Μια Ιταλίδα Στην Ελλάδα (1958)

[johnmar94]

Μια Ιταλίδα Στην Ελλάδα (1958)


RetroDB: http://www.retrodb.gr/wiki/index.php/Μια_Ιταλίδα_στην_Ελλάδα

Μια Ιταλίδα στην Ελλάδα (1958)

Κομεντί, παραγωγής Φάρος Φιλμ, σε σενάριο Tersicore Kolosoff , Umberto Lenzi και σκηνοθεσία Umberto Lenzi, με την ιταλίδα βεντέττα Wandisa Guida και τους Ανδρέα Μπάρκουλη, Διονύση Παπαγιαννόπουλο, Σταύρο Ξενίδη, Τζόλυ Γαρμπή, Φρόσω Κοκκόλα, Tersicore Kolosoff, Μίμη Φωτόπουλο, Θόδωρο Δημήτριεφ κ.ά.

Φωτογραφία: Giovanni Varianno


Μουσική: Κώστας Καπνίσης


Υπόθεση: Ένας νεαρός καρδιοκατακτητής ερωτεύεται μια Ιταλίδα σπουδάστρια που επισκέπτεται την Ελλάδα. Όταν εκείνη ανακαλύπτει ότι δεν είναι ζωγράφος, αλλά ο κακομαθημένος γιος ενός πλούσιου επιχειρηματία, θα τον απορρίψει. Εκείνος όμως θα επιμείνει και, μετά από πολλές αστείες καταστάσεις, θα κερδίσει την αγάπη της.

Σχόλια: Η ταινία γυρίστηκε σε σύστημα cine pan-scope.

Το βασικό θέμα των τίτλων αρχής της ταινίας

 

[Wally]

Ιταλος να σκηνοθετει Ελληνες ηθοποιους σε ταινια της Φινος Φιλμ! Θα την ψαξω.

Η Wandisa Guida βλεπω οτι ηταν κουκλα.

Αναρωτιεμαι πως ειναι στην συγκεκριμενη ταινια

 

[PT8]

Ιταλος να σκηνοθετει Ελληνες ηθοποιους σε ταινια της Φινος Φιλμ! Θα την ψαξω.
Η Wandisa Guida βλεπω οτι ηταν κουκλα.

Αναρωτιεμαι πως ειναι στην συγκεκριμενη ταινια

To μόνο ενδιαφέρον στην ταινία :animlaugh: και το ότι έχει σκηνές από Πόρο για να μπει στο που γυρίστηκαν οι Ελληνικές ταινίες.

 

[elephadas]

Είχα αρχίσει να τη βλέπω την ταινία και τη βαρέθηκα μετά από κανένα μισάωρο. Κάποια μέρα που δεν θα έχω τίποτε καλύτερο να κάνω ίσως τη δω ολόκληρη.

Δε μου λέτε ρε κορίτσια του ρετρομάνιαξ. Αν εσάς σας φλερτάριζε κάποιος που έμοιαζε με τον Μπάρκουλη του 1958 και μαθαίνατε ότι ήταν και πλούσιος, θα του κάνατε τσιριμόνιες σαν την ηρωίδα? Αν εμένα μου την έπεφτε μια πλούσια που ήταν το θηλυκό ισοδύναμο του Μπάρκουλη της εποχής εκείνης, όχι μόνο δεν θα την απέρριπτα αλλά θα έτρεχα να παραγγείλω βέρες και κουμπάρο.

 

[ARCTOUROS]

Την έχω δει την ταινία. Λίγο κουραστική, λίγο αργή, αλλά αυτό ήταν και το ενδιαφέρον της. Καλή ποιότητα εικόνων (σκηνοθεσία, φωτογραφία). Αριστούργημα δεν είναι. Όσο για το θέμα, το κλασικό στερεότυπο, ο άντρας που τον φτύνεις και πέφτει να πεθάνει. Σιχαίνομαι αυτά τα πράγματα. Πολλοί άνθρωποι αυτοκτόνησαν ή καταστράφηκαν από τέτοιες ανοησίες, αλλά ο κινηματογράφος έχτισε αυτοκρατορίες πάνω τους. Αν και ξεφεύγουμε από το θέμα, αλλά επειδή αναφέρθηκε παραπάνω, σαν επέκταση, θεωρώ ότι κανείς δεν απορρίπτει κανέναν. Με την έννοια του ότι το μόνο που τελικά απορρίπτεις, αν προχωρήσεις σε κάτι τέτοιο, είναι η αγάπη. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο δυστύχημα. Να τρέξεις για την αγάπη, ναι. Να τρέξεις μαραθώνιο. Αλλά όχι να τρέχεις πίσω από κάποιον, απλά για να ικανοποιηθεί.