Σειρά που έβλεπα ανελλιπώς μαζί με την οικογένεια ...
Αντανακλά το κλίμα της εποχής (μπόλικα κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα) αλλά πραγματικά προσεγμένη παραγωγή με υπέροχες ερμηνείες. Όσο και να φαίνονται ομορφότερα τα πάντα μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, πρέπει να ήταν όντως καλή για να με κρατά κολλημένη σε κάθε επεισόδιο μια ιστορία που ήταν γεμάτη φτώχεια, αρρώστια, δυστυχία και πολέμους
Παρεμπιπτόντως το βιβλίο του Κοτζιά στο οποίο στηρίζεται είναι ακόμα πιο "καπνισμένο" και σκοτεινό ...
Σε μια αθηναϊκή αυλή λίγο πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ψευτοζούν ο Χαράλαμπος με την Ουρανία και τα τέσσερα παιδιά τους, τον Ηλία, τον Νίκο, την Κλειώ και την Ελένη. Η οικογένεια ήταν κάποτε καλοστεκούμενη αλλά μια οικονομική αναποδιά στο εμπόριο του πατέρα σήμανε την υποβίβαση από την μικροαστική (ίσως και μεσοαστική) στην εργατική τάξη. Ο πατέρας (Μιχαλακόπουλος), σπασμένος από την αποτυχία, δεν σηκώνει ποτέ κεφάλι. Η απάθεια εναλάσσεται με τις ψευδαισθήσεις για μαγικό "φτιάξιμο" των πραγμάτων και ο αλκοολισμός οδηγεί στην αρρώστια. Η μάνα (Βούρτση), πιο προσγειωμένη, προσπαθεί να παλέψει στις νέες συνθήκες και κυρίως να ενθαρρύνει τα παιδιά της σε κάποια καλύτερη ζωή και στο να μείνουν ενωμένα.
Ο μεγάλος γιος, ο Ηλίας, θετικός χαρακτήρας που θέλει να χαρεί τη ζωή και να μην σκοτίζεται με ιδέες, τα φτιάχνει με την παντρεμένη Φανή, γειτόνισσα στην αυλή, δεν έχει κανένα πρόβλημα να ενταχθεί στη μεταξική παράταξη για να εκμεταλλευτεί τα προνόμια που αυτό συνεπάγεται και συγκρούεται με τον αδελφό του Νίκο που είναι εργάτης, συνδικαλιστής κι αριστερός. Ο πόλεμος που κοστίζει ένα πόδι στον Ηλία και οδηγεί τον Νίκο πιο βαθιά στην πολιτική δράση, μεγαλώνει περισσότερο το χάσμα ανάμεσα στα δυο αδέλφια.
Και οι κόρες είναι εντελώς αντίθετες. Η μεγαλύτερη, η Κλειώ, είναι αυτή που υποφέρει περισσότερο από την αλλαγή της κοινωνικής τους θέσης, δείχνει μία ιδιαίτερα αδυναμία στον πατέρα της και συνάμα αποστροφή για το κατάντημά του, ασφυκτιά στην αυλή και περιφρονεί τους ανθρώπους της. Ο ερχομός του "σεσημασμένου" συνδικαλιστή Σαράντη (Μόρτζος) που νοικιάζει το διπλανό δωματιάκι την εκνευρίζει κι ο έρωτας που της δείχνει ακόμα περισσότερο. Αρνούμενη πεισματικά να παραδεχθεί και τα δικά της αισθήματα γι' αυτόν, καταλήγει σ' έναν γάμο απελπισίας με τον χασάπη της γειτονιάς. Η μικρή αδελφή, η Ελένη, είναι το θηλυκό αντίγραφο του Νίκου, εργάτρια κι αριστερή.
Τον μικρόκοσμο της γειτονιάς συμπληρώνουν ο αποτυχημένος ποδοσφαιριστής Μπάκας (Λυκομήτρος) που ζει ως περίγελως με τα "δώρα" των εραστών της γυναίκας του Φανής πριν πάρει την εκδίκησή του φορώντας τη μαύρη κουκούλα στην Κατοχή και ο απόστρατος συνταγματάρχης (Μοσχίδης), τίμιος βενιζελικός, πιστός στην πατρίδα και στο καθήκον που αδυνατεί να καταλάβει τις κομμουνιστικές ανησυχίες του φοιτητή γιου του.
Ένα ακόμα συν της σειράς η πολύ όμορφη μουσική των τίτλων.
Η σκηνή που μου έχει μείνει; Στο τελευταίο επεισόδιο, στο σπιτάκι της αυλής βρίσκεται μόνο ο Ηλίας με τον μικρό ανιψιό, γιο του φυλακισμένου πια (εμφύλιος γαρ) Νίκου. Η Βούρτση κάπου έχει πάει (μάλλον φαγητό στη φυλακή) κι ο μικρός ξυπνάει και κλαίει. Ο Ηλίας, παρ' όλο που έχει δηλώσει ότι δεν θέλει καμία επαφή με την οικογένεια του "συμμορίτη" κι έχει μάλιστα βάλει χώρισμα στη μέση για να μην τους βλέπει, συγκινείται από το κλάμμα του παιδιού. Με την αναπηρική του πολυθρόνα σπάει το πρόχειρο διαχωριστικό και παίρνει το αγοράκι στην αγκαλιά του.
