Ρετρο-ποπ χορευτικά από λαϊκούς τραγουδιστές!

audiodee

RetroActive
Joined
26 Ιουν 2006
Μηνύματα
460
Αντιδράσεις
79
Ένα είδος ελληνικών τραγουδιών που ευδοκίμησε την περίοδο τέλη '80 και λίγο αρχές '90 ήταν των ποπ χορευτικών (ας πούμε) τραγουδιών από λαϊκούς τραγουδιστές. Την περίοδο αυτή ο κόσμος είχε αποτραβηχτεί από σκυλάδικους ήχους και το είχαν ρίξει όλοι στην "ποπ". (Αργότερα ήταν που βγήκαν τα ελληνάδικα)

Ήταν τραγούδια που περίμενες να ακούσεις τότε σε νυχτερινά μαγαζιά και μπουζούκια, χωρίς όμως να έχουν ίχνος μπουζουκιού. Αποτελούνταν από ντίσκο-ντραμς, ηλεκτρικές κιθάρες και ήχους από φτηνά αρμόνια!

Κραχτό παράδειγμα: !!!

 
Ο εικονιζομενος τραγουδιστης λεγεται Πετροπουλος...τι να απεγινε αραγε?
 
Σχετική με το θέμα, ήταν και ητάση αμιγώς λαικών καλλιτεχνών,

να κυκλοφορούν ένα beat κομμάτι, έτσι για "ξεκάρφωμα".

Ενδεικτικά αναφέρω "ΓΟΝΙΔΗΣ - Σε θέλω" (παραλλαγή του Informer).

Παρόμοια κίνηση είχαν κάνει και οι ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ και

ΤΟΛΗΣ ΤΣΙΜΟΓΙΑΝΝΗΣ ("σ'αγαπώ, προσγειώσου μωρό μου").
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Θυμάμαι εκείνη την εποχή εκτός απ'τον Πετρόπουλο που είδαμε στο βίντεο, είχαν κι άλλοι τραγουδιστές παρόμοιο ρεπερτόριο. Πρώτος μου έρχεται ο Πάριος (Απόψε τραγούδα και γέλα) μετά ο Αδαμαντίδης (Λίγο, λίγο)...

Άλλοι;
 
Φλωρινιωτης - Disco Fever

 
Έχω την εντύπωση πως και κάποια κομμάτια από Άντζελα Δημητρίου ήταν λίγο pop

http://www.youtube.com/watch?v=QVBdiwVd5Lw

Όπως και τα "Εξαιρούνται","Φταίει Ο Έρωτας" κλπ!
 
Επιτελους μια αναγνωριση και μια σοβαρη παρουσιαση του ντισκο δισκου του Γιαννη Φλωρινιωτη Γιορτη Αγαπης απο εναν ανθρωπο που κατεχει απο μουσικη και δεν τον πνιγει η θολοκουλτουρα

Κάποιοι, διαχρονικώς, μπορεί να θεωρούν τον Γιάννη Φλωρινιώτη cult, αλλά αυτό είναι λάθος. Νομίζουν. Δεν ξέρω τι κάνει τώρα ο Φλωρινιώτης και πόσο cult μπορεί να είναι σήμερα –πριν μερικά χρόνια τον είχα δει κάπου προς Αιγάλεω, επί της Θηβών– αλλά τότε (late 70s) η τεράστια επιτυχία του δεν θα μπορούσε με τίποτα να αιτιολογήσει τον χαρακτηρισμό. Εκτός και αν cult ήμασταν όλοι, τότε, ως χώρα… Anyway.
Εκείνο που έχει σημασία να ειπωθεί είναι πως όταν έσκασε η «Γιορτή Αγάπης» με τα τραγούδια (περίπου μισά-μισά) των Κώστα Ψυχογιού και Χρήστου Εμμανουήλ η ελληνική disco (με ελληνικό στίχο) χτύπησε κορυφή, παραμένοντας εκεί ακόμη… Δεν νομίζω δηλαδή ότι γράφτηκαν ποτέ καλύτερα disco άσματα (με ελληνικό, ξαναλέω, στίχο). Η Panivar δεν είχε τσιγκουνευτεί το χρήμα στην παραγωγή και επενδύοντας εις βάθος πήρε τα λεφτά της πίσω στο χιλιαπλάσιο.

Φοβερές ενορχηστρώσεις από τον Εμμανουήλ, και παικταράδες στην μπάντα συνοδείας. Άριστοι επαγγελματίες που μπορούσαν να παίξουν από κλασική και garage punk, μέχρι jazz και λαϊκά και που έδωσαν, για το άλμπουμ, τον καλύτερο… ντισκοεαυτό τους. Το άψογο funky του Τίτου Καλλίρη στην κιθάρα, τα σαξόφωνα του Άρη Καραντάνη (Aris-Alba κ.λπ.), η τρομπέτα του Γιάννη Θεοδωρίδη, η 12χορδη του Μαλλίδη, τα βιολιά του Βράσκου και του Δεσποτίδη (και άλλων δύο), τα σύνθια του Ζερμπίνου και βεβαίως, πρώτος όλων, ένας σταρ της εποχής ο Γιάννης Φλωρινιώτης… Μια γιορτή της αγάπης…
Περισσοτερα εδω

[video=youtube;JJvYE9-Wn5k]

 
Πριν ο Θέμης Αδαμαντίδης πει το βαρύ λαϊκό "Μα που να πάω", είχε πει στα ξεκινήματά του το pop "Καλοκαιράκι μου, την αγαπώ". Το ίδιο επίσης και ο Νίκος Νομικός, με το "Θάλασσα-θάλασα" !
 
Πίσω
Μπλουζα