Εγώ πάλι δεν έψαξα κανένα ποτέ. Στο σχολείο είχα συγκεκριμένες παρέες. Γενικά, ήμουν πολύ επιλεκτική από μικρή, γιατί από τότε είχα μεγάλες παραξενιές και ήμουν ιδιότροπη και κλεισμένη αρκετά στον εαυτό μου, οπότε για να συγχρωτισθώ με κάποιον έπρεπε να έχουμε κάποια κοινά σημεία ή κάτι να έχει να μου αρέσει τέλος πάντων
Μετά στη ζωή μου, οι φιλίες μου είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, αλλά κρατούν πολλά χρόνια. Με αντισταθμίζει ο άντρας μου, ο οποίος είναι πολύ περισσότερο κοινωνικός. Με τις συμμαθήτριές μου χαθήκαμε χωρίς λόγο. Έτσι, απλά όπως χωρίζουν οι περισσότεροι μετά το σχολείο. Όταν έγινε το Reunion για τα 25 χρόνια από την αποφοίτησή μας (το 2011) μια παλιά συμμαθήτριά μου, με την οποία επίσης, χαθήκαμε λόγω απόστασης με πήρε τηλέφωνο και μου είπε για το γεγονός. Μου είπε πόσο θα ήθελε να ιδωθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να θυμηθούμε τα παλιά. Αμφιταλαντευόμουν μέχρι την τελευταία στιγμή. Ο άντρας μου με έσπρωξε να πάω και τελικά του το χρωστάω. Παιδιά, ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία. Κατ' αρχάς, έγινε σε ανοιχτό χώρο και αυτό ήταν υπέροχο. Δε κλειστήκαμε σε μπαρ ή σε τέτοια κατάσταση. Δε μπορείτε να φανταστείτε πόσα άτομα συνάντησα από τα παλιά. Ήρθαν συμμαθήτριές μου με τις οποίες είχαμε περάσει πολύ ωραία και στο σχολείο και στα σκασιαρχεία, στις εκδρομές, στην πενταήμερη. Με πλησίαζαν και μου έλεγαν "τι κάνεις?" άτομα τα οποία θυμόντουσαν και το επώνυμό μου. Κάποια από αυτά ήταν άτομα, τα οποία έκανα προσπάθεια για να τους θυμηθώ. Άλλα πάλι μου έρχονταν αμέσως στο μυαλό. Μου φάνηκε για μια στιγμή, ότι ήμασταν έξω στο προαύλιο στο διάλειμμα και καπνίζαμε λέγοντας τις τότε ιστορίες μας και προσέχοντας μη μας δει κάποιος καθηγητής. Είδα την παλιά μου διπλανή. Ήμασταν μαζί από τη δευτέρα Δημοτικού μέχρι την δευτέρα Λυκείου. Εκείνη μετά άλλαξε σχολείο και έτσι χαθήκαμε. Εγώ βέβαια, την είχα ξαναδεί κάπου αλλά δεν πήγα να της μιλήσω τότε γιατί ντράπηκα. Έπαιζε σε μια θεατρική παράσταση ένα μικρό ρόλο, αλλά εγώ δεν το ήξερα όταν πήγα να τη δω. Έμεινα όταν την είδα στη σκηνή, γιατί τη θυμήθηκα αμέσως. Όταν της είπα πού την είδα και πώς, τρελάθηκε. Μου είπε "Γιατί δεν ήρθες να μου μιλήσεις? Μόνο εσένα θυμάμαι από εδώ μέσα". Εκείνο το βράδυ, θα μου μείνει μια πολύ ωραία ανάμνηση. Πέρασα καταπληκτικά, γύρισα πολύ αργά σπίτι, ενώ έλεγα ότι θα κάτσω μία ώρα και θα φύγω. Οφείλω όμως, να ομολογήσω ότι αυτό δεν επαναλήφθηκε. Η επόμενη συνάντηση στην οποία συμμετείχα, δεν μου άρεσε και εκεί έφυγα στη μία ώρα περίπου. Γιατί πια, ήταν πολύ λιγότερα τα άτομα και δεν ήταν οι παλιές μου φιλίες. Ήταν απλώς κάποιοι (15-20 άτομα), οι οποίοι προσπάθησαν να αναζωπυρώσουν την παλιά φλόγα και να κρατήσουν μια επαφή που είχαν από παλιά. Δεν ταίριαξα μαζί τους, δεν μου άρεσε το νέο πείραμα, δεν μου άρεσαν για φίλοι και έτσι δεν ξαναπήγα στις επόμενες συνεστιάσεις που πλέον ήταν 10 άτομα. Δε νομίζω ότι υπάρχει ιδιαίτερος λόγος που χάνεσαι με τους ανθρώπους. Έτσι τα φέρνει η ζωή και οι υποχρεώσεις της. Δεν έκατσα ποτέ να το σκεφτώ ιδιαίτερα. Ας πούμε, στο νησί μου, οι παρέες μου ξεκίνησαν όταν ήμασταν 10 χρονών. Οι περισσότεροι από εμάς ήταν παιδιά που είχαμε κοινή καταγωγή και κάναμε καλοκαίρι στο νησί. Τότε καθόμασταν 2 και 3 μήνες εκεί με τις μαμάδες μας. Είχαμε μια καταπληκτική παρέα που κράτησε πολλά χρόνια. Ουσιαστικά μέχρι να τελειώσουμε το σχολείο. Γιατί μετά, στα χρόνια που πέρασαν, ξέρετε πόσες φορές χαθήκαμε? Άλλος για σπουδές, άλλος γιατί γνώρισε ένα/μία σύντροφο, άλλος γιατί δούλευε και δεν μπορούσαν να συμπέσουν οι άδειές μας. Κι όμως, με αυτά τα παιδιά, μέχρι τώρα όταν βρεθούμε στο νησί, κάνουμε καταπληκτική παρέα. Γνωρίστηκαν και οι σύντροφοί μας. Φυσικά εννοείται ότι δε μπορούμε να συμπέσουμε με όλους πάντα και δε μπορούμε να ήμαστε κάθε βράδυ μαζί. Αλλά εξαιρετικά σημαντικό ότι όταν βρισκόμαστε είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αυτό συμβαίνει σχεδόν κάθε καλοκαίρι, γιατί όλοι έχουμε σπίτια στο νησί, οπότε πηγαίνουμε συχνά. Αυτές οι φιλίες κατά τη γνώμη μου είναι πραγματικές. Μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο, ίσως γιατί δεν έχεις ιδιαίτερες απαιτήσεις από αυτές. Στην περίπτωση της κολλητής σου ή του κολλητού σου όμως, η φιλία είναι σαν τον έρωτα. Θέλει χημεία για να κρατήσει κι αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει συχνά. Προσωπικά μου έχει τύχει άπαξ με την κολλητή μου και κρατάμε τη φιλία αυτή από το 1985 (31 χρόνια).
