Κι εγώ το ήξερα "Η Κερυνίτις έλαφος" καθότι τα έμαθα σε καθαρεύουσα. Αλλά τα χρυσά κέρατα είναι πιο εντυπωσιακό (αναρωτιέμαι γιατί οι στυμφαλίδες όρνιθες έμειναν έτσι και δεν ξαναβαφτίστηκαν "Τα πουλιά της Στυμφαλίας" όπως ή έλαφος της εποχής μου).
Πλάκα έχουν τα εξώφυλλα πάντως. Στο ελάφι αλλού τρέχει εκείνο αλλού ο Ηρακλής... στον Ερυμάνθιο κάπρο ο Ευρυσθέας με τη στραβή κορώνα και ο στρατιώτης με τη σχεδόν ρωμαϊκή περικεφαλαία και (από σύμπτωση) το άστρο της Βεργίνας στην ασπίδα είναι μάλλον αναχρονιστικοί... στις Στυμφαλίδες ο ήρως έχει χάσει τη λεοντή του και (ακόμη χειρότερα) στον ταύρο της Κρήτης έχει χάσει το βρακί του και τα παπούτσια του, αλλά πάλι καλά διότι ο ταύρος έχει χάσει τον ταύρο κι έχει παραμείνει ασώματος κεφαλή αλλά με πλούσιο μαύρο μαλλάκι (δεν ήξερα ότι οι ταύροι έχουν μαλλιά στο κεφάλι τους). Η Ιππολύτη μοιάζει με κορίτσι της νύχτας που σκέφτεται πόσα να χρεώσει αυτόν τον αγριάνθρωπο (δείτε πονηρό υπολογιστικό ύφος), και στα βόδια του Γηρυόνη δεν λέπουμε ούτε βόδια ούτε Γηρυόνη (που ήταν τρικέφαλος)... μιλώντας για τρικέφαλους, οι μύες του Ηρακλή στο ίδιο εξώφυλλο φέρνουν προς αμοιβάδα στο σχήμα. Όσο για τα χρυσά μήλα, ο Άτλαντας έχει έναν χοντρό καρπό τύφλα να 'χει ο Ποπάυ, χώρια το τί ακατονόμαστο μοιάζει να κάνει με το χέρι του στον Ηρακλή (βρήκε ίσως ευκαιρία μια που ο ήρωας δεν μπορούσε να αμυνθεί, διότι όσο και να το κάνεις όταν κρατάς ολόκληρο ουρανό, έστω με ένα μόνο χέρι, δεν γίνεται, κάπως θα σου δυσκολεύει τις κινήσεις)
