iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
Joe D'Amato
http://en.wikipedia.org/wiki/Joe_D'Amato
Ο σουλτάνος του sleaze, Joe D'Amato, γεννήθηκε το 1936 στην Ρώμη, ως Aristide Massaccesi. O D'Amato στην πλούσια κινηματογραφική του καριέρα ασχολήθηκε με τα περισσότερα είδη του ιταλικού exploitation, με το όνομά του να φιγουράρει σε spaghetti western, macaroni combat, ψευδοϊστορικά peplum, post-nuke, sword & sorcery, sex comedies. Το όνομά του έγινε όμως συνώνυμο του sleaze, της κακογουστιάς και της υπερβολής εξαιτίας μερικών κακόφημων sexploitation ταινιών που συνέδεαν το σεξ με τη βία, αλλά και ορισμένων υπερβολικά βίαιων ταινιών gore. Κάποια στιγμή το γύρισε αποκλειστικά στη hardcore πορνογραφία και το κινημοατογραφικό κοινό ησύχασε από την ενοχλητική του παρουσία. Ο D'Amato, αν και κάπως υπερβολικά, θεωρήθηκε από πολλούς κριτικούς ως ο χειρότερος σκηνοθέτης όλων των εποχών και το πρόσωπό αποτέλεσε ένα ζωντανό παράδειγμα της μοχθηρίας, του κυνισμού και της κακογουστιάς, παρά το γεγονός πως ο ίδιος υπήρξε ένα ευγενικός κι αξιαγάπητος χαρακτήρας στην προσωπική του ζωή. Οι περισσότερες ταινίες του D'Amato είναι ένα φεστιβάλ κακογουστιάς και κακή αισθητικής, που παντρεύουν το σεξ, το σοκ και το gore και καταφέρνουν να προκαλέσουν αν όχι την απέχθεια, σίγουρα την αποστροφή του αμύητου θεατή. Για τον D'Amato, το σεξ και το αίμα αποτελούσαν τον σκελετό της ιταλικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, γι'αυτό λοιπόν ο ίδιος τα συνδύασε στις ταινίες του στον πιο ακραίο βαθμό, δημιουργώντας μια σειρά από σοκαριστικά ανοσιουργήματα. Τα sexploitation του D'Amato δεν είχαν ούτε την ονειρική, trippy σκηνοθετική οπτική και την υπνωτική ατμόσφαιρα του Franco, ούτε την art-house αισθητική του Rollin, ούτε τον διεστραμμένο ρομαντισμό του Borowczyk, ούτε τον ρευστό αισθησιασμό του Jaeckin, ούτε την ηδονοβλεπτική προσέγγιση και το πρόστυχο χιούμορ του Brass, αλλά και οι ταινίες τρόμου που σκηνοθέτησε όχι μόνο δεν έφταναν στα επίπεδα ενός Fucli, Argento, Deodato, αλλά ούτε καν πλησίαζαν την χαμηλή ποιότητα των φεστιβάλ σαδισμού του Lenzi. Αυτό που διέθετε ο D'Amato ήταν μια μηδενιστική, προκλητική τάση να σπάσει κινηματογραφικά ταμπού, να σοκάρει το κοινό, να πλάσει χυδαίες και άρρωστε εικόνες που σε συνδυασμό με την περιορισμένη σκηνοθετική του δυνατότητα να μοιάζουν ανυπόφορες στα μάτια του ανυποψίαστου θεατή. Ο D'Amato έβαζε στο μίξερ μια χύμα σκηνοθετική προσέγγιση, μια προβοκατόρικη διάθεση και μια τελείως in-your-face τάση που δεν δίσταζε να βάλει στο ίδιο τσουβάλι σκηνές σεξ στα όρια της πορνογραφίας, ακραία βία και εικόνες σοκ που έκαναν μια απευθείας επίθεση στις αντοχές και στις επιθυμίες του κοινού. Η είσοδός του στο χώρο του κινηματογράφου έγινε παίρνοντας τον ρόλο του διευθυντή φωτογραφίας σε ταινίες γνωστών Ιταλών σκηνοθετών, όπως οι Amadio, Dallamano και Fidani. Η φήμη που απέκτησε ως διευθυντής φωτογραφίας του έδωσαν τη δυνατότητα να κάτσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη, δημιουργώντας τις δικές του ταινίες, στις οποίες εκτός της σκηνοθεσίας αναλάμβανε συνήθως την παραγωγή και τη φωτογραφία. Χαρακτηριστικό των ταινιών του ήταν η, συνήθως, πολύ καλή φωτογραφία, καθώς ο D'Amato θεωρούσε τη σκηνοθεσία ως μια απλή μηχανική αναπαραγωγής συνεχόμενων εικόνων, ενώ αντίθετα η φωτογραφία ήταν το πάθος του. Και το πάθος του D'Amato είναι ευδιάκριτο στις ταινίες του, αφού μπορεί σκηνοθετικά να μη λένε και πολλά, στο θέμα της φωτογραφίας όμως αποδείκνυαν την ικανότητα του δημιουργού τους. Πέρα όμως από την όμορφη φωτπγραφία, τα ανοσιουργήματα του D'Amato ήταν ένα παραλήρημα σεξ και βίας που διακρινόταν από την έλλειψη οποιασδήποτε φινέτσας, γούστου και καλαισθησίας, δίνοντας σοβαρά επιχείρηματα στους πολέμιούς του ώστε να τον χαρακτηρίσουν, εντελώς ισοπεδωτικά, ως τον Ιταλό Ed Wood. Ένας από τους σημαντικότερους συνεργάτες του, υπήρξε ο George Eastman, ο οποίος πέρα από το γεγονός ότι πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες του D'Amato, συνυπέγραψε κι αρκετά σενάρια. Ένα άλλο όνομα που συνδέθηκε με τις ταινίες του D'Amato, ήταν κι αυτό της πανέμορφης ηθοποιού Laura Gemser, η οποία και αποτέλε ένας είδος μούσας για τον σκηνοθέτη στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70 και ως τα πρώτα χρόνια των 80's. Ο D'Amato μας άφησε χρόνους το 1999, αφήνοντας πίσω του, ως παρακαταθήκη στους πιστούς οπαδούς του, ένα σύνολο περίπου 200 ταινιών.
Οι ταινίες που ακολουθούν αποτελούν ορισμένες από τις χαρακτηριστικότερες δουλειές του. Μερικές από αυτές είναι μέτριες, λίγες είναι καλές και οι περισσότερες είναι κυριολεκτικά για γέλια και για κλάματα. Όμως, ακόμη και όσες ταινίες του μπορούν να χαρακτηριστούν καλές, δεν σημαίνει ότι είναι για όλα τα γούστα. Όσοι αγαπούν το mainstream σινεμά, καλύτερα να μη δώσουν σημασία στα παρακάτω. Όσοι όμως θεωρούν εαυτούς εκπαιδευμένους μπιμουβάδες ας διαλέξουν κάποιους τίτλους από τους παρακάτω για να γνωρίσουν ένα από τους πιο κακόφημους σκηνοθέτες. Αφήνοντας λοιπόν στην άκρη τις προσπάθειές του στην καθαρή πορνογραφία έχουμε:
Death Smiled at Murder (1973)
Από τις πρώτες σκηνοθετικές δουλειές του D'Amato και σίγουρα η ανώτερη ποιοτικά ταινία του. Έχοντας στα χέρια του ένα αξιοπρεπές μπάτζετ κι ένα αξιόλογο καστ, που μεταξύ των άλλων φιγουράριζαν τα ονόματα του Klaus Kinski και της Ewa Aulin, o D'Amato σκηνοθετεί ένα πολύ όμορφο και επιβλητικό θρίλερ που βασίζεται κάπως στους κώδικες του giallo, χωρίς ποτέ όμως να ανήκει στο συγκεκριμένο είδος, δημιουργώντας μια εξαιρετική ατμόσφαιρα που συνδυάζει την πραγματικότητα με τον εφιάλτη και την λογική με το παράλογο. Ο σκηνοθέτης ακολουθεί μια art-house γραμμή για να οικοδομήσει μια υπνωτική, παραισθησιακή ατμόσφαιρα κι ένα ομιχλώδες πέπλο μυστηρίου. Παντρεύοντας τη μηχανική των giallo με ένα απειλητικό, γοτθικό ύφος, ο D'Amato υφαίνει έναν απόκοσμο και αόριστα μεταφυσικό τόνο, που δημιουργεί μια ελικοειδή κλίμακα αγωνίας και έντασης. Το αποτέλεσμα είναι ένα ιδιαίτερο, πανέμορφο οπτικά, γοτθικό art-slasher γεμάτο με υπνωτική διάθεση, ονειρικές καταστάσεις, καλοσχεδιασμένο μυστήριο και μια ιδιότροπη απειλητική αύρα. Αν έπρεπε να προτείνω μια μόνο ταινία του D'Amato, αυτή θα ήταν το Death Smiled at Murder, μια ταινία που είναι προσιτή από ένα ευρύτερο κινηματογραφικό κοινό. Εξαιρετικό το soundtrack του Berto Pisano.
Emanuelle's Revenge (1975)
O D'Amato κατακλέβει την ταινία του Δαδήρα, "Καυτή Εκδίκηση" που πρωταγωνιστούσαν η Γκιζέλα Ντάλι και ο Κώστας Πρέκας, προσθέτοντας μεγαλύτερες ποσότητες σεξουαλικότητας, διαστροφής και βίας. Το αποτέλεσμα είναι μια αξιοπρεπής sexploitation ταινία, που πλησιάζει το σινεμά του Franco, με έντονη moody διάθεση, ψυχεδελική ατμόσφαιρα και όμορφους χρωματισμούς. Αρκετές επιρροές από το έργο του Sade, μερικές αναφορές στον Poe, dream-like εικονές, κάποιοι art-house τόνοι, διεστραμμένη ατμόσφαιρα, ψυχεδελική χροιά, κάποιες pop art πινελιές και μια διάθεση που θυμίζει τα ερωτικά fumetti ολοκληρώνουν ένα αποτέλεσμα γεμάτο από νοσηρό ερωτισμό, λανθάνουσα σεξουαλικότητα και σεξουαλική βία. Αρκετά καλή ταινία, που διατηρεί το sleaze σε νορμάλ επίπεδα, τουλάχιστον με αυτό που θα ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια.
Emanuelle in Bangkok (1976)
O D'Amato υιοθετεί τον χαρακτήρα της "Μαύρης Εμμανουέλας" που είχε δημιουργήσει πριν ένα χρόνο ο Bitto Albertini, και τον χρησιμοποιεί για να εκθειάσει την εξωτική ομορφιά της Laura Gemser. Αρκετά πιο υποτονικό σε όρους sleaze από τους μεταγενέστερους τίτλους της σειράς, ο D'Amato δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω στον θεατή παρά μόνο τα γυμνά κάλλη της πρωταγωνίστριας και ορισμένες τουριστικές εικόνες που θυμίζουν ταξιδιωτικό οδηγό. Απλή softcore τσοντούλα που σηματοδοτεί την πρώτη σημαντική συνεργασία του σκηνοθέτη με την μετέπειτα μούσα του Laura Gemser. Προσέξτε τη λεπτή διαφορά στο όνομα του βασικού χαρακτήρα (Emmanuelle=Sylvia Kristel, Emanuelle=Laura Gemser)
Eva Nera (aka Black Cobra) (1976)
Με τον Jack Palance να κάνει ακόμη μια αρπαχτή και να φιγουράρει σαν πρώτο όνομα στο καστ και τη Laura Gemser να κερδίζει τις εντυπώσεις όποτε εμφανίζεται γυμνή στην οθόνη, το Eva Nera είναι ένα ερωτικό θρίλερ που βασίζεται σε ένα σενάριο που παντρεύει φροϋδικά συμπλεγματα, καταπιεσμένη σεξουαλικότητα και βία. Ο D'Amato καταφέρνει μια υποτυπώδη αγωνία στη διάρκεια της ταινίας, χωρίς να αποφεύγει όμως τις κοιλιές αφού ποτέ ο ρυθμός δεν ήταν το δυνατό του σημείο. Κατά τα άλλα, η όμορφη νυχτερινή φωτογραφία, οι φετιχιστικές νύξεις, η διεστραμμένη διάθεση, η ονειρική ατμόσφαιρα και οι χορογραφημένες εικόνες προσδίδουν ένα απροσδιόριστο μυστικιστικό τόνο και μια βρώμικη γοητεία στο τελικό αποτέλεσμα. Ο D'Amato κάνει την πρώτη του άσκηση στο sleaze, διατηρώντας όμως για ακόμη μια φορά ήπιους τόνους. Αρκετά καλό το soundtrack από τον Piero Umiliani.
Emanuelle in America (1977)
Φτάσαμε πλέον στο ορόσημο της καριέρας του Joe D'Amato, καθώς το Emanuelle in America, στην πλήρη, uncut μορφή του, αποτελεί το πιο κακόφημο sexploitation που μας έδωσε το συγκεκριμένο είδος. Το ύφος της ταινίας, συνολικά, δεν διαφέρει αρκετά από το προγενέστερο Emanuelle in Bangkok, αφού στη μεγαλύτερη διάρκειά του είναι ένας συνδυασμός από τουριστικές εικόνες και τα κάλλη της Laura Gemser, που όπως θα περίμενε το φιλοθεάμον ανδρικό κοινό, περνάει την περισσότερη ώρα που βρίσκεται μέσα στα πλάνα, γυμνή. Έλα όμως που ο θείος Joe αυτή τη φορά δεν αρκέστηκε μόνο σ'αυτά, καθώς πέρα από τον πορνογραφικό τρόπο που σκηνοθετεί τις ερωτικές σκηνές και τις hardcore πινελιές, βάζει στη συνταγή ένα pseudo-snuff κομμάτι που γίνεται αρκετά δυσάρεστο και την περιβόητη σκηνή με το άλογο, που σε κάνει να πιστεύεις ότι όπου να'ναι θα την κάνει την μα...α, αλλά ευτυχώς για τα πιο ευαίσθητα στομάχια ο D'Amato κρατάει στο τέλος τα χαλινάρια και δεν εκτροχιάζεται τελείως.
Emanuelle Around the World (1977)
Τρίτη ταινία του D'Amato με τον χαρακτήρα που ερμηνεύει και πάλι η Laura Gemser. To Emanuelle Around the World ακολουθεί την ίδια προσέγγιση με το Emanuelle in America, απλά αντικαθιστά τη snuff ιστορία με το θέμα του εμπορίου λευκής σαρκός. Αν και δεν φτάνει στα επίπεδα του προκατόχου του, το sleaze στοιχείο καλά κρατεί στις εικόνες και τις καταστάσεις της ταινίας. Βιασμοί, κακοποίηση, βιαιοπραγίες, ορισμένα υπονοούμενα παρεκκλίνουσων σεξουαλικών συμπεριφορών και φυσικά μια υποτιθέμενη καταγγελία της άσκησης βίας έναντι των γυναικών, που μάλλον είναι αρκετά συγκαλημμένη γιατί εν τέλει κανένας δεν την προσέχει, αφού αυτό που μένει στο μυαλό είναι το υπερβολικό και αναίτιο γυμνό. Χαράς ευαγγέλιον για το ανδρίκό κοινό, το οποίο δεν αρκείται στην επιφάνεια αλλά πάντα ψάχνει για βαθύτερα νοήματα, αφού θα έχει την ευτυχία, για πολλοστή φορά, να απολαύσοει σε ολόκληρο το μεγαλείο της, την εξωτική ομορφιά της Laura Gemser.
Emanuelle and the Last Cannibals (1977)
Η δαιμόνια ρεπόρτερ Laura Gemser, η οποία τυγχάνει και δουλεύει undercover σε ένα ψυχιατρείο, μυρίζεται θέμα στην υπόθεση μιας νοσοκόμας που τη δάγκωσε μια νεαρή τρόφιμος. Η Emanuelle, που όλο σε κάτι τέτοια περίεργα πάει και μπλέκει, ανακαλύπτει ότι η νεαρή κοπέλα έχει ανατραφεί από μια χαμένη φυλή κανιβάλων. Καθώς το συνωμοσιολογικό της ένστικτο την οδηγεί στην αποκάλυψη μιας τόσο καλά κρυμμένης αλήθειας, η Emanuelle ηγείται μιας αποστολής στα βάθη του Αμαζονίου, όπου μετά από μπόλικο ιδρώτα και σεξ, θα βρουν την φυλή, η οποία όμως δεν έχει και τις καλύτερες προθέσεις για τους φιλότιμους εξερευνητές μας. Αν κάποιος φανατικός σπλατεράς περιμένει ένα φεστιβάλ εντέρων και συκωτιων, μάλλον θα απογοητευτεί γιατί το όλο ταξίδι της ομάδας στη ζούγκλα, αποτελεί πρόσχημα ώστε ο D'Amato να παρουσιάσει μια ποικιλία σεξουαλικών συμπλεγμάτων. Φυσικά οι θηλυκές υπάρξεις της ταινίας δεν αναζητούν σημαντικούς λόγους για να βγουν από τα ρούχα τους και το μόνο που μένει είναι οι σκηνές σεξ (είτε solo, είτε με δύο άτομα ή περισσότερα), διαφυλετικές ή μη. Κάπου προς το τελευταίο μισάωρο σκάνει μύτη και οι κανίβαλοι για να τα κάνουν όλα οίκο ανοχής, να κόψουν ότι προεξέχει και να βγάλουν στο φως ότι είναι κρυμμένο.
Papaya (1978)
Χωρίς να θέλω να δημιουργήσω εντυπώσεις, μην περιμένετε κανένα ιδιαίτερο φεστιβάλ γαστρονομικών παρεκκλίσεων. Για gore συγκινήσεις καλύτερα να ψάξετε κάπου αλλού. Πέρα από μια σκηνή οδυνηρού σεξ, που θα πονέσει περισσότερο τους άρρενες θεατές και μια ακόμη σκηνή ενός τελετουργικού κανιβαλισμού που καταλήγει σε ένα, τι άλλο, σεξουαλικό όργιο, δεν υπάρχει καμιά άλλη σκηνή που μπορεί να κατηγοριοποιήσει την ταινία στο χώρο του τρόμου. Από σεξ και γυμνό όμως πάμε καλά, αφού η κάμερα του D'Amato μας κάνει μαθήματα γυναικείας ανατομίας, χωρίς να ντρέπεται ίδιαίτερα. Το Papaya έχει κι ένα υποτυπώδες αντιιμπεριαλιστικό, αντιαποικιοκρατικό μήνυμα, αρκετά θολό και υπεραπλουστευμένο, αλλά σιγά μη κάτσουμε να σκάσουμε, ταινία του D'Amato βλέπουμε και όχι του Ken Loach. To Papaya έχει τα χαρακτηριστικά ενός ταξιδιωτικού eurosleaze και αποτελεί το πρώτο μέρος της άτυπης τριλογίας της Καραϊβικής του D'Amato. Αυτό που πρέπει να περιμένει ο μέσος θεατής είναι disco μουσική, τουριστικές εικόνες από όμορφες παραλίες, δάση και γραφικά χωριά, κι ένα προσχηματικό σενάριο του στυλ "λευκοί, αστικοποιημένοι Ευρωπαίοι, βρίσκουν το μάστορά τους στο πρόσωπο μιας χυμώδους ιθαγενούς, η οποία αφού τους αποπλανήσει τους οδηγεί προς τον πρωτογονισμό". Επομένως, σκηνές που αφορούν τελετουργικούς χορούς, γυμνισμό, voodoo, κατανάλωση ωμού κρέατος, λεσβιακό και διαφυλετικό σεξ θα πρέπει να θεωρούνται εκ των ων ουκ άνευ. Το μοναδικό ενδιαφέρον του θεατή περιορίζεται στην προσπάθειά του να μη χάσει το μέτρημα αναφορικά με το ποιοι και με ποιους κάνουν σεξ. Πρωταγωνιστεί η Sirpa Lane, γνωστή στο ρόλο του θύματος στις σεξουαλικές ορέξεις του τέρατος στο La Bete του Borowczyk.
Tough to Kill (1978)
O D'Amato κάνει την πρακτική του στα macaroni combat έχοντας ως βάση όλα τα κλισέ του είδους. Υπερβολικά low budget, ακόμη και για τον D'Amato. Ακόμη κι έτσι όμως ο D'Amato καταφέρνει να διατηρήσει ένα αξιοπρεπή ρυθμό, ικανοποιητικά επίπεδα έντασης και υπεραρκετή δράση. Πυροβολισμοί, εκρήξεις, βία, σαδισμός, κυνηγητά, ζούγκλες, τεστοστερόνη, macho διάλογοι, στερεότυπα,αρχετυπικοί χαρακτήρες και τελικά έχεις ένα καθαρό προϊόν ανεγκέφαλης δράσης.
Images in a Convent (1979)
Σειρά έχουν τα nunsploitation που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε τύχει να πλησιάσει ο D'Amato. Όποιος έχει δει ορισμένα nunsploitation είναι σαν να τα έχει δει όλα, αφού το συγκεκριμένο είδος, εκτός οριμσένων εξαιρέσεων, αναπαράγει έναν περιορισμένο σύνολο κλισέ. Το Images in a Convent δεν ξεφεύγει από τα γνωστά μονοπάτια, καταφέρνει όμως να αποτελέσει ένα από τα πιο αξιοπρεπή δείγματα του είδους, παρά την έντονα πορνογραφική διάθεση που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή στο μυαλό του D'Amato. Πέραν του γνωστού μοτίβου "καλόγριες-δαιμονισμός-λεσβιακά όργια-εξορκισμός" o D'Amato καταφέρνει έστω και άτυπα να κάνει μια καταγγελία πάνω στην ηθική της καθολικής εκκλησίας και στην ασκητική ζωή, δημιουργώντας ένα έντονα μελαγχολικό ύφος, που καταφέρνει να ισορροπήσει τα στοιχεία του δράματος με αυτά του sleaze. Όμορφη φωτογραφία, ικανοποιητική καλλιτεχνική διεύθυνση, επιβλητική ατμόσφαιρα και, παραδόξως για ταινία του D'Amato, αξιοπρεπείς ερμηνείες. Επειδή όμως μιλάμε για ταινία του νονού του sleaze, υπάρχουν οι απαραίτητες ερωτικές σκηνές που ορισμένες φορές ξεπερνούν τα όρια της πορνογραφία, αλλά και ο κυνισμός και η σαδιστική βία.
Buio Omega (aka Beyond the Darkness) (1979)
Μια ιστορία βίας, σεξουαλικών απωθημένων, εμμονών και παρακμής μέσα στα πλαίσια μιας διαπροσωπικής σχέσης όταν το ένα μέλος του ερωτικού ζευγαριού είναι ήδη νεκρό. Πέρα από τη γραφική ιδέα, εντελώς υποκειμενικά, θεωρώ το Buio Omega την καλύτερη δημιουργία στην άνιση κινηματογραφική καριέρα του D'Amato. Χωρίς ίχνος χιούμορ που θα μπορούσε να αποφορτίσει το βαρύ κλίμα της ταινίας και με μια έντονη μακάβρια, κυνική, μηδενιστική διάθεση ο D'Amato σκηνοθετεί μια σκοτεινή ιστορία βίας, φόνων, νοσηρού ερωτισμού και νεκροφιλίας. Το Buio Omega είναι μια κατάμαυρη, σκοτεινή ταινία με έντονα σημάδια νοσηρής σεξουαλικότητας και διαστροφή, που ο D'Amato την οικοδομεί μέσα από μια ζοφερή, ανατριχιαστική και μακάβρια ατμόσφαιρα χρησιμοποιώντας ξεθωριασμένη φωτογραφία, υπνωτικό τόνο, νοσηρές εικόνες σαδισμού και έντονα παρακμιακή διάθεση. Το Buio Omega είναι αρρωστημένο, βάναυσο και εξαιρετικά σκληρά, παρόλα αυτά όμως είναι μια καλογυρισμένη ταινία, γεμάτη ένταση και ένα ύπουλο ρυθμό που εντείνει την ανατριχιαστική αίσθηση. Φυσικά η ταινία γίνεται αρκετά δυσάρεστη με ορισμένες δυνατές σκηνές , οι ερμηνείες είναι ικανοποιητικές ενώ επίσης καλό είναι και το soundtrack των Goblin. Αν πάλι το θέμα σας φαίνεται αρκετά ήπιο για την αισθητική σας, υπάρχουν πάντα τα δυο Nekromantik του Jurg Buttgereit.
Sesso Nero (1980)
Η δεύτερη ταινία της περιβόητης τριλογίας της Καραϊβικής είναι ένα εξαιρετικά δυσάρεστο πορνογραφικό δράμα. Η ταινία αποπνέει μια αφόρητη νοσηρή διάθεση που εντείνει την ζοφερή, παρακμιακή ατμόσφαιρα, και δίνει στον D'Amato τη δυνατότητα να φτιάξει ένα σκοτεινό πλαίσιο εξαθλίωσης και διαστροφής για να δράσουν οι αντιπαθητικοί χαρακτήρες της ταινίας. Το αποτέλεσμα κυριαρχείται από μια παραισθησιακή ατμόσφαιρα και ένα ασήκωτο περιβάλλον σήψης και δυσωδίας που ενισχύουν το δυσοίωνο κλίμα της ταινίας. Οι σκηνές των οραμάτων διατηρούν έναν εφιαλτικό τόνο, το sleaze είναι οδυνηρό, κάποιες αναδρομές στο παρελθόν προσθέτουν έναν τόνο τραγικότητας ενώ και η ιδιοσυγκρασιακή σκηνοθεσία του D'Amato περιορίζει τις δυνατότητες προσωπικής λύτρωσης. Όλα τα παραπάνω βέβαια θα ίσχυαν αν ο D'Amato δεν είχε βάλει στο μυαλό του να γυρίσει ταινία πορνό. Ίσως αν έλειπαν οι hardcore σκηνές να μιλούσαμε για μια αξιοπρεπή ταινία.
Antropophagus (1980)
Ίσως η πιο περιβόητη ταινία του D'Amato. Πέρα όμως από την αξία του σε επίπεδα σοκ και gore, το Antropophagus αποτελεί μια κουραστική, αργόσυρτη ταινία που στη μεγαλύτερη διάρκειά της αναλώνεται σε τουριστικά πλάνα απο τις παραλίες, αμπελοφιλοσοφίες, ανούσιες βόλτες και πανηλίθιους διαλόγους. Αυτά μέχρι το τελευταίο μισάωρο της ταινίας που ο D'Amato αρχίζει να θυμάται ότι σκηνοθετεί ταινία τρόμου και αλλάζει αρκετά τον ρυθμό και την αισθητική. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι εξαιρετικά κακόγουστο αλλά θα αποζημιώσει τους φανατικούς λάτρεις του gore. Προσοχή στη σκηνή με το έμβρυο, καθώς ενδέχεται να σοκάρει τους θεατές με πιο ευαίσθητα στομάχια.
Erotic Nights of the Living Dead (1980)
Ζόμπι, σεξ και παραλίες. Η ταινία δεν είναι τόσο sleaze όσο προϋποθέτει ο τίτλος, καθώς στην πραγματικότητα είναι μια αθώα τσόντα που χώνει αυθαίρετα και ορισμένες βίαιες σκηνές. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά βαρετό. Οι σκηνές σεξ είναι βαρετές. Η βία είναι βαρετή. Τα πλάνα από τις όμορφες παραλίες είναι βαρετά. Η ταινία κυρίως αποτελεί ένα εκπαιδευτικό slideshow πάνω στον γυναικείο αυνανισμό και τίποτα παραπάνω. Το σενάριο είναι το εξής: " Μια παρέα πάει σε κάποιο νησί για εξερεύνηση και κάνει συνέχεια σεξ μέχρι να καταλήξει στο μενού των ανατριχιαστικών, νεκραναστημένων κατοίκων του νησιού". Η ταινία είναι τραγελαφική, οι διάλογοι αστείοι, ο ρυθμός δεν παλεύεται με τίποτα και ακόμη μια φορά το βάρος πέφτει πάνω στα κάλλη της Laura Gemser για να καταφέρει να κρατήσει κάπως η ταινία.
Porno Holocaust (1981)
Αν υπάρχει μια ταινία που είναι χειρότερη από το Erotic Nights of the Living Dead, αυτή είναι το Porno Holocaust. Η ταινία είναι κυριολεκτικά για γέλια, και απλά προσθέτει τη λέξη "holocaust" στον τίτλο μήπως και τσιμπήσουν οι σπλατεράδες. Το Porno Holocaust είναι μια καθαρόαιμη τσόντα που ο απώτερος σκοπός των συμβάντων της είναι το απενοχοποιημένο, hardcore σεξ. Κατά τη διάρκεια της ταινίας ο θεατής αντιμετωπίζει τις πιο γελοίες δικαιολογίες ώστε να παρακολουθήσει τους πρωταγωνιστές να βγάζουν τα ρούχα τους και να επιδίδονται σε γενετήσιες πράξεις, σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Μεταξύ κάθε σκηνής σεξ παρεμβάλλονται βαρετές βόλτες των πρωταγωνιστών στις παραλίες, έτσι για να σπάσει η μονοτονία, με αποτέλεσμα ο D'Amato να καταφέρνει, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να τραβάει μια ταινία που με το ζόρι θα ξεπερνούσε τη μια ώρα και να την ολοκληρώνει μετά το πέρας σχεδόν δύο ωρών! Προς το τέλος, ο αθεόφοβος ο D'Amato, πετάει κι ένα ζόμπι με μεταλλαγμένο γενετικό μόριο που παρουσίαζει μια γενικότερη παθογενή συμπεριφορά και το οποίο αρχίζει να βιάζει και να σκοτώνει αδιακρίτως.
Rosso Sangue (aka Absurd) (1981)
Δεν ξέρω τι σκάλωμα είχαν φάει ο D'Amato και ο Eastman με τα ελληνικά ονόματα, κι έτσι μετά τον Νίκο Καραμανλή του Antropophagus έχουμε τον Νικο Στένοπουλο του Absurd. To Absurd είναι μια αρκετά αξιοπρεπή ταινία τρόμου, που εγώ προσωπικά την θεωρώ ανώτερη από το υπερκτιμημένο Antropophagus. Στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται ο χαρακτήρας του Eastman ο οποίος μετά από μια εγχείρηση αποκτά την ικανότητα να αναζωογονεί τα νεκρά του κύτταρα με αποτέλεσμα να είναι σχεδόν αθάνατος. Ως εδώ θα ήταν καλά, αν μόνο ο Στενόπουλος δεν είχε την τάση να σκοτώνει, να σφάζει και γενικότερα να παρουσιάζει αντικοινωνική συμπεριφορά. Το σενάριο φυσικά είναι ασύνδετο γεμάτο ανακολουθίες και η ιδέα μοιάζει γελοία. Ο D'Amato όμως δεν πτοείται και ολοκληρώνει μια καλογυρισμένη ταινία, με πολύ καλό ρυθμό, υψηλά επίπεδα έντασης και αγωνίας, σκοτεινή ατμόσφαιρα, ανατριχιαστική διάθεση, σαδιστική βία και φυσικά μπόλικη βία και gore.
Orgasmo Nero (aka Voodoo Baby) (1982)
Ένας άντρας κάνει κάποιες έρευνες σε κάποιο νησί. Η γυναίκα του, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης από τη βαρεμάρα, συνάπτει λεσβιακή σχέση με μια ιθαγενή. Ο σύζυγος αποδεικνύεται πιο μερακλή από ό,τι έδειχνε, αποδέχεται τη σχέση της γυναίκας του και συμφωνεί να πάρουν την νεαρή ιθαγενή μαζί τους όταν γυρίσουν πίσω. Κι εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Το τρίτο μέρος της τριλογίας της Καραϊβικής και εδώ ο D'Amato (ξανα)πιάνει πάτο. Οι λάτρεις του τρόμου καλό θα ήταν να προσπεράσουν την ταινία, γιατί εκτός από μια αρχική σκηνή κατανάλωσης νεκρής ανθρώπινης σάρκας δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από την "και καλά σοκαριστική" σκηνή του τελευταίου 5λεπτου που τη βλέπεις να έρχεται από χιλιόμετρα μακριά. Το Orgasmo Nero κινείται στα πλαίσια του softocore porn, και αν για το porn δεν τίθεται κανένα θέμα αμφιβολίας, το softcore σηκώνει ένα θέμα συζήτησης. Το Orgasmo Nero είναι κυριολεκτικά μια σκηνή σεξ ή αυνανισμού μετά από κάποια άλλη, με κάποιους χαζούς διαλόγους μεταξύ τους για να ξεκουραστεί λίγο το ματάκι μας. Τίποτα παραπάνω.
Caligula: The Untold Story (1982)
Αν νομίζετε ότι η επική τσόντα του Tinto Brass, Caligula, είναι μια από τις πιο διεστραμμένες ταινίες που υπάρχουν με θέμα τη ρωμαϊκή ιστορία, περιμένετε να δείτε πως συμπεριφέρεται στην ιστορία ο D'Amato. Αποφεύγοντας με πολύ εύκολο τρόπο τις κακοτοπιές που ενδέχεται να δημιουργήσει η ιστορική ακρίβεια των γεγονότων, ο D'Amato αλλάζει τη φώτα στην ιστορία και δίνει μια απίστευτα μοχθηρή, κυνική, βίαια, σκοτεινή και κακή απόδοση της βιογραφίας του Καλιγούλα, που ταιριάζει περισσότερο στα δικά του μέτρα και σταθμά. Στο τσουβάλι μπαίνουν hardcore σκηνές σεξ, σεξουαλική βία, βιασμοί, αίμα, ανασκολοπισμοί, ευνουχισμοί, παρεκκλίνουσες σεξουαλικές συμπεριφορές, νοσηρός ερωτισμός και ένα 20λεπτο όργιο που μέχρι το τέλος του, συμμετέχουν πέρα από ολόκληρο το παλάτι με το σύνολο των αυλικών, επιπλέον ένας νάνος κι ένα άλογο. Η Laura Gemser που παίζει στην ταινία, διατηρεί την αξιοπρέπειά της και δεν συμμετέχει σε καμία hardcore σκηνή
Ator (1982)
Το Conan the Barbarian μόλις έχει κυκλοφορήσει, ο D'Amato όμως προλαβαίνει να αποτίσει φόρο τιμής στην κλασική ταινία του Milius δημιουργώντας μια από τις χειρότερες ταινίες των 80's. Η ταινία είναι πραγματικά ανυπόφορα κακή. Κυριολεκτικά δεν βρίσκω τίποτα καλό που θα μπορούσα να αναφέρω. Γελοίες καταστάσεις, ό,τι να'ναι σενάριο, αστείες ερμηνείες, αναχρονισμοί που κάνουν τον Ηρακλή με τον Lou Ferrigno να μοιάζει φυσιολογική ταινία, ερασιτεχνικά εφέ, ψεύτικο αίμα και γενικότερα μια kitsch αισθητική που ολοκληρώνει μια ταινία ξεπερνά τον όρο "τόσο κακή που γίνεται καλή"
Endgame (1983)
O D'Amato κοπιάρει το Mad Max και προσφέρει ακόμη μια ταινία ανεγκέφαλης δράσης από τον πάτο των σκουπιδιών. Το Endgame έχει όλα εκείνα τα συστατικά που θα λατρέψει ένας αφοσιωμένος μπιμουβάς: πυροβολισμοί, εκρήξεις, κυνηγητά, βία, sleaze, διεφθαρμένες κυβερνήσεις, μεταλλαγμένα ανθρωπόμορφα όντα, άτομα με τηλεπαθητικές ικανότητες, βίαια φουτουριστικά αθλήματα, ninja και αστείρευτη δράση. Πρωταγωνιστούν οι Al Cliver, Laura Gemser, George Eastman και ο D'Amato πέρα από τα Mad Max, βάζει στο μίξε επιρροές από τα Scanners καi The Fury, τα οποία δένει γύρω από μια spaghetti western αισθητική.
2020: Texas Gladiators (1983)
Δεύτερη post-apocalyptic προσπάθεια του D'Amato που συνδυάζει στοιχεία western, sci-fi, ταινιών με μηχανές και sexploitation δένοντας, με έναν σουρεαλιστικό τρόπο, στο ίδιο κουβάρι νεοναζί, ινδιάνους, καουμπόιδες, μεταλλαγμένους και μηχανόβιους. Η ιστορία είναι φυσικά προσχηματική ώστε να καταφέρει ο σκηνοθέτης τις γνωστές του εμμονές γύρω από τη βία και το sleaze. Επιπλέον, υπάρχει μια σκηνή σεξουαλικής βίας που θα κάνει το "φυσιολογικό" κοινό να φρίξει από αποστροφή και αηδία. Χειρότερο του Endgame, αλλά αρκετά διασκεδαστικό.
The Alcove (1985)
Καλογυρισμένο ερωτικό δράμα από τον D'Amato που εκμεταλλεύεται την παρουσία τριών σταρ του ευρωπαϊκού sexploitation (Laura Gemser, Lilli Carati, Annie Belle). O D'Amato σκηνοθετεί μια αρκετά καλή ταινία δίνοντας βάση στα δραματικά στοιχεία τα οποία όμως χρησιμοποιεί με μια διεστραμμένη διάθεση. Ο D'Amato εμμένει σε μια ψυχρή, κλινική κινηματογράφηση των ερωτικών σκηνών προσδίδοντας έναν νοσηρό αισθησιασμό και μια έντονη πεσιμιστική διάθεση, ενισχύοντας το παιχνίδι εξουσίας και υποταγής που παίζουν οι βασικοί πρωταγωνιστές. Η αμοραλιστική προσέγγιση στις σκηνές σεξ βγάζει μια συνολική διάθεση αρκετά άβολη που ταιριάζει όμως στην ιδιοσυγκρασία των χαρακτήρων που χρησιμοποιούν το σεξ ως μέσο άσκησης εξουσίας. Η ατμόσφαιρα είναι πνιγηρή και το συνολικό κλίμα της ταινίας διακρίνεται από μια παρακμιακή διάθεση και έναν έντονο τόνο διαθφοράς. Το γενικότερο politically incorrect κλίμα, ο διεστραμμένος ρομαντισμός, η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, ο πεσιμιστικός τόνος και το διαβρωτικό κλίμα, ενισχύοντα από την υπνωτική, νωχελική κινηματογράφηση. Θα ήθελα να πιστεύω πως ήταν μέσα στις προθέσεις του D'Amato να δώσει τόσο αποτελεσματικά την παρακμή της αριστοκρατικής τάξης, τη χειραγώγηση και την πτώση της αστικής ηθικής, αλλά μάλλον τυχαίο ήταν το όλο αποτέλεσμα
Lussuria (aka Lust) (1985)
Ακόμη ένα ερωτικό δράμα από τον D'Amato που δεν φτάνει στα επίπεδα του προηγούμενου Alcove, αλλά διατηρεί μια αξιοπρεπή θέση μπροστά στην καταιγιστική κακή αιθητική του μεγαλύτερου συνολου της φιλμογραφίας του σκηνοθέτη. Ο D'Amato χρησιμοποιεί μια ηδονοβλεπτική τάση, φροϋδικά συμπλέγματα και κλινικό ερωτισμό για να παρουσιάσει μια ιστορία με θέμα την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, τις ερωτικές φαντασιώσεις και τα σκοτεινά απωθημένα, καθώς αυτά περιφέρονται γύρω από ένα αόριστο μυστήριο που κυριαρχεί στην ταινία. Ο τρόπος που σκηνοθετεί τις ερωτικές σκηνές δίνει μια μινιμαλιστική απόδοση του ερωτισμού, απογυμνώνοντας το σεξ από οποιαδήποτε αισθησιακή του διάσταση και παρουσιάζοντας μόνο την μηχανική του πλευρά. Αυτό δίνει έναν πεσιμιστικό, καταθλιπτικό τόνο στην ταινία που σε συνδυασμό με το γενικότερο αμοραλιστικό ύφος και την παρακμιακή ατμόσφαιρα δίνουν αρκετούς πόντους στο τελικό αποτέλεσμα
Convent of Sinners (1986)
Δεύτερο nunsploitation από τον D'Amato, που δεν πλησιάζει τον πεσιμισμό, την μελαγχολία και το politically incorrect ύφος του προγενέστερου Images in a Convent. Εδώ το sleaze είναι αρκετά πιο ήπιο και το γυμνό επιστρέφει στον αισθησιακό του χαρακτήρα. Όμορφη κινηματογράφηση, όμορφα σκηνικά, ικανοποιητική χρήση των χρωμάτων, γλυκόπικρη ατμόσφαιρα που αναδύει ένα αίσθημα διαφθοράς, λανθάνοντας ερωτισμού και σκοτεινού ρομαντισμού και η εντυπωσιακή φυσική παρουσία της χυμώδους Eva Grimaldi.
A Woman's Secret (1991)
Κάπου ανάμεσα στη hardcore σκηνοθετική πλευρά του, στην οποία είχε αρχίσει να υποκύπτει, ο D'Amato σκηνοθετεί ένα αξιοπρεπές ερωτικό θριλεράκι, κινούμενος στις παρυφές του mainstream. Έχοντας στο καστ ορισμένα γνωστά ονόματα, όπως η Margaux Hemingway, η Apollonia Cotero (Purple Rain) και ο Daniel McVicar από τη γνωστή σαπουνόπερα "Τόλμη & Γοητεία", ο θείος Joe περιορίζει τον εαυτό του και κυκλοφορεί ένα συμβατικό θρίλερ από αυτά που κυκλοφορούσαν με το κιλό εκείνη την εποχή με πρωταγωνίστριες τις Shannon Tweed και Shannon Whirry. Η ταινία είναι αρκετά καλογυρισμένη και διατηρεί μια γενικότερη αισθηση διαστροφής αλλά δεν ξεπερά τη γενική μετριότητα του συγκεκριμένου είδους. Αν θέλετε να δείτε ένα συμβατικό D'Amato είστε στο στοιχείο σας, όσοι όμως αγαπούν τον παλιό, καλό νόνό του sleaze, ας γυρίσουν στις παλιότερες ταινίες του
http://en.wikipedia.org/wiki/Joe_D'Amato
Ο σουλτάνος του sleaze, Joe D'Amato, γεννήθηκε το 1936 στην Ρώμη, ως Aristide Massaccesi. O D'Amato στην πλούσια κινηματογραφική του καριέρα ασχολήθηκε με τα περισσότερα είδη του ιταλικού exploitation, με το όνομά του να φιγουράρει σε spaghetti western, macaroni combat, ψευδοϊστορικά peplum, post-nuke, sword & sorcery, sex comedies. Το όνομά του έγινε όμως συνώνυμο του sleaze, της κακογουστιάς και της υπερβολής εξαιτίας μερικών κακόφημων sexploitation ταινιών που συνέδεαν το σεξ με τη βία, αλλά και ορισμένων υπερβολικά βίαιων ταινιών gore. Κάποια στιγμή το γύρισε αποκλειστικά στη hardcore πορνογραφία και το κινημοατογραφικό κοινό ησύχασε από την ενοχλητική του παρουσία. Ο D'Amato, αν και κάπως υπερβολικά, θεωρήθηκε από πολλούς κριτικούς ως ο χειρότερος σκηνοθέτης όλων των εποχών και το πρόσωπό αποτέλεσε ένα ζωντανό παράδειγμα της μοχθηρίας, του κυνισμού και της κακογουστιάς, παρά το γεγονός πως ο ίδιος υπήρξε ένα ευγενικός κι αξιαγάπητος χαρακτήρας στην προσωπική του ζωή. Οι περισσότερες ταινίες του D'Amato είναι ένα φεστιβάλ κακογουστιάς και κακή αισθητικής, που παντρεύουν το σεξ, το σοκ και το gore και καταφέρνουν να προκαλέσουν αν όχι την απέχθεια, σίγουρα την αποστροφή του αμύητου θεατή. Για τον D'Amato, το σεξ και το αίμα αποτελούσαν τον σκελετό της ιταλικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, γι'αυτό λοιπόν ο ίδιος τα συνδύασε στις ταινίες του στον πιο ακραίο βαθμό, δημιουργώντας μια σειρά από σοκαριστικά ανοσιουργήματα. Τα sexploitation του D'Amato δεν είχαν ούτε την ονειρική, trippy σκηνοθετική οπτική και την υπνωτική ατμόσφαιρα του Franco, ούτε την art-house αισθητική του Rollin, ούτε τον διεστραμμένο ρομαντισμό του Borowczyk, ούτε τον ρευστό αισθησιασμό του Jaeckin, ούτε την ηδονοβλεπτική προσέγγιση και το πρόστυχο χιούμορ του Brass, αλλά και οι ταινίες τρόμου που σκηνοθέτησε όχι μόνο δεν έφταναν στα επίπεδα ενός Fucli, Argento, Deodato, αλλά ούτε καν πλησίαζαν την χαμηλή ποιότητα των φεστιβάλ σαδισμού του Lenzi. Αυτό που διέθετε ο D'Amato ήταν μια μηδενιστική, προκλητική τάση να σπάσει κινηματογραφικά ταμπού, να σοκάρει το κοινό, να πλάσει χυδαίες και άρρωστε εικόνες που σε συνδυασμό με την περιορισμένη σκηνοθετική του δυνατότητα να μοιάζουν ανυπόφορες στα μάτια του ανυποψίαστου θεατή. Ο D'Amato έβαζε στο μίξερ μια χύμα σκηνοθετική προσέγγιση, μια προβοκατόρικη διάθεση και μια τελείως in-your-face τάση που δεν δίσταζε να βάλει στο ίδιο τσουβάλι σκηνές σεξ στα όρια της πορνογραφίας, ακραία βία και εικόνες σοκ που έκαναν μια απευθείας επίθεση στις αντοχές και στις επιθυμίες του κοινού. Η είσοδός του στο χώρο του κινηματογράφου έγινε παίρνοντας τον ρόλο του διευθυντή φωτογραφίας σε ταινίες γνωστών Ιταλών σκηνοθετών, όπως οι Amadio, Dallamano και Fidani. Η φήμη που απέκτησε ως διευθυντής φωτογραφίας του έδωσαν τη δυνατότητα να κάτσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη, δημιουργώντας τις δικές του ταινίες, στις οποίες εκτός της σκηνοθεσίας αναλάμβανε συνήθως την παραγωγή και τη φωτογραφία. Χαρακτηριστικό των ταινιών του ήταν η, συνήθως, πολύ καλή φωτογραφία, καθώς ο D'Amato θεωρούσε τη σκηνοθεσία ως μια απλή μηχανική αναπαραγωγής συνεχόμενων εικόνων, ενώ αντίθετα η φωτογραφία ήταν το πάθος του. Και το πάθος του D'Amato είναι ευδιάκριτο στις ταινίες του, αφού μπορεί σκηνοθετικά να μη λένε και πολλά, στο θέμα της φωτογραφίας όμως αποδείκνυαν την ικανότητα του δημιουργού τους. Πέρα όμως από την όμορφη φωτπγραφία, τα ανοσιουργήματα του D'Amato ήταν ένα παραλήρημα σεξ και βίας που διακρινόταν από την έλλειψη οποιασδήποτε φινέτσας, γούστου και καλαισθησίας, δίνοντας σοβαρά επιχείρηματα στους πολέμιούς του ώστε να τον χαρακτηρίσουν, εντελώς ισοπεδωτικά, ως τον Ιταλό Ed Wood. Ένας από τους σημαντικότερους συνεργάτες του, υπήρξε ο George Eastman, ο οποίος πέρα από το γεγονός ότι πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες του D'Amato, συνυπέγραψε κι αρκετά σενάρια. Ένα άλλο όνομα που συνδέθηκε με τις ταινίες του D'Amato, ήταν κι αυτό της πανέμορφης ηθοποιού Laura Gemser, η οποία και αποτέλε ένας είδος μούσας για τον σκηνοθέτη στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70 και ως τα πρώτα χρόνια των 80's. Ο D'Amato μας άφησε χρόνους το 1999, αφήνοντας πίσω του, ως παρακαταθήκη στους πιστούς οπαδούς του, ένα σύνολο περίπου 200 ταινιών.
Οι ταινίες που ακολουθούν αποτελούν ορισμένες από τις χαρακτηριστικότερες δουλειές του. Μερικές από αυτές είναι μέτριες, λίγες είναι καλές και οι περισσότερες είναι κυριολεκτικά για γέλια και για κλάματα. Όμως, ακόμη και όσες ταινίες του μπορούν να χαρακτηριστούν καλές, δεν σημαίνει ότι είναι για όλα τα γούστα. Όσοι αγαπούν το mainstream σινεμά, καλύτερα να μη δώσουν σημασία στα παρακάτω. Όσοι όμως θεωρούν εαυτούς εκπαιδευμένους μπιμουβάδες ας διαλέξουν κάποιους τίτλους από τους παρακάτω για να γνωρίσουν ένα από τους πιο κακόφημους σκηνοθέτες. Αφήνοντας λοιπόν στην άκρη τις προσπάθειές του στην καθαρή πορνογραφία έχουμε:
Death Smiled at Murder (1973)
Από τις πρώτες σκηνοθετικές δουλειές του D'Amato και σίγουρα η ανώτερη ποιοτικά ταινία του. Έχοντας στα χέρια του ένα αξιοπρεπές μπάτζετ κι ένα αξιόλογο καστ, που μεταξύ των άλλων φιγουράριζαν τα ονόματα του Klaus Kinski και της Ewa Aulin, o D'Amato σκηνοθετεί ένα πολύ όμορφο και επιβλητικό θρίλερ που βασίζεται κάπως στους κώδικες του giallo, χωρίς ποτέ όμως να ανήκει στο συγκεκριμένο είδος, δημιουργώντας μια εξαιρετική ατμόσφαιρα που συνδυάζει την πραγματικότητα με τον εφιάλτη και την λογική με το παράλογο. Ο σκηνοθέτης ακολουθεί μια art-house γραμμή για να οικοδομήσει μια υπνωτική, παραισθησιακή ατμόσφαιρα κι ένα ομιχλώδες πέπλο μυστηρίου. Παντρεύοντας τη μηχανική των giallo με ένα απειλητικό, γοτθικό ύφος, ο D'Amato υφαίνει έναν απόκοσμο και αόριστα μεταφυσικό τόνο, που δημιουργεί μια ελικοειδή κλίμακα αγωνίας και έντασης. Το αποτέλεσμα είναι ένα ιδιαίτερο, πανέμορφο οπτικά, γοτθικό art-slasher γεμάτο με υπνωτική διάθεση, ονειρικές καταστάσεις, καλοσχεδιασμένο μυστήριο και μια ιδιότροπη απειλητική αύρα. Αν έπρεπε να προτείνω μια μόνο ταινία του D'Amato, αυτή θα ήταν το Death Smiled at Murder, μια ταινία που είναι προσιτή από ένα ευρύτερο κινηματογραφικό κοινό. Εξαιρετικό το soundtrack του Berto Pisano.
Emanuelle's Revenge (1975)
O D'Amato κατακλέβει την ταινία του Δαδήρα, "Καυτή Εκδίκηση" που πρωταγωνιστούσαν η Γκιζέλα Ντάλι και ο Κώστας Πρέκας, προσθέτοντας μεγαλύτερες ποσότητες σεξουαλικότητας, διαστροφής και βίας. Το αποτέλεσμα είναι μια αξιοπρεπής sexploitation ταινία, που πλησιάζει το σινεμά του Franco, με έντονη moody διάθεση, ψυχεδελική ατμόσφαιρα και όμορφους χρωματισμούς. Αρκετές επιρροές από το έργο του Sade, μερικές αναφορές στον Poe, dream-like εικονές, κάποιοι art-house τόνοι, διεστραμμένη ατμόσφαιρα, ψυχεδελική χροιά, κάποιες pop art πινελιές και μια διάθεση που θυμίζει τα ερωτικά fumetti ολοκληρώνουν ένα αποτέλεσμα γεμάτο από νοσηρό ερωτισμό, λανθάνουσα σεξουαλικότητα και σεξουαλική βία. Αρκετά καλή ταινία, που διατηρεί το sleaze σε νορμάλ επίπεδα, τουλάχιστον με αυτό που θα ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια.
Emanuelle in Bangkok (1976)
O D'Amato υιοθετεί τον χαρακτήρα της "Μαύρης Εμμανουέλας" που είχε δημιουργήσει πριν ένα χρόνο ο Bitto Albertini, και τον χρησιμοποιεί για να εκθειάσει την εξωτική ομορφιά της Laura Gemser. Αρκετά πιο υποτονικό σε όρους sleaze από τους μεταγενέστερους τίτλους της σειράς, ο D'Amato δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω στον θεατή παρά μόνο τα γυμνά κάλλη της πρωταγωνίστριας και ορισμένες τουριστικές εικόνες που θυμίζουν ταξιδιωτικό οδηγό. Απλή softcore τσοντούλα που σηματοδοτεί την πρώτη σημαντική συνεργασία του σκηνοθέτη με την μετέπειτα μούσα του Laura Gemser. Προσέξτε τη λεπτή διαφορά στο όνομα του βασικού χαρακτήρα (Emmanuelle=Sylvia Kristel, Emanuelle=Laura Gemser)
Eva Nera (aka Black Cobra) (1976)
Με τον Jack Palance να κάνει ακόμη μια αρπαχτή και να φιγουράρει σαν πρώτο όνομα στο καστ και τη Laura Gemser να κερδίζει τις εντυπώσεις όποτε εμφανίζεται γυμνή στην οθόνη, το Eva Nera είναι ένα ερωτικό θρίλερ που βασίζεται σε ένα σενάριο που παντρεύει φροϋδικά συμπλεγματα, καταπιεσμένη σεξουαλικότητα και βία. Ο D'Amato καταφέρνει μια υποτυπώδη αγωνία στη διάρκεια της ταινίας, χωρίς να αποφεύγει όμως τις κοιλιές αφού ποτέ ο ρυθμός δεν ήταν το δυνατό του σημείο. Κατά τα άλλα, η όμορφη νυχτερινή φωτογραφία, οι φετιχιστικές νύξεις, η διεστραμμένη διάθεση, η ονειρική ατμόσφαιρα και οι χορογραφημένες εικόνες προσδίδουν ένα απροσδιόριστο μυστικιστικό τόνο και μια βρώμικη γοητεία στο τελικό αποτέλεσμα. Ο D'Amato κάνει την πρώτη του άσκηση στο sleaze, διατηρώντας όμως για ακόμη μια φορά ήπιους τόνους. Αρκετά καλό το soundtrack από τον Piero Umiliani.
Emanuelle in America (1977)
Φτάσαμε πλέον στο ορόσημο της καριέρας του Joe D'Amato, καθώς το Emanuelle in America, στην πλήρη, uncut μορφή του, αποτελεί το πιο κακόφημο sexploitation που μας έδωσε το συγκεκριμένο είδος. Το ύφος της ταινίας, συνολικά, δεν διαφέρει αρκετά από το προγενέστερο Emanuelle in Bangkok, αφού στη μεγαλύτερη διάρκειά του είναι ένας συνδυασμός από τουριστικές εικόνες και τα κάλλη της Laura Gemser, που όπως θα περίμενε το φιλοθεάμον ανδρικό κοινό, περνάει την περισσότερη ώρα που βρίσκεται μέσα στα πλάνα, γυμνή. Έλα όμως που ο θείος Joe αυτή τη φορά δεν αρκέστηκε μόνο σ'αυτά, καθώς πέρα από τον πορνογραφικό τρόπο που σκηνοθετεί τις ερωτικές σκηνές και τις hardcore πινελιές, βάζει στη συνταγή ένα pseudo-snuff κομμάτι που γίνεται αρκετά δυσάρεστο και την περιβόητη σκηνή με το άλογο, που σε κάνει να πιστεύεις ότι όπου να'ναι θα την κάνει την μα...α, αλλά ευτυχώς για τα πιο ευαίσθητα στομάχια ο D'Amato κρατάει στο τέλος τα χαλινάρια και δεν εκτροχιάζεται τελείως.
Emanuelle Around the World (1977)
Τρίτη ταινία του D'Amato με τον χαρακτήρα που ερμηνεύει και πάλι η Laura Gemser. To Emanuelle Around the World ακολουθεί την ίδια προσέγγιση με το Emanuelle in America, απλά αντικαθιστά τη snuff ιστορία με το θέμα του εμπορίου λευκής σαρκός. Αν και δεν φτάνει στα επίπεδα του προκατόχου του, το sleaze στοιχείο καλά κρατεί στις εικόνες και τις καταστάσεις της ταινίας. Βιασμοί, κακοποίηση, βιαιοπραγίες, ορισμένα υπονοούμενα παρεκκλίνουσων σεξουαλικών συμπεριφορών και φυσικά μια υποτιθέμενη καταγγελία της άσκησης βίας έναντι των γυναικών, που μάλλον είναι αρκετά συγκαλημμένη γιατί εν τέλει κανένας δεν την προσέχει, αφού αυτό που μένει στο μυαλό είναι το υπερβολικό και αναίτιο γυμνό. Χαράς ευαγγέλιον για το ανδρίκό κοινό, το οποίο δεν αρκείται στην επιφάνεια αλλά πάντα ψάχνει για βαθύτερα νοήματα, αφού θα έχει την ευτυχία, για πολλοστή φορά, να απολαύσοει σε ολόκληρο το μεγαλείο της, την εξωτική ομορφιά της Laura Gemser.
Emanuelle and the Last Cannibals (1977)
Η δαιμόνια ρεπόρτερ Laura Gemser, η οποία τυγχάνει και δουλεύει undercover σε ένα ψυχιατρείο, μυρίζεται θέμα στην υπόθεση μιας νοσοκόμας που τη δάγκωσε μια νεαρή τρόφιμος. Η Emanuelle, που όλο σε κάτι τέτοια περίεργα πάει και μπλέκει, ανακαλύπτει ότι η νεαρή κοπέλα έχει ανατραφεί από μια χαμένη φυλή κανιβάλων. Καθώς το συνωμοσιολογικό της ένστικτο την οδηγεί στην αποκάλυψη μιας τόσο καλά κρυμμένης αλήθειας, η Emanuelle ηγείται μιας αποστολής στα βάθη του Αμαζονίου, όπου μετά από μπόλικο ιδρώτα και σεξ, θα βρουν την φυλή, η οποία όμως δεν έχει και τις καλύτερες προθέσεις για τους φιλότιμους εξερευνητές μας. Αν κάποιος φανατικός σπλατεράς περιμένει ένα φεστιβάλ εντέρων και συκωτιων, μάλλον θα απογοητευτεί γιατί το όλο ταξίδι της ομάδας στη ζούγκλα, αποτελεί πρόσχημα ώστε ο D'Amato να παρουσιάσει μια ποικιλία σεξουαλικών συμπλεγμάτων. Φυσικά οι θηλυκές υπάρξεις της ταινίας δεν αναζητούν σημαντικούς λόγους για να βγουν από τα ρούχα τους και το μόνο που μένει είναι οι σκηνές σεξ (είτε solo, είτε με δύο άτομα ή περισσότερα), διαφυλετικές ή μη. Κάπου προς το τελευταίο μισάωρο σκάνει μύτη και οι κανίβαλοι για να τα κάνουν όλα οίκο ανοχής, να κόψουν ότι προεξέχει και να βγάλουν στο φως ότι είναι κρυμμένο.
Papaya (1978)
Χωρίς να θέλω να δημιουργήσω εντυπώσεις, μην περιμένετε κανένα ιδιαίτερο φεστιβάλ γαστρονομικών παρεκκλίσεων. Για gore συγκινήσεις καλύτερα να ψάξετε κάπου αλλού. Πέρα από μια σκηνή οδυνηρού σεξ, που θα πονέσει περισσότερο τους άρρενες θεατές και μια ακόμη σκηνή ενός τελετουργικού κανιβαλισμού που καταλήγει σε ένα, τι άλλο, σεξουαλικό όργιο, δεν υπάρχει καμιά άλλη σκηνή που μπορεί να κατηγοριοποιήσει την ταινία στο χώρο του τρόμου. Από σεξ και γυμνό όμως πάμε καλά, αφού η κάμερα του D'Amato μας κάνει μαθήματα γυναικείας ανατομίας, χωρίς να ντρέπεται ίδιαίτερα. Το Papaya έχει κι ένα υποτυπώδες αντιιμπεριαλιστικό, αντιαποικιοκρατικό μήνυμα, αρκετά θολό και υπεραπλουστευμένο, αλλά σιγά μη κάτσουμε να σκάσουμε, ταινία του D'Amato βλέπουμε και όχι του Ken Loach. To Papaya έχει τα χαρακτηριστικά ενός ταξιδιωτικού eurosleaze και αποτελεί το πρώτο μέρος της άτυπης τριλογίας της Καραϊβικής του D'Amato. Αυτό που πρέπει να περιμένει ο μέσος θεατής είναι disco μουσική, τουριστικές εικόνες από όμορφες παραλίες, δάση και γραφικά χωριά, κι ένα προσχηματικό σενάριο του στυλ "λευκοί, αστικοποιημένοι Ευρωπαίοι, βρίσκουν το μάστορά τους στο πρόσωπο μιας χυμώδους ιθαγενούς, η οποία αφού τους αποπλανήσει τους οδηγεί προς τον πρωτογονισμό". Επομένως, σκηνές που αφορούν τελετουργικούς χορούς, γυμνισμό, voodoo, κατανάλωση ωμού κρέατος, λεσβιακό και διαφυλετικό σεξ θα πρέπει να θεωρούνται εκ των ων ουκ άνευ. Το μοναδικό ενδιαφέρον του θεατή περιορίζεται στην προσπάθειά του να μη χάσει το μέτρημα αναφορικά με το ποιοι και με ποιους κάνουν σεξ. Πρωταγωνιστεί η Sirpa Lane, γνωστή στο ρόλο του θύματος στις σεξουαλικές ορέξεις του τέρατος στο La Bete του Borowczyk.
Tough to Kill (1978)
O D'Amato κάνει την πρακτική του στα macaroni combat έχοντας ως βάση όλα τα κλισέ του είδους. Υπερβολικά low budget, ακόμη και για τον D'Amato. Ακόμη κι έτσι όμως ο D'Amato καταφέρνει να διατηρήσει ένα αξιοπρεπή ρυθμό, ικανοποιητικά επίπεδα έντασης και υπεραρκετή δράση. Πυροβολισμοί, εκρήξεις, βία, σαδισμός, κυνηγητά, ζούγκλες, τεστοστερόνη, macho διάλογοι, στερεότυπα,αρχετυπικοί χαρακτήρες και τελικά έχεις ένα καθαρό προϊόν ανεγκέφαλης δράσης.
Images in a Convent (1979)
Σειρά έχουν τα nunsploitation που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε τύχει να πλησιάσει ο D'Amato. Όποιος έχει δει ορισμένα nunsploitation είναι σαν να τα έχει δει όλα, αφού το συγκεκριμένο είδος, εκτός οριμσένων εξαιρέσεων, αναπαράγει έναν περιορισμένο σύνολο κλισέ. Το Images in a Convent δεν ξεφεύγει από τα γνωστά μονοπάτια, καταφέρνει όμως να αποτελέσει ένα από τα πιο αξιοπρεπή δείγματα του είδους, παρά την έντονα πορνογραφική διάθεση που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή στο μυαλό του D'Amato. Πέραν του γνωστού μοτίβου "καλόγριες-δαιμονισμός-λεσβιακά όργια-εξορκισμός" o D'Amato καταφέρνει έστω και άτυπα να κάνει μια καταγγελία πάνω στην ηθική της καθολικής εκκλησίας και στην ασκητική ζωή, δημιουργώντας ένα έντονα μελαγχολικό ύφος, που καταφέρνει να ισορροπήσει τα στοιχεία του δράματος με αυτά του sleaze. Όμορφη φωτογραφία, ικανοποιητική καλλιτεχνική διεύθυνση, επιβλητική ατμόσφαιρα και, παραδόξως για ταινία του D'Amato, αξιοπρεπείς ερμηνείες. Επειδή όμως μιλάμε για ταινία του νονού του sleaze, υπάρχουν οι απαραίτητες ερωτικές σκηνές που ορισμένες φορές ξεπερνούν τα όρια της πορνογραφία, αλλά και ο κυνισμός και η σαδιστική βία.
Buio Omega (aka Beyond the Darkness) (1979)
Μια ιστορία βίας, σεξουαλικών απωθημένων, εμμονών και παρακμής μέσα στα πλαίσια μιας διαπροσωπικής σχέσης όταν το ένα μέλος του ερωτικού ζευγαριού είναι ήδη νεκρό. Πέρα από τη γραφική ιδέα, εντελώς υποκειμενικά, θεωρώ το Buio Omega την καλύτερη δημιουργία στην άνιση κινηματογραφική καριέρα του D'Amato. Χωρίς ίχνος χιούμορ που θα μπορούσε να αποφορτίσει το βαρύ κλίμα της ταινίας και με μια έντονη μακάβρια, κυνική, μηδενιστική διάθεση ο D'Amato σκηνοθετεί μια σκοτεινή ιστορία βίας, φόνων, νοσηρού ερωτισμού και νεκροφιλίας. Το Buio Omega είναι μια κατάμαυρη, σκοτεινή ταινία με έντονα σημάδια νοσηρής σεξουαλικότητας και διαστροφή, που ο D'Amato την οικοδομεί μέσα από μια ζοφερή, ανατριχιαστική και μακάβρια ατμόσφαιρα χρησιμοποιώντας ξεθωριασμένη φωτογραφία, υπνωτικό τόνο, νοσηρές εικόνες σαδισμού και έντονα παρακμιακή διάθεση. Το Buio Omega είναι αρρωστημένο, βάναυσο και εξαιρετικά σκληρά, παρόλα αυτά όμως είναι μια καλογυρισμένη ταινία, γεμάτη ένταση και ένα ύπουλο ρυθμό που εντείνει την ανατριχιαστική αίσθηση. Φυσικά η ταινία γίνεται αρκετά δυσάρεστη με ορισμένες δυνατές σκηνές , οι ερμηνείες είναι ικανοποιητικές ενώ επίσης καλό είναι και το soundtrack των Goblin. Αν πάλι το θέμα σας φαίνεται αρκετά ήπιο για την αισθητική σας, υπάρχουν πάντα τα δυο Nekromantik του Jurg Buttgereit.
Sesso Nero (1980)
Η δεύτερη ταινία της περιβόητης τριλογίας της Καραϊβικής είναι ένα εξαιρετικά δυσάρεστο πορνογραφικό δράμα. Η ταινία αποπνέει μια αφόρητη νοσηρή διάθεση που εντείνει την ζοφερή, παρακμιακή ατμόσφαιρα, και δίνει στον D'Amato τη δυνατότητα να φτιάξει ένα σκοτεινό πλαίσιο εξαθλίωσης και διαστροφής για να δράσουν οι αντιπαθητικοί χαρακτήρες της ταινίας. Το αποτέλεσμα κυριαρχείται από μια παραισθησιακή ατμόσφαιρα και ένα ασήκωτο περιβάλλον σήψης και δυσωδίας που ενισχύουν το δυσοίωνο κλίμα της ταινίας. Οι σκηνές των οραμάτων διατηρούν έναν εφιαλτικό τόνο, το sleaze είναι οδυνηρό, κάποιες αναδρομές στο παρελθόν προσθέτουν έναν τόνο τραγικότητας ενώ και η ιδιοσυγκρασιακή σκηνοθεσία του D'Amato περιορίζει τις δυνατότητες προσωπικής λύτρωσης. Όλα τα παραπάνω βέβαια θα ίσχυαν αν ο D'Amato δεν είχε βάλει στο μυαλό του να γυρίσει ταινία πορνό. Ίσως αν έλειπαν οι hardcore σκηνές να μιλούσαμε για μια αξιοπρεπή ταινία.
Antropophagus (1980)
Ίσως η πιο περιβόητη ταινία του D'Amato. Πέρα όμως από την αξία του σε επίπεδα σοκ και gore, το Antropophagus αποτελεί μια κουραστική, αργόσυρτη ταινία που στη μεγαλύτερη διάρκειά της αναλώνεται σε τουριστικά πλάνα απο τις παραλίες, αμπελοφιλοσοφίες, ανούσιες βόλτες και πανηλίθιους διαλόγους. Αυτά μέχρι το τελευταίο μισάωρο της ταινίας που ο D'Amato αρχίζει να θυμάται ότι σκηνοθετεί ταινία τρόμου και αλλάζει αρκετά τον ρυθμό και την αισθητική. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι εξαιρετικά κακόγουστο αλλά θα αποζημιώσει τους φανατικούς λάτρεις του gore. Προσοχή στη σκηνή με το έμβρυο, καθώς ενδέχεται να σοκάρει τους θεατές με πιο ευαίσθητα στομάχια.
Erotic Nights of the Living Dead (1980)
Ζόμπι, σεξ και παραλίες. Η ταινία δεν είναι τόσο sleaze όσο προϋποθέτει ο τίτλος, καθώς στην πραγματικότητα είναι μια αθώα τσόντα που χώνει αυθαίρετα και ορισμένες βίαιες σκηνές. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά βαρετό. Οι σκηνές σεξ είναι βαρετές. Η βία είναι βαρετή. Τα πλάνα από τις όμορφες παραλίες είναι βαρετά. Η ταινία κυρίως αποτελεί ένα εκπαιδευτικό slideshow πάνω στον γυναικείο αυνανισμό και τίποτα παραπάνω. Το σενάριο είναι το εξής: " Μια παρέα πάει σε κάποιο νησί για εξερεύνηση και κάνει συνέχεια σεξ μέχρι να καταλήξει στο μενού των ανατριχιαστικών, νεκραναστημένων κατοίκων του νησιού". Η ταινία είναι τραγελαφική, οι διάλογοι αστείοι, ο ρυθμός δεν παλεύεται με τίποτα και ακόμη μια φορά το βάρος πέφτει πάνω στα κάλλη της Laura Gemser για να καταφέρει να κρατήσει κάπως η ταινία.
Porno Holocaust (1981)
Αν υπάρχει μια ταινία που είναι χειρότερη από το Erotic Nights of the Living Dead, αυτή είναι το Porno Holocaust. Η ταινία είναι κυριολεκτικά για γέλια, και απλά προσθέτει τη λέξη "holocaust" στον τίτλο μήπως και τσιμπήσουν οι σπλατεράδες. Το Porno Holocaust είναι μια καθαρόαιμη τσόντα που ο απώτερος σκοπός των συμβάντων της είναι το απενοχοποιημένο, hardcore σεξ. Κατά τη διάρκεια της ταινίας ο θεατής αντιμετωπίζει τις πιο γελοίες δικαιολογίες ώστε να παρακολουθήσει τους πρωταγωνιστές να βγάζουν τα ρούχα τους και να επιδίδονται σε γενετήσιες πράξεις, σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Μεταξύ κάθε σκηνής σεξ παρεμβάλλονται βαρετές βόλτες των πρωταγωνιστών στις παραλίες, έτσι για να σπάσει η μονοτονία, με αποτέλεσμα ο D'Amato να καταφέρνει, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να τραβάει μια ταινία που με το ζόρι θα ξεπερνούσε τη μια ώρα και να την ολοκληρώνει μετά το πέρας σχεδόν δύο ωρών! Προς το τέλος, ο αθεόφοβος ο D'Amato, πετάει κι ένα ζόμπι με μεταλλαγμένο γενετικό μόριο που παρουσίαζει μια γενικότερη παθογενή συμπεριφορά και το οποίο αρχίζει να βιάζει και να σκοτώνει αδιακρίτως.
Rosso Sangue (aka Absurd) (1981)
Δεν ξέρω τι σκάλωμα είχαν φάει ο D'Amato και ο Eastman με τα ελληνικά ονόματα, κι έτσι μετά τον Νίκο Καραμανλή του Antropophagus έχουμε τον Νικο Στένοπουλο του Absurd. To Absurd είναι μια αρκετά αξιοπρεπή ταινία τρόμου, που εγώ προσωπικά την θεωρώ ανώτερη από το υπερκτιμημένο Antropophagus. Στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται ο χαρακτήρας του Eastman ο οποίος μετά από μια εγχείρηση αποκτά την ικανότητα να αναζωογονεί τα νεκρά του κύτταρα με αποτέλεσμα να είναι σχεδόν αθάνατος. Ως εδώ θα ήταν καλά, αν μόνο ο Στενόπουλος δεν είχε την τάση να σκοτώνει, να σφάζει και γενικότερα να παρουσιάζει αντικοινωνική συμπεριφορά. Το σενάριο φυσικά είναι ασύνδετο γεμάτο ανακολουθίες και η ιδέα μοιάζει γελοία. Ο D'Amato όμως δεν πτοείται και ολοκληρώνει μια καλογυρισμένη ταινία, με πολύ καλό ρυθμό, υψηλά επίπεδα έντασης και αγωνίας, σκοτεινή ατμόσφαιρα, ανατριχιαστική διάθεση, σαδιστική βία και φυσικά μπόλικη βία και gore.
Orgasmo Nero (aka Voodoo Baby) (1982)
Ένας άντρας κάνει κάποιες έρευνες σε κάποιο νησί. Η γυναίκα του, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης από τη βαρεμάρα, συνάπτει λεσβιακή σχέση με μια ιθαγενή. Ο σύζυγος αποδεικνύεται πιο μερακλή από ό,τι έδειχνε, αποδέχεται τη σχέση της γυναίκας του και συμφωνεί να πάρουν την νεαρή ιθαγενή μαζί τους όταν γυρίσουν πίσω. Κι εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Το τρίτο μέρος της τριλογίας της Καραϊβικής και εδώ ο D'Amato (ξανα)πιάνει πάτο. Οι λάτρεις του τρόμου καλό θα ήταν να προσπεράσουν την ταινία, γιατί εκτός από μια αρχική σκηνή κατανάλωσης νεκρής ανθρώπινης σάρκας δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από την "και καλά σοκαριστική" σκηνή του τελευταίου 5λεπτου που τη βλέπεις να έρχεται από χιλιόμετρα μακριά. Το Orgasmo Nero κινείται στα πλαίσια του softocore porn, και αν για το porn δεν τίθεται κανένα θέμα αμφιβολίας, το softcore σηκώνει ένα θέμα συζήτησης. Το Orgasmo Nero είναι κυριολεκτικά μια σκηνή σεξ ή αυνανισμού μετά από κάποια άλλη, με κάποιους χαζούς διαλόγους μεταξύ τους για να ξεκουραστεί λίγο το ματάκι μας. Τίποτα παραπάνω.
Caligula: The Untold Story (1982)
Αν νομίζετε ότι η επική τσόντα του Tinto Brass, Caligula, είναι μια από τις πιο διεστραμμένες ταινίες που υπάρχουν με θέμα τη ρωμαϊκή ιστορία, περιμένετε να δείτε πως συμπεριφέρεται στην ιστορία ο D'Amato. Αποφεύγοντας με πολύ εύκολο τρόπο τις κακοτοπιές που ενδέχεται να δημιουργήσει η ιστορική ακρίβεια των γεγονότων, ο D'Amato αλλάζει τη φώτα στην ιστορία και δίνει μια απίστευτα μοχθηρή, κυνική, βίαια, σκοτεινή και κακή απόδοση της βιογραφίας του Καλιγούλα, που ταιριάζει περισσότερο στα δικά του μέτρα και σταθμά. Στο τσουβάλι μπαίνουν hardcore σκηνές σεξ, σεξουαλική βία, βιασμοί, αίμα, ανασκολοπισμοί, ευνουχισμοί, παρεκκλίνουσες σεξουαλικές συμπεριφορές, νοσηρός ερωτισμός και ένα 20λεπτο όργιο που μέχρι το τέλος του, συμμετέχουν πέρα από ολόκληρο το παλάτι με το σύνολο των αυλικών, επιπλέον ένας νάνος κι ένα άλογο. Η Laura Gemser που παίζει στην ταινία, διατηρεί την αξιοπρέπειά της και δεν συμμετέχει σε καμία hardcore σκηνή
Ator (1982)
Το Conan the Barbarian μόλις έχει κυκλοφορήσει, ο D'Amato όμως προλαβαίνει να αποτίσει φόρο τιμής στην κλασική ταινία του Milius δημιουργώντας μια από τις χειρότερες ταινίες των 80's. Η ταινία είναι πραγματικά ανυπόφορα κακή. Κυριολεκτικά δεν βρίσκω τίποτα καλό που θα μπορούσα να αναφέρω. Γελοίες καταστάσεις, ό,τι να'ναι σενάριο, αστείες ερμηνείες, αναχρονισμοί που κάνουν τον Ηρακλή με τον Lou Ferrigno να μοιάζει φυσιολογική ταινία, ερασιτεχνικά εφέ, ψεύτικο αίμα και γενικότερα μια kitsch αισθητική που ολοκληρώνει μια ταινία ξεπερνά τον όρο "τόσο κακή που γίνεται καλή"
Endgame (1983)
O D'Amato κοπιάρει το Mad Max και προσφέρει ακόμη μια ταινία ανεγκέφαλης δράσης από τον πάτο των σκουπιδιών. Το Endgame έχει όλα εκείνα τα συστατικά που θα λατρέψει ένας αφοσιωμένος μπιμουβάς: πυροβολισμοί, εκρήξεις, κυνηγητά, βία, sleaze, διεφθαρμένες κυβερνήσεις, μεταλλαγμένα ανθρωπόμορφα όντα, άτομα με τηλεπαθητικές ικανότητες, βίαια φουτουριστικά αθλήματα, ninja και αστείρευτη δράση. Πρωταγωνιστούν οι Al Cliver, Laura Gemser, George Eastman και ο D'Amato πέρα από τα Mad Max, βάζει στο μίξε επιρροές από τα Scanners καi The Fury, τα οποία δένει γύρω από μια spaghetti western αισθητική.
2020: Texas Gladiators (1983)
Δεύτερη post-apocalyptic προσπάθεια του D'Amato που συνδυάζει στοιχεία western, sci-fi, ταινιών με μηχανές και sexploitation δένοντας, με έναν σουρεαλιστικό τρόπο, στο ίδιο κουβάρι νεοναζί, ινδιάνους, καουμπόιδες, μεταλλαγμένους και μηχανόβιους. Η ιστορία είναι φυσικά προσχηματική ώστε να καταφέρει ο σκηνοθέτης τις γνωστές του εμμονές γύρω από τη βία και το sleaze. Επιπλέον, υπάρχει μια σκηνή σεξουαλικής βίας που θα κάνει το "φυσιολογικό" κοινό να φρίξει από αποστροφή και αηδία. Χειρότερο του Endgame, αλλά αρκετά διασκεδαστικό.
The Alcove (1985)
Καλογυρισμένο ερωτικό δράμα από τον D'Amato που εκμεταλλεύεται την παρουσία τριών σταρ του ευρωπαϊκού sexploitation (Laura Gemser, Lilli Carati, Annie Belle). O D'Amato σκηνοθετεί μια αρκετά καλή ταινία δίνοντας βάση στα δραματικά στοιχεία τα οποία όμως χρησιμοποιεί με μια διεστραμμένη διάθεση. Ο D'Amato εμμένει σε μια ψυχρή, κλινική κινηματογράφηση των ερωτικών σκηνών προσδίδοντας έναν νοσηρό αισθησιασμό και μια έντονη πεσιμιστική διάθεση, ενισχύοντας το παιχνίδι εξουσίας και υποταγής που παίζουν οι βασικοί πρωταγωνιστές. Η αμοραλιστική προσέγγιση στις σκηνές σεξ βγάζει μια συνολική διάθεση αρκετά άβολη που ταιριάζει όμως στην ιδιοσυγκρασία των χαρακτήρων που χρησιμοποιούν το σεξ ως μέσο άσκησης εξουσίας. Η ατμόσφαιρα είναι πνιγηρή και το συνολικό κλίμα της ταινίας διακρίνεται από μια παρακμιακή διάθεση και έναν έντονο τόνο διαθφοράς. Το γενικότερο politically incorrect κλίμα, ο διεστραμμένος ρομαντισμός, η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, ο πεσιμιστικός τόνος και το διαβρωτικό κλίμα, ενισχύοντα από την υπνωτική, νωχελική κινηματογράφηση. Θα ήθελα να πιστεύω πως ήταν μέσα στις προθέσεις του D'Amato να δώσει τόσο αποτελεσματικά την παρακμή της αριστοκρατικής τάξης, τη χειραγώγηση και την πτώση της αστικής ηθικής, αλλά μάλλον τυχαίο ήταν το όλο αποτέλεσμα
Lussuria (aka Lust) (1985)
Ακόμη ένα ερωτικό δράμα από τον D'Amato που δεν φτάνει στα επίπεδα του προηγούμενου Alcove, αλλά διατηρεί μια αξιοπρεπή θέση μπροστά στην καταιγιστική κακή αιθητική του μεγαλύτερου συνολου της φιλμογραφίας του σκηνοθέτη. Ο D'Amato χρησιμοποιεί μια ηδονοβλεπτική τάση, φροϋδικά συμπλέγματα και κλινικό ερωτισμό για να παρουσιάσει μια ιστορία με θέμα την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, τις ερωτικές φαντασιώσεις και τα σκοτεινά απωθημένα, καθώς αυτά περιφέρονται γύρω από ένα αόριστο μυστήριο που κυριαρχεί στην ταινία. Ο τρόπος που σκηνοθετεί τις ερωτικές σκηνές δίνει μια μινιμαλιστική απόδοση του ερωτισμού, απογυμνώνοντας το σεξ από οποιαδήποτε αισθησιακή του διάσταση και παρουσιάζοντας μόνο την μηχανική του πλευρά. Αυτό δίνει έναν πεσιμιστικό, καταθλιπτικό τόνο στην ταινία που σε συνδυασμό με το γενικότερο αμοραλιστικό ύφος και την παρακμιακή ατμόσφαιρα δίνουν αρκετούς πόντους στο τελικό αποτέλεσμα
Convent of Sinners (1986)
Δεύτερο nunsploitation από τον D'Amato, που δεν πλησιάζει τον πεσιμισμό, την μελαγχολία και το politically incorrect ύφος του προγενέστερου Images in a Convent. Εδώ το sleaze είναι αρκετά πιο ήπιο και το γυμνό επιστρέφει στον αισθησιακό του χαρακτήρα. Όμορφη κινηματογράφηση, όμορφα σκηνικά, ικανοποιητική χρήση των χρωμάτων, γλυκόπικρη ατμόσφαιρα που αναδύει ένα αίσθημα διαφθοράς, λανθάνοντας ερωτισμού και σκοτεινού ρομαντισμού και η εντυπωσιακή φυσική παρουσία της χυμώδους Eva Grimaldi.
A Woman's Secret (1991)
Κάπου ανάμεσα στη hardcore σκηνοθετική πλευρά του, στην οποία είχε αρχίσει να υποκύπτει, ο D'Amato σκηνοθετεί ένα αξιοπρεπές ερωτικό θριλεράκι, κινούμενος στις παρυφές του mainstream. Έχοντας στο καστ ορισμένα γνωστά ονόματα, όπως η Margaux Hemingway, η Apollonia Cotero (Purple Rain) και ο Daniel McVicar από τη γνωστή σαπουνόπερα "Τόλμη & Γοητεία", ο θείος Joe περιορίζει τον εαυτό του και κυκλοφορεί ένα συμβατικό θρίλερ από αυτά που κυκλοφορούσαν με το κιλό εκείνη την εποχή με πρωταγωνίστριες τις Shannon Tweed και Shannon Whirry. Η ταινία είναι αρκετά καλογυρισμένη και διατηρεί μια γενικότερη αισθηση διαστροφής αλλά δεν ξεπερά τη γενική μετριότητα του συγκεκριμένου είδους. Αν θέλετε να δείτε ένα συμβατικό D'Amato είστε στο στοιχείο σας, όσοι όμως αγαπούν τον παλιό, καλό νόνό του sleaze, ας γυρίσουν στις παλιότερες ταινίες του
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
)
