Πρώτη μέρα σήμερα στο σχολείο στην Αʼ Δημοτικού, όπως τότε…

[Σώτος Σώτος]

Σήμερα πιστεύω ότι είναι μια ιδιαίτερη μέρα για όλους εμάς που το παιδί μας ξεκινάει την σχολική του πορεία, μια ημέρα ορόσημο στη ζωή κάθε ανθρώπου.

Νιώθω ιδιαίτερη συγκίνηση καθώς συνόδευσα τον γιό μου την πρώτη του μέρα στο σχολείο, στην Αʼ Δημοτικού.

Και αναπόφευκτα κατεβαίνοντας τα σκαλάκια προς την πόρτα, μπαίνοντας στο προαύλιο, βλέποντας αυτήν τη γνώριμη πλημμύρα των παιδικών προσώπων, ακούγοντας το βουητό των παιδικών φωνών, βλέποντας τους δασκάλους και τις δασκάλες στη σειρά, ακούγοντας και πάλι (πόσα χρόνια μετά…) το “ανάπαυση, προσοχή”, ο νους μου γλίστρησε προς τα πίσω, 32 χρόνια πριν, σʼ εκείνον τον Σεπτέμβρη του ʼ80…

Πρώτη μέρα στο σχολείο, αριστερή σειρά, τέταρτο θρανίο… Την πρώτη μέρα κάθισα δίπλα στην Ιωάννα, την επόμενη μέρα η κυρία μας άλλαξε, δεν θυμάμαι μετά με ποιο αγοράκι έκατσα…

Θυμάμαι την τάξη μου, εκείνο το απίστευτο Αλφαβητάριο που πήραμε και μάθαμε να διαβάζουμε και να γράφουμε, την ψιλή, την δασεία, την περισπωμένη, θυμάμαι επίσης αμυδρά το βιβλίο των μαθηματικών, μετράγαμε πόσα παπάκια και πόσες πασχαλίτσες υπάρχουν, θυμάμαι την πρώτη μου σάκα, την κασετίνα μου με τα χρώματα και τα μολύβια, θυμάμαι το τετράδιο της αντιγραφής με το κενό που ζωγραφίζαμε, το τετράδιο της αριθμητικής με τα κουτάκια…

Και τώρα πλέον είναι η σειρά του γιού μου να τα ζήσει όλα αυτά. Και θέλω να τα ζήσει όσο γίνεται πιο έντονα και καλά και ευτυχισμένα. Θα κάνω τα πάντα προκειμένου να τα θυμάται κι αυτός κάποτε με νοσταλγία…

Παραθέτω φωτογραφίες από την πρώτη μέρα της σχολικής ζωής του γιού μου. Για τη δική μου πρώτη μέρα δεν υπάρχουν φωτογραφίες, όλες οι εικόνες είναι μέσα στο νου μου όμως παρά τα 32 χρόνια που πέρασαν παραμένουν πεντακάθαρες…

 

[BETTY BOOP]

Η μετάβαση από το Νηπιαγωγείο στην Α τάξη είναι μια σημαντική στιγμή κάθε παιδιού και γεμίζει χαρά και συγκίνηση την οικογένεια. Από την Α' τάξη θυμάμαι τα βιβλία, τους συμμαθητές μου, τη χαρούμενη δασκάλα μας. Στην αυλή τα άλλα παιδιά μου φαίνονταν ''μεγάλα''. Είχα καθήσει στο θρανίο με ένα κοριτσάκι με το οποίο μέναμε στην ίδια γειτονιά και της έλεγα ''στο διάλειμμα θα παίξουμε μαζί και θα φύγουμε μαζί το μεσημέρι'' (!). Μου είχε κάνει εντύπωση το ότι θα έπρεπε να διαβάζω για την επόμενη ημέρα τα μαθήματα...

 

[Λορένα]

Εμενα μου ειχε πει ενας ξαδερφος μου, οτι για να πω πρωτη δημοτικου, επρεπε να ξερω να μετραω μεχρι το 10 (αλλιως δεν ειχα ελπιδες να τα παω καλα στο σχολειο) και επειδη δεν ηξερα, με γεμισε αγχος μερες πριν.

Θυμαμαι που η μαμα μου, με πηρε να μου κανει εγγραφη στο σχολειο (ή ηταν ο αγιασμος? παντως πηγαμε παρεα.. και η δασκαλα ρωτησε το ονομα μου)

Θυμαμαι που καθισα με την γειτονισσα στο ιδιο θρανιο (και τα 6 χρονια του δημοτικου).

Τα 4-5 βιβλια, που ηταν "γεματα" γραμματα, και την απογοητευση που πηρα, που στην αρχη, γραφαμε μονο (για να τα μαθουμε) τα γραμματα στο τετραδιο, και καναμε μερες να ανοιξουμε τα βιβλια (το περιμενα με ανυπομονησια)

Επισης να πω, οτι δεν ηξερα τα γραμματα (της Αλφαβητας) απο πριν (οπως φανταζομαι πως ξερουν πολλα παιδακια τωρα : να εχουν κανει μια καποια προετοιμασια πριν ξεκινησουν την Α΄δημοτικου).

Ολα τα εμαθα στην ωρα τους στο σχολειο, μαζι με τα υπολοιπα παιδια. Θυμαμαι.. εκεινα τα τετραδια με τα κουτακια που που γραφαμε καθε μερα και απο ενα νεο γραμμα (κεφαλαιο και μικρο) της Αλφαβητας. Επισης γραφαμε και τους αριθμους.

Και τοτε ηταν που προσεξα, πως τα γραμματα της κυρίας, ηταν πιο ομορφα απο τα δικα μου, και πως κανενα παιδι, δεν εκανε τα ιδια γραμματα (αλλα εκαναν χειροτερα, αλλοι λιγο καλυτερα).

Θυμαμαι τα αλλα τετραδια, που ειχαν γραμμες απο την μεση και κατω της σελιδας, για να ζωγραφιζουμε στο πανω μερος. Στο κατω.. τι γραφαμε;

Και αυτο το μολυβι.. ηθελε συνεχεια ξυσιμο, για να κανω ωραια γραμματα. Ευτυχως τον πρωτο καιρο, μεχρι να μαθω, μου το εξυνε η μαμα

 

[Σώτος Σώτος]

Η μετάβαση από το Νηπιαγωγείο στην Α τάξη είναι μια σημαντική στιγμή κάθε παιδιού και γεμίζει χαρά και συγκίνηση την οικογένεια. Από την Α' τάξη θυμάμαι τα βιβλία, τους συμμαθητές μου, τη χαρούμενη δασκάλα μας. Στην αυλή τα άλλα παιδιά μου φαίνονταν ''μεγάλα''. Είχα καθήσει στο θρανίο με ένα κοριτσάκι με το οποίο μέναμε στην ίδια γειτονιά και της έλεγα ''στο διάλειμμα θα παίξουμε μαζί και θα φύγουμε μαζί το μεσημέρι'' (!). Μου είχε κάνει εντύπωση το ότι θα έπρεπε να διαβάζω για την επόμενη ημέρα τα μαθήματα...

Είναι αλήθεια οτι τα μεγαλύτερα παιδιά μας φαίνονταν "τεράστια". Ειδικά όταν άλλαξα σχολείο στην Γ' τάξη και πήγα στη Θεσσαλονίκη, σε ένα μεγάλο σχολικό συγκρότημα, με Γυμνάσιο και Λύκειο, τα παιδιά του Λυκείου μου φαίνονταν πελώρια...

Θυμαμαι τα αλλα τετραδια, που ειχαν γραμμες απο την μεση και κατω της σελιδας, για να ζωγραφιζουμε στο πανω μερος. Στο κατω.. τι γραφαμε;

Αυτά ήταν τα τετράδια της αντιγραφής από το αναγνωστικό, και ζωγραφίζαμε κάτι σχετικό με αυτό που αντιγράφαμε. Θυμάμαι οτι μερικές φορές δυσκολευόμουν και μου το ζωγράφιζε ο πατέρας μου...

 

[fani_grgr]

Κρατάω το χέρι της μαμάς μου και προχωράμε προς το σχολείο. Από φέτος καταργήθηκαν οι ποδιές! Κρίμα ... τι σοι μαθήτρια θα είμαι χωρίς ποδιά ? Και τη σάκα ... δεν την πήρα μαζί μου ... γιατι ?

Τρέμω από την αγωνία και συνεχώς επαναλαμβάνω ψιθυρίζοντας το τηλεφωνικό νούμερο και την διεύθυνση του σπιτιού μας.

Η μαμά είπε πως πρέπει να το γνωρίζω για κάθε περίπτωση! ( δλδ τι είδους περιπτωση ? ωχ ...)

Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου ένα τεράστιο κτίριο και μία αυλή γεμάτη παιδιά! Καλέ τι παιδιά ... αυτοί όλοι είναι μεγάλοι!!!

Κρατάω το χέρι της μαμάς μου ακόμα πιο σφιχτά! Μπαίνουμε στην αυλή! Φωνές , γέλια ,ο θόρυβος των αυτοκινήτων του δρόμου, άρωμα παιδικής κολώνιας ... ξέχασα το τηλεφωνικό νούμερο ... 7 είναι ή 9 το τελευταίο ?

 

[Σώτος Σώτος]

Θυμήθηκα επίσης οτι κάποια παιδιά, συγκεκριμένα ενα κορίτσι και ένα αγόρι της τάξης μου, την πρώτη μέρα έκλαιγαν απαρηγόρητα

Πως τα κοίταζα με συμπάθεια και φόβο μαζί!!!

Χθές όμως παρατήρησα οτι τα παιδιά, μαζί και ο γιός μου, αν και αγχωμένα δεν έκλαιγε κανένα τους. Ίσως αυτό οφείλεται στο οτι σήμερα τα παιδιά είναι πιό προετοιμασμένα για το σχολείο από ότι εμείς (θέλω να πιστεύω), επίσης οι γονείς είναι πιο ενημερωμένοι και ευαισθητοποιημένοι προς το παιδί τους, οι δικοί μας τότε είχαν μεγαλύτερη άγνοια, οι εποχές ήταν διαφορετικές, το παιδί αντιμετωπιζόταν πιό επιπόλαια.

 

[Thor]

Αυτά ήταν τα τετράδια της αντιγραφής από το αναγνωστικό, και ζωγραφίζαμε κάτι σχετικό με αυτό που αντιγράφαμε. Θυμάμαι οτι μερικές φορές δυσκολευόμουν και μου το ζωγράφιζε ο πατέρας μου...

Εμένα τα ζωγράφιζε η μητέρα μου..

 

[Σώτος Σώτος]

Τι γίνεται ρε παιδιά? Σε όλο το forum μονάχα εγώ έχω παιδί που ξεκινάει την Α' Δημοτικού???????

 

[don dokken]

οχι συντροφε..και μενα ξεκινησε η μονακριβη..

ψαρωμενη και εσωστρεφης μπηκε στην ταξη..

οταν γυρισε(ελειπα βεβαια)μου τα πε απο το τηλεφωνο.."ειναι πολυ καλυτερα απο το νηπιαγωγειο!"

και σε ενα λευκο πινακα στο δωματιο της εγραψε με ανεξιτηλο μαρκαδορο "ΤΟΣΧΟΛΙΟΜΟΥΙΝΕΠΑΡΑΠΟΛΙΩΡΕΟ"

ε,απο τα πραγματα που κρατας για παντα..

εμενα με εψαχναν καμμια ωρα την πρωτη μερα του σχολειου..ειχα κρυφτει απλα πισω απο μια..ανοιχτη πορτα!

δεν ειχα παει και νηπιο..ημουν σε φαση "που να τρεχω τωρα.."

 

[Σώτος Σώτος]

Να 'σαι καλά ρε σύντροφε Don!!! γιατί στ' αλήθεια είχα απογοητευτεί... Και να χαίρεσαι την πριγκηπέσα σου, εύχομαι να σου προσφέρει πολλά πράγματα για να τα κρατάς για πάντα!!!

Όσο για εμάς άστα... ούτε κι εγώ είχα πάει νήπιο, τι έγκλημα κι αυτό ρε παιδί μου. Πως περιμένανε μετά να ξεκινήσουμε άνετοι το δημοτικό; Κι όμως τα καταφέραμε!

 

[caprice]

Έστω και μεγάλη καθυστέρηση - συγχώρεσέ με δεν το σνόμπαρα το θέμα απλά δεν προλάβαινα τόσο καιρό - να πω και εγώ τα δικά μου;

Ο μεγάλος μου στην Α' Δημοτικού .... Στη μια μεριά τα πρωτάκια μαζεμένα, μπροστά μπροστά και χωριστά από τα υπόλοιπα παιδιά, το σχολείο ένα "πολύβουο μελίσσι" (ρετρό φράση έκθεσης αν θυμάστε) και οι γονείς από την άλλη να καμαρώνουμε σαν τα παγόνια. Αγιασμός, λόγοι υποδοχής, μοίρασμα στις τάξεις, γνωριμία με τη δασκάλα και μετά πήραμε τα παιδιά μας και φύγαμε. Τον κράτησα από το χέρι και πήγαμε στην Πλατεία εγώ να πιω καφέ και εκείνος milk shake που του είχα τάξει. Ήμουν λίγο σιωπηλή (πράγμα σπάνιο για μένα τουλάχιστον σε ότι αφορά τα παιδιά) και ο μικρός να λέει, να λέει, να λέει. Τουλάχιστον τα περιέγραφε όλα με χαμόγελο. Επίσης απορίες τύπου, πότε θα κάνουμε διάλειμμα, πότε θα παίζουμε, τι θα μάθουμε, με ποιόν θα κάθομαι (δεν θέλω δίπλα μου κορίτσι) και ευτυχώς που δεν πήρα τσάντα με ροδάκια, αυτή είναι για "μικρά", εγώ είμαι δυνατός και θα σηκώνω το σακίδιό μου στην πλάτη.

Έλιωνα σαν λουκουμάς - που λέει και η "αγαπημένη μου φίλη". Το κινητό χτυπούσε - με έψαχναν οι άλλοι γονείς "που κάθεσαι δεν σε βρίσκουμε, εμείς είμαστε εκεί" και εγώ που δεν είμαι και καλή στα ψέμματα (δυστυχώς) να προφασίζομαι έκτακτους λόγους για την απουσία μου. Τέλος πάντων ντροπή αλλά έτσι φέρθηκα (μετά πήγαμε και τους βρήκαμε).

Θυμάμαι που πέρασα την πόρτα του σχολείου κρατώντας το χέρι της μαμάς μου και ένιωθα λίγο χαμένη μέσα σε τόσα παιδιά. Φοβισμένη δεν ήμουν. Ίσως επειδή είχε προηγηθεί το νηπιαγωγείο, ίσως γιατί τα ξαδέλφια μου ήταν ήδη εκεί και λίγο μεγαλύτερα από μένα, ίσως γιατί έβλεπα και όλα τα παιδιά της γειτονιάς στο προαύλιο και χαιρόμουν. Μετά το τέλος του αγιασμού και πριν μπούμε στις τάξεις μας, μας μοίρασαν γλυκάκια καφέ, ροζ, άσπρα και πράσινα με ένα κερασάκι επάνω (τα βλέπω ακόμα σε μερικά ζαχαροπλαστεία). Η γεύση τους έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου.

Το πρώτο κουδούνι, το πρώτο διάλειμμα, τη μαμά μου που περίμενε έξω από το σχολείο παρέα με τους άλλους γονείς .... τον παππού μου και τη γιαγιά μου που ήταν στο μπαλκόνι όταν γύρισα και με ρωτούσαν να τους πω πώς πέρασα, άλλα δεν θυμάμαι από την πρώτη μέρα.

Το κράτημα από το χέρι .... τότε και τώρα ..... ανεκτίμητα :flower:

 

[Ozzaros]

1985 πηγα Α' Δημοτικου...

Δεν θυμαμαι και πολλα πραγματα.

Θυμαμαι οτι ημουνα σχετικα αγχωμενος στις αρχες.... Με τον καιρο συνηθισα.

Μου ελεγε μετα η μανα μου οτι για να ειμαι χαρουμενος περναγαμε παντα απο τον φουρνο για να μου παρει Yoco Choco που μου αρεσε πολυ (υπηρχαν πολλοι δρομοι για να πας στο σχολειο, αλλα μονο ενας περναγε απο το φουρνο)

Θυμαμαι επισης την δασκαλα μου ποσο ομορφη ηταν. Δεν πρεπει να ηταν πανω απο 25-28 χρονων (οπως τη θυμαμαι τωρα), αλλα μιλαμε για τρομερη ομορφια.... πολυ μακρυ ισιο καστανοξανθο μαλλι.... και αγγελικο προσωπο.... Δυστυχως μου διαφευγει το ονομα της. (ενω θυμαμαι και το ονομα της νηπιαγωγου και της δασκαλας που ειχα στη Β', γκρρρ).

Επισης θυμαμαι απο τα μαθηματα οτι ειχα θεμα με τις καμπυλες.... Το 'ο' το εκανα τετραγωνο (σχεδον), το 'α' επισης....

 

[Σώτος Σώτος]

@Ozzare καλώς όρισες στο πιό ποιοτικό forum των ημερών μας... Και τι δεν θα βρεις εδώ μέσα...

Σ' ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας μια από τις πιό πολύτιμες αναμνήσεις σου, αυτή της πρώτης φοράς στο σχολείο...

Φαντάζομαι σε κέρασαν τουρτίτσα ε;;;;;

 

[chris73]

Πριν να πάω στο δημοτικό μου έμαθαν να γράφω το όνομα μου, άλλα γράμματα δεν ήξερα. Για τηλέφωνα δεν μου είπαν γιατί δεν θα το θυμόμουν έτσι και αλλιώς. Αργότερα από τα μεγαλύτερα άγχη ήταν ότι είχε να κάνει με αποστήθηση τίποτα δεν θυμόμουν.

Κάθισα από την πρώτη μέρα με την Eμμανουέλα (!) και για κανά δύο χρόνια, δεν ξέρω γιατί. Όμως εγώ θυμάμαι την γειτόνισα μου που παίζαμε τότε τα απογεύματα, την Εμιλία. Δεν την ξαναείδα και πόσο θα ήθελα να την ξαναδώ. Είχε μια χαρακτηριστική ψευδή φωνή. (σαν την μάγια? μιλούσε ψευδά η μέλλισα?)

 

[Thor]

Των τριών Ιεραρχών σήμερα... Στο δημοτικό μας πηγαίναν για εκκλησιασμό και μετά μας μοίραζαν αρτουλάκια (έτσι τα λέγαμε εμείς, ποια είναι η επίσημη ορολογία δεν ξέρω ) τα οποία είχαν παραγγελθεί σε τοπικό φούρνο με χρέωση των μαθητών (αργότερα το κόστος τους το κάλυπτε ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων). Αργότερα στο γυμνάσιο ο εκκλησιασμός εξαρτούνταν από τις ορέξεις των καθηγητών (και τα αρτουλάκια βεβαίως)

 

[Σώτος Σώτος]

Καλή σχολική χρονιά σε όσους συμφορουμίτες έχουν παιδιά που σήμερα ξεκίνησαν την Α' Δημοτικού!!!

(και φυσικά η ευχή ισχύει και για όλους εμάς τους υπόλοιπους που τα παιδιά τους είναι μεγαλύτερα...)