Πολύ ωραίο θέμα! Είμαι φανατικός θεατρόφιλος, ή μάλλον ήμουνα, διότι εδώ που είμαι δεν υπάρχει θίασος της προκοπής ούτε αυτός που υπάρχει ανεβάζει καλά έργα. Κι επειδή ακριβώς μου αρέσει πολύ το θέατρο, αρνούμαι να δω παραστάσεις χαμηλής ποιότητας.
Μικρός όταν ήμουν έμενα στην επαρχία. Τότε η θεατρική δραστηριότητα σε μικρές επαρχιακές πόλεις περιοριζόταν σε ανεκδιήγητα μπουλούκια, δεν είναι όπως αργότερα που γνωστοί θίασοι άρχισαν να κάνουν περιοδείες που φτάνουν μέχρι κατσικοχώρια. Άλλωστε και να ερχόταν κανένας θίασος, δεν επιτρεπόταν να πάμε από το σχολείο. Μόνο αν ερχόταν κανένας που έπαιζε "παιδικό" θέατρο μπορεί να μας πήγαιναν με το σχολείο. Δυστυχώς "παιδικό" θέατρο τότε σήμαινε θέατρο για ηλιθίους. Θυμάμαι μια φορά είχε έρθει ένας θίασος τον οποίο προς μεγάλη μου έκπληξη (παραμένει ακόμη και σήμερα) κουμαντάριζε ο Χριστόφορος Ζήκας, αρκετά γνωστός ήδη από ταινίες (Πολύ αργότερα που έφτιαξε το "Ηπειρωτικό Θέατρο" διάβασα μια φορά ότι γκρίνιαζε που τον άφησαν απ' έξω από κρατικές επιχορηγήσεις... θυμήθηκα την παράσταση των παιδικών μου χρόνων και είπα "Καλά του κάνανε!"). Μια σκηνή θυμάμαι από εκεί, πήγαινε ένας χοντρός χωριάτης σ' ένα πανδοχείο και εκεί που γδυνόταν για να κοιμηθεί έβγαζε το ένα ρούχο μετά το άλλο, και είχε ένα κάρο στρώματα ρούχα, οπότε όταν τελικά τελείωσε κι έμεινε με κάτι μακρυές σωβρακοφανέλες ήταν αδύνατος. Ξεκαρδιστικό, μη μου πείτε. Αν και αυτή πρέπει να ήταν η πρώτη "επαγγελματική" παράσταση που είδα, δεν την θεωρώ ικανή να συμπεριληφθεί στη λίστα μου.
Από την άλλη, στο σπίτι η μητέρα μου κυρίως λάτρευε το θέατρο και επειδή ήταν γέννημα θρέμμα από την Αθήνα είχε παρακολουθήσει πολλές παραστάσεις, στο βαθμό που της επέτρεπαν τα περιορισμένα οικονομικά της. Ο Λογοθετίδης της άρεσε τόσο που πήγε στην κηδεία του και έκλαιγε, όπως μας είπε. Λάτρευε Λαμπέτη, Χορν, Γιώργο Παππά, Κατερίνα. Όλα αυτά τα ονόματα μου ήταν γνωστά από την παιδική μου ηλικία. Από αυτήν πρέπει να κληρονόμησα τη θεατρομανία μου. Κάθε καλοκαίρι όταν ο πατέρας μου έπαιρνε άδεια ερχόμαστε στην Αθήνα να επισκεφτούμε τους άπειρους συγγενείς και φίλους που ζούσαν εκεί, και κάποτε αρχίσαμε να πηγαίνουμε οικογενειακώς και σε μία θεατρική παράσταση. Η πρώτη που είδα ήταν το "Αγάπη μου Ουάουα" στο θέατρο Αναλυτή, με την Κάκια Αναλυτή, τον Κώστα Ρηγόπουλο και την Μπεάτα Ασημακοπούλου, θρυλική παράσταση που κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ μια που παιζόταν για χρόνια (έχω γράψει κάποιες αναμνήσεις μου γι' αυτή στο σχετικό θέμα
Αγάπη μου Ουάουα (1970) . Αυτή θεωρώ την πρώτη θεατρική παράσταση που είδα.
Την επόμενη χρονιά με πήγαν σε μια σπονδυλωτή κωμωδία στο θέατρο "Καλουτά" με τίτλο "Μας συγχωρείτε... διακοπές" (είχε ήδη αρχίσει η τηλεόραση και αυτή η καρτέλα "Μας συγχωρείτε... διακοπή" ήταν συνηθισμένη κάθε φορά που είχαν τεχνικό πρόβλημα). Θυμάμαι αρκετούς ηθοποιούς (Καλουτά, Νέγκας, Μηλιάδης) καθώς και κάποιες σκηνές. Μετά ήρθε το "Πρόσεξε το σκαλοπάτι" με Αλεξανδράκη, Γαληνέα, Γιώργο Τζώρτζη. Ήταν η εποχή του "Παράξενου ταξιδιώτη" οπότε το ζευγάρι Αλεξανδράκης-Γαληνέα ήταν πολύ της μόδας. Εκείνη τη χρονια πια ήμουν αρκετά μεγάλος ώστε να θυμάμαι την υπόθεση του έργου. Αυτά τα γράφω για να δείτε πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχαν κάνει ώστε να θυμάμαι τόσες λεπτομέρειες μετά από 4 δεκαετίες και βάλε.
Πρώτη παράσταση που ήταν δική μου επιλογή (ταυτόχρονα πρώτη φορά που έβλεπα μη "εμπορική" παράσταση και πρώτη από τις άπειρες επισκέψεις μου στο Ηρώδειο) ήταν το "Τέλος καλό όλα καλά" του Σαίξπηρ με το Εθνικό Θέατρο. Βλέπω από το αρχείο του Εθνικού ότι στο Ηρώδειο αυτή η παράσταση παίχτηκε 27 και 28 Ιουλίου του 1974. Τότε ήμουν μεταξύ Πέμπτης και Έκτης Γυμνασίου κι έτσι θυμάμαι πολλά πράγματα. Γενικά σε αντίθεση με τα κινηματογραφικά έργα που δεν τα πολυθυμάμαι μετά, τα θεατρικά έργα που έχω δει μου εντυπώνονται. Και όχι μόνο τότε που είχα πολύ καλό μνημονικό αλλά ακόμη και τώρα που γέρασα και κουρκούτιασα θυμάμαι και τα παλιά αλλά και τα καινούρια που βλέπω όταν έρχομαι στην Ελλάδα.
