Ρετρό διακοπές στο χωριό...

[Uskoke]

Μέρες που είναι τώρα και που πήγαμε στο χωριό προχθές (Βώροι-ένα χωριό στην Μεσαρά-νότια του νομού Ηρακλείου) θυμήθηκα τις θρυλικές διακοπές μας εκεί στα '80ς. Λοιπόν, μιας κι οι δυο γονείς εκπαιδευτικοί, πηγαίναμε εκεί Χριστούγεννα-Πάσχα-Καλοκαίρι. Μιας και δεν είχαμε αυτοκίνητο πηγαίναμε με ταξί. Υπήρχαν δυο αγοραία ταξί στο χωριό, ο Ταμπάκης και ο Πατεράκης.Και τα δυο παμπάλαια. Αφού λοιπόν ετοιμαζόμαστε, ερχόταν ο ταξιτζής στο ραντεβού, φορτώναμε τα πάντα και φεύγαμε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στις ανηφόρες σαν να έσπρωχνε το τιμόνι, ενστικτωδώς, μιας και το αμάξι του δεν τράβαγε!.Μια φορά που είχαμε πάρει το σκύλο μας τον Βλάμη μαζί, έκανε εμετό στην φούστα της μάνας μου, αυτή πήγε πίσω από κάτι δέντρα και άλλαξε, αλλά ο σκύλος της έσκισε και αυτή την φούστα!φυσικά ήταν έξαλλη εναντίον του σκύλου. μια άλλη φορά πήραμε τη γάτα την Αφροδίτη μαζί μας αλλά όταν ήταν να γυρίσουμε δεν πιανόταν και έμεινε στο χωριό. Τελείως πρωτόγονα όλα στο χωριό, ούτε κουβέντα για τηλεόραση ή πικάπ, μόνο ένα αρχαίο ραδιομαγνητόφωνο 8 track του πατέρα μου είχαμε, πετρογκάζ για μαγείρεμα και ούτε πλυντήριο, φυσικά. Και όμως περνούσαμε υπέροχα! Πηγαίναμε βόλτα το βράδυ στους συγγενείς στο πανοχώρι με αναμμένους τους φακούς, όλη μέρα ποδηλατάδες και παιχνίδι και πηγαίναμε σε ένα υπέροχο μέρος, με μια κρυφή πηγή και μια στέρνα, που λεγόταν Γουρνιά. Στα μάτια μας φάνταζε επίγειος παράδεισος. Τώρα αν θέλαμε να πάμε θάλασσα πάλι ολόκληρη εκστρατεία με το ταξί. Πρωτόγονα και από ψώνια στο χωριό, μόνο ένα σούπερμαρκετ είχε στις Μοίρες (την κοντινή κωμόπολη) και στο χωριό το μπακάλικο του Μανώλη, κάνα ρύζι, καμιά κονσέρβα, καμιά φιάλη υγραερίου (με το σπίρτο!) . 

 

[PT8]

Πολύ όμορφες περιγραφές - μου έφεραν στο μυαλό το ''Νησί'' και ''Το δέντρο που πληγώναμε'' - άσχετο. 

 

[johnny19818]

Από τους Βώρους είναι ένας συμμαθητής μου, Ασκοξυλάκης στο επίθετο  . Anyway, για Πάσχα πηγαίναμε πολύ σπάνια στο χωριό του πατέρα μου καθώς συνήθως ερχόντουσαν οι παππούδες μου στο σπίτι μας ή πηγαίναμε στο χωριό της μάνας μου. Ήταν μια ευκαιρία για συνάντηση με ξαδέρφια και λοιπούς συγγενείς. Όπως σε κάθε τέτοια συνάντηση/γιορτή τα φαγητά ήταν πλουσιοπάροχα στο τραπέζι αφού όλοι φέρναμε το κατιτίς μας και επειδή στην Κρήτη τρώνε και πολύ καταλαβαίνετε τι γινόταν. Το βράδυ της Ανάστασης δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο στο χωριό. Δυναμιτάκια, φιλιά αγκαλιές με συγγενείς, τα γνωστά. Αυγά τσουγκρίζαμε την επόμενη, μέρα του Πάσχα. Τα παραδοσιακά γλυκά ήταν κάτι τσουρεκάκια σαν τύπου όμως μπισκότα, όχι το γνωστό μαλακό τσουρέκι που δε συμπαθούσα με τίποτα. Αυτά που λάτρευα όμως και λατρεύω είναι τα καλιτσούνια. Μπορεί να κτυπούσα άνετα 3 στην καθισιά μου με συνοδεία τις φωνές της μάνας μου ότι θα τελειώσουν πριν την ώρα τους και ας φάει και κανείς άλλος, έλεγε ο πατέρας μου.

 

[Thor]

...Πρωτόγονα και από ψώνια στο χωριό, μόνο ένα σούπερμαρκετ είχε στις Μοίρες (την κοντινή κωμόπολη) και στο χωριό το μπακάλικο του Μανώλη, κάνα ρύζι, καμιά κονσέρβα, καμιά φιάλη υγραερίου (με το σπίρτο!) . 

Αν σε ακούσουν οι Μοιριανοί να τους λες την πόλη κωμόπολη θα βγουν στους δρόμους σαν τους χωρικούς στον Φρανκενστάιν... 

 

[johnny19818]

Αν σε ακούσουν οι Μοιριανοί να τους λες την πόλη κωμόπολη θα βγουν στους δρόμους σαν τους χωρικούς στον Φρανκενστάιν... 

Ή κάπως έτσι...

https://www.youtube.com/watch?v=IOwbuwLfs1g

 

[Uskoke]

και κάναμε παρέες με όλα τα παιδιά, κρυφτό, μήλα τέτοια που τάμπλετ και λάπτοπ! Επίσης είχαμε την Τσαγκαρομαρία την γειτόνισσα που είπε την περίφημη ατάκα με την οποία γελούσαμε χρόνια:"Παιδί μου παιδί μου θα σας κάνω αέρα με το χαρτόνι γιατί ο ανεμιστήρας είναι στο διπλανό δωμάτιο!"και:"μην κοιτάς αυτό το σπίτι να δεις στις Μοίρες το παλάτι με τα μάρμαρα!" Αρκετές φορές είχαμε ανάψει και τον ξυλόφουρνο με την βοήθεια της γειτόνισσας της Ελευθερίας (τώρα μακαρίτισσα) και κάναμε κάτι ξεγυρισμένα ψητά (η οποία σχεδόν και μέχρι τα '90ς είχε γαϊδουράκι). Να μην πω που ο γείτονας ο Γιώργης πήγαινε στον Γεροπόταμο (τότε είχε ακόμη πολύ νερό) και έφερνε κάτι πελώρια καβούρια τα οποία κάναμε στα κάρβουνα χώρια τα χέλια. Ούτε κουβέντα για εφημερίδες κόμικ κλπ. μιας και στο χωριό δεν είχε περίπτερο μόνο αυτό το μπακάλικο και του μακαρίτη του θείου μου του Γιάννη αλλά σε αυτό το στυλ χωρίς καν ψυγείο!Φούρνους είχε δυο το χωριό ένα στο πανωχώρι ένα στο κάτωχωρι με το νοστιμότερο ψωμί και βουτήματα! 

 

[Wally]

Φετος επελεξα να κανω μια αποπειρα ρετρο βουτιας παιρνοντας καμποση αδεια (ολα τη Μεγαλη Εβδομαδα...πραγμα που ειχε να μου συμβει 20 χρονια) και να περασω καποιες απο τις μερες αδειας στο χωριο της μιας γιαγιας μου που ειχα να παω 30 χρονια. Επισκεφτηκα με τη φαμιλια, μερη που επισκεπτομουν οντας μικρος.

Γουσταρα πολυ τη φαση, αξιζε

 

[foutix]

1@Wally[/USER] Ε αφού το έγραψες που το έγραψες, σε ποίο μέρος το χωριό; Β. ή Ν. Ελλάδα; ή νησιά; 

 

[Wally]

Νομος Πρεβεζης αλλα η ρετριλα θα ηταν ιδια σε οποιαδηποτε μερια της χωρας

 

[BETTY BOOP]

Με μεγαλη χαρα περιμενα το καλοκαιρι για να κλεισουν τα σχολεια και να παω διακοπες. Καλοκαιρινές διακοπές για μένα σήμαινε ελευθερία και διακοπές στο χωριό μέχρι τέλη Αυγούστου περίπου. Οι απαραίτητες ετοιμασίες άρχιζαν για την αναχώρηση από την Αθήνα με προορισμό την Κρήτη. Ξανάβλεπα τους συγγενείς και τους φίλους. Με την παρέα περνούσαμε όλη μέρα μαζί με ατέλειωτο παιχνίδι (η γειτονιά...ειχε τα νευρα της και υπέφερε...Μόνο το μεσημέρι και το βράδυ χωρίζαμε για ξεκουραση. Ήμουν φιλοξενούμενη σε συγγενικό σπίτι, ένιωθα ότι ήμουν ελεύθερη όμως κάπου υπήρχαν και όρια...

Οταν τελειωσα τη Γ' Γυμνασίου δεν πηγα στο χωριο στην Κρητη αλλά στο αλλο χωριο μας στο νομο Αρκαδίας, ετσι για αλλαγή. Ενα ορεινο χωριο στο οποιο ενιωθα εντελως αποκομμένη από τον υπολοιπο κοσμο αλλά μου αρεσε που ημουν μεσα στην καταπρασινη φυση. Το χωριο ειχε μικρα μαγαζακια που μπορουσες να ψωνισεις πραγματα αλλά για σουπερμαρκετ επρεπε να πας σε μεγαλύτερο χωριο ή στο κεντρο. Θυμαμαι εκει η μερα περνουσε με συγγενικά και αγαπημενα προσωπα,  με διαβασμα εξωσχολικών βιβλιων και περιοδικων, με μουσική, με τηλεόραση...μια φορα μαλιστα ειχε χαλασει το δικτυο και η τηλεοραση επιανε μονο ΑΝΤΕΝΝΑ και ΕΤ1! Τοτε ηταν που ξεκινησα να βλεπω τις σειρες ''Εις θανατον'' και ''Οι παντρεμενοι εχουν ψυχη'' που προβαλονταν σε επαναληψη στην τηλεοραση. Εκεινη την περιοδο γνωρισα δυο κοριτσακια,  γιναμε φιλες και περνουσαμε πολλες ωρες μαζι, κανοντας βολτες στη μοναδικη παιδικη χαρα του χωριου, τρωγοντας γαριδακια και παγωτο και μιλωντας για χιλιαδες πραγματα...Χαρακτηριστικη περιπτωση: κανοντας βολτα στο δρομο οσοι χωρικοι με εβλεπαν με ρωτουσαν (με βουνισια προφορα!) ''Ποιανου εισαι εσυ;'' επειδη δεν με εβλεπαν συνεχεια.

Πάντως αυτο που μου ειχε κανει εντυπωση ειναι το ποσο δεμενοι ηταν οι ανθρωποι στα χωρια μεταξυ τους.

Αξεχαστα χρονια!

Τωρα βεβαια εχουν αλλαξει ολα αυτα...πηγαινω στα δυο χωρια αλλα μερικες φορες νιωθω οτι δεν με σηκωνει το κλιμα...θυμασαι οσα ευχαριστα εχεις ζησει απο προηγουμενα καλοκαιρια και μελαγχολεις λιγο...

 

[johnny19818]

Οι καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό μόνο διακοπές δεν ήταν καθώς ο λόγος διαμονής στο χωριό ήταν για να βοηθήσουμε, εγώ και η αδερφή μου, τους παππούδες μας στο μάζεμα πατάτας στο Οροπέδιο Λασιθίου. Η μέρα ξεκινούσε στις 6:00 - 6:30 το πρωί με ένα ελαφρύ πρωινό, ό,τι είχε η γιαγιά εύκαιρο, και κατά τις 6:30 - 7:00 τσουπ να 'μαστε στο χωράφι. Ο παππούς μου είχε ένα μουλάρι το οποίο είχε ζέψει με το αλέτρι και οργώνοντας το χωράφι μαζεύαμε τις πατάτες. Θυμάμαι την πάχνη που είχε το χωράφι τα πρωινά αλλά και το κρύο (απόι και κρυγιάδα τα αντίστοιχα ονόματα για τους ντόπιους) και εμείς να φοράμε μακρυμάνικα και όταν ο ήλιος ανέβαινε ψηλά κατά τις 10 να μένουμε με τα κοντομάνικα. Η μέρα τελείωνε κατά το βραδάκι 7-8 όταν πια είχε σχεδόν δύσει ο ήλιος. Φεύγαμε από το χωράφι αλλά οι δουλειές δεν τελείωναν εκεί. Η γιαγιά μου έπρεπε να αρμέξει τις κατσίκες κι ένας από εμένα και την αδερφή μου της πήγαινε το κατάλληλο σκεύος για να μαζέψει το γάλα. Τα ΣΚ ερχόντουσαν και οι γονείς μου για επιπλέον βοήθεια. Την Κυριακή δεν πηγαίναμε στο χωράφι φυσικά. Τότε μόνο ήταν μέρα χαλάρωσης όπου ο συγχωρεμένος ο θείος μου μας έπαιρνε περιοδικά Πινόκιο, Ποπάυ, Μίκυ Μάους και είχα πλούσιο υλικό για διάβασμα! Επίσης πηγαίναμε στην καφετέρια του χωριού όπου είχε και ηλεκτρονικά παιχνίδια. Κέρασμα γλυκό και arcades, όλα τα λεφτά!