Λογοτεχνικές νησίδες

[Thor]

Από τον όγδοο αιώνα π. Χ. ο Ομηρικός Οδυσσέας παράδερνε από νησί σε νησί και μάλλον φοβόταν τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας μιας και τους έβρισκε διαρκώς μπροστά του (δωρεάν καβαφική αναφορά ) κάθε συγγραφέας περιπετειωδών αφηγημάτων που σέβεται τον εαυτό του εγκαταλείπει σε ένα ερημονήσι για καμιά δεκαπενταριά χρόνια ώστε να διασκεδάσει το αναγνωστικό του κοινό. Το ερημονήσι για το νεανικό αφήγημα είναι κάτι σαν το φάντασμα για τον Σαίξπηρ. Ας θυμηθούμε μαζί μερικά χαρακτηριστικά ερημονήσια.

Αν και ο Ροβινσών Κρούσος δεν είναι ο πρώτος ήρωας βιβλίου που ο συγγραφέας του τον εγκαταλείπει σε ερημονήσι είναι αναμφισβήτητα ο γνωστότερος. Μένει μόνος για 20 έτη (; ) και μόνο προς το τέλος βρίσκει τον Παρασκευά. Επηρεασμένα τουλάχιστον στον τίτλο από τον ήρωα του Νταφόε είναι τα «Οικογένεια Ελβετών Ροβινσώνων» του Γιόχαν Νταβίντ Βις και η κωμική «Σχολή των Ροβινσώνων» του Βερν. 100 χρόνια πριν τον Ροβινσώνα ο Πρόσπερος από την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ μένει σε ένα ερημονήσι για αρκετά χρόνια με την κόρη του και διάφορα αερικά. Σύγχρονός του Ροβινσώνα ο Γκιούλιβερ του Σουίφτ που όποτε έμπαινε σε καράβι αυτό ναυαγούσε σε πυκνοκατοικημένα ομολογουμένως νησιά αλλά με ενδιαφέροντες κάτοικους: τους λιλιπούτιους κατοίκους της Λιλιπούπολης, τους μικρόνοες γιγαντες και τα λογικά άλογα (δωρεάν λογοπαίγνια ). Οι ναυαγοί του Βερν τέκνα της εκβιομηχάνισης όποτε βρεθούν σα ερημονήσι προσπαθούν να το κάνουν να μοιάζει με μεγαλούπολη και μόνο ο αναγκαστικά μικρός αριθμός των ναυαγών τους σταματά από το να το καταστρέψουν εντελώς. Στο νησί του μυστηρίου μια ομάδα 5 ατόμων καταφέρνει να δημιουργήσει ένα υπέρ-άνετο συγκρότημα κατοικιών μα βάρκα, δρόμους να εκχερσώσει περιοχές, να εκτρέψει τη ροή ποταμών, να παράξει πυρίτιδα και να φτιάξει ένα πλοιάριο και μια σιδηροδρομική γραμμή . Στο δυο χρόνια διακοπές μια 15μελής ομάδα μαθητών προσπαθεί αλλά δεν είναι τόσο επιτυχημένη όσο οι προηγούμενοι συνάδελφοι της, όμως και αυτοί θα έκαναν τον Ροβινσώνα να πειστεί ότι διάλεξε λάθος συγγραφέα :xm: . Παραδόξως οι κάτοικοι του Γκάλια του κομματιού που αποσπάστηκε από τη γη στο Έκτωρ Σερβαντάκ είναι αυτοί που θα προσπαθήσουν να κάνουν τις λιγότερες αλλαγές στο περιβάλλον όπου παγιδευτήκαν αν και έχουν περισσότερα μέσα από τους άλλους. Όταν ένας απλός τυχαίος ναυαγός βρεθεί στο νησί του δόκτορα Μορό (του Χ. Τζ. Γουέλς)όπου ο εν λόγω γιατρός προσπαθεί με εγχειρήσεις να μετατρέψει τα ζώα σε ανθρώπους δεν θα νοιώσει χαρούμενος για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που θα έχει. Στην τρίτη του περιπέτεια ο Ταρζάν (Τα θηρία του Ταρζαν, Ε. Ρ. Μπάροουζ) παγιδεύεται σε ένα ερημονήσι αλλά με την βοήθεια των ζώων του νησιού (τετράποδων) καταφέρνει να δραπετεύσει και να ελευθερώσει την Τζέιν και το γιό τους ενώ σκοτώνει τον κακό .

Αυτά για τώρα. Εσείς ποια ανάλογα βιβλία θυμάστε;

 

[elephadas]

Λιλιπούπολης? Δεν νομίζω ότι ο Gulliver συναντήθηκε ποτέ με τον δήμαρχο Χαρχούδα . Το νησί των Λιλιπούτειων ήταν Lilliput και η πρωτεύουσα Mildendo. Στην εποχή μου το λέγανε "Λιλλιπούτη"

Μικρός είχα ένα ανόητο βιβλίο "Ο μικρός Ροβινσώνας" στο οποίο ο ήρωας κατάφερε να ναυαγήσει με μια μικρή ψαρόβαρκα και να βρεθεί σε ένα ερημονήσι - πώς κατάφερε με ψαρόβαρκα να φτάσει σε μέρος τόσο απομακρυσμένο ώστε να μην τον βρει κανείς για χρόνια δεν μας εξήγησε ποτέ ο συγγραφέας, αλλά ο Αστερίξ κι ο Οβελίξ πώς πήγαν δηλαδή στην Αμερική με τη δική τους βάρκα, καλύτεροι ήταν? Δεν θυμάμαι συγγραφέα, αλλά το βιβλίο ήταν απλώς θρησκευτικό, όλη την ώρα προσευχόταν για το παραμικρό ο νεανίας.

Το πιο πρόσφατο λογοτεχνικό νησί που έχω διαβάσει είναι το Νησί της Προηγούμενης Μέρας (ή κάπως έτσι, στ' αγγλικά το διάβασα) του Έκο.

Αλλά το αγαπημένο μου είναι η κατηραμένη νήσος των Αζορών που καταστρέφει νέους και θάπτει των κορών, μόνο που δεν ξέρω αν έπιασε η κατάρα του Μποστ και έπεσε τιμωρια από τον ουρανόν κι έσβησε απ' τους χάρτας και τον ωκεανόν.

 

[freaktmp]

Treasure Island - Robert Louis Stevenson

Lord of the flies - William Golding

Island - Aldous Huxley

 

[panp]

Εγώ έχω το θεατρικό "Έγκλημα στο νησί των κατσικιών", κάνει;

 

[Thor]

Λιλιπούπολης? Δεν νομίζω ότι ο Gulliver συναντήθηκε ποτέ με τον δήμαρχο Χαρχούδα . Το νησί των Λιλιπούτειων ήταν Lilliput και η πρωτεύουσα Mildendo. Στην εποχή μου το λέγανε "Λιλλιπούτη"
Μικρός είχα ένα ανόητο βιβλίο "Ο μικρός Ροβινσώνας" στο οποίο ο ήρωας κατάφερε να ναυαγήσει με μια μικρή ψαρόβαρκα και να βρεθεί σε ένα ερημονήσι - πώς κατάφερε με ψαρόβαρκα να φτάσει σε μέρος τόσο απομακρυσμένο ώστε να μην τον βρει κανείς για χρόνια δεν μας εξήγησε ποτέ ο συγγραφέας, αλλά ο Αστερίξ κι ο Οβελίξ πώς πήγαν δηλαδή στην Αμερική με τη δική τους βάρκα, καλύτεροι ήταν? Δεν θυμάμαι συγγραφέα, αλλά το βιβλίο ήταν απλώς θρησκευτικό, όλη την ώρα προσευχόταν για το παραμικρό ο νεανίας.

Το πιο πρόσφατο λογοτεχνικό νησί που έχω διαβάσει είναι το Νησί της Προηγούμενης Μέρας (ή κάπως έτσι, στ' αγγλικά το διάβασα) του Έκο.

Αλλά το αγαπημένο μου είναι η κατηραμένη νήσος των Αζορών που καταστρέφει νέους και θάπτει των κορών, μόνο που δεν ξέρω αν έπιασε η κατάρα του Μποστ και έπεσε τιμωρια από τον ουρανόν κι έσβησε απ' τους χάρτας και τον ωκεανόν.

Είμαι αχαρακτηριστός και θα εβαζα στοιχημα ότι έτσι λεγόταν... μάλλον θα το 'χανα εκτός και ήταν και ο άλλος άσχετος. Συγνώμη για το λάθος και ευχαριστώ για την διόρθωση... ο μικρός Ροβινσώνας δε μου λέει κάτι. Ο ελληνικός τίτλος για το βιβλίο του Έκο είναι σωστός. Η νήσος των Αζορών νομίζω ότι δεν έπαθε καμια θεομηνία εκτός και αν την εψαχνα με λάθος όνομα ξανα

 

[Σώτος Σώτος]

Μικρός είχα ένα ανόητο βιβλίο "Ο μικρός Ροβινσώνας" στο οποίο ο ήρωας κατάφερε να ναυαγήσει με μια μικρή ψαρόβαρκα και να βρεθεί σε ένα ερημονήσι - πώς κατάφερε με ψαρόβαρκα να φτάσει σε μέρος τόσο απομακρυσμένο ώστε να μην τον βρει κανείς για χρόνια δεν μας εξήγησε ποτέ ο συγγραφέας, αλλά ο Αστερίξ κι ο Οβελίξ πώς πήγαν δηλαδή στην Αμερική με τη δική τους βάρκα, καλύτεροι ήταν? Δεν θυμάμαι συγγραφέα, αλλά το βιβλίο ήταν απλώς θρησκευτικό, όλη την ώρα προσευχόταν για το παραμικρό ο νεανίας.

Μάλλον αναφέρεσαι στο μυθιστόρημα "Ο Μικρός Ναυαγός"...



Για παιδική ηλικία πάντως ήταν καλό, εγώ το θυμάμαι με συγκίνηση...

 

[RIO]

Είχα διαβάσει στα Κλασσικά εικονογραφημένα ( άρα θα είναι από βιβλίο), μια ιστορία με έναν κυνηγημένο που έφτανε σε ένα απομονωμένο νησί και κει γνώριζε μια παράξενη κοπέλα ( που ζούσε σαν θηλυκός ταρζάν). Μετά είχαν προβλήματα με κάτι ιθαγενείς. Δεν μπορώ να θυμηθώ τον τίτλο...

 

[Thor]

H κόρη της ζούγκλας μήπως;

 

[RIO]

H κόρη της ζούγκλας μήπως;

Nαι αυτό ήταν...

 

[elephadas]

Μάλλον αναφέρεσαι στο μυθιστόρημα "Ο Μικρός Ναυαγός"...

Δεν αποκλείεται να ήταν έτσι ο τίτλος και να θυμάμαι λάθος, αν κι εγώ Ροβινσώνα το θυμάμαι, ή ίσως ήταν διαφορετική έκδοση του ίδιου μυθιστορήματος με πιο πιασάρικο τίτλο, διότι σίγουρα δεν ηταν έτσι το εξώφυλλο. Το βιβλίο στο οποίο αναφέρομαι ήταν το αργότερο έκδοση 10ετίας του 60 διότι απευθύνεται σε μικρά παιδιά κι εγώ είμαι έκδοση του 1957

 

[ΦΖΠ1]

Ένα θεατρικό έργο (που θα υπάρχει και σε βιβλίο φυσικά) λέγεται "Έγκλημα στο νησί των κατσικιών", και είναι του Ούγκο Μπέτι.

Ον-τόπικ ?

 

[Thor]

Ναι φυσικά.

 

[Σώτος Σώτος]

Για μένα ο "Ροβινσώνας Κρούσος" ήταν από τα πιό αγαπημένα μυθιστορήματα της παιδικής μου ηλικίας μαζί με τον "Κόμη Μοντεχρήστο" και "Τα τέκνα του Πλοιάρχου Γκραντ"...

Ιδίως από τη στιγμή που βρήκε τον Παρασκευά ήταν η καλύτερη απόλαυση να το διαβάζω (κατά προτίμηση τρώγοντας τηγανιτές πατάτες και χωριάτικη σαλάτα...) :hurrah:

 

[V.I.Smirnov]

Με αφορμή αυτό το νήμα, θέλω κι εγώ να μνημονεύσω ένα βιβλίο που είχα διαβάσει μικρός.

Η ιστορία εκτυλίσσεται περίπου το 1965.

Δυο αδέλφια, μοναδικοί επιζώντες ενός αεροπορικού δυστυχήματος, καταλήγουν σε ένα απομονωμένο τροπικό νησί.

Εκεί συναντούν μερικούς ξεχασμένους στρατιώτες, υπολείμματα κάποιου τάγματος από τον Β' παγκόσμιο πόλεμο.

Οι στρατιώτες αυτοί, δεν έχουν επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο, δεν γνωρίζουν ότι ο πόλεμος έχει τελειώσει

και συνεχίζουν κανονικά την εμπόλεμη στρατιωτική ζωή τους.

Ακόμη χειρότερα, έχουν χάσει την αίσθηση του χρόνου και το ημερολόγιό τους βρίσκεται μερικά χρόνια πίσω.

Τα δυο αδέλφια δεν έχουν στοιχεία για να πείσουν τους στρατιώτες ότι ο πόλεμος τέλειωσε εδώ και 20 χρόνια,

ούτε μπορούν να επικοινωνήσουν ή να διαφύγουν στον πολιτισμένο κόσμο. Αρχίζει να διαφαίνεται ότι η μοίρα τους

είναι πλέον να μείνουν εκεί επ' αόριστον.

Με τον καιρό αναπτύσσουν στενότερη επαφή με ένα-δυο άτομα του τάγματος και με τον αρχηγό των ιθαγενών που επίσης κατοικούν στο νησί.

Ένας εκ των στρατιωτών είναι φυσιοδίφης και τους αποκαλύπτει ότι σε μια σπηλιά του νησιού υπάρχουν προιστορικά τέρατα (δεινόσαυροι).

Το ένα από τα παιδιά έχει γνώσεις ηλεκτρονικών και ζητά να προσπαθήσει να επισκευάσει τον ασύρματο της μονάδας.

Σύντομα διαπιστώνει ότι ο ασύρματος έχει επίτηδες σαμποταριστεί ώστε να καταστεί άχρηστος.

Συζητούν με τον ταγματάρχη και ανακαλύπτουν ότι εκείνος αχρήστευσε το μηχάνημα και

παραποίησε σκόπιμα το ημερολόγιο για να μην εγκαταλείψει με τους άντρες του το νησί.

Όσο ο ασύρματος δεν λειτουργεί, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα τα δυο παιδιά να γίνουν πιστευτά και να γυρίσουν πίσω.

Όμως τελικά θα τα καταφέρουν να τον επισκευάσουν προς μεγάλη δυσαρέσκεια του ταγματάρχη που διατάζει τότε

την βίαιη παραμονή όλων στο νησί....

Παραθέτω το απόσπασμα από αυτή την σκηνή :













Το κείμενο είναι μάλλον πυκνό και δίχως εικονογράφηση, πράγμα που το καθιστά κάπως απαιτητικό

ανάγνωσμα για μικρούς μαθητές.

Ωστόσο, η πλοκή είναι ενδιαφέρουσα και το ενδιαφέρον παραμένει τεταμένο σχεδόν ως το τέλος.

Οι περιγραφές έντονες και παραστατικές ∙ εύκολα τις συμπλήρωνα και τις μεγένθυνα με την φαντασία μου.

Εκείνο τον καιρό είχα διαβάσει το "Μυστηριώδες νησί" του Ι. Βερν και αναζητούσα κάτι παρόμοιο αλλά

αυτό είχε εντελώς διαφορετική εξέλιξη.

Μια περιπέτεια με αντιπολεμικό χαρακτήρα και στοιχεία επ. φαντασίας.

Ο σχετικός αναγνώστης μπορεί να εντοπίσει περιγραφές που παραπέμπουν κάπως στα παλιά πολεμικά κόμιξ ή

σε παλιές πολεμικές ταινίες. Ο συγγραφέας φαίνεται επηρεασμένος από προσωπικές του εμπειρίες στον πόλεμο.

Σε ότι αφορά την επ. φαντασία, η ανάμιξη προϊστορικών τεράτων με πολεμικές ιστορίες είναι τυπική

της δεκαετίας του '60 αλλά οι θεωρίες που υπαινίσσεται το κείμενο είναι μάλλον ξεπερασμένες σήμερα.

Διάβασα το παραπάνω βιβλίο στην δ' δημοτικού.

Η αφελής εντύπωση που είχα για τα τροπικά νησιά άλλαξε μετά την ανάγνωσή του καθόσον

σ' αυτό η φύση της ζούγκλας - και η τροπική φύση γενικότερα - παρουσιάζεται ως αποκρουστική

και εχθρική ∙ αδύνατον να ζήσει κάποιος εκεί !

Επίσης, μου έκαναν μεγάλη εντύπωση κάποια χαρακτηριστικά όπως ο απομονωτισμός.

Θυμάμαι ότι είχα ρωτήσει τότε την δασκάλα μου αν είναι δυνατό σε ένα νησί εντελώς αποκλεισμένο από τον υπόλοιπο κόσμο

να διατηρηθεί κάποιο προϊστορικό είδος του ζωικού ή φυτικού βασιλείου. (Εξάλλου στο κείμενο έτσι είχαν επιζήσει εκεί οι δεινόσαυροι).

Μου είχε απαντήσει "διαβάζεις πολλά βιβλία επιστημονικής φαντασίας".

Το βιβλίο θα μπορούσε άριστα να αποτελέσει σενάριο για ταινία.

Μάλιστα, για αρκετό καιρό είχα την αβάσιμη ελπίδα ότι το κείμενο θα υπάρχει ως σήριαλ

(όπως το Brendon Chase που προβλήθηκε περίπου τότε) και ότι θα ζωντανέψει στην οθόνη.

Δυστυχώς έμεινα με την προσμονή.....

-

 

[αριαδνη]

Ο Ροβινσωνας σε κόμιξ στην αρχή έχει και πολλες άλλες περιπέτειες εκτός από αυτές που ξέρουμε. Δηλ.σαλπαρει 18 ετών ενώ οι γονείς του το απαγορεύουν και περνά πολλές περιπέτειες σε επικίνδυνα μέρη μέχρι να φτάσει στο "νησί" του Παρασκευα. Φτάνει μέχρι Γουινεα και Βραζιλια. Ή πατρίδα του είναι το Χαλ.

 

[elephadas]

Σωστό είναι το κόμιξ. Έτσι είναι η ιστορία του Defoe. Ο Ροβινσώνας από ναυάγιο σε συφορά πήγαινε αλλά δεν έβαζε μυαλό. Οι παιδικές εκδόσεις που διάβασα εγώ ήταν πετσοκομμένες και είχαν μόνο το 3ο ταξίδι του, και πολύ αμφιβάλλω αν λέγανε το λόγο για τον οποίο το έκανε - να μεταφέρει σκλάβους από την Αφρική. Όσο ρατσιστικά κι αν ήταν τα παιδικά μας αναγνώσματα, το να έχουν τον ήρωα να κάνει εμπόριο σκλάβων ήταν λίγο χοντρό. Και τον Παρασκευά τον λέγανε "υπηρέτη"

 

[αριαδνη]

Όπως τα λες, έτσι ακριβώς τα αφηγηται και το κόμιξ ενώ και στο βιβλιο αυτά όλα είναι κομμένα όπως και σε μία παλιά ταινία που είδα. Τα δείχνουν πιο αγγελικά ναι ο Παρασκευας τον Κρουσο τον αποκαλούσε κύριο.