Juanita
Retro PaTRi@RcH
- Joined
- 23 Οκτ 2007
- Μηνύματα
- 4.263
- Αντιδράσεις
- 338
Οι Λαθρεπιβάτες υπήρξαν από τα πολύ αγαπημένα μου γκρουπάκια.
"Γεννήθηκαν" κάπου στο 1986 όταν ο Παντελής Θαλασσινός με το Γιάννη Νικολάου αποφάσισαν να ενώσουν τις μουσικές τους τύχες και ανησυχίες.
Το τραγούδι τους "Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε" από τον πρώτο - ομώνυμο δίσκο τους δεν αργεί να κάνει επιτυχία και σύντομα κάνουν τις πρώτες τους εμφανίσεις στο πλάι της Χαρούλας. Ακολουθούν άλλοι δύο δίσκοι "Ταξίδι στ΄όνειρο" και "Έτσι απλά" . Ο τίτλος, μάλλον προφητικός, προμηνύει τη διάλυσή τους και από εκεί και πέρα ξεκινάνε σόλο καριέρα.
Το "Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε" για μένα δεν ήταν απλά ένα τραγούδι. Σηματοδότησε την αρχή και το τέλος ενός υπέροχου καλοκαιριού στη Χίο, του πρώτου που έκανα χωρίς την υπόλοιπη οικογένεια στο αγαπημένο μου νησί που είχε αρχίσει να αλλάζει προς το... τουριστικότερο. Η πρωτόγνωρη αίσθηση της ελευθερίας 
που ένιωθα επειδή:
- επιτέλους είχα τελειώσει το σχολείο,
- έχοντας "μεγαλώσει αρκετά"
ώστε να κάνω μόνη μου διακοπές,
- οικονομικά ανεξάρτητη χάρη στις σκληρές επί ένα τρίμηνο οικονομίες που έκανα
(επειδή μου άρεσε ο ταμίας στην Τράπεζα Κρήτης)
- πίνοντας τις πρώτες μου μαύρες ή/και κόκκινες μπύρες σε μπαράκια που πριν δεν μπορούσα να πάω μόνη μου
θα έφτανε στο ζενίθ της όταν το τελευταίο βράδυ θα συναντούσα από κοντά τους Λαθρεπιβάτες.
Και όχι μόνο αυτό: ο ξάδερφός μου, που τότε μαζί με τον συνέταιρό του έκαναν εκπομπές και στο τοπικό ραδιόφωνο, είχε κανονίσει να πάρει συνέντευξη από τον Χιώτη Λαθρεπιβάτη... Φαντάζεστε τη χαρά μου;;; :d@redevil
Ε... με αυτήν έμεινα...
Ο ύπνος με είχε καταβάλει και όταν ξεκίνησαν οι Λαθρεπιβάτες το πρόγραμμά τους εγώ βρισκόμουν στις αγκάλες του Μορφέα. Πρωί - πρωί θα ταξίδευα πίσω στην Αθήνα. Έπρεπε και να πάω νωρίς για να πιάσω θέση γιατί δε θα έπεφτε καρφίτσα...
Και ενώ είχα θρονιαστεί στο καναπεδάκι του πλοίου με όλα τα τσιμπράγαλα δίπλα μου,
ποιοί μου ζήτησαν να το μοιραστούμε αφού δεν υπήρχε ούτε πλαστική καρέκλα ελεύθερη;;; Μα φυσικά ο Παντελής και ο Γιάννης με τις κιθάρες τους (και νομίζω και ο Τζώνης Βαβούρας)...
Χαρά εγώ... στον έβδομο ουρανό...
ήμουν σίγουρη πως το ταξίδι θα κυλούσε με τραγούδια και χαρές...
Στο 5λεπτο νόμιζα πως βρισκόμουν κλεισμένη στο μηχανοστάσιο του Τιτανικού με φουλ τις μηχανές και -εννοείται- ούτε ένα φινιστρίνι να μπαίνει λίγο οξυγόνο...
τα μάζεψα άρον άρον, βγήκα στο κατάστρωμα, έφαγα μιά ηλίαση που τη θυμόμουν για χρόνια αλλά τουλάχιστον χαιρόμουν απέραντο γαλάζιο και μουσική από το γουόκμαν: Νταλάρας, Βόσσου, Μικρούτσικος, Παπακωνσταντίνου, Τσακνής, Θεοδόσης, Φατμέ, Λαθρεπιβάτες... 
που ένιωθα επειδή:- επιτέλους είχα τελειώσει το σχολείο,
- έχοντας "μεγαλώσει αρκετά"
ώστε να κάνω μόνη μου διακοπές, - οικονομικά ανεξάρτητη χάρη στις σκληρές επί ένα τρίμηνο οικονομίες που έκανα
- πίνοντας τις πρώτες μου μαύρες ή/και κόκκινες μπύρες σε μπαράκια που πριν δεν μπορούσα να πάω μόνη μου
θα έφτανε στο ζενίθ της όταν το τελευταίο βράδυ θα συναντούσα από κοντά τους Λαθρεπιβάτες.
Και όχι μόνο αυτό: ο ξάδερφός μου, που τότε μαζί με τον συνέταιρό του έκαναν εκπομπές και στο τοπικό ραδιόφωνο, είχε κανονίσει να πάρει συνέντευξη από τον Χιώτη Λαθρεπιβάτη... Φαντάζεστε τη χαρά μου;;; :d@redevil
Ε... με αυτήν έμεινα...
Ο ύπνος με είχε καταβάλει και όταν ξεκίνησαν οι Λαθρεπιβάτες το πρόγραμμά τους εγώ βρισκόμουν στις αγκάλες του Μορφέα. Πρωί - πρωί θα ταξίδευα πίσω στην Αθήνα. Έπρεπε και να πάω νωρίς για να πιάσω θέση γιατί δε θα έπεφτε καρφίτσα...Και ενώ είχα θρονιαστεί στο καναπεδάκι του πλοίου με όλα τα τσιμπράγαλα δίπλα μου,
ποιοί μου ζήτησαν να το μοιραστούμε αφού δεν υπήρχε ούτε πλαστική καρέκλα ελεύθερη;;; Μα φυσικά ο Παντελής και ο Γιάννης με τις κιθάρες τους (και νομίζω και ο Τζώνης Βαβούρας)... Χαρά εγώ... στον έβδομο ουρανό...
ήμουν σίγουρη πως το ταξίδι θα κυλούσε με τραγούδια και χαρές... Στο 5λεπτο νόμιζα πως βρισκόμουν κλεισμένη στο μηχανοστάσιο του Τιτανικού με φουλ τις μηχανές και -εννοείται- ούτε ένα φινιστρίνι να μπαίνει λίγο οξυγόνο...
Το "Ταξίδι στ΄όνειρο", "Του Αυγούστου η φωτιά" και το λατρεμένο "Δε φταίω εγώ που μεγαλώωωωωωνωωω" είναι μερικά από τα πολύ όμορφα τραγούδια τους που ακούγονται 20τόσα χρόνια μετά, πάντα με την ίδια φρεσκάδα!
