Το σπίτι του παππού και της γιαγιάς

spirtoulis

RetroMasteR
Joined
17 Ιαν 2010
Μηνύματα
1.296
Αντιδράσεις
168
Πρόσφατα πήγα στο χωριό για μία βάφτιση ενός ξαδερφού μου και πήγα και είδα το σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Τώρα είναι ψιλοεγκατελελειμένο και μ' έπιασε μία θλίψη γιατί θυμήθηκα τις παλιές του δόξες. Κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα μέναμε σε δύο δωμάτια δέκα άτομα.Κοιμόμασταν σε εκείνα τα μεγάλα σιδερένια κρεβάτια που είχαν όλα τα σπίτια του χωριού. Στη κουζίνα υπήρχε η κλασική ξυλόσομπα που και το κουζινάκι με το γκάζι. Η τουαλέτα ήταν εξωτερική όπως σε πολλά σπίτια του χωριού. Στην αυλή υπήρχε κλασικά κληματαριά, λουλούδια φυτεμένα στο χώμα και σε τενεκέδες. Στην αυλή υπήρχε επίσης και μία πέτρινη γούρνα με αυτές τις σιδερένιες βρύσες που μοιάζαν με τενεκέδες και από κάτω κρέμονταν ένας καθρέφτης και δίπλα η αλουμινένια λεκάνη που κάναμε μπάνιο το καλοκαίρι με το λάστιχο. :D

Το σπίτι στο χωριό που κάθε Πάσχα η γιαγιά το ασβέστωνε και το φρόντιζε, τώρα που έφυγε αυτή και ο παππούς φαίνεται έρημο, μα πάντα θα το θυμάμαι όπως ήταν τότε, γεμάτο με κόσμο και ζωντάνια.
 
Πολύ συγκινητικο το ποστ σου spirtoulis.,... Όπως τα περιγράφεις μου ηρθαν όμορφες εικόνες στο μυαλό μου..!! Δυστυχώς εγώ δεν γνωρισα κανέναν παππου και γιαγιά..!! :(
 
Πράγματι, πολύ νοσταλγικό το ποστ!

Περίπου σαν το Makisimo μας, κι εγώ δεν έχω καμία σχετική ανάμνηση. Οι δυο παππούδες μου και η γιαγιά από την μεριά του πατέρα μου, είχαν πεθάνει πολλά χρόνια πριν γεννηθώ εγώ. Είχα (μέχρι το 2005) μόνο τη μαμά της μαμάς μου, όμως δεν είχε δικό της σπίτι... Στην αρχή τη φιλοξενούσε η μικρή αδερφή της μαμάς μου εδώ στην Αθήνα, για να μεγαλώσει τα παιδιά της, και όταν τα ξαδέρφια μου πήγαν στο γυμνάσιο έφυγε για το χωριό (λίγο έξω από τις Σέρρες) και τη φιλοξενούσε η μεγάλη αδερφή της μαμάς μου. Εκεί, στο σπίτι της θείας μου, "έφυγε" σε βαθιά γεράματα.
 
Φίλη spirtoulis με συγκίνησε το ποστ σου. Εμένα ο παππούς μου από τη πλευρά του μπαμπά μου ήταν μικρασιάτης και θυμάμαι το σπίτι του, που είχε πάρει το 30 με την ανταλλαγή, να έχει μια μεγάλη λεμονιά στην αυλή και αυτός να κάθεται κάτω από τη λεμονιά και να ακούει αμανέδες στο πικ απ. Το σπίτι του ήταν πολύ καθαρό,έλαμπε όπως και ο ίδιος. Το σπίτι είχε όλο πράγματα πολύ όμορφα και λαμπερά,κάποια από τη Μικρά Ασία και άλλα από τα αδέρφια του σταλμένα από την Αμερική. Είχε και τηλεόραση,μιλάμε για τις αρχές του 70, και θυμάμαι θα μουν δε θα μουν δύο χρονών που βλέπανε τον Παράξενο ταξιδιώτη κι εγώ φοβόμουν τον κύριο με τη βαλίτσα που έδειχνε.Η γυναίκα του, η γιαγιά μου, είχε πεθάνει πολλά χρόνια πριν και δεν τη γνώρισα.

Ο παπούς και η γιαγιά μου από τη μεριά της μαμάς μου ζούσαν στο χωριό και η χαρά μου ήταν να πάω εκεί. Το σπίτι τους από έξω είχε ένα τεράστιο άσπρο σταυρό πάνω από την πόρτα και οι πόρτες είχαν τεράστια σίδερα από μέσα που έπιανα στους τοίχους για ασφάλεια. Το κλειδί της πόρτας ήταν τεράστιο και το αφήνανε άμα έφευγαν πίσω από μια γλάστρα.Έξω στην αυλή είχε μία στέρνα και μία γούρνα για να πίνει το αλογάκι νερό. Εγώ πολλές φορές έκανα τη γούρνα πισίνα και έπαιζα με τα κουκλάκια μου με αποτέλεσμα να μην πίνει μετά το άλογο νερό και να με μαλώνουν. Ο παππούς όταν πήγαινε στα χωράφια έβαζε εμένα και την ξαδέρφη μου πάνω στο αλογάκι και μας έπαιρνε μαζί του. Θυμάμαι το σπίτι είχε μια τεράστια αίθουσα,ήταν παλιά τούρκικο σχολείο για αυτό, όπου ήταν τραπεζαρία καθιστικό και κρεβατοκάμαρα μαζί. Είχε ακόμη ένα οντά,ανώι δηλαδή, όπου είχε δύο μεταλλικά κρεβάτια και στο ένα κοιμόμουν εγώ όταν πήγαινα και έμενα αλλά άκουγα το βράδυ τον άνεμο να χτυπά το τζάμι και φοβόμουν και δεν κοιμόμουν όλη νύχτα. Το μεσημέρι η γιαγιά με κοίμιζε μαζί της στο ένα μεταλλικό κρεβάτι και επειδή δεν ήθελα να κοιμηθώ μου έλεγε ότι θα με πάρει ο Μεσημεράς αν βγω έξω στα χωράφια. Εγώ περίμενα να κοιμηθεί η γιαγιά και έφευγα από το κρεβάτι και πήγαινα να παίξω στα χωράφια αλλά πρόσεχα μην συναντήσω και το Μεσημερά, τον οποίο πολύ φοβόμουν. Η κουζίνα του σπιτιού είχε την παρασιά που έψηνε η γιαγιά και είχε και ένα κρεβάτι που κοιμόταν τα βράδια η γιαγιά. Θυμάμαι τη γιαγιά στην κουζίνα που μας υποχρέωνε να πιούμε το πρόβειο γάλα και με έπιανε να κάνω εμετό. Έξω από την πόρτα της κουζίνας είχαν ένα δοχείο με βρυσάκι που πλένονταν το πρωί.Θυμάμαι το χειμώνα πόσο κρύο ήταν εκείνο το νερό και προσπαθούσα να μην πλυθώ. Κάθε βράδυ τα καλοκαίρια μαζευόταν η γειτονιά στη μποστινή αυλή και ρεμβάζανε τα απέναντι χωριά που φαινόταν τα φώτα τους και λέγανε ιστορίες. Καθόμαστε όλοι μαζί σε ένα μεγάλο πέτρινο μπεντένι.

Φίλη spirtoulis σε ευχαριστώ που με το ποστ σου μου τα θύμησες όλα αυτά.
 
Spirtoulis τουλάχιστον το σπίτι αυτό υπάρχει ακόμα και σου θυμίζει τα παιδικά σου χρόνια και τους παππούδες σου.

Εχω και εγω παρόμοιες εικόνες απο το σπίτι των παππούδων μου στο χωριο, μόνο που ούτε το σπίτι υπάρχει πια, γιατι το γκρέμισαν και έχτισαν ενα καινούριο, αλλά δεν είναι το ίδιο, γιατι πλέον δεν ανήκει σε όλη την οικογένεια, δεν μπορώ να πηγαίνω όποτε θα ήθελα (εχω πάνω απο 7 χρονια να παω) και το κυριότερο δεν είναι πλεον εκει οι παππούδες που μας περιμεναν παντα με αγαπη...
 
Εγώ είχα την τύχη να τους γνωρίσω και τους τέσσερις και να τους ζήσω αρκετά.

Κάποιους βέβαια λιγότερο.

Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη όταν κατεβαίναμε στην μικρή πόλη για Χριστούγεννα και Πάσχα και στο χωριό το καλοκαίρι. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ανοίξω το ψυγείο για να βρω τη μικρή κόκκινη σοκολατίτσα για το καλωσόρισμα!

Διακοπές πήγαινα και πηγαίνω ακόμα στα πατρικά των γονιών μου, αν και το ένα ειδικά είναι πολύ παλιό σχεδόν διατηρητέο πια, οπότε το νήμα δεν κόπηκε ποτέ.

Όμορφα χρόνια και γλυκιές αναμνήσεις να σου ζεσταίνουν την καρδιά... :flower:
 
Το σπίτι του παππού και της γιαγιάς είναι συνδεδεμένο με τα παιδικά και εφηβικά χρόνια. Ευρύχωρο, με αυλή όπου έκανα βόλτες με το ποδηλατάκι μου και οργανώναμε παιδικά πάρτι το καλοκαίρι. Οι χώροι του είναι οι εξής: μπάνιο, σαλόνι (πόρτεγο όπως το λένε στο χωριό), κουζίνα με την παλιά ξύλινη πιατοθήκη, ένα παλιό ντουλάπι, το παλιό τζάκι για μαγείρεμα (αργότερα αντικαταστάθηκε από συσκευή πετρογκάζ με φιάλη), τον παλιό νεροχύτη, το ''φανάρι'' για τη φύλαξη του φαγητού για να αποφεύγονται οι μύγες, τον παλιό ξύλινο καναπέ και το ''κελέρι'' για αποθηήκευση διαφόρων πραγμάτων. Μια ξύλινη σκάλα οδηγεί σε ενα υπνοδωμάτιο, ''οντάς'' όπως λέγεται. Επίσης το δωμάτιο της γιαγιάς, ένα υπνοδωμάτιο ακόμη και ένα μικρότερο κουζινάκι καθώς και αποθήκη. Θυμάμαι, όταν ήθελα ησυχία, είχα το δικό μου χώρο στον ''οντά''.

Κάποιοι όμως λείπουν...το σπίτι δεν είναι εγκαταλειμμένο...ανακαινίζεται...
 
ομορφα χρονια με παρα πολλες αναμνησεις,στο περασμα των χρονων βεβαια τα σπιτια εμειναν οι ανθρωποι ομως εφυγαν,και εδω πλεον καταλαβαινεις οτι τα σπιτια απο μονα τους μονο αναμνησεις σου θυμιζουν,εκεινο που τους εδεινε ζωη ηταν οι ανθρωποι(παπουδες και γιαγιαδες) που δυστυχως δεν υπαρχουν πια
 
Το σπίτι του παππού και της γιαγιάς ήταν συνυφασμένο με την απόλυτη ελευθερία, για εμάς , τα παιδιά της πόλης. Οι δικοί μου ζούνε ακόμη (από τη μεριά της μητέρας), αλλά σε μεγάλη ηλικία. Δυστυχώς λόγω υποχρεώσεων δεν μπορώ να πηγαίνω συχνά. Θα ήθελα όμως μαζί με το παιδί μου να πάμε στις διακοπές των Χριστουγέννων ή την Λαμπρή, για να ξαναζήσω τις στιγμές αυτές πάλι...νοσταλγία.
 
Πρόλαβα και τους 4 παππούδες μου αλλά και ένα προπάππο από του πατέρα μου τη μεριά και μια προγιαγιά από της μητέρας μου. Το πατέρα μου "έφυγαν" σχετικά πρόσφατα. Θυμάμαι ήταν η καλύτερη μου να κανονίζει ο πατέρας μου με το θείο μου που έμενε σε άλλη πόλη να βρεθούμε και οι 2 οικογένειες στο χωριό για γιορτές ή απλά μια Κυριακή. Χαρά που θα βλέπαμε τα ξαδέρφια και θα παίζαμε.
 
Πίσω
Μπλουζα