχα ακόμα άδεια ασκήσεως επαγγέλματος (δεν είχε καταργηθεί ακόμη το 1979), κι έτσι δεν επιτρεπόταν να λέω πολλές ατάκες. Επειδή ο ρόλος μου ήταν μικρός είχα λοιπόν πολύ χρόνο στο καμαρίνι, και είχα πάρει ένα ραδιόφωνο να ακούω Γ' πρόγραμμα. Μια μέρα ανακάλυψα εντελώς τυχαίως πως το ραδιόφωνό μου "έπιανε" τη συχνότητα από το μικρόφωνο της Αλίκης, η οποία καμιά φορά το ξεχνούσε αναμμένο όταν κατέβαινε από τη σκηνή. Έτσι οι τέσσερείς μας την ακούγαμε να μιλάει για τους πάντες και τα πάντα και να βρίζει π.χ. τη Μαρτίκα ως ας πούμε "σερβιέτα" αλλά με πολύ πιο χοντρή λέξη, γιατί είχε ζητήσει το όνομά της να είναι κάπως πιο πάνω στη μαρκίζα.
Μια φορά την άκουσα να μιλάει και για μένα, να λέει πως ήμουν ψηλομύτα γιατί δεν έμπαινα στο καμαρίνι να την επισκεφθώ κάθε φορά που ερχόμουν στο θέατρο. Ας θυμηθούμε πως ήμουν 20 ετών και στα πρώτα μου βήματα, αρκετά ντροπαλή (άλλες εποχές, μη βλέπετε τις σημερινές 15άρες τις ξεπεταγμένες). Όπως έβλεπα την ανοιχτή πόρτα, περνώντας από μπροστά, της έλεγα ευγενικά "καλησπέρα κυρία Αλίκη" με ένα χαμόγελο, και προχωρούσα. Θεωρούσα πως είναι αρκετό, ποτέ δεν φαντάστηκα πως οι "καλοί τρόποι" επέβαλαν κάτι περισσότερο. Γιατί τις φορές που είχα πάει σκυλοβαριόμουν και δεν είχα τίποτα το ενδιαφέρον να πω, αφού το μόνο που την ενθουσίαζε ήταν να της λέει κανείς πόσο λίγα άτομα είχαν τα άλλα θέατρα. Μόνιμος, καθημερινός εκεί ήταν ο Μάκης Δελαπόρτας, που ήταν στην πρώτη σειρά σε όλες τις παραστάσεις και της έλεγε λεπτομέρειες για το ντύσιμό της ή για οτιδήποτε που είχε συμβεί επί σκηνής, π.χ. "Αυτές οι βλεφαρίδες που έβαλες απόψε Αλίκη μου ήταν πιο καλές από τις προηγούμενες, ανοίγουν το μάτι περισσότερο" κλπ. Ήταν απελπισμένος γιατί έβγαιναν τα πρώτα του γένια και δεν του άρεσαν καθόλου.
Το μπαλέτο ήταν πραγματικά πολύ καλό. Η ξανθή Αγγλίδα Τζοάννα Νόβα -που τα είχε τότε με τον Κατρανίδη- ήταν καταπληκτική. Εκείνη μου έκανε μαθήματα καν-καν όταν θέλησα να δώσω ακρόαση για ένα άλλο μιούζικαλ που θα ανέβαζε η Αλίκη μετά από λίγα χρόνια.
Όλες τους όμως παραπονιόνταν γιατί το πάτωμα ήταν τσιμεντένιο, το οποίο είναι θάνατος για το χορευτή, αφού δεν έχει φυσικά καμιά ελαστικότητα όπως έχει το ξύλινο πάτωμα των θεάτρων που είναι φτιαγμένα για μπαλέτο κλπ.
Ένα τελευταίο που θυμάμαι ήταν ο Τάκης Χρυσικάκος. Ένας αληθινός κύριος με όλη την έννοια της λέξης. Κανένα τουπέ ή σταριλίκι, μιλούσε με την ίδια αβρότητα σε όλους, ποτέ δεν κουτσομπόλευε, ποτέ δεν δημιούργησε κανένα επεισόδιο κανενός είδους. Χαρά να τον έχει ο κάθε θίασος. Γιατί πέρα από το ταλέντο, για όλους αυτούς που δουλεύουν μαζί σου κάθε μέρα, το ποιος είσαι ως άνθρωπος έχει πολύ μεγάλη σημασία.

 

[Always Somewhere]

Πέφτω απο τα σύννεφα!