Ρετρό βούτυρα και λάδια

[stakovios]

Βούτυρο ή μαργαρίνη; Θυμάστε τη Νέα Φυτίνη που έκανε "θαύμα γεύση"; Τη Χρυση Μινέρβα που "δεν έσπαγε τις φρυγανιές"; Και τη συσκευασία του "Φαστ" που ήταν ορθογώνιο, με ένα πράσινο-άσπρο περιτύλιγμα και κόκκινους κύκλους (σαν λουλούδια που έμοιαζαν). Αλήθεια, ποιο ήταν το αγαπημένο σας βούτυρο; Και κάποια λάδια που δεν κυκλοφορούν πια;

 

[saboter]

Τα θυμόμαστε βέβαια όλα αυτά, αλλά ποιοί αρχάνθρωποι εδώ μέσα πρόλαβαν τον πρόδρομό τους, που υπήρξε το μαγειρικό λίπος "Τοπάν"; Κυκλοφορούσε σε μεγάλο κεσέ για να "φτυαρίζεις" εύκολα και πιθανά ήταν προϊόν ΕΛΑΪΣ.

Σχετικό και το ανέκδοτο της εποχής:

- Κάποτε ήσουν για μένα Τοπάν.....τώρα βάζω Νέα Φυτίνη!

 

[Rakeesh]

Αγαπημενο δεν ειχα.. θυμαμαι ομως μια μαργαρινη που εβγαινε σε ραβδους, και στο περιτυλιγμα ειχε υποδιαιρέσεις γραμμαρίων, ωστε να ξερεις να κοψεις οσα γραφει η συνταγη

Ωραια πατεντα, απορω πως δεν υπαρχει πια

 

[thebest20]

Το ηλιέλαιο "Φλώρα" ήταν πολύ γνωστό.Σήμερα δεν το βλέπω πουθενά!

 

[stakovios]

Το ηλιέλαιο "Φλώρα" ήταν πολύ γνωστό.Σήμερα δεν το βλέπω πουθενά!

Λες γι' αυτό που ήταν σε δοχείο σε σχήμα καλαμποκιού; Ή εκείνο ήταν καλαμποκέλαιο;

 

[thebest20]

Ναι δίκιο έχεις,σε δοχείο σε σχήμα καλαμποκιού ήταν.Καλαμποκέλαιο ήταν.Πριν από μερικά χρόνια στο σπίτι της γιαγιάς μου στο χωριό είχα δει ένα τέτοιο δοχείο κομμένο από πάνω και το είχε κάνει γλάστρα.

 

[nasos o "kalamatas&qu]

Το ηλιέλαιο SOL υπάρχει;; Και αυτό έχει ψιλοχαθεί, ή εγώ έχω να πάω πολύ καιρό σε supermarket.

 

[thebest20]

Το sol υπήρχε σίγουρα πριν 1 χρόνο,τώρα δεν το έχω προσέξει,αν και πηγαίνω Supermarket.Εξάλλου έχω χρόνια να φάω τηγανιτά.

 

[krhtikos]

ΣΑΒΟΙ.... η βιοτεχνία ήταν στην Μωραιτίνης κάθετου της Παπαναστασίου και δίπλα στο σπίτι μου.

 

[pooky(1)]

Αγαπημενο δεν ειχα.. θυμαμαι ομως μια μαργαρινη που εβγαινε σε ραβδους, και στο περιτυλιγμα ειχε υποδιαιρέσεις γραμμαρίων, ωστε να ξερεις να κοψεις οσα γραφει η συνταγη
Ωραια πατεντα, απορω πως δεν υπαρχει πια

http://www.youtube.com/watch?v=D4tHCIiqTjc&feature=PlayList&p=A2BD3335EBEF30E3&playnext_from=PL&playnext=1&index=74

 

[Wally]

Υπαρχει ΣΑΒΟΙ.

Απο βουτυρα και τετοια ανεχομαι μονο το υπεροχο βουτυρο τυπου Κερκυρας. Το ΣΑΒΟΙ εχει καλο βουτυρο τετοιου τυπου

Θυμαμαι οταν ημουν μικρος οι γονεις μου αγοραζαν ενα δανεζικο (μαλλον) βουτυρο με ζωγραφισμενο πανω στο αλουμινοχαρτο περιτυλιγματος εναν πριγκιπα...

 

[stakovios]

Το φαστ το ορθογώνιο με τα λουλούδια έχει πια αλλάξει συσκευασία (κακώς κατά τη γνώμη μου). Επίσης, θυμάμαι ότι το βούτυρο Αλπίνο (Βόρεια Ελλάδα) κυκλοφορούσε και τη δεκαετία του ' 80.

 

[D@redevil]

Νέα Φυτίνη δαγκωτό!

Τι θυμηθήκατε τώρα! Ήταν must για κάθε φαγητό σύμφωνα με τη γιαγιά μου. Η μητέρα μου γενικά δεν είναι των λιπαρών (ανέκαθεν!), οπότε περίμενα να πάω στη γιαγιά μου, να λιγδώσει το αντεράκι μου!

Όσο για τα Prima, νομίζω (διορθώστε με παρακαλώ αν κάνω λάθος) ότι ήταν οι πρώτοι που έβγαλαν αυτό το σύστημα με την αρίθμηση ποσότητας...

 

[stakovios]

Φωτό από τη διαφήμιση της Πρίμα. Ήταν πολύ χρυσό το περιτύλιγμα, κάτι που τονιζόταν και στη διαφήμιση. Συμφωνώ ότι ήταν πρωτοποριακό βουτυροειδές που κοβόταν με έξυπνο τρόπο (ανά γραμμάρια):

- Θέλω 50 γραμμάρια Πρίμα; Κόβω ακριβώς, 50 γραμμάρια Πρίμα!

 

[elephadas]

Βιτάμ. Το κλασσικό! Και πώς με εκνευρίζει όταν και τώρα βρίσκω συνταγές που λένε "Μισό πακέτο Βιτάμ". Και πού να ξέρω εγώ ο δύστυχος πόσο μεγάλο ήταν το πακέτο? Βέβαια τότε ήταν φτιαγμένο από ελαιόλαδο, αργότερα άρχισε να φτιάχνεται από σπορέλαια. Φυτίνη ποτέ δεν παίρναμε, λάδι είχαμε "από το χωριό" σπορέλαια δεν χρησιμοποιούσαμε ποτέ. Βούτυρο φρέσκο ("Τύπου Κερκύρας") πολύ σπάνια και μόνο για ορισμένα γλυκά. Γιατί το λέγανε Κερκύρας, αναρωτιέμαι? Βεβαίως υπήρχε και γαλακτοπωλείο όπου μπορούσαμε να πάρουμε βούτυρο χύμα.

 

[Dominion]

Το Κερκύρας ήταν πολύ παχυντικό αλλά ταίριαζε τέλεια με ζημωτό ψωμί, μέλι ή μαρμελάδα σπιν σπαν. Φυτίνη δεν χρησιμοποιούσαν πολύ στην οικογένεια αλλά ελαιόλοαδο κυρίως και βιτάμ για τα γλυκά (κείκ κλπ)

 

[elephadas]

Μπα? Γιατί δεν μπορώ να κάνω edit στο προηγούμενο ποστ μου? Βλέπω ότι έγραψα ένα "βούτηρο" που μου πέταξε τα μάτια όξω, αλλά δεν μπορώ να το διορθώσω

 

[D@redevil]

Μπα? Γιατί δεν μπορώ να κάνω edit στο προηγούμενο ποστ μου? Βλέπω ότι έγραψα ένα "βούτηρο" που μου πέταξε τα μάτια όξω, αλλά δεν μπορώ να το διορθώσω

Με το πέρας 24 ωρών από το αρχικό σου ποστ, δε μπορείς να κάνεις edit. Αυτό, γίνεται για να διαφυλαχθεί η δομή του φόρουμ και να μη μπορεί να σβήσει κάποιος τα post του, διαταρράσοντας τις συζητήσεις.

Μπορείς να ζητήσεις από κάποιον moderator που είναι υπεύθυνος στο συγκεκριμένο φόρουμ να το κάνει (π.χ. εδώ, είναι υπεύθυνη η Caprice), ή κάποιον supermod, ή κάποιον admin!

Όσο για το βούτυρο, μην αγχώνεσαι! Όλοι καταλάβαμε!

 

[caprice]

Αντιγράφω από το "από παλαιοτάτων χρόνων" βιβλίο της Άννας Κασφίκη (καθηγήτρια Οικοκυρικών) τα χρήσιμα της εποχής:

• Για να αναγνωρίσουμε τη νοθεία στο φρέσκο βούτυρο παίρνουμε ένα κομμάτι και το βάζουμε μέσα σε λίγο νερό και το ζεσταίνουμε ώσπου να βράσει. Αφήνουμε να κρυώσει το υγρό και έπειτα προσθέτουμε δύο σταγόνες ιώδιο. Αν παρουσιασθεί ένα ελαφρό μωβ χρώμα, σημαίνει ότι υπάρχουν αμυλώδεις ουσίες.
  
• Για να ξεχωρίσουμε καλής ποιότητας λάδι από το κατωτέρας, το αναταράζουμε στη μποτίλια. Αν αφρίσει, δεν είναι καλής ποιότητας.
  
• Λάδι ή λίπος τηγανίσματος: Δεν το πετάμε. Το φυλάμε και όταν γίνει αρκετό το ξεμαυρίζουμε διυλίζοντας με τον εξής τρόπο: Το αδειάζουμε σε μία κατσαρόλα, ρίχνουμε 4 ωμές πατάτες και το βάζουμε στη φωτιά. Όταν αρχίσει να κοχλάει, το περνάμε από τετράδιπλο τουλουπάνι :xm: , στραγγίζοντας μέσα σε πήλινο ή μεταλλικό δοχείο. Η πατάτα απορροφά τις μυρωδιές και παίρνει τα καψαλίσματα καθαρίζοντας έτσι το λάδι. Διατηρούμε το διυλισμένο λάδι σκεπασμένο καλά στο ψυγείο :xm:
  

Πάντως ανατρέχοντας κατά καιρούς το συγκεκριμένο βιβλίο με τα 2000 μικρά μυστικά έχω συμμεριστεί πλήρως το τί τραβούσαν οι μαμάδες / γιαγιάδες της εποχής εκείνης (1957).

 

[elephadas]

Πάλι καλά. Διότι αν ήταν σε χωριό το τηγανόλαδο θα το χρησιμοποιούσαν για να κάνουν σαπούνι. Θυμάμαι μια φορά που είχαμε μείνει κάμποσο καιρό στο πατρογονικό χωριό είχα δει τη γιαγιά μου και τη θεία μου να φτιάχνουν σαπούνι. Παλιά λάδια και στάχτη, ίσως (σκέφτομαι τώρα που ξέρω και λίγη χημεία) να είχαν πάρει και ποτάσσα να προσθέσουν. Αλλά έβγαινε ένα σαπούνι καταπληκτικό. Μόνο που δεν είχε άρωμα σαν τα (τότε λεγόμενα) μοσχοσάπουνα.