Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου (Πηνελόπη Δέλτα)

[serano915]

Ένα εξαιρετικό βιβλίο, που αν και χαρακτηρίστηκε παιδικό, διαβάζεται πολύ ευχάριστα και από ενήλικες!

Ήμουν στην Ε' δημοτικού όταν μου το έκαναν δώρο και από τότε δεν το έχω αποχωριστεί. Περιγράφει με γλαφυρότητα τον 25ετή πόλεμο μεταξύ Βυζαντινών και Βουλγαρων την εποχή που αυτοκράτορας ήταν ο Βασίλειος Β' ο Βουλγαροκτόνος (εξ'ου και ο τίτλος).

Εύκολα το λες ιστορικό μυθιστόρημα, αφού αναφέρονται πολλά ιστορικά στοιχεία, τοποθεσίες και γεγονότα. Αποτελεί συνέχεια του πρώτου βιβλίου της Δέλτα "Για την Πατρίδα". Τα κύρια γεγονότα (ο πόλεμος, οι μάχες και ορισμένα ιστορικά πρόσωπα) είναι πραγματικά, αν και η ιστορία που περιγράφεται είναι φανταστική.

Ο γερο Παγράτης μαζί με ένα πεντάχρονο κοριτσάκι, την Αλεξία Αργυρή φτάνουν στην Αδριανούπολη τη βραδιά της κατάληψής της από τους Βουλγάρους τον Δεκαπενταύγουστο του 1004. Εκεί συναντούν τον Νικήτα, έναν Έλληνα κατάσκοπο και αδελφικό φίλο του γιού του Παγράτη, και δυό μικρά αγόρια τον Κωνσταντίνο Κρηνίτη (γιό του Στρατηγού της Αδριανούπολης) και τον Μιχαήλ Ιγερινό. Ο Νικήτας στην προσπάθειά του να σώσει τα δύο παιδιά από την αιχμαλωσία κινδυνεύει να αποκαλυφθεί, όμως τον προστατεύει ο Παγράτης, ο οποίος πιάνεται αιχμάλωτος από τον τσάρο Σαμουήλ. Τα δυο αγόρια, επίσης αιχμάλωτοι του τσάρου μεγαλώνουν ανάμεσα στους Βούλγαρους χωρίς όμως η ελληνική καρδιά τους να τους προδώσει ποτέ!

Έτσι ξεκινάει ένα γαϊτανάκι από γεγονότα που ακολουθεί την πορεία σχεδόν 15 χρόνων με έντονο το ελληνικό στοιχείο και την αγάπη για την Πατρίδα...

Πρόσφατα ανακάλυψα ότι μεταφέρθηκε και στο ραδιοφωνο στις 22/06/1968 από "Το θέατρο της Τετάρτης" και αναμεταδόθηκε πρόσφατα σχετικά από το "Θέατρο της Κυριακή στο Τρίτο Πρόγραμμα" σε πέντε συνέχειες.

Ακούγονται οι ηθοποιοί:

Αφηγητής: Μάκης Ρευματάς

Παγράτης: Σταύρος Ξενίδης

Αλεξία: Ματίνα Καρρά

Νικήτας: Νίκος Τζόγιας

Κωνσταντίνος (12 χρονών): Νίκος Πιλάβιος

Μιχαήλ (12 χρονών): Γιάννης Καλατζόπουλος

Κωνσταντίνος (μεγάλος): Κώστας Καστανάς

Μιχαήλ (μεγάλος): Κώστας Ρηγόπουλος

Βασίλειος Β': Δημήτρης Καλλιβωκάς

Δαφνομήλης: Χρήστος Τσάγκας

Δραξάν: Θεόδωρος Έξαρχος

και ο Νίκος Γαροφάλου σε διάφορους ρόλους.

 

[Wally]

Αγαπημενο βιβλιο, οπως ολα της Δελτα. Προσφατα μιλουσα με εναν φιλο και μου ειπε οτι εχουν εξαφανιστει απο τα σχολικα βιβλια. Δεν ξερω αν ισχυει.

Οσοι εχουμε παιδια πρεπει να φροντισουμε να διαβασουν τα εργα της Δελτα. Προκειται περι θησαυρου.

Δυστυχως δεν εχω ακουσει το ραδιοφωνικο θεατρικο!

 

[αριαδνη]

Όσοι το έχουν διαβάσει το έχουν λατρέψει και έχει αποτελέσει ενα από τα ομορφότερα βιβλια της παιδικής τους ηλικίας!

serano μου μπράβο που έκανες ποστ! εγω δεν το έχω διαβάσει αλλα ελπίζω να το πάρω, δεν υπάρχει περίπτωση, μου αρεσουν τα ιστορικά βιβλία! αλλα ξερω οτι ειναι αριστουργημα οπότε θα το αφήσω σε εκκρεμότητα, για την ωρα αλλα θα σου γραψω οταν το εχω στα χέρια μου, ελπιζω να ειναι τόσο καλο όσο λένε!

 

[retrofan]

Τι ωραίο θέμα που άνοιξες serano!!!!

 


Το αγαπημένο μου βιβλίο της Δέλτα και ίσως το μεγαλύτερο τραύμα που μου άφησε ανάγνωση ... Θυμάμαι τον εαυτό μου να πέφτει με λυγμούς στον καναπέ λίγες σελίδες πριν το τέλος (όλοι φαντάζεστε σε ποιο σημείο ) και τη μητέρα μου να τρέχει αλαφιασμένη από την κουζίνα για να δει τι έπαθα .

Θα συμφωνήσω με τον wally. Η Δέλτα είναι εκπληκτική συγγραφέας αν και τώρα τη θεωρούνε ξεπερασμένη. Λόγω δραματικού χαρακτήρα των περισσότερων βιβλίων της και λόγω έντονου πατριωτικού στοιχείου (που πια θεωρείται ντεμοντέ).

Συμφωνώ και δεν συμφωνώ

Τα δραματικά βιβλία για παιδιά δεν με πειράζουν. Δεν μπορεί να περάσει κάποιος όλη του την παιδική ηλικία διαβάζοντας για τον Πίγκου, τον χαρούμενο πιγκουίνο . Μερικά από τα πιο κλασικά παραμύθια είναι απίστευτα σκληρά (π.χ. "ο Κοντορεβυθούλης" ή "η Ελίζα και οι 12 αγριόκυκνοι"). Για μένα καλό είναι το παιδί να εξοικειώνεται και με την λύπη και με τη φτώχια και με τον θάνατο, αρκεί να γίνεται με τον σωστό τρόπο.

Απλώς η Δέλτα το παρατραβάει. Οι ήρωές της κουβαλάνε κάτι το ψυχαναγκαστικό. Έχουν έναν ανώτερο σκοπό να υπηρετήσουν (συνήθως την πατρίδα) και σ' αυτόν θυσιάζουν κάθε προσωπική χαρά και κάθε ευτυχία. Δεν είναι δύσκολο για όποιον έχει διαβάσει για τη ζωή της (κι εγώ έχω ξεκοκκαλίσει ό,τι αυτοβιογραφικό της και ημερολόγιο έχει εκδοθεί ) να βρει αντιστοιχίες με τη βασανιστική αυτοπειθαρχία που η ίδια επέβαλε από παιδί στον εαυτό της και που της στοίχισε το μεγαλύτερο δράμα της ζωής της, το ότι δεν αποφάσισε να πάρει διαζύγιο από τον άντρα της για ν' ακολουθήσει τον μεγάλο της έρωτα, τον Ίωνα Δραγούμη.

Μερικοί από τους τελευταίους διαλόγους της Αλεξίας με τον Κωνσταντίνο στον "Καιρό του Βουλγαροκτόνου" είναι επανάληψη πραγματικών διαλόγων που είχε η ίδια με τον Δραγούμη. Γι' αυτήν η θυσία γινόταν στο όνομα των παιδιών της και της τιμής, για τους ήρωές της στο όνομα της πατρίδας και της φιλίας. Και φυσικά δεν είναι τυχαία η εμμονή με την Μακεδονία στα βιβλία της. Και λόγω εποχής αλλά κυρίως λόγω Δραγούμη, ενός από τους εμπνευστές και καθοδηγητές του Μακεδονικού Αγώνα.

Όσο για το πατριωτικό στοιχείο ...

Είναι ανόητο να προσπαθούμε να κρίνουμε μια εποχή και τα προϊόντα της με τις συνθήκες μιας άλλης. Η Δέλτα έγραψε στις αρχές του 20ου αιώνα, τότε που η Μεγάλη Ιδέα ήταν το κυρίαρχο ιδεολόγημα του ελληνικού κόσμου, που όλα τα βαλκανικά κράτη είχαν πληθυσμούς σε μια ή άλλη περιοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ήθελαν με απίστευτο δυναμισμό να τους ενσωματώσουν και να πετύχουν την εθνική τους ολοκλήρωση. Η Ρωσική Επανάσταση και οι ιδέες του διεθνισμού ήταν ακόμα μακριά, ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος και η επιθυμία να συνεργαστούν οι λαοί και να μην αλληλοσκοτώνονται ακόμα μακρύτερα. Το προοδευτικό κομμάτι του ελληνισμού ζητούσε το άπλωμα των συνόρων, όχι μερικοί γραφικοί.

Πέρα από αυτό, στο βιβλίο δεν αισθάνθηκα να ενοχλούμαι σε κάτι στα πατριωτικά στοιχεία που προβάλει παρά μόνο ίσως λίγο στο ότι προσπαθεί να παρουσιάσει, με τις κουβέντες του Κωνσταντίνου και του Νικήτα, ως κάτι ιδιαίτερα ένδοξο το επάγγελμα του κατασκόπου :xm: . Χρήσιμο ίσως ... Αλλά ένδοξο ... :xm:

Ακόμα όμως κι ο μεγαλύτερος πολέμιός της δεν πρέπει να παραγνωρίζει το γεγονός ότι στον "Καιρό του Βουλγαροκτόνου" παρουσιάζεται ο πιο θετικός χαρακτήρας "εχθρού" που έχω δει στην ελληνική λογοτεχνία. Ο Δραξάν, ο Βούλγαρος στρατηγός, είναι ένας αγνός πατριώτης, που απλώς βρίσκεται στο άλλο στρατόπεδο. Και πιστεύω ότι είναι μεγάλη "μαγκιά" της Δέλτα που τον εμφανίζει και που δεν παραμένει στο στερεότυπο "εμείς από δω κι οι κακοί από κει". Η σκηνή που ο Κωνσταντίνος τον πετυχαίνει να κλαίει μπροστά στην εικόνα της Παναγίας επειδή έχει πατήσει τον όρκο του κι έχει επιστρέψει στα βουνά για να πολεμήσει τον αυτοκράτορα που του είχε χαρίσει τη ζωή, λέγοντας "επίορκος ... μα για την πατρίδα μου ... για την πατρίδα μου ...." με είχε αγγίξει βαθιά, όπως εξάλλου και τον Κωνσταντίνο .

 

[serano915]

Wally, δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που λες. Εγώ αγάπησα την Δέλτα μέσα από τα σχολικά μου βιβλία με τα αποσπάσματα από τον Τρελαντώνη και το Παραμύθι χωρίς όνομα. Η αλήθεια είναι ότι είχε πέσει στα χέρια μου κάποτε μια νεότερη έκδοση των Κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και θυμάμαι ότι πολλοί από τους κλασσικούς μας συγγραφείς (Ξενόπουλος, Καζαντζάκης κ.α.) δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα... ούτε απόσπασμα! Να είσαι σίγουρος όμως ότι εγώ όσο περνάει από το χέρι μου θα προσπαθήσω να μάθω στα παιδία μου να αγαπάνε τους Έλληνες συγγραφείς (ήδη το κάνω με τα μικρότερα ξαδέρφια μου, που όπως διαπίστωσα με λύπη μου πρόσφατα δεν ήξεραν καν ποιός είναι ο Ξενόπουλος! )

Αριάδνη, σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Διάβασέ το όπωσδήποτε, αν κρίνω από τα γούστα μας που μοιάζουν αρκετά, πιστεύω ότι θα σου αρέσει.

Retrofan, πολύ ωραίο ποστ! Φοβερή ανάλυση για τον ψυχισμό της Δέλτα, και μπορώ να πω ότι σε αρκετά σημεία με βρίσκεις σύμφωνη. Βασικά δεν θυμάμαι να έχω κλάψει άλλη φορά τόσο πολύ διαβάζοντας βιβλίο.. Για πολύ καιρό μετά την πρώτη αναγνωση δεν ήθελα να το θυμάμαι καν. Όμως το είχα αγαπήσει τόσο πολύ που δεν μπόρεσα να αντισταθώ και να το ξαναδιαβάσω, τόσες φορές που πλέον σχεδόν το ξέρω απέξω. Κι όμως κάθε φορά το διαβάζω με τον ίδιο ενθουσιασμό και αγάπη.

Πρόσφατα διάβασα την Εκτέλεση του Φρέντυ Γερμανού και όντως βρήκα πολλά στοιχεία από τα βιβλία της στη σχέση της με τον Δραγούμη.

Το πατριωτικό στοιχείο με συγκινεί πάντα στα βιβλία, έτσι και εδώ. Για τις μέρες μας θεωρείται όντως υπερβολική η αυταπάρνηση και η πίστη στο καθήκον, όλα στο βωμό της πατρίδας. Όμως όπως πολύ σωστά επεσήμανες retrofan, η εποχή της Δέλτα είναι τελειως διαφορετική. Όλοι οι Έλληνες, (εκτός ίσως από κάποιους σκεπτικιστές) ενώνονται κάτω από τη κοινή πίστη στη Μεγάλη Ιδέα... Μην ξεχνάμε ότι η Δέλτα ήταν φανατική βενιζελική, όπως και όλη η οικογένειά της. Φυσικά επηρρεάζεται και από τον Δραγούμη, ο οποίος ήταν Μακεδονομάχος και μέχρι την τελευταία του πνοή είχε την αγάπη της Μακεδονίας. Αξίζει να αναφερθεί επίσης ότι έζησε μεγάλο μέρος της ζωής της στο εξωτερικό (Αλεξάνδρεια, Γερμανία) και αυτό σίγουρα την επηρρέασε.

Αυτό που μου λες, για τους διαλόγους Κωνσταντίνου-Αλεξίας και ότι είναι σχεδόν αυτούσιοι με τους δικούς της με τον Δραγούμη δεν το ήξερα, αλλά φυσικά δεν δυσκολεύομαι να το φανταστώ.

Η σκηνή με τον Δραξάν μέσα στην εκκλησία με είχε αγγίξει κι εμένα, και πιστεύω ότι παρουσιάζεται έτσι σαν ο αντίποδας του Ιβάτζη, ο οποίος παραμένει σατανικός μέχρι το τέλος.. χωρίς ίχνος μεταμέλειας.

 

[retrofan]

Αυτό που μου λες, για τους διαλόγους Κωνσταντίνου-Αλεξίας και ότι είναι σχεδόν αυτούσιοι με τους δικούς της με τον Δραγούμη δεν το ήξερα, αλλά φυσικά δεν δυσκολεύομαι να το φανταστώ.

Η ταύτιση που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η φράση "Στους τρεις μας είπα, δύο είναι οι δυνατοί. Σ' αυτούς λοιπόν ο σταυρός επειδή μπορούν να τον σηκώσουν".

Τάδε έφη Κωνσταντίνος στο βιβλίο

Ακριβώς, μα ακριβώς τα ίδια έγραψε η Δέλτα στον Δραγούμη, ζητώντας του να χωρίσουν επειδή αυτοί είναι οι δυνατοί ενώ ο άντρας της το "αδύναμο μέρος" (νομίζω αναφέρεται στο "Αναμνήσεις 1921", εκδόσεις Ερμής).

Και στράβωσα απίστευτα γιατί ενώ στον "Καιρό του Βουλγαροκτόνου" μου είχε φανεί τόσο ωραίο που μου έφερνε δάκρυα στα μάτια, στην πραγματική της ζωή (ε, είχανε περάσει και κάποια χρονάκια στην καμπούρα μου από τη μια ανάγνωση στην άλλη ) η αυθόρμητη σκέψη μου ήταν "όρσε ηλίθια που τον θυσιάζεις τον άνθρωπο :angry: . Τι σου έφταιξε ο φουκαράς που τον έχεις τρελάνει με τις αρχές σου και τις αρχές σου; Ε; Ε;"

 

[divined]

Δεν το ήξερα το βιβλίο και ούτε το έχω διαβάσει. Έχω διαβάσει όμως άλλες ιστορικές διατριβές πάνω στον Βουλγαροκτόνο και ίσως να το αναζητήσω κάποια στιγμή. Βέβαια, στην εποχή μας, όπως τονίσατε υπάρχει μία τάση να στιγματίζεται ο εθνικισμός και γενικά η πίστη στην πατρίδα. Πράγμα λογικό, μιας και τόσα χρόνια πιστεύαμε ότι ζούσαμε ως ίσοι σε μία παγκοσμιοποιημένη κοινωνία. Θα το έδινα για διάβασμα στην κόρη μου, εφόσον το διαβάσω πρώτα και εγώ για να μπορέσω να το συζητήσουμε κατόπιν.

Απο τα νημάτια που ευχαρηστήθηκα!!

 

[Domenica]

Η Δέλτα μου άρεσε πολύ αλλά όχι τα πατριωτικά της. Μου άρεσαν τα αριστουργηματικά ο ''Τρελλαντώνης᾽᾽ και ο ''Μάγκας᾽᾽ για το άρωμα αστικής Αθήνας και Αλέξανδρειας άντε και το ᾽᾽Παραμύθι χωρίς όνομα'' και μια συλλογή με διηγήματα. ''Στα μυστικά του βάλτου᾽᾽ και το ᾽᾽Στον καιρό του Βουλγαροκτόνου᾽᾽ αν και ήταν πολύ καλά με ξένιζαν από τότε. Ούτε εγώ καταλάβαινα τις εθνικοπατριωτικές εμμονές και την αυτοθυσία για κάτι τέτοιο. Θεωρούσα πάντα πως στους πολέμους ο κόσμος πάει για να υπερασπιστει την οικογένεια του άντε και για να σώσει τα χωράφια του. Κυκλοφορούσαν θυμάμαι όλα σε κάτι υπέροχες εκδόσεις με σκληρό εξώφυλλο και τέλεια ρετρό εικονογράφηση. Τα έχει κανεις να τα σκανάρει;retrofan μπράβο πολύ καλή δουλειά!

 

[αριαδνη]

πολυ καλη συγγραφέας η Δελτα και απορω πως τόσα χρόνια δεν είχα διαβάσει ποτέ κάτι δικό της! αλλα ποτε δεν ειναι αργά, ''τα μυστικα του βάλτου'' με άγγιξαν και περιμένω και τον ''καιρό του Βουλγαροκτόνου''! έχει δικιο η ρετροφαν παρουσιαζει και απο την απέναντι πλευρα πολυ καλους χαρακτήρες όπως π.χ. τον Γιωβαν στα ''μυστικά'', τον μικρό που τοσα προσφέρει αλλα και τον γερο-Πασκαλ κ.τ.λ.! όντως ''μαγκιά'' της!!

και κάτι άλλο η Δελτα ηταν 31 χρονων, όταν αγάπησε τον 26χρονο Δραγούμη, χι, χι, πολυ μπροστά απο την εποχή της, φανταζομαι πως τοτε οι γυναικες θα πίστευαν πως ο άνδρας θα πρέπει να ειναι κατα πολυ μεγαλύτερο τους για να σταθούν στο πλάι του! #)

serano, οντως εχουμε τα ίδια λογοτεχνικά γουστα, βρε παιδί μου!!

 

[retrofan]

@αριάδνη τον γερό-Πασκάλ δεν τον θυμάμαι αλλά τον μικρό Γιοβάν άστον απέξω .

Το "βουλγαράκι" που δείχνει συμπάθεια στους Έλληνες και προσκολλάται στον Αποστόλη αποδεικνύεται στο τέλος ότι είναι ελληνάκι, με πατέρα πρωτοπαλλίκαρο του Παύλου Μελά και μάνα σκοτωμένη από τους Βούλγαρους. Τελείως προπαγανδίστικη προσπάθεια της Δέλτα να δείξει ότι ο εθνισμός είναι θέμα γονιδίων και όχι ανατροφής και αναμνήσεων ...

Ό,τι έφτιαξε με τον Δραξάν, με τον Γιοβάν μάς το πήρε πίσω .

Γενικά "τα Μυστικά του Βάλτου" είναι πιο "φανατισμένα" από το "στον Καιρό του Βουλγαροκτόνου". Ίσως γιατί η ιστορία είναι πρόσφατη και η ανάγκη υπεράσπισης των κεκτημένων μεγαλύτερη.

Μπορώ να γράφω σελίδες για τη Δέλτα και το πάθος με το οποίο υπεράσπιζε μέχρι φανατισμού όλες τις άκαμπτες ιδέες της (π.χ. διαβάζοντας τα ημερολόγιά της μου έκανε εντύπωση ότι έστειλε γράμμα απόλυσης στην ιδιαιτέρα γραμματέα της γιατί είχε πει μια φράση κριτική για τον Βενιζέλο -νεκρό ήδη- λέγοντάς της ότι τής είναι αδύνατο να συνεργαστεί με άνθρωπο που δεν συμμερίζεται την άποψή της για έναν πολιτικό, τον οποίο ονομάζει "προσωπικό της culte (θρησκεία στα γαλλικά)") Νομίζω όμως ότι τα είπε όλα η ίδια σε μια φράση. "Ό,τι κάνω, το κάνω με πάθος. Ακόμα κι όταν πλέκω, πλέκω παθιασμένα".

Ωστόσο μιλάμε για απαράμιλλη μαστόρισσα της γραφής και της γλώσσας (νομίζω ότι στη Δέλτα έχω διαβάσει τα πιο "κελαρυστά" ελληνικά), με φαντασία, πλοκή που σε κρατάει αιχμάλωτό της, δράση, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, πολύ συναίσθημα και αβίαστη ένταξη των ιστορικών πληροφοριών μέσα στο κείμενο.

Ο Δραγούμης ήταν όντως μικρότερός της αλλά η Δέλτα δεν έψαχνε την πατρική φιγούρα. Έψαχνε κάποιον που να μπορεί να τον θαυμάσει ανεπιφύλακτα. Ο πλούσιος αλλά κενόδοξος και στείρος κόσμος των εμπόρων της Αλεξάνδρειας την έκανε ν' ασφυκτιά. Η ψυχή της λαχταρούσε έναν σκοπό, δράση και όραμα. Κι ο νεαρός υποπρόξενος που έφτασε στην Αλεξάνδρεια γιατί το Υπουργείο είχε θεωρήσει ότι το παρατράβηξε στο προηγούμενο πόστο του στο Μοναστήρι, ήταν η απάντηση στα καταπιεσμένα "θέλω" της.

Στα απομνημονεύματά της παρουσιάζεται πολύ όμορφα πως στην αρχή πίστεψε ότι έχουν μια ιδανική φιλική σχέση, τον ακούει με στοργή κι ενδιαφέρον όπως η μάνα το παιδί της, την έκπληξή της όταν ο άντρας της την προειδοποίησε να μην μιλάει τόσο πολύ με τον Δραγούμη γιατί ο κόσμος παρεξηγεί ("μη μου χαλάς την φιλία μου, σε παρακαλώ! Εγώ είμαι γριά, γριά") και το σοκ της όταν ο Δραγούμης ξέσπασε ξαφνικά ("δεν κάνω τίποτα ... και περιμένω κάθε μέρα ... πότε να έρθει το βράδυ για να σας δω":flower

@domenica η εικονογράφιση στις πρώτες εκδόσεις των βιβλίων της Δέλτα είναι αξεπέραστη. Το "Για την πατρίδα" το είχε εικονογραφίσει η ζωγράφος Σοφία Λασκαρίδου. Εγώ όμως σαφώς προτιμώ τις γκραβούρες του "στον καιρό του Βουλγαροκτόνου". Απίστευτη απόδοση των μορφών, των φορεμάτων αλλά και των συναισθημάτων τους.

 

[Clemence]

παιδιά αν δεν σας κάνει κόπο, όταν σκανάρετε ένα βιβλίο δε μας λέτε κιόλα του πότε έκδοση είναι?

υπέροχο και ανεξάντλητο το θέμα δέλτα - δραγούμης, είχα διαβάσει ένα καλό αφιέρωμα σε κάποιο περιοδικό πριν κανένα χρόνο, θα κοιτάξω να το βρω και να το παραθέσω! πολύ tormented σχέση ... ίσως και να μου τη θύμησε το the end of the affair και γι΄αυτό να το λατρεύω τόσο ...

 

[serano915]

παιδιά αν δεν σας κάνει κόπο, όταν σκανάρετε ένα βιβλίο δε μας λέτε κιόλα του πότε έκδοση είναι?

Όσο κι αν ακούγεται παράξενο το βιβλίο δεν αναγράφει το έτος έκδοσής του! Όταν έφτιαχνα το θέμα ήθελα να το γράψω, αλλά τζίφος. Θυμάμαι σίγουρα ότι μου το χάρισαν περίπου 1994-95. Αλλά προφανώς η έκδοση είναι παλιότερη και μάλλον λίγο πρόχειρη θα την έλεγα.

 

[Domenica]

Το ᾽᾽Για την πατρίδα᾽᾽το ειχα ξεχασει! Αλλο έπος! Εγραφε ομως φοβερά οσο και να διαφωνούσες δεν μπορουσες να το αφησεις! Εξἀλλου τώρα με την απόσταση του χρονου εχει κάτι πολύ ρετρό ολο αυτά, αλλά ας πουμε ᾽᾽Τα μυστικά του βάλτου᾽᾽ δεν παλευονται. Για χρονια νομιζα πως οι Βουλγαροι ειναι μοβοροι κατι σαν μεταξυ Τουρκων στην καταστροφή της Σμυρνης και Γερμανών στην Κατοχη. Ενιωθα λιγο άβολα και τοτε με τα έργα της ειδικά με τον ενθουσιασμό και την αυταπάρνηση που ολοι έπαιζαν την ζωή τους κορώνα γράμματα.

Θελω βοηθεια! Θυμάμαι στην πρώτη έκδοση από ᾽᾽Το παραμυθι χωρις όνομα᾽᾽ (του οποιου η μελοποιηση από τον Χατζηδακη ειναι εκπληκτική) υπηρχαν και διηγηματα.

Ψἀχνω ένα με τρεις βασιλοπουλες, μια μελαχροινη, μια καστανή και μια ξανθια (κοκκινομαλλα δεν έχει!). Η μεγάλη και η μικρη ειναι κουκλάρες και τραγουδουν, χορευουν και άλλα ωραια και γρηγορα παντρευονται πριγκηπες και φευγουν. Η καστανουλα ειναι απλως γλυκεια και αν δεν κάνω λάθος κεντάει. Στο τέλος μένει μονη με τους γέρους γονεις. Πως λέγεται; Με ειχε σημαδέψει!

 

[retrofan]

Ψἀχνω ένα με τρεις βασιλοπουλες, μια μελαχροινη, μια καστανή και μια ξανθια (κοκκινομαλλα δεν έχει!). Η μεγάλη και η μικρη ειναι κουκλάρες και τραγουδουν, χορευουν και άλλα ωραια και γρηγορα παντρευονται πριγκηπες και φευγουν. Η καστανουλα ειναι απλως γλυκεια και αν δεν κάνω λάθος κεντάει. Στο τέλος μένει μονη με τους γέρους γονεις. Πως λέγεται; Με ειχε σημαδέψει!

Μιλάς για το παραμύθι "οι τρεις βασιλοπούλες" από το βιβλίο της Δέλτα "Παραμύθια κι άλλα" (δεν ήξερα ότι είχε πρωτοεκδοθεί με το "Παραμύθι χωρίς όνομα":xm. Οι τρεις αδελφές, η Ξανθομαλλούσα, η Μαυρομάτα και η Λυγερή που δεν ακολουθεί ποτέ το βασιλόπουλο Ερημόκαρδο για να παραστέκεται στους γονείς και στις δυστυχίες τους. Και στο τέλος της την λένε κι από πάνω :angry: .

Το "Παραμύθια κι άλλα" είναι το μοναδικό βιβλίο της Δέλτα που δεν θα έδινα σε παιδί να διαβάσει. Καταθλιπτικό σε σημείο αρρωστημένο! Παιδάκια που πεθαίνουν, τάφοι, σκοτωμοί, ο Χάρος που ζητάει από μια αδελφή να διαλέξει ποιον να πάρει στην θέση του αδελφού της και στο τέλος παίρνει τον αδελφό ... Μπρρρρρ! Μπροστά τους η μάγισσα από τον "Χάνσελ και Γκρέτελ" (αυτή που ήθελε να τους φάει βρε ) μοιάζει οπαδός του Δαλάι Λάμα .

Τα διάβασα μεγάλη και τ' άφησα στην άκρη αηδιασμένη. Όσο στα μυθιστορήματά της ο θάνατος κι η δυστυχία μοιάζει να έχει κάποια εξήγηση (την πατρίδα ή την τιμή; ε ναι ρε παιδιά, την πατρίδα ή την τιμή ), εκεί, η μαυρίλα φαίνεται να έρχεται από το πουθενά. Και τότε κατάλαβα πόσο βαθιά νευρωτική φύση ήταν η Δέλτα ...

 

[Domenica]

Ναι ευχαριστώ!Αυτό λέω! Εγώ το ειχα διαβάσει σε έκδοση μαζί με ᾽᾽Το παραμύθι χωρίς όνομα᾽᾽. Συχνά όμως στην δημοτική βιβλιοθήκη μας έδεναν (με δέρμα και χρυσά γράμματα) δυο-τρία βιβλία μαζί που τα αρχικά εξώφυλλα είχαν κακοπάθει. Ετσι ήταν όλοι ευχαριστημένοι και φτηνότερο κόστος και ένα θηριώδες βιβλίο που θα κρατούσε απασχολημένο ώρες το παιδάκι! (Αραγε το κάνουν ακόμα .

Λοιπόν αυτα τα διηγήματα εγώ τα είχα αγαπήσει τρελλά. Ειχαν και υπέροχη εικονογράφηση. Ηταν όντως διεστραμμένα με έναν άρρωστο τρόπο που ούτε ο Άντερσεν ούτε οι Γκριμμ έφταναν. Περιέργο παιδάκι ήμουν, μάλλον είχαν δίκιο που μου καναν δώρο τα άπαντα Μπουσκάλια μπας και συνέλθω!

 

[αριαδνη]

@αριάδνη τον γερό-Πασκάλ δεν τον θυμάμαι αλλά τον μικρό Γιοβάν άστον απέξω .Το "βουλγαράκι" που δείχνει συμπάθεια στους Έλληνες και προσκολλάται στον Αποστόλη αποδεικνύεται στο τέλος ότι είναι ελληνάκι, με πατέρα πρωτοπαλλίκαρο του Παύλου Μελά και μάνα σκοτωμένη από τους Βούλγαρους. Τελείως προπαγανδίστικη προσπάθεια της Δέλτα να δείξει ότι ο εθνισμός είναι θέμα γονιδίων και όχι ανατροφής και αναμνήσεων ...

Ό,τι έφτιαξε με τον Δραξάν, με τον Γιοβάν μάς το πήρε πίσω .

Γενικά "τα Μυστικά του Βάλτου" είναι πιο "φανατισμένα" από το "στον Καιρό του Βουλγαροκτόνου". Ίσως γιατί η ιστορία είναι πρόσφατη και η ανάγκη υπεράσπισης των κεκτημένων μεγαλύτερη.

Ο Δραγούμης ήταν όντως μικρότερός της αλλά η Δέλτα δεν έψαχνε την πατρική φιγούρα. Έψαχνε κάποιον που να μπορεί να τον θαυμάσει ανεπιφύλακτα. Ο πλούσιος αλλά κενόδοξος και στείρος κόσμος των εμπόρων της Αλεξάνδρειας την έκανε ν' ασφυκτιά. Η ψυχή της λαχταρούσε έναν σκοπό, δράση και όραμα. Κι ο νεαρός υποπρόξενος που έφτασε στην Αλεξάνδρεια γιατί το Υπουργείο είχε θεωρήσει ότι το παρατράβηξε στο προηγούμενο πόστο του στο Μοναστήρι, ήταν η απάντηση στα καταπιεσμένα "θέλω" της.

Στα απομνημονεύματά της παρουσιάζεται πολύ όμορφα πως στην αρχή πίστεψε ότι έχουν μια ιδανική φιλική σχέση, τον ακούει με στοργή κι ενδιαφέρον όπως η μάνα το παιδί της, την έκπληξή της όταν ο άντρας της την προειδοποίησε να μην μιλάει τόσο πολύ με τον Δραγούμη γιατί ο κόσμος παρεξηγεί ("μη μου χαλάς την φιλία μου, σε παρακαλώ! Εγώ είμαι γριά, γριά") και το σοκ της όταν ο Δραγούμης ξέσπασε ξαφνικά ("δεν κάνω τίποτα ... και περιμένω κάθε μέρα ... πότε να έρθει το βράδυ για να σας δω":flower

@domenica η εικονογράφιση στις πρώτες εκδόσεις των βιβλίων της Δέλτα είναι αξεπέραστη. Το "Για την πατρίδα" το είχε εικονογραφίσει η ζωγράφος Σοφία Λασκαρίδου. Εγώ όμως σαφώς προτιμώ τις γκραβούρες του "στον καιρό του Βουλγαροκτόνου". Απίστευτη απόδοση των μορφών, των φορεμάτων αλλά και των συναισθημάτων τους.

ναι υπάρχει στα μυστικά του βάλτου ενας Πετρωφ , Βουλγαροφωνος φυσικά, που συμπαθει εξαιρετικά την δασκάλα Ηλέκτρα και οταν κινδυνευει να της βάλουν φωτια μεσα στο σχολειο ερχεται και της το λεει για να την σωσει με κινδυνο της ζωης του, μονο που δνε τα καταφερνει..τον εχουν πάρει ηδη στο πόδι και δεν ειναι μονο αυτός..οχι δεν μας το πήρε πισω με το Γιωβαν, καθε άλλο..υπήρξαν και άλλοι στα ΄΄μυστικά''..που συντακτηκαν με το απο εδω μερος, οταν γνωρισαν την σκληροτητα...πάντως και αυτο το βιβλιο ειναι ανεξάντλητο! να φανταστεις ουτε τον τρελαντωνη δν ηξερα..

οσο για την Πηνελόπη, ε, γιατι να μην αφησει μια χαραμάδρα φωτος στον ερωτα της για τον Δραγουμη, γιατι; τετοιοι ερωτες ειναι καμωμένοι απο παραμυθενια στόφα, τεσπα, αυτη ηξερε, διάλεξε, συμβιβάστηκε η οχι η ιστορια δν γυρνά πλεον πίσω, παντως τετοια κατασταση και να μην την ζησει, διαβασα πως εμοιαζε με πορσελάνινη κουκλα, κριμα..ελπιζω να μην πήγε δυστυχισμένη..

 

[retrofan]

κριμα..ελπιζω να μην πήγε δυστυχισμένη..

Αν σκεφτείς ότι "πήγε" από το δικό της χέρι, μάλλον δεν μιλάμε για την πιο ευτυχισμένη ζωή

 

[Domenica]

Ε ναι αλλά αυτοκτόνησε γιατί οι Γερμανοι μπήκαν στην Αθήνα και οχι για κάτι προσωπικό. Ενα ακόμα πράγμα που δεν κατάλαβα με αυτή την γυναίκα!

 

[retrofan]

Ε ναι αλλά αυτοκτόνησε γιατί οι Γερμανοι μπήκαν στην Αθήνα και οχι για κάτι προσωπικό. Ενα ακόμα πράγμα που δεν κατάλαβα με αυτή την γυναίκα!

Α! Σ' αυτό έχω θεωρία

Πιστεύω ότι οι Γερμανοί ήταν απλώς το πρόσχημα. Μια γυναίκα που η ίδια γράφει ότι την αυτοκτονία την σκεφτόταν από την παιδική της ηλικία, που έχει κάνει 4 αποτυχημένες απόπειρες γιατί την προλάβανε τελευταία στιγμή, που για χρόνια κρατάει ένα περίστροφο κι ένα μπουκάλι λάβδανο δίπλα στο κρεβάτι της, που πια έχει παντρέψει και "τακτοποιήσει" τα παιδιά της (το "χρέος" της σ' αυτή τη ζωή), που της σκοτώσανε τον μεγάλο έρωτα (Δραγούμη) κι έχασε (1936) και τη μεγάλη ιδεολογική προσκόληση (Βενιζέλος), κρα κάνει για να ξαναμπεί στο αυτοκτονικό τριπάκι.

Ε, μην τα ρίχνουμε κι όλα στους Γερμανούς

 

[αριαδνη]

Τι λετε βρε παιδια, αυτη την αυτοκτονια την ειχε για πολυ εύκολη, αμαν...μα ειχε τα παιδια της, να παρηγορηθεί, αλλωστε μονη της διαλεξε την πορεια της..τεσπα κριμα, κριμα για την γυναικα, τελικά το χρεος προς κατι μπορει να γινει και δυσβαστακτος ζυγός, αυτό βγαινει απο την ιστορια της και την πορεια της ηταν και φιλοβενιζελική δεν θα το περιμενα, λογω των βιβλιων που φυσικά εγραψε αλλα και ο Δραγουμης ηταν σε άλλο πολιτικο χωρο αν δεν κανω λαθος!