Παλιοπαρέα

[caprice]

Παράπονο δεν έχω. Χρόνια τώρα μαζευόμαστε, τρώμε, πίνουμε, τα λέμε, γελάμε, έχουμε κοινές αναφορές αλλά σχεδόν πάντα κ ά τ ι (μου) λείπει. Μπορεί το γέλιο μου να ρέει σαν το γάργαρο νερό, όμως πάλι διψασμένη μένω. Γνωστό τοις πάσι ότι δεν είμαι και ο ευκολότερος άνθρωπος του κόσμου εξάλλου (που θα ΄λεγε και μια ψυχή με το γνωστό - αφοπλιστικά καλωσυνάτο - στιλάκι της).

Σε τέτοιες μαζώξεις λοιπόν που αρχίζω τα σταυροπόδια και δεν βολεύομαι πουθενά, που κοτσάρω το χαμόγελο του "πόσο ωραία περνάω", που προφασίζομαι μήπως θέλουν κάτι τα παιδιά (αν τα ΄χω μαζί) και σηκώνομαι, που είμαι λίγο σαν το "παλεύει το ποτάμι στη θάλασσα να βγει", το μυαλό μου κόβει βόλτες πάντα στον ίδιο δρόμο, έχοντας πάντα την ίδια παρέα.

Την παλιοπαρέα από το καλοκαίρι του 1989 που μοιραστήκαμε πολλά έως και το 1997. Έκτοτε, γάμοι, παιδιά, δουλειές, καριέρες, λοιπές υποχρεώσεις, χώρισαν τους δρόμους μας. Μια δυο απόπειρες επανασύνδεσης στέφθηκαν με απόλυτη αποτυχία και προχωρήσαμε –μεγαλώνοντας κι άλλο – χωρίς να ξανακοιτάξουμε πίσω.

Θα έδινα ότι έχω και δεν έχω (πλην οικογενείας) για να έπινα ένα καφέ πάλι με τα παιδιά που τραγουδούσαμε το "You re in the army now" ανεβασμένοι σε καπό αυτοκινήτων (δεν θα επεκταθώ). Ίσως δεν θα έτρωγα για 10 μέρες σοκολάτα (μέχρι εκεί νομίζω ότι θα άντεχα) προκειμένου να ξαναπαίξω κρυφτό στα καλντερίμια της Πάρου ή να λιώσω 6 ώρες στη ρακέτα με εγκαύματα και γιαούρτια παρέα. Δάνειζα επίσης ανεπιστρεπτί το αγαπημένο μου βιβλίο για να τσακωθώ στο τρίβιαλ φορώντας 3 πουλόβερ και 2 μπουφάν στον ξενώνα που υποτίθεται ότι είχε καλή θέρμανση (οριακά κουρόμπελο από το κονιάκ). Πολύ γέλιο, πολλές πλάκες, πολλά ευτράπελα .... εντάξει είχαμε και τα σοβαρά μας.

Σημασία δεν έχει τι κάναμε και πως αλλά το ότι μας χαρακτήριζε μία ανιδιοτέλεια σπάνια ακόμα και για τα δεδομένα εκείνης της εποχής. Τότε υπήρχε το "εμείς" και όχι το "εγώ", είχαμε σύμπνοια και δείχναμε κατανόηση ακόμα και όταν η ταύτιση απόψεων ήταν απούσα, υπήρχε μ π έ σ α (και όχι μπινιές / κακίες /ξεκατινιάσματα / ζήλιες) .... τέλος πάντων όλα αυτά που σήμερα μοιάζουν μαγική εικόνα. Επίσης ακόμα απορώ πώς οι πυξίδες όλων μας έδειξαν το ίδιο σημείο και συναντηθήκαμε τη δεδομένη χρονική στιγμή, πόσο τυχεροί σταθήκαμε αλήθεια.

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε ανάλογες εμπειρίες, πόσοι θα θέλατε να γυρίζατε πίσω το χρόνο (έχουμε συζητήσει τόσες φορές για τη "χαμένη αθωότητα / ανεμελιά") ή πόσοι ακόμα και τώρα βρίσκετε και τα λέτε (εδώ ζηλεύω αφάνταστα, ειδικά τις αντροπαρέες).

Εν κατακλείδι εκείνο το "μαζί" που έμοιαζε "αδιάσπαστο" – και μπορεί όντως να ήταν, εξάλλου δεν μετρώνται όλα με τον χρόνο – ήταν το μόνο "πραγματικά φωτεινό κομμάτι της ζωής μου" μέχρι τη γέννηση των παιδιών μου.

 

[panp]

Καλή η νοσταλγία, αλλά η ζωή είναι γεμάτη από κύκλους που ανοίγουν και κλείνουν. Αλλιώς θα ήταν μονότονη. Όλα έχουν την αξία τους στα ράφια της ζωής μας, αλλά για το "τότε" που "υπήρξαν"...

Και στηρίζω το επιχείρημα με 2-3 ατάκες και στίχους :

"Αμ έτσι όπως έγινες, πώς να σε γνωρίσω;" (Ορέστης Μακρής στη "Θεία από το Σικάγο)

"Βρε πώς μπατιρίσαμε, που σαρανταρίσαμε" (στίχος του Αλέκου Σακελλάριου) - σκέψου τότε, από τα 40 !

"...που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά και πια δε γνωριζόμαστε... + ...καινούριους φίλους και παρέες συναντήσαμε..." (αδερφοί Κατσιμίχα)

 


και ξαναγυρίσω στον μέγα και φιλοσοφημένο Αλέκο Σακελλάριο. με μια ατάκα του από τηλεοπτική συνέντευξη, όπου μιλούσε για τη ζωή του :





" Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Έτσι κι αλλιώς, αυτό κάνουμε σε όλη μας τη ζωή, παίρνουμε τα πράγματα από την αρχή.


Το κακό βέβαια, είναι ότι κάποια στιγμή έρχεται το τέλος..."

Απαισιόδοξη ατάκα, αλλά με είχε συγκλονίσει...

Αφιερωμένο το πανέμορφο τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά "Η όμορφη πόρτα". Δε γράφτηκαν ποτέ πιο ταιριαστοί στίχοι γι αυτό που περιγράφεις (ανεξάρτητα αν αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη εμπειρία)...

 

[caprice]

Μα το "τώρα" δεν χάνει τίποτα από την αξία του με το να νοσταλγείς το παρελθόν.

Το θέμα είναι ότι πολύ δύσκολα αφηνόμαστε πια ....

 

[D@redevil]

Είμαι ένα κλικ πριν τον ύπνο, οπότε θα μου συγχωρήσετε a priori ατοπήματα και πιθανά λογικά χάσματα!

Το θέμα από μόνο του σε οδηγεί σ' ενδιαφέροντα μονοπάτια, που σκοπεύω να τ' ακολουθήσω - προκαταβολικά λοιπόν συγνώμη και για τα όποια offtopics!

Προτού ξεκινήσω, απλά να αναφέρω ότι ήμουν για 18 χρόνια πρόσκοπος. Είχα τη χαρά να αποκτήσω μερικές πολύ γερές φιλίες, που με την πάροδο των ετών, αν κι έχασαν τη λάμψη τους, εξακολουθούν να υπάρχουν!

Η εξέλιξη όμως είναι τέτοια, που εκ των πραγμάτων, τίποτα δεν παραμένει ίδιο κι αναλλοίωτο... Κάποια πράγματα αναπληρώνονται ή / και υποκαθίστανται, αν θέλετε, καθώς οι ανάγκες μας αλλάζουν, άρα και οι συνήθειές μας!

Όμως!....

Δεν αναπληρώνονται:

-Οι βραδιές στην παραλία με τη φωτιά και την κιθάρα!

-Οι πλεύσεις μας μέσα στο καλοκαίρι / η προετοιμασία για τους ιστιοπλοϊκούς αγώνες!

-Το sleeping bag κάτω από τα αστέρια, μαζί με τις κουβέντες για το μέλλον!

.... Οι στεναχώριες όταν άνοιγαν τα σχολεία, δεμένες μαζί με τη χαρά που θα άρχιζαν και πάλι οι συγκεντρώσεις κι έτσι θα μπορούσαμε να συναντιώμασταν και μεσοβδόμαδα, ντεμέκ για τη συγκέντρωση της Κυριακής!

Όταν έγινα βαθμοφόρος, που πλέον είμασταν όλοι μια παρέα: Που ανεβαίναμε μέσα στην άγρια νύχτα στο Χορτιάτη από το μονοπάτι (το ξέρω με κλειστά μάτια - όποιος ενδιαφέρεται! ), για να φτάσουμε στο καταφύγιο, κοντά στο βράχο του Αετού και ν' αγναντεύσουμε όλη τη Σαλονίκη να υποκλίνεται στην ορμή της νιότης μας! Προαπαιτούμενο: Μπύρες!!! Πολλές και παγωμένες!

Τότε που όλα ήταν απλά! Είμασταν μια παρέα που το μεγαλύτερό της πρόβλημα, ήταν αν θα παίξουμε trivial ή taboo! Που το σκάγαμε το βράδυ από το σπίτι, για να πάμε στη Figaro!... Που όποιος δεν είχε λεφτά για τον καφέ, απλά τσοντάραμε όλοι για να μη μείνει κανείς "στην απ' έξω"!

Αποκορύφωμα: Έχουμε πάει σε μαγαζί / ταβέρνα στη Χαλκιδική άφραγκοι! Τα λεφτά έφταναν για μια κόκα-κόλα και είμασταν 18 άτομα! Οπότε παραγγείλαμε μια κόκα-κόλα με 18 καλαμάκια!

Κι αν δεν είχες τσιγάρα, πάντα είχε κάποιος να σου δώσει - γιατί πολύ απλά, δεν υπήρχε η έννοια "τράκα".

Στην περίπτωση που κινδύνευες να μείνεις σ' ένα μάθημα, μαζευόμασταν όλοι να διαβάσουμε μαζί, ώστε ν' αναγκαζόσουν να διαβάσεις - θέλοντας και μη! Α, κι αν είχες καμιά απορία, είχες άλλους 4-5 δίπλα σου να ρωτήσεις!

Αυτούς στους οποίους κλαιγόσουν, μετά από ένα χωρισμό και σε μαζεύαν από τα πατώματα, όταν γινόσουν λιάρδα! Την επόμενη μέρα σε κέρναγαν καφέ κι ασπιρίνη, για ν' ακούσουν μια επαναληπτική από το μοιρολόϊ σου!

Και φυσικά όλοι μαζί, να κατηγορήσουμε αυτόν / αυτήν που πλήγωσε το φίλο / φίλη μας: "το καλύτερο παιδί / κορίτσι της παρέας!"

Αυτούς που έτρεχαν να δώσουν αίμα, επειδή είχες ατύχημα... Που έρχονταν να παίξουν επιτραπέζια, να διαβάσουν βιβλία, να σε πουν καμιά μπούρδα να περάσει η ώρα, ενόσω ήσουν στο νοσοκομείο!..... Που είχες πυρετό κι έρχονταν με μια βιντεοκασέτα και ποπ κορν, παρόλο που δεν έκανε ούτε να μένεις πολλή ώρα όρθιος, ούτε ποπ κορν να φας!

....Κι άλλα τόσα....

Είχα τη χαρά, να έχω τέτοιες φιλίες - άσχετα που ο πανδαμάτωρ χρόνος άλλαξε τις προτεραιότητες όλων μας και μας χώρισε γεωγραφικά!

Μια φορά στις τόσες, πάντα συναντιέται η παλιοπαρέα στην Άθωνος για ρετσινούλα / κρασάκι κι αμπελοφιλοσοφία!

P.S. Όσον αφορά το παρόν, μπορώ να πω ότι η τωρινή παλιοπαρέα συναντιέται εξίσου συχνά!

 

[Stratulator]

Δυστυχως,ολα αλλαζουν. Οι ανθρωποι αλλαζουν...

Πολλες φορες σε παρομοιες περιστασεις,εχω σκεφτει : "Ναι! Οπως παλια!".

Αλλα, αυτο το "οπως παλια",σιγουρα δεν ειναι. Κοροϊδευω τον εαυτο μου,

που απλα λαχταραει και αναπολει τετοιες στιγμες.

Αυτα που αισθανεσαι εσυ,μην τα περιμενεις και απο τους αλλους...

Μην κοιτας, εμεις ειμαστε 'ρομαντικοι'...

 

[Thor]

Προφανώς μιας και έχω περάσει τα 30 (από το 2007) έχω και εγώ ανάλογες εμπειρίες τις οποίες και προτίθεμαι να μοιραστώ μαζί σας...

(Ποιος είπε ωχ? )

Για διαφόρους λόγους δεν είχα ισχυρές φιλίες από τα σχολικά μου χρόνια όμως στα φοιτητικά χρόνια είχε δημιουργηθεί ένας ισχυρός φιλικός δεσμός με αρκετά παιδιά από την περιοχή μου που και αυτοί σπούδαζαν Αθήνα και μας ένωνε η ξενιτιά ( εδώ μπαίνει χαλί Καζαντζίδης με κακούργα μετανάστευση κτλ ) με ατελείωτες φιλοσοφικές συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων όπου μετά από την κατανάλωση ικανού αριθμού μπυρών ασχολούμασταν την επίλυση διαφόρων καυτών ζητημάτων όπως η ύπαρξη ή μη του θεού, ο γερμανικός εξπρεσιονισμός, η παγκόσμια ειρήνη, το ποιος είναι καλύτερος ο Ταρζάν ή ο Κόναν, το γκομενικό (παγκοσμίου εμβέλειας ζήτημα ) και άλλα παρεμφερή. Προφανώς οι συζητήσεις κρατούσαν ώρες και ώρες και ενίοτε συνδυαζόταν με τουρνουά μπιρίμπας και συνδυασμένες επιθέσεις σε πίτσες (ε, μην πίνουμε και ξεροσφύρι και μας πειράξει... ). Το χαρακτηριστικό αυτών των συναθροίσεων (που τα καλοκαίρια συνεχιζόταν και στα χωριά μας με την προσθήκη και άλλων φίλων από εκεί) ήταν η απόλυτη έλλειψη πολιτικής ορθότητας. Ρατσιστικά, σεξιστικά και προσβλητικά αστεία μεταξύ μας που όμως δεν παρεξηγούνταν γιατί ξέραμε ότι προέρχονταν από ένα φίλο που 1. Και εμείς του κάναμε ανάλογα αστεία. 2. Ξέραμε ότι είναι απλά πλάκα και δεν τα εννοούμε. 3. Όταν τον χρειαστούμε θα είναι εκεί να μας σταθεί ό,τι και να είχαμε πει την προηγούμενη μέρα...

Και σιγά σιγά μεγαλώσαμε και αρχίσαμε να βλεπόμαστε πιο σπάνια μιας και δε μένουμε πια όλοι στην ίδια εστία αλλά σκορπιστήκαμε στην Ελλάδα και έχουμε πια τα προβλήματά μας και τις δουλείες μας και δεν έχουμε πια χρόνο να συζητήσουμε για το αν είναι καλύτερος σαν ηθοποιός ο Μπορίς Καρλόφ ή ο Μπέλα Λουγκόζι, και αρχίσαμε να ερωτευόμαστε στα σοβαρά και προβληματιζόμασταν για το πώς θα πάρουν τα έταιρα μας ημίσεα την συμπεριφορά των κάφρων φίλων μας και αρχίσαμε να συμπεριφερόμαστε μεταξύ μας με πολιτική ορθότητα ... Και νομίζω ότι η φιλία τραυματίζεται όταν αναρωτιέσαι πώς θα πάρει ο άλλος τα λόγια σου...

Τώρα πια σπάνια συναντιόμαστε όλοι μαζί αν και ανά ντουέτα συναντιόμαστε πολύ συχνά (τα ντουέτα βέβαια είναι στην πραγματικότητα κουαρτέτα γιατί ακολουθούν και οι σύζυγοι :frypan: ). Δεν μπορώ να πω ότι δεν έχουμε φιλικά συναισθήματα μεταξύ μας ή ότι δεν τρέχουμε στις χαρές και τις λύπες του άλλου (και ευτυχώς κυρίως χαρές έχουμε ακόμα ) όμως κάτι έχει αλλάξει. Τα καλοκαίρια στο χωριό δεν μαζευόμαστε κάθε βράδυ στην καφετέρια του Ζαχάρη (που δεν είναι πια "του Ζαχάρη" αλλά εμείς έτσι την λέμε ακόμα) για να παίξουμε χαρτιά και να περάσει η ώρα αλλά συζητάμε τις επαγγελματικές μας εξελίξεις ενώ παράλληλα κοιτάζουμε τα κούτελα των άλλων (των αντρών της παρέας κυρίως) για να δούμε ποιος έχει πιο μεγάλη φαλάκρα και όταν φεύγοντας λέμε "τα λέμε" ξέρουμε ότι εκτός απροόπτου θα τα ξαναπούμε όχι την επομένη αλλά τα Χριστούγεννα (και αν...). Ακόμα εμείς που είμασταν σίγουροι ότι δεν θα αλλάξουμε ποτέ όταν πια λέμε "ο Χ δεν θα αλλάξει ποτέ" το λέμε σαν μομφή...

Προφανώς η ζωή προχωρά και δεν μπορείς να ζεις στα 35 σου όπως στα φοιτητικά σου χρόνια αλλά κάποιες φορές το "χαθήκαμε" κρύβει μια νοσταλγία για μια εποχή ανεμελιάς...

 

[caprice]

Ακόμα αναρωτιέμαι ποιό "κακό" θέλησα να ξορκίσω ανοίγοντας το παρόν θέμα. Σημασία έχει ότι ζήσαμε όμορφα και ζούμε ακόμη - δεν τίθεται αμφιβολία περί τούτου".

Εκτιμώ απεριόριστα το ότι αποφασίσετε να μοιραστείτε "δημοσίως" προσωπικές εμπειρίες. Ευχαριστώ :flower:

 

[Λορένα]

Δεν κρατησα καμια φιλια με τα παιδια απο εκεινα τα χρονια. Την πιο παλια μου φιλη την ξερω απο τα 20 μου

Αναμνησεις απο τα παλια εχω μονο απο το σχολειο (τα καλοκαιρια χανομασταν). Θυμαμαι τα παιχνιδια στα διαλειμματα, τους καβγαδες κτλ. Στην γειτονια μου ειχα αλλη παρεα που συνεχιζαμε τα παιχνιδια του σχολειου.

Ηταν η εποχη που υπηρξα παιδι

Στο γυμνασιο/λυκειο και παλι τα καλοκαιρια χανομασταν με τα παιδια, αλλα στο σχολειο δεν παιζαμε. Μονο συζητουσαμε

Σημερα ολες οι κοπελες εκεινης της εποχης ειναι παντρεμενες (και εξαφανισμενες πλεον) με παιδια. Εχουν αλλαξει παρα πολυ εμφανισιακα (τι κανει ο γαμος σε μικρη ηλικια..), και μιλω (οταν βρεθω) με τα αγορια, πρωην συμμαθητες μου

Απο κεινα τα χρονια νοσταλγω τα χρονια του δημοτικου (μαθημα και διαλειμμα με παιχνιδι)

 

[johnny19818]

Η παλιοπαρέα μου τελικά αποδείχθηκε όνομα και πράμα, αν με εννοείτε. Είμασταν μια καλή παρέα μέχρι πριν 8 χρόνια που είμασταν φυσικά από πιο παλιά μέχρι που άρχισε να χαλάει η μαγιά. Μπήκαν κάτι ερωτικά στη μέση, κάτι ζήλειες όταν εγώ βρήκα κόπέλα (την τωρινή σύζυγο μου), μέχρι και για το πάρκινγκ διαφωνήσαμε με έναν γειίτονα και έτσι το διαλύσαμε. Με τα χρόνια μετακόμισα κιόλας και τότε ήταν που πραγματικά που χαθήκαμε παντελώς. Αν πω ότι χάρηκα για την κατάσταση αυτή θα πω ψέμματα αλλά και τέτοιους χαρακτήρες δεν τους θέλω για φίλους. Όταν επισκέπτομαι τον τόπο μου, δύσκολα θα δω άτομα της ηλικίας μου να κυκλοφορούν όπως παλιά και αυτό με στεναχωρεί κάπως γιατί μου αρέσει να βλέπω παλιούς γνωστούς και να ανταλλάσουμε τα νέα μας.

 

[RIO]

Είναι και πονεμένο το θέμα και απλά θα πω ότι τελικά τίποτα δεν αντέχει στο χρόνο...

 

[perlastar]

Ζηλεύω με την περιγραφή της Dare για τις δικές τις παρέες, δεν έζησα ποτέ κάτι τόσο όμορφο! Επίσης συμφωνώ με αυτό που ανέφερε η Caprice, ότι ζηλεύει κυρίως τις αντροπαρέες, γιατί δυστυχώς, χωρίς να λέω ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, οι γυναίκες είναι πολύ πιο ζηλιάρες και κομπλεξικές από τους άντρες. Εγώ κρατάω επαφή με δύο μόνο κοπέλες από τα παλιά, λόγω απόστασης απλά επικοινωνούμε που και που με μαιλ. Με τις άλλες ξεκόψαμε, και βασικός λόγος είναι ακριβώς αυτή η πονηριά και η ζήλεια των γυναικών. Καταλάβαινα ότι η αθωότητα είχε χαθεί για πάντα και μπορούσα να διακρίνω στο βλέμμα και στους τρόπους τους φθόνο για πολλά πράγματα. Ξέρω ότι και στις αντρικές φιλίες υπάρχουν αυτά, αλλά οι γυναίκες είναι το κάτι άλλο, οι άντρες είναι πιο αθώοι και ακομπλεξάριστοι.