Ρετρό επισκέψεις "μαρτύριο"!

[Takero72]

Με αφορμή το νήμα για τα ταπεράκια θυμήθηκα το μαρτύριο της επίσκεψης σε φιλικό/συγγενικό σπίτι όπου δεν ήξερα ή δεν χώνευα τα παιδιά τους!

Ένιωθα εντελώς έξω από τα νερά μου ειδικά όταν το παιδί ήταν αγόρι στην ηλικία μου και κάφρουλας σε τρόπους. Άπειρες στιγμές βαρεμάρας και απελπισίας! Κάτι αγόρια βρώμαγαν ιδρωτίλα και γέλαγαν με ηλιθιότητες που έκαναν ή έβλεπαν στο βίντεο.
Θυμάμαι να λέω στο αυτί της μητέρας μου "Πάμε να φύγουμεεεεεεεε" και να απαντά "Παίξε με τα παιδάκια. Μην κάνεις τον ιδιότροπο. Έχουμε να δούμε τους τάδε πολύ καιρό και θα φάμε εδώ για βράδυ".

ΚΑΡΑΜΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ

Και άντε και ερχόταν το βράδυ και έχεις φάει στη μάπα τον ουρακοτάγκο 6-7 ώρες αλλά ο μπαμπάς και η μαμά δεν λένε να σηκωθούν απο το τραπέζι...
Και να λέει ο οικοδεσπότης "Νικολάκη παίξε με τον Τακέρο ιπποποταμάκια ή δείξε τη συλλογή σου με παιδικά βασανιστήρια"!

Εκεί ήταν η στιγμή που λύγιζες σαν άνθρωπος, δεχόσουν τη ήττα σου με κατεβασμένο κεφάλι και ένα "ΓΙΑΤΙ;" στη σκέψη.
Θυμάμαι ότι μια φορά σε στιγμή δικής μου παραφροσύνης, πήγα πίσω απο την πολυθρόνα που καθόταν ο πατέρας μου και τράβηξα τα μαλλιά του

Πετάχτηκε κάνα δυό μέτρα ο άνθρωπος!
Ακολούθησε χαμός. Τα πιο ήπια σχόλια της άλλης οικογένειας (τα έλεγαν μεταξύ τους χαμηλόφονα) ήταν "Τσ τς τς τι κακομαθημένο και στριμάδι είναι αυτό το παιδί;".
Φυσικά τα άκουγα γιατί ούτε να κουτσομπολέψουν δεν ήξεραν τα ντουγάνια και ήθελα να τους αρχίσω στα μπινελίκια αυτούς και τα μαλακισμένα τους

Πω πω, ξανατσαντίστηκα!

 

[Αρμαγεδών]

Η επίσκεψη στο σπίτι σου, ατόμων που δεν συμπαθείς ή, ακόμα χειρότερα, δεν συμπαθείς το αγρίμι - παιδί τους, ταιριάζει με το νήμα; Γιατί έχω τέτοια περίπτωση με την κόρη φίλης της μητέρας μου.

Στο Δημοτικό αυτό το "κοριτσάκι" ήταν ο διάολος ο ίδιος! Έκανε φασαρία, δερνόταν και μαλλιοτραβιόταν συνεχώς με τα άλλα κορίτσια, πάντα το έπαιζε θύμα και κλαψούριζε με εκνευριστικό κλάμα κιόλας, και γενικά δεν παλευόταν με τίποτα. Είχα την τύχη να μην την έχω στην τάξη - ήταν 1 χρόνο μικρότερη -, την ατυχία, όμως, η μάνα της να είναι φίλη με τη δική μου και επειδή έμεναν και κοντά σε εμάς, δεχόμασταν επίσκεψη Σαββατοκύριακο παρασαββατοκύριακο...

Εγώ ως παιδί και μοναχοπαίδι κιόλας, πάντα είχα στην εντέλεια το δωμάτιό μου, είχα τα πράγματά ΜΟΥ όπου τα ήθελα και γενικά δεν μοιραζόμουν εύκολα. Όταν έρχονταν, όμως, αυτήν, τραβούσα τα μαρτύρια του Χριστού! Μου ανακάτωνε όλα μου τα πράγματα, μου έσπαγε τα παιχνίδια, δεν δεχόταν αυτά που της έλεγα για να προσέχει τα πράγματά μου κ.λπ., πήγαινα και παραπονιόμουνα στη μάνα μου, η μάνα της να με λέει ότι η τάδε είναι "καλό κορίτσι" και πως "δεν έχω μάθει να μοιράζομαι", με συνέπεια να τ' "ακούω" και γενικά βλαστημούσα την ώρα και τη στιγμή που πάταγαν στο σπίτι μας. Μία μέρα, όμως, δεν άντεξα και της τράβηξα ένα γερό χαστούκι όλο δικό της! Πόση υπομονή να κάνω ο άνθρωπος;;;

Έκτοτε μ' έβλεπε και άλλαζε πεζοδρόμιο. Πήρε το μάθημά της και γλύτωσα. Ευτυχώς που η μάνα μου ξέκοψε και με τη μάνα αυτηνής γιατί απεδείχθη αρχικουτσομπόλα και εντελώς διπρόσωπη. Πάλι καλά, σωθήκαμε οικογενειακώς

 

[Bambinella]

@Αρμαγεδών Να αγιάσει το χεράκι σου!

 

[Αρμαγεδών]

Ευχαριστώ πολύ!!!

Για να φτάσω σε αυτό το σημείο εγώ, που γενικά είμαι ήπιος άνθρωπος και καθόλου βίαιος, φαντάζεσαι πόσο είχα μπουχτίσει! Βέβαια αυτήν ήταν η μοναδική φορά που χτύπησα θήλυ στη ζωή μου και αυτό σε μικρή ηλικία. Ή θα έσκαγα εγώ ή αυτήν. Τελικά έσκασε αυτήν

 

[BETTY BOOP]

Επισκέψεις κάναμε οικογενειακώς σε πολλά σπίτια. Σε κάποια τύχαινε να υπάρχουν παιδιά, σε κάποια άλλα όχι. Στα σπίτια που δεν υπήρχαν παιδιά, ήμουν φρόνιμη στην αρχή. Οι συζητήσεις με εμένα ήταν κυρίως για το σχολείο: σε ποια τάξη πηγαίνω, αν είμαι καλή μαθητρια, ποια μαθήματα μου αρέσουν...και μια ενδιαφέρουσα ερώτηση: τι θέλω να γίνω στο μέλλον...Μετά άρχιζε η βαρεμάρα...Για να με απασχολήσουν μπορεί να μου έδιναν κάποιο παιχνίδι ή βιβλίο (από ρετρό παιδάκια που μεγάλωσαν), ή έφερνα μια βόλτα στο σπίτι κοιτάζοντας διάφορες φωτογραφίες που στόλιζαν το χώρο. Κάποια στιγμή άρχιζαν από εμένα το ''παμε να φύγουμε, βαρέθηκα'' και η συνηθισμένη απάντηση των μεγάλων ήταν ''σε λίγο''...
Στα σπίτια που υπήρχαν παιδιά, αν τύχαινε να είναι γνωστά μου τότε κάναμε παρέα αλλά αν δεν τα γνώριζα, ήθελα λίγο χρόνο να προσαρμοστώ...και άκουγα τα γνωστά: ''παίξε με τα παιδάκια...μην κάθεσαι μόνη σου...''. Σε επισκέψεις σε σπίτια με παιδιά μου άρεσε φυσικά όταν βρισκόμουν στο δωμάτιό τους.

Σε παιδικό πάρτυ συμμαθήτριας στην Α Δημοτικού είχα ζηλέψει ένα σετ ιατρού που είχε. Είχαμε βρεθεί εκεί οικογενειακώς, επέμενα μέχρι αηδίας να αποκτήσω κι εγω σετ ιατρού, έκανα μούτρα...γυρίσαμε σπίτι και φυσικά με μάλωσαν για την συμπεριφορά μου...το σετ δεν το απέκτησα ποτέ...

Θυμάμαι στην Γ' Δημοτικού την πρώτη φορά που είχε έρθει στο σπίτι μια συμμαθήτριά μου. Πήγαμε στο δωμάτιό μου και αμέσως πήρε θέση στη...στριφογυριστή καρέκλα του γραφείου μου...είχε ανοίξει τα συρτάρια με περισσή άνεση, κοίταζε τη βιβλιοθήκη μου, άνοιξε τη ντουλάπα, έβγαλε κάποια ρουχα από εκεί...και παιχνίδια...
Το δωμάτιό μου μετά έμοιαζε με βομβαρδισμένο τοπίο...
Τις επόμενες φορές που ερχόταν στο σπίτι φρόντιζα να κρύβω κάποια πράγματα που δεν ήθελα να μου πειράζει...

 

[Bambinella]

Ευχαριστώ πολύ!!!

Για να φτάσω σε αυτό το σημείο εγώ, που γενικά είμαι ήπιος άνθρωπος και καθόλου βίαιος, φαντάζεσαι πόσο είχα μπουχτίσει! Βέβαια αυτήν ήταν η μοναδική φορά που χτύπησα θήλυ στη ζωή μου και αυτό σε μικρή ηλικία. Ή θα έσκαγα εγώ ή αυτήν. Τελικά έσκασε αυτήν

Προσωπικα, σε καταλαβαινω απολυτα γιατι κι εγω μοναχοπαιδι ημουν και δεν ηθελα να μου πειραζουν τα πραγματα μου.
Αμα δεν εχεις αδελφια εχεις την ησυχια σου. Ειμαι πολυ ευτυχισμενη που δεν απεκτησα και ποτε δεν μου ελειψαν.
Μου ετυχαν ομως κι εμενα καναδυο ξενα ζωντοβολα στο δωματιο μου που επιχειρησαν να το αλωνισουν, αλλα τα περιποιηθηκα δεοντως.

 

[domniki]

Με αφορμή το νήμα για τα ταπεράκια θυμήθηκα το μαρτύριο της επίσκεψης σε φιλικό/συγγενικό σπίτι όπου δεν ήξερα ή δεν χώνευα τα παιδιά τους!

Ένιωθα εντελώς έξω από τα νερά μου ειδικά όταν το παιδί ήταν αγόρι στην ηλικία μου και κάφρουλας σε τρόπους. Άπειρες στιγμές βαρεμάρας και απελπισίας! Κάτι αγόρια βρώμαγαν ιδρωτίλα και γέλαγαν με ηλιθιότητες που έκαναν ή έβλεπαν στο βίντεο.
Θυμάμαι να λέω στο αυτί της μητέρας μου "Πάμε να φύγουμεεεεεεεε" και να απαντά "Παίξε με τα παιδάκια. Μην κάνεις τον ιδιότροπο. Έχουμε να δούμε τους τάδε πολύ καιρό και θα φάμε εδώ για βράδυ".

ΚΑΡΑΜΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ

Και άντε και ερχόταν το βράδυ και έχεις φάει στη μάπα τον ουρακοτάγκο 6-7 ώρες αλλά ο μπαμπάς και η μαμά δεν λένε να σηκωθούν απο το τραπέζι...
Και να λέει ο οικοδεσπότης "Νικολάκη παίξε με τον Τακέρο ιπποποταμάκια ή δείξε τη συλλογή σου με παιδικά βασανιστήρια"!

Εκεί ήταν η στιγμή που λύγιζες σαν άνθρωπος, δεχόσουν τη ήττα σου με κατεβασμένο κεφάλι και ένα "ΓΙΑΤΙ;" στη σκέψη.
Θυμάμαι ότι μια φορά σε στιγμή δικής μου παραφροσύνης, πήγα πίσω απο την πολυθρόνα που καθόταν ο πατέρας μου και τράβηξα τα μαλλιά του

Πετάχτηκε κάνα δυό μέτρα ο άνθρωπος!
Ακολούθησε χαμός. Τα πιο ήπια σχόλια της άλλης οικογένειας (τα έλεγαν μεταξύ τους χαμηλόφονα) ήταν "Τσ τς τς τι κακομαθημένο και στριμάδι είναι αυτό το παιδί;".
Φυσικά τα άκουγα γιατί ούτε να κουτσομπολέψουν δεν ήξεραν τα ντουγάνια και ήθελα να τους αρχίσω στα μπινελίκια αυτούς και τα μαλακισμένα τους

Πω πω, ξανατσαντίστηκα!

Πολύ ζωντανή η περιγραφή σου
Ε, κ'εσύ γιατί δεν ήθελες να παίξεις ιπποποταμάκια????
Όσο για όλους που γράφετε ότι δεν θέλετε να σας πειράζουν τα πράγματά σας, υπερθεματίζω κ'εγώ με 1000! Γενικά προσέχω πολύ τα πράγματά μου και δεν θέλω να μου τα πειράζουν γιατί μου τα χαλάνε! Θυμάμαι ότι η αδερφή μου που ήταν μαστροχαλαστής, χαλούσε τα δικά της παιχνίδια και μετά στρεφόταν στα δικά μου... ε, γινόταν χαμός. Οπότε δεν χρειαζόταν να έρθει κάποιος καταστροφέας στο σπίτι, αφού ήταν ήδη μέσα στο σπίτι.

 

[Uskoke]

εμένα οι γονείς μου ευτυχώς δεν κάναν επισκέψεις από υποχρέωση και σε ανθρώπους που δεν θα περνούσαμε καλά κι εμείς, γιατί στο (ίδιο) σχολείο που δούλευαν κι οι δυο, οι νεόπλουτοι γονείς την καλούσαν στο σκάφος και στο ξενοδοχείο να μας περιποιηθούν αλλά η μάνα μου έλεγε πάντα όχι, γιατί μετά θα θέλαν σίγουρα κάποιο αντάλλαγμα, να φερθεί προνομιακά στο παιδί τους, να το βάλει στην παρέλαση παραστάτη, να του βάλει καλό βαθμό κλπ. με αποτέλεσμα να μας θεωρούν ψηλομύτες! Tant pis, κι εγώ και η αδερφή μου δεν είχαμε καθόλου όρεξη να παίξουμε με κακομαθημένα νεοπλουτάκια, αρκετά τους τρώγαμε στη μάπα στο σχολείο. Εγώ είχα λίγους φίλους και καλούς και πήγαινα σπίτι τους, sleepover κλπ.

 

[Rakeesh]

Επισκέψεις κάναμε οικογενειακώς σε πολλά σπίτια. Σε κάποια τύχαινε να υπάρχουν παιδιά, σε κάποια άλλα όχι. Στα σπίτια που δεν υπήρχαν παιδιά, ήμουν φρόνιμη στην αρχή. Οι συζητήσεις με εμένα ήταν κυρίως για το σχολείο: σε ποια τάξη πηγαίνω, αν είμαι καλή μαθητρια, ποια μαθήματα μου αρέσουν...και μια ενδιαφέρουσα ερώτηση: τι θέλω να γίνω στο μέλλον...Μετά άρχιζε η βαρεμάρα...Για να με απασχολήσουν μπορεί να μου έδιναν κάποιο παιχνίδι ή βιβλίο (από ρετρό παιδάκια που μεγάλωσαν), ή έφερνα μια βόλτα στο σπίτι κοιτάζοντας διάφορες φωτογραφίες που στόλιζαν το χώρο. Κάποια στιγμή άρχιζαν από εμένα το ''παμε να φύγουμε, βαρέθηκα'' και η συνηθισμένη απάντηση των μεγάλων ήταν ''σε λίγο''...
Στα σπίτια που υπήρχαν παιδιά, αν τύχαινε να είναι γνωστά μου τότε κάναμε παρέα αλλά αν δεν τα γνώριζα, ήθελα λίγο χρόνο να προσαρμοστώ...και άκουγα τα γνωστά: ''παίξε με τα παιδάκια...μην κάθεσαι μόνη σου...''. Σε επισκέψεις σε σπίτια με παιδιά μου άρεσε φυσικά όταν βρισκόμουν στο δωμάτιό τους.

Ακριβως οπως εγω!!!

Βασικα καθε φορα που θα πηγαιναμε σε καινουργιο μερος ρωτουσα τους δικους μου "θα εχει παιδια εκει;" (που να ξερουν?) Επισκεψεις σε σπιτια χωρις παιδια δεν ηταν ο,τι καλυτερο. Αλλα ως εσωστρεφης παντα εβρισκα κατι να χωθω μεσα, και σχεδον παντα ειχα καποιο κομικ μαζι μου. Πιο μεγαλος μου αρεσε να σκιτσαρω. Παντως ειναι κριμα που δε γεννηθηκα καποια χρονια αργοτερα να εχω παντα κινητο μαζι μου να σκρολαρω.

Αμα υπηρχε καποιο "καινουργιο" παιδι, αναλογως τη χημεια. Αλλοτε το επαιζα παλαβος (σαν αυτους που δεν αντεχε ο @Takero72) , αλλοτε προσπαθουσα να κανω μπουλινγκ, αλλοτε να τον προσκαλεσω να μπει σε καποια "μυστικη ομαδα", αν ηταν κανενα παρτυ με πολλα παιδια με κοριτσια, σχεδιαζα κατι για να ακουσω "πωπω τι ωραια εκανες τον Ποπαυ" κλπ. Μου αρεσε παντως οταν το παιδακι ειχε καποια πρωτοτυπα παιχνιδια που δεν ειχα ξαναδει (που συνηθως του εφερε καποιος "θειος απο την Αμερικη"). Ενα παιδακι ειχε ενα ρομποτικο χερι, με χειριστηριο, οπου επρεπε να πιασεις πραγματακια, να τα βαλεις καπου κλπ!!!!

Α ναι, και φυσικα το καλυτερο μου ηταν οταν υπηρχε υπολογιστης σε εκεινο το σπιτι

 

[telonio]

Θυμάμαι μικρός (σε κάποια τάξη του δημοτικού) είχαμε πάει επίσκεψη στο σπίτι του νονού μου. Ήταν όλοι μεγάλοι και ήμουν το μοναδικό παιδάκι στο σπίτι. Κάποια στιγμή πήγαμε όλοι για φαγητό στην κουζίνα και λίγο αργότερα πήγα και κάθισα μόνος μου στον καναπέ στο σαλόνι, αφού οι μεγάλοι είχαν πιάσει συζήτηση για πράγματα που δεν με ενδιέφεραν και είχαν μείνει στην κουζίνα. Σημειώστε πως όλη την ώρα ο νονός μου έβαζε δίσκους στο πικ-απ με Καζαντζίδη και άλλο ανάλογο ρεπερτόριο, αφού του άρεσε όπως άρεσε επίσης και στον πατέρα μου. Φυσικά εγώ είχα φρικάρει αγρίως γιατί από τότε δεν μου αρέσουν αυτά τα τραγούδια.

Λοιπόν, κάποια στιγμή εκεί που καθόμουν βαριεστημένα και σκεφτόμουν αν έχω πιθανότητες να σκοτωθώ αν πέσω από το μπαλκόνι για να γλιτώσω αυτό το μαρτύριο ή προλάβαινα να πάρω το μαχάιρι από την κουζίνα για να κόψω τις φλεβες μου, έρχεται στο σαλόνι ο νονός μου και με βλέπει πως καθόμουν σαν βαριεστημένη αγελάδα στον καναπέ και μου λέει "Ξέρεις δεν ακούω μόνο αυτή την μουσική" (γιατί προφανώς κατάλαβε πως ήταν μαρτύριο για εμένα αυτή η μουσική) και βγάζει έναν δίσκο των Kiss από την δισκοθήκη του. Καράφλιασα και μου έπεσε το σαγόνι στο πάτωμα (με μερικά δόντια) όταν έβαλε να παίξει ο δίσκος "Destroyer". Αμέσως ξέχασα τις αυτοκτονικές μου σκέψεις και απόλαυσα για πρώτη φορά στην ζωή μου αυτόν τον υπέροχο δίσκο.

Όταν ήρθε ο πατέρας μου μέσα στο σαλόνι ρώτησε τον νονό μου τι είνα αυτά που ακούω. Ο νονός μου τον καθυσήχασε και του είπε "Άσε το παιδί να ακούσει αυτό που του αρέσει."

Αθάνατε νονέ μου

 

[paulochelao24]

Γύρω στα τέλη δεκαετίας 90 γιορτές (1998 αν δεν κάνω λάθος), περίμενα δύο συμφοιτητές μου που κάναμε πολύ παρέα (ζευγάρι ήταν ο Γιώργος και η Βίκυ) που κατέβαιναν από Θεσσαλονίκη προς Αθήνα ώστε να περάσουν απ' το σπίτι επίσκεψη κανένα τρίωρο να τα πούμε. Με είχαν ειδοποιήσει 2-3 μέρες πριν οπότε τούς περίμενα με πολύ αγωνία. Κανένα δίωρο απ' την ώρα που μου είχαν πει ότι θα είναι σπίτι,μου τηλεφώνησε ο Γιώργος ότι δεν θα καταφέρουν να περάσουν τελικά γιατί η μητέρα του είχε μπει εκτάκτως νοσοκομείο, οπότε θα τα λέγαμε μια και καλή Θεσσαλονίκη όταν θα άρχιζε η εξεταστική. Η αλήθεια είναι ότι στεναχωρέθηκα πολύ που δεν θα τα λέγαμε. Για κακή μου τύχη αμέσως μετά τηλεφωνεί ένας "συγγενής" μας από Αθήνα ότι είναι στον δρόμο για Λαμία και θα περάσει να μας δεί με όλη την οικογένεια και το χειρότερο ότι θα μείνει και 2-3 μέρες γιατί ο δρόμος δεν ήταν καλός προς Καρπενήσι που πήγαινε λόγω βροχής κτλ.
Ότι χειρότερο για επίσκεψη και μάλιστα να μείνει κανείς μαζί τους τραυματική εμπειρία. Αυτό που με έσωσε ήταν ότι το άλλο πρωί μου τηλεφώνησαν εκτάκτως από γραμματεία σχολής (ευτυχώς ήταν ανοιχτή τις καθημερινές ακόμη και γιορτές) ότι ήθελαν ένα έγγραφο μου που τους έλειπε και έτσι έφυγα 2-3 μέρες πάνω και γλύτωσα απ' την άσχημη εμπειρία της επίσκεψης.

 

[Uskoke]

Ακριβως οπως εγω!!!

Βασικα καθε φορα που θα πηγαιναμε σε καινουργιο μερος ρωτουσα τους δικους μου "θα εχει παιδια εκει;" (που να ξερουν?) Επισκεψεις σε σπιτια χωρις παιδια δεν ηταν ο,τι καλυτερο. Αλλα ως εσωστρεφης παντα εβρισκα κατι να χωθω μεσα, και σχεδον παντα ειχα καποιο κομικ μαζι μου. Πιο μεγαλος μου αρεσε να σκιτσαρω. Παντως ειναι κριμα που δε γεννηθηκα καποια χρονια αργοτερα να εχω παντα κινητο μαζι μου να σκρολαρω.

Αμα υπηρχε καποιο "καινουργιο" παιδι, αναλογως τη χημεια. Αλλοτε το επαιζα παλαβος (σαν αυτους που δεν αντεχε ο @Takero72) , αλλοτε προσπαθουσα να κανω μπουλινγκ, αλλοτε να τον προσκαλεσω να μπει σε καποια "μυστικη ομαδα", αν ηταν κανενα παρτυ με πολλα παιδια με κοριτσια, σχεδιαζα κατι για να ακουσω "πωπω τι ωραια εκανες τον Ποπαυ" κλπ. Μου αρεσε παντως οταν το παιδακι ειχε καποια πρωτοτυπα παιχνιδια που δεν ειχα ξαναδει (που συνηθως του εφερε καποιος "θειος απο την Αμερικη"). Ενα παιδακι ειχε ενα ρομποτικο χερι, με χειριστηριο, οπου επρεπε να πιασεις πραγματακια, να τα βαλεις καπου κλπ!!!!

Α ναι, και φυσικα το καλυτερο μου ηταν οταν υπηρχε υπολογιστης σε εκεινο το σπιτן

ναιιιι! αυτό το ρομποτικό χέρι το είχε και ο καλύτερος μου φίλος αυτουνού το είχαν φέρει μάλλον από Γερμανία. τι μου θύμησες τώρα! στο δωμάτιο του είχε ένα τεράστιο τραπέζι με μοντέλα τραίνων και παίζαμε ατελείωτες ώρες με τα τρενάκια! επίσης είχε φυσικά έγχρωμη τηλεόραση, βίντεο, commodore 64 κλπ.

 

[Takero72]

Όπως ανέφερε ο @Rakeesh , τα καινούργιά/περίεργα παιχνίδια ήταν μεγάλο κίνητρο. Θυμάμαι ότι σε κάποιο φιλικό σπίτι είχαν σε ένα ράφι στο σαλόνι το επιτραπέζιο MASTER MIND! Είχα τρελαθεί από την περιέργεια πως παίζεται.

Για τη μουσική που ανέφερε ο @telonio, το 1985 σε συγγενικό σπίτι (συγγενείς που δεν ήξερα και μόνο μια φορά τους είδαμε) μετά από απελπιστική βαρεμάρα άρχισα το ψαχούλεμα! Ανακάλυψα τον δίσκο LOVE DRIVE των SCORPIONS! Τότε είχα αρχίσει να ακούω HEAVY METAL και είχα ενθουσιαστεί με την ανακάλυψη!

 

[spyros_s]

Εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 80 συνέβαινε και το δικό μου μαρτύριο επίσκεψης σε συγγενείς που δεν ήθελα να πάω. Συγγενείς- συγχωριανοί, γονείς του κουμπάρου του πατέρα μου είχαν σχετικά πρόσφατα επαναπατριστεί στην Ελλάδα μετά τον εμφύλιο και είχαν εγκατασταθεί στην Αθήνα κάπου προς Ν. Φιλαδέλφεια-Ν. Ιωνία σε κάποια από τις εργατικές πολυκατοικίες της περιοχής! Οι άνθρωποι ήταν ευγενικοί και αναλογικά φιλόξενοι όμως είχαμε τα εξής μειονεκτήματα:
1) Δεν είχαν παιδιά άρα και κάποιον να μιλήσω-παίξω, ασχοληθώ
2) Δεν είχαν υπάρχοντα που να μου τραβήξουν το ενδιαφέρον για να περάσω την ώρα μου σαν παιδί,
3) Η ασπρόμαυρη τηλεόραση που είχαν τότε οι άνθρωποι δούλευε σχεδόν στο Mute καλυπτόμενη από τις συζητήσεις των μεγάλων,
4) Υπήρχαν μόνο ερτ-υεννεδ ή ερτ2 αργότερα με ελάχιστη παιδική ζώνη 1-2 ωρών την οποία αν προλάβαινα οριακά στην επίσκεψη μόνο έβλεπα λόγω του 3,
5) Κάπνιζαν κάτι βαριά τσιγάρα που βρομούσε ο χώρος αφόρητα παρόλο που τότε το φαινόμενο ήταν σύνηθες και το παθητικό κάπνισμα των παιδιών κανόνας
6) Η διάρκεια των επισκέψεων μας άγγιζε κατά μέσο όρο τις 3-4 ώρες οπότε το μαρτύριο ήταν μεγαλύτερο.
7) Είναι αστείο αλλά με φόβιζε λίγο και η προφορά τους αφού τα ελληνικά τους είχαν εκ των πραγμάτων μια "πολωνική" χροιά που τότε δεν καταλάβαινα γιατί, ούτε ήξερα το ιστορικό υπόβαθρο της τραγωδίας αυτών των ανθρώπων....
-------------
Στα της επίσκεψης:
Στην αρχή μπορούσα να αντέξω λίγο...τρώγαμε το σοκολατάκι...τρώγαμε το γλυκό, ψιλοχαζεύαμε στην τηλεόραση ότι διάολο έπαιζε τότε μετά την παιδική ζώνη στο mute. Όλα αυτά καθήμενοι σε έναν καναπέ που πιανόμουν διότι είχαμε ρητή εντολή από τους γονείς να μην παίξουμε και κάνουμε ζημιές στο σπίτι(ανέφερα ότι δεν είχαν μικρά παιδιά και το σπίτι τους ήταν πάντα καθαρό και μαζεμένο).
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ένα τρίωρο τουλάχιστον μαρτύριο αναμονής σε κάθε επίσκεψη όπου μετρούσα μέχρι και τα γύψινα στο ταβάνι για να περάσει η ώρα αλλά και ...τις πέτρες στο μωσαικό του δαπέδου, εκλιπαρούσα να φύγουμε αλλά το αυστηρό βλέμμα του πατέρα με αποθάρρυνε και στο τέλος αναγκαζόμουν να ακούσω τους διαλόγους τους που ενίοτε δεν καταλάβαινα. Θυμάμαι να έχω παίξει ότι παιχνίδι παιζόταν με τα χέρια όπως πετρα ψαλίδι χαρτί με τα αδέρφια μου, κάναμε μορφασμούς ο ένας στον άλλον για να γελάσουμε και αυτό οριακά διότι μας είχαν μαλώσει για να μην νομίζουν οι οικοδεσπότες μας ότι κοροϊδεύουμε εκείνους!
Εν κατακλείδι δίχως οι ανθρώποι να έχουν κάνει κάτι κακό, για μενα ήταν η καταστροφή της ημέρας όποτε τους επισκεπτόμασταν που ευτυχώς δεν ήταν παρά μερικές φορές το χρόνο...τραυματικές όμως εμπειρίες για παιδάκι 6-7-8 χρονών. Αργότερα μας άφηναν να βγαίνουμε εξω οι γονείς αφού έλεπαν ότι δεν αντέχουμε και ευτυχώς κάναμε βόλτες γυρω από το σπίτι στην γειτονιά της περιοχής όσο τουλάχιστον ήταν μέρα και γινόταν πιο ευχάριστη η εμπειρία...
---
Να είναι καλά οι άνθρωποι όπου βρίσκονται διότι ξέρω πως έχουν πλέον και εγγόνια...η παιδική μου όμως ανάμνηση μόνο θετική δεν είναι...

 

[SEBASTIAN]

Δυστυχώς ή ευτυχώς το μοναδικό πράγμα που δεν μπορούμε να αλλάξουμε σε αυτήν την ζωή είναι οι συγγενείς. ΌΛΑ τα άλλα μπορούμε να τα αλλάξουμε σε κάποια στιγμή της ζωής μας: Γυναίκα, θρησκεία, ομάδα, κόμμα, ερωτικό προσανατολισμό, εργασία, πόλη διαμονής, σπίτι κλπ. Αφορμή για την επισήμανση μου είναι το πολύ καλό θέμα που ανέβασε προς συζήτηση ο Τakero72 και αφορά τις επισκέψεις μαρτύριο που πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν οι συγγενείς.
Γιατί ακριβώς φίλοι μου οι συγγενείς μας όσο και αν θέλουμε να αποφύγουμε είναι μια πραγματικότητα που οι περισσότεροι από εμάς βιώνουμε με όχι τις καλύτερες των διαθέσεων όσο και αποφευγουμε να είμαστε προκαταλειμμένοι. Πόσες φορές από την παιδική μας ηλικία έως και πολύ αργότερα δεν ανεχτήκαμε στα πλαίσια της ευγένειας που έπρεπε να μας χαρακτηρίζει, την αδιακρισία, την καταχρηστική γνώμη των συγγενών για κάθε προσωπικό μας θέμα συνοδευόμενο πολλές φορές από αυστηρή κριτική και επίπληξη (ώπα ρε μεγάλε), τις αταξίες και την φασαριόζικη συμπεριφορά των νεαρών συγγενών (ξαδέρφια να σου πετύχουν) και τόσα άλλα.
Αnyway, με το πέρασμα των ετών το αναγκαστικά βασανιστικό και ξενέρωτο στοιχείο της ζωής μας, σιγά σιγά παραμερίστηκε και η κοινωνικότητα μας διαμορφώθηκε σύμφωνα με τα δικά μας θέλω και πρέπει. Όχι φυσικά αυτή η διεύρυνση της κοινωνικότηατς μας ήταν πετυχημένη γιατί η προβληματικότητα των ευρύτερων κοινωνικών σχέσεων (ερωτικών και φιλικών) τείνει να γίνει κανόνας, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα. Διια ταύτα με τους συγγενείς μακριά και αγαπημένοι. Προτιμώ όπως τώρα την ζεστασιά έστω και ηλεκτρονική του retromaniax, απλά γιατί είναι αυθεντική και ανιδιοτελής.