Φόβοι της παιδικής ηλικίας

[BETTY BOOP]

Καλείστε να αναφέρετε τι σας φόβιζε μικρούς στην καθημερινή σας ζωή.

Θυμάμαι φοβόμουν πολύ τις βεντούζες. Όταν κάποιος ήταν άρρωστος έπεφτε η ατάκα ''θα σου κόψω/θα σου πάρω βεντούζες'' και αμέσως ένιωθα μια ανατριχίλα να με διαπερνά. Αυτό που με φόβιζε ήταν το πιρούνι με το βαμβάκι ποτισμένο στο οινόπνευμα (μπλε χρώμα) και η έντονη μυρωδιά στο σπίτι (καμμένο-οινόπνευμα). Το ''concept''...με ακολουθούσε και στο χωριό στις καλοκαιρινές μου διακοπές, φιλοξενούμενη σε σπίτι συγγενών, αν τύχαινε να είναι κρυωμένος κάποιος, έπεφτε βεντούζα. Τότε για να μην υποστώ το βασανιστήριο με τη φλόγα στο πιρούνι, προσποιόμουν την κουρασμένη και πήγαινα για ύπνο από τις 10 (έτρωγα και καζούρα), τα δύο υπνοδωμάτια ήταν δίπλα-δίπλα και άκουγα το θόρυβο των ποτηριών/βεντούζες (ανατριχίλα). Στο συγγενικό σπίτι αυτό είχα δει κάποτε σε ντουλάπι φυλαγμένα τα ειδικά ποτήρια για τις βεντούζες και μου ήρθε εκείνη η ανατριχίλα από το παρελθόν.

Κάτι άλλο που φοβόμουν ήταν σε περιπτώσεις διακοπής ρεύματος, όταν θέλαμε να φτιάξουμε κάτι στο μπρίκι, ανάβαμε βαμβάκι ποτισμένο στο οινόπνευμα (δεν είχαμε γκαζάκι) ή για να ψήσουμε ρέγγα ή να καψαλίσουμε κρέας για να το καθαρίσουμε πριν το μαγείρεμα. Και πάλι τότε το σπίτι αποκτούσε μια έντονη μυρωδιά.

Ακόμα και τώρα τα παραπάνω μου φέρνουν...μια αναστάτωση, είναι κάτι που απεχθάνομαι...

Φοβόμουν επίσης το σκοτάδι γι' αυτό ήθελα πάντα να έχω αναμμένο ένα μικρό φωτάκι το βράδυ όταν πήγαινα για ύπνο, αργότερα ξεπέρασα το φόβο και δεν είχα πρόβλημα.

Με φόβιζε και το πλυντήριο ρούχων όταν ήταν σε λειτουργία.

 

[RIO]

Αυτό που με τρόμαζε πιο πολύ ήταν τα εμβόλια. Αρρώσταινα και μόνο στη ιδέα ότι θα κάνω. Αυτή η φοβία μου κράτησε μέχρι το γυμνάσιο...

 

[johnny19818]

Εμένα πάλι οι βεντούζες δε με πείραζαν καθόλου. Ο φόβος μου ήταν η ένεση του οδοντίατρου πριν τον τροχό για το σφράγισμα.

 

[PT8]

Το μόνο που με φόβιζε ήταν όταν ερχόταν η Mother σχολείο να ρωτήσει για τις επιδόσεις μου.

 

[ΦΖΠ1]

Η πρώτη φορά που συνηδειτοποιείς το θέμα "θάνατος". Αυτό που αργότερα ξεπερνάς, ως παιδί σε ταρακουνάει πάρα πολύ...

 

[Metalcandyman]

Το μόνο που με φόβιζε ήταν όταν ερχόταν η Mother σχολείο να ρωτήσει για τις επιδόσεις μου.

Mια απο τα ιδια χαχαχαχαχα

 

[Bambinella]

Σκοταδι, φαντασματα, στοιχειά και αλλα μεταφυσικα, δεν με φοβισαν ποτε.

Αντιθετα οι φοβοι μου, η μαλλον ο φοβος μου, ηταν πιο χειροπιαστος. Φοβομουν και συνεχιζω να φοβαμαι το γνωστο αποκρουστικο εντομο. Σιχαινομαι να γραψω και το ονομα του!

 

[tonytony]

Σκοταδι, φαντασματα, στοιχειά και αλλα μεταφυσικα, δεν με φοβισαν ποτε.Αντιθετα οι φοβοι μου, η μαλλον ο φοβος μου, ηταν πιο χειροπιαστος. Φοβομουν και συνεχιζω να φοβαμαι το γνωστο αποκρουστικο εντομο. Σιχαινομαι να γραψω και το ονομα του!

Κατσαρίδα???

 


Ούτε εγώ θυμάμαι να φοβάμαι κάτι μικρός. Μόνο τον καθηγητή της Χημείας...

 

[Bambinella]

Ναι, tonytony! Yπαρχει κανενα αλλο τοσο απαισιο;

 

[cloud]

Ενέσεις, μέλισσες, σφήκες, και τα σχετικά..

Και μπορώ να πω ότι ακόμα δεν τα έχω ξεπεράσει.. recry:

 

[gremlinakos]

Θυμάμαι, κάποτε είχαν έρθει στο σχολείο να μας κάνουν το mantoux και το αντιτετανικό. Καλά, μιλάμε είχα κόψει αλυσίδα! Επίσης φοβόμουν και τα αδέσποτα σκυλιά, φόβος που έχει αφήσει ακόμα και τώρα μερικά κατάλοιπα

0

Οι Τερέζες είναι τόσο μα τόσο αηδιαστικές και αποκρουστικές που μας δημιουργείτε η ψευδαίσθηση ότι τις φοβόμαστε

 

[D@redevil]

Εγώ σαν παιδί φοβόμουν.... το φόβο!.... Σιχαινόμουν να φοβάμαι: οτιδήποτε μου προκαλούσε αυτό το σφίξιμο στο στομάχι, το αίσθημα της ναυτίας, τις ιδρωμένες παλάμες, την αποστροφή στη σκέψη....

Και για κάποιο λόγο -χωρίς συγκεκριμένη αιτία, από μικρή φοβόμουν το θάνατο, παρ' όλο που δε μπορούσα ν' αντιληφθώ πλήρως την έννοιά του (την απώλεια). Όχι τον δικό μου - ποσώς μ' ενδιέφερε (και μ' ενδιαφέρει), αλλά αυτόν των αγαπημένων μου προσώπων.

Κατά τ' άλλα, για να συμπαρασταθώ στη φιλτάτη Βιβή, εγώ σιχαίνομαι τα φίδια (δεν ξέρω αν τα φοβάμαι ή τα σιχαίνομαι ή και τα 2)... Από παιδί το είχα και συνεχίζεται μέχρι σήμερα....

 

[Pinhead]

Εγώ φοβόμουν πολύ όταν περνούσαμε τη γέφυρα του Ισθμού και γενικά ότι είχε σχέση με τη διώρυγα το φοβόμουν. Δεν ξέρω γιατί, ίσως το ύψος, ίσως το μέγεθος του έργου; Τον θυμάμαι πολύ έντονα ακόμα και σήμερα αυτό το φόβο που είχα παιδί. Σήμερα πάντως δεν έχω κανένα πρόβλημα μάλιστα τρώω και σουβλάκια επάνω στην πεζογέφυρα χαζεύοντας τα βαπόρια που περνάνε από κάτω.

 

[perlastar]

Φοβόμουν το τρυπάνι, δεν άντεχα το φοβερό θόρυβο που έκανε. Μερικές φορές με απειλούσαν κι ότι θα μου φέρουν τρυπάνι για να τρώω το φαγητό μου. Επίσης, σε πολύ μικρή ηλικία φοβόμουν να πατήσω στην άμμο με γυμνά πόδια γιατί δεν άντεχα το κάψιμο.

 

[klea]

Kαλησπέρα . Θυμάμαι μικρή, γύρω στα 4-5, πόσο φοβόμουν τα βράδια στο σπίτι της γιαγιάς μου, όταν τύχαινε να μείνω εκεί. Και εξηγώ το γιατί: Μεγάλο,με τέλεια βεράντα όλο λουλούδια, με πανέμορφα κλασσικά έπιπλα, όλα ΟΚ, αλλά... είχε έναν πολύ μεγάλο (για τα δικά μου δεδομένα) διάδρομο, που δεξιά κι αριστερά του ήταν τα δωμάτια και οι λοιποί χώροι του σπιτιού. Είχα (και ακόμη έχω) θέμα με το σκοτάδι και θυμάμαι τον τρόμο που με διακατείχε όταν μέσα στη νύχτα έπρεπε να σηκωθώ για νερό ή τουαλέτα και να διασχίσω ΟΛΟ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟΝ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ για να φτάσω στο μπάνιο ή στην κουζίνα .... Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Θα φανεί χαζό αλλά φοβόμουν και το δωμάτιο που ήταν στο βάθος του διαδρόμου. Εκεί είχαν ο παππούς και η γιαγιά τα παιχνιδάκια μας, για να παίζουμε με την αδερφή μου όποτε πηγαίναμε στο σπίτι τους. Ε, λοιπόν, όποτε πήγαινα εκεί για να πάρω κάποιο παιχνίδι, αν τύχαινε να είναι απογευματινή ή βραδινή ώρα το δωμάτιο αυτό μου φαινόταν τόσο απόκοσμο που δεν ήθελα καν να μπώ μέσα και όποτε το έκανα κοιτούσα να φύγω ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ σαν τον Μπιπ-Μπιπ. Πέρασαν τα χρόνια, ώσπου κάποια στιγμή ακούω την μικρή ξαδερφούλα μου (εγώ ήμουν 21 και εκείνη 4 ετών) να λέει ότι δεν θέλει να πάει στο δωμάτιο (ξέρετε, εκείνο στο βάθος του διαδρόμου) γιατί φοβάται. Και δεν μπόρεσα να μην κάνω τον παραλληλισμό με τον δικό μου φόβο και με το πόσο ευαίσθητα μπορεί να είναι τα παιδιά. Περιττό να πώ ότι μεγαλώνοντας έχω περάσει άπειρα μεσημέρια στο συγκεκριμένο δωμάτιο και στην υπέροχη βεράντα που έχει έξω, ειδικά το καλοκαίρι είναι το πιο δροσερό μέρος του σπιτιού. Αλλά... μεγάλος και σκοτεινός διάδρομος... και δωμάτιο στο βάθος του... μπρρρρ! Πιστεύω ότι και άλλοι μπορεί να βίωσαν παρόμοιους φόβους για χώρους. Sorry για το μεγάλο πόστ

 

[BETTY BOOP]

+ τις ενέσεις (εμβόλια σε βρεφική/νηπιακή ηλικία...και όχι στο μπράτσο!!!)

+ τα ασανσέρ (κάτι έχει μείνει και σήμερα...)

 

[Kambia]

Δεν ήθελα με τίποτα να περπατάω σε προβλήτα το βράδυ. Ακόμα και αν αυτή ειχε φάρδος ένα χιλιόμετρο. Η εικόνα της μαύρης θάλασσας μου πάγωνε το αίμα. Επίσης δεν ήθελα να κοιτάω καθρέφτες σε σκοτεινό δωμάτιο! Μετά την "Ματωμένη νύφη" το ξεπέρασα

 

[Jackie dragon]

Kαλησπέρα . Θυμάμαι μικρή, γύρω στα 4-5, πόσο φοβόμουν τα βράδια στο σπίτι της γιαγιάς μου, όταν τύχαινε να μείνω εκεί. Και εξηγώ το γιατί: Μεγάλο,με τέλεια βεράντα όλο λουλούδια, με πανέμορφα κλασσικά έπιπλα, όλα ΟΚ, αλλά... είχε έναν πολύ μεγάλο (για τα δικά μου δεδομένα) διάδρομο, που δεξιά κι αριστερά του ήταν τα δωμάτια και οι λοιποί χώροι του σπιτιού. Είχα (και ακόμη έχω) θέμα με το σκοτάδι και θυμάμαι τον τρόμο που με διακατείχε όταν μέσα στη νύχτα έπρεπε να σηκωθώ για νερό ή τουαλέτα και να διασχίσω ΟΛΟ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟΝ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ για να φτάσω στο μπάνιο ή στην κουζίνα .... Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Θα φανεί χαζό αλλά φοβόμουν και το δωμάτιο που ήταν στο βάθος του διαδρόμου. Εκεί είχαν ο παππούς και η γιαγιά τα παιχνιδάκια μας, για να παίζουμε με την αδερφή μου όποτε πηγαίναμε στο σπίτι τους. Ε, λοιπόν, όποτε πήγαινα εκεί για να πάρω κάποιο παιχνίδι, αν τύχαινε να είναι απογευματινή ή βραδινή ώρα το δωμάτιο αυτό μου φαινόταν τόσο απόκοσμο που δεν ήθελα καν να μπώ μέσα και όποτε το έκανα κοιτούσα να φύγω ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ σαν τον Μπιπ-Μπιπ. Πέρασαν τα χρόνια, ώσπου κάποια στιγμή ακούω την μικρή ξαδερφούλα μου (εγώ ήμουν 21 και εκείνη 4 ετών) να λέει ότι δεν θέλει να πάει στο δωμάτιο (ξέρετε, εκείνο στο βάθος του διαδρόμου) γιατί φοβάται. Και δεν μπόρεσα να μην κάνω τον παραλληλισμό με τον δικό μου φόβο και με το πόσο ευαίσθητα μπορεί να είναι τα παιδιά. Περιττό να πώ ότι μεγαλώνοντας έχω περάσει άπειρα μεσημέρια στο συγκεκριμένο δωμάτιο και στην υπέροχη βεράντα που έχει έξω, ειδικά το καλοκαίρι είναι το πιο δροσερό μέρος του σπιτιού. Αλλά... μεγάλος και σκοτεινός διάδρομος... και δωμάτιο στο βάθος του... μπρρρρ! Πιστεύω ότι και άλλοι μπορεί να βίωσαν παρόμοιους φόβους για χώρους. Sorry για το μεγάλο πόστ

Kι εγω ειχα ενα παρόμοιο θέμα με το σπίτι της γιαγιάς μου, η γενικότερη αίσθηση που μου άφηνε ηταν αρκετά μυστηριώδης που ναι μεν δε με φόβιζε όποτε βρισκόμουν εκει, αντίθετα ομως αυτο το συναίσθημα φόβου το έβγαζα σε διάφορους εφιάλτες που έβλεπα στον υπνο μου οι οποίοι ηταν σε φάση οτι ξυπνούσα μεσα στο σπίτι της στη μέση της νύχτας κι επρεπε μεσα στο πανικό να βιαστώ για να αποδράσω επειδη ηξερα οτι αργά ή γρήγορα καποια κακόβουλη παρουσία απότομα θα εμφανιζόταν.. Αυτοι οι εφιάλτες οπως είναι λογικό οφείλονταν καθαρά στο γενικότερο στύλ του σπιτιού, κλασσική/παλιά 2όροφη μονοκατοικία μ'ενα μακρύ διάδρομο στρωμένο με μαυρόασπρα πλακάκια (σα μια μεγάλη σκακιστική αρένα) κι απο δεξιά 3 ξύλινες πόρτες που οδηγούσαν σε αποθήκες.. Πιο πέρα βρισκόταν μια μεγάλη διπλή σιδερένια πόρτα με τζαμαρία που έβγαζε στη πίσω αυλή.. Ο επάνω όροφος του σπιτιού συνδέεται με μια μεγάλη ξύλινη σκάλα σε 2 σκέλη (μικρός συνήθιζα να τη κατεβαίνω σε στύλ τσουλήθρας!) οπου απο κάτω της υπήρχε ενας χώρος με διάφορα παλιά αντικείμενα καθως κι ενα μικρό παράθυρο μιας εκ των 2 αποθηκών.. Κατα μήκος της σκάλας και καθώς ανεβαίνεις υπάρχουν παράθυρα στην αριστερή πλευρα του τοίχου που ουσιαστικά σου δίνουν την εντύπωση οτι είναι ενα σπίτι ενσωματωμένο μεσα σ'ενα δεύτερο σπίτι.. Στο ταβάνι της κουζίνας υπήρχαν 2 θολά τζάμια που οσες φορές πήγαινα τις πρωινές ώρες καμια φορά άκουγα τα πατήματα που εκαναν διάφορες γάτες απο τη ταράτσα.. Εν κατακλείδι ο επάνω όροφος είχε καθαρά ξύλινο δάπεδο και χωριζόταν σε πολλα δωμάτια μεταξύ των οποίων κι ενα που οδηγούσε στη ταράτσα οπου κι εκει πανω υπήρχε αλλο ενα μικρό δωμάτιο..

Παρακάτω μπορείτε να δείτε 2 φωτογραφίες οπου απεικονίζεται η μεγάλη ξύλινη σκάλα του σπιτιού απο ενα γύρισμα που ειχα κανει στα μέσα του 2004 με μια ασπρομαυρη ενσύρματη παιδική κάμερα της Tyco : (Tα γυρίσματα αυτα είχαν γίνει στα πλαίσια της τότε προσπάθειας μου να φτιάξω μια σκηνή μάχης εμπνευσμένη απο τη ταινία "Game of death" του Bruce Lee οπου ενας μαχητής πολεμικών τεχνών ανεβαίνει τους ορόφους μιας παγόδας αντιμετοπίζοντας κάθε φορά και διαφορετικό αντίπαλο σε κάθε όροφο, μέρος αυτων των γυρισμάτων υπάρχει και στο youtube κανάλι μου!)

 

[johnny19818]

Kι εγω ειχα ενα παρόμοιο θέμα με το σπίτι της γιαγιάς μου, η γενικότερη αίσθηση που μου άφηνε ηταν αρκετά μυστηριώδης που ναι μεν δε με φόβιζε όποτε βρισκόμουν εκει, αντίθετα ομως αυτο το συναίσθημα φόβου το έβγαζα σε διάφορους εφιάλτες που έβλεπα στον υπνο μου οι οποίοι ηταν σε φάση οτι ξυπνούσα μεσα στο σπίτι της στη μέση της νύχτας κι επρεπε μεσα στο πανικό να βιαστώ για να αποδράσω επειδη ηξερα οτι αργά ή γρήγορα καποια κακόβουλη παρουσία απότομα θα εμφανιζόταν.. Αυτοι οι εφιάλτες οπως είναι λογικό οφείλονταν καθαρά στο γενικότερο στύλ του σπιτιού, κλασσική/παλιά 2όροφη μονοκατοικία μ'ενα μακρύ διάδρομο στρωμένο με μαυρόασπρα πλακάκια (σα μια μεγάλη σκακιστική αρένα) κι απο δεξιά 3 ξύλινες πόρτες που οδηγούσαν σε αποθήκες.. Πιο πέρα βρισκόταν μια μεγάλη διπλή σιδερένια πόρτα με τζαμαρία που έβγαζε στη πίσω αυλή.. Ο επάνω όροφος του σπιτιού συνδέεται με μια μεγάλη ξύλινη σκάλα σε 2 σκέλη (μικρός συνήθιζα να τη κατεβαίνω σε στύλ τσουλήθρας!) οπου απο κάτω της υπήρχε ενας χώρος με διάφορα παλιά αντικείμενα καθως κι ενα μικρό παράθυρο μιας εκ των 2 αποθηκών.. Κατα μήκος της σκάλας και καθώς ανεβαίνεις υπάρχουν παράθυρα στην αριστερή πλευρα του τοίχου που ουσιαστικά σου δίνουν την εντύπωση οτι είναι ενα σπίτι ενσωματωμένο μεσα σ'ενα δεύτερο σπίτι.. Στο ταβάνι της κουζίνας υπήρχαν 2 θολά τζάμια που οσες φορές πήγαινα τις πρωινές ώρες καμια φορά άκουγα τα πατήματα που εκαναν διάφορες γάτες απο τη ταράτσα.. Εν κατακλείδι ο επάνω όροφος είχε καθαρά ξύλινο δάπεδο και χωριζόταν σε πολλα δωμάτια μεταξύ των οποίων κι ενα που οδηγούσε στη ταράτσα οπου κι εκει πανω υπήρχε αλλο ενα μικρό δωμάτιο..Παρακάτω μπορείτε να δείτε 2 φωτογραφίες οπου απεικονίζεται η μεγάλη ξύλινη σκάλα του σπιτιού απο ενα γύρισμα που ειχα κανει στα μέσα του 2004 με μια ασπρομαυρη ενσύρματη παιδική κάμερα της Tyco : (Tα γυρίσματα αυτα είχαν γίνει στα πλαίσια της τότε προσπάθειας μου να φτιάξω μια σκηνή μάχης εμπνευσμένη απο τη ταινία "Game of death" του Bruce Lee οπου ενας μαχητής πολεμικών τεχνών ανεβαίνει τους ορόφους μιας παγόδας αντιμετοπίζοντας κάθε φορά και διαφορετικό αντίπαλο σε κάθε όροφο, μέρος αυτων των γυρισμάτων υπάρχει και στο youtube κανάλι μου!)

Προβολή συνημμένου 119826Προβολή συνημμένου 119827

Really Spooky!! :zip: recry: :animeek:

 

[Νοσταλγός]

Ο "Θανάσης" που θα μας έπερνε το σπίτι, αν δε πληρώναμε στην ώρα του το γραμμάτιο...

Το αγαλματάκι-προτομή της γιαγιάς-μάγισσας στο σαλόνι της θείας μου...

Σκιές/παιχνιδίσματα του φωτός, βράδυ, στο δωμάτιό μου...