Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας

[Dragon_K.]

Πολύ μεγάλη λατρεία αυτό το δίδυμο... καλλιτέχνες με την πραγματική έννοια του όρου. Εξαιρετική μουσική, στίχοι, ενορχηστρώσεις.

Κομμάτια έπη όπως ο Φάνης - Μοναξια του σχοινοβάτη - Μη γυρίσεις - Σαντορίνη - για ένα κομμάτι ψωμί - Γέλα πουλί μου - Ερωτικό (της αγάπης μαχαιριά) - Έλα στο ονειρό μου και άλλα (πάρα) πολλά

"Έλα στο ονειρό μου και περπάτησε

και αν σταθείς στα ίδια μέρη

κι αν αγαπήσεις τις ίδιες μουσικές,

θα πει οτί τυχαία δεν βρεθήκαμε,

θα πει οτι δεν φύσηξε τυχαία,

ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές" ...

 

[candy]

"Ρίτα-Ριτάκι" και φυσικά "Aνόητες αγάπες"!Τρομεροί ερμηνευτές,εξαιρετικοί συνθέτες-στιχουργοί.Η μουσική τους μας έχει συντροφεύσει στα εφηβικά μας χρόνια και εξακολουθεί να μας ταξιδεύει εκεί ακόμα και σήμερα.Το πιο αγαπημένο μου....

 

[Shadowdancer2501]

Δυνατο ντουετο. Σε ταξιδευουν πραγματι σε αλλες εποχες, οπως ειπε και η Candy. Τους ειχα δει καποτε σε ενα live στο Σταυρο του Νοτου το 1996 ή 1997...

 

[Kabouridis]

Εμένα από το δίδυμο το καλύτερο μου τραγούδι ήταν το υπόγειο κι ο Μάρκος κι η Αννα.

Ωραία κομμάτια που δυστυχώς δεν παίζονται σχεδόν καθόλου.

 

[Dragon_K.]

Γελα πουλί μου




Μου φαίνεται σαν να 'ναι χθες

μα πάνε τόσα χρόνια

που σαν βιολί το σώμα σου

στα χέρια μου κρατούσα

Με το ραδιόφωνο σιγά

μες στ' απαλό σκοτάδι

θα τρόμαζες αν ήξερες

πόσο σε αγαπούσα…

Για ένα κομμάτι ψωμί,

Για ένα κομμάτι ψωμί,

δε φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί,

πρέπει να δώσεις πολλά.

Δεν φτάνει μόνο το μυαλό σου,

δε φτάνει μόνο το κορμί σου.

Το πιο σπουδαίο είν' η ψυχή σου, δικέ μου.

Έχει τους νόμους τους αυτή η ιστορία,

δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Θα σου κρεμάσουνε μια μπάλα

και θα τραβιέσαι μ' αυτήν μέρα - νύχτα.

Έχεις κανάλι πολύ να τραβήξεις,

μέχρι να πάψεις να λες -"μα τι τρέχει;"

Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,

δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Θα σε πετάνε από δω κι από κει

θα λαχανιάζει η ψυχή σου.

Θα φτύσεις αίμα απ' το στόμα, δικέ μου.

Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,

δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Και κάποια μέρα θα σε λύσουν,

μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις.

Θα σε κλωτσάνε και θα σ' αρέσει, δικέ μου.

Σαν το σκυλί τους θα σ' έχουν, δικέ μου,

μα δε θα έχεις ψυχή να το νοιώσεις,

θα είναι για σένα αργά.

Φανης

Και έκανες υπομονή γιατί φοβόσουν το κελί

Καλόπιανες τη μοναξιά και τον ασβέστη που 'πεφτε

Σαν χιόνι απ' το ταβάνι

Και μέχρι να σου βγει η ψυχή δεν θα ξεχάσεις μια στιγμή

Κάποια βραδιά στη φυλακή φωνές και κλάματα

Κι είπανε τ' αλλο το πρωί στο δεκαπέντε το κελί

Ότι βιάσαν οι παλιοί τον έφηβο το Φάνη…

Νύχτωσε Νύχτα

Καινούργιους φίλους και παρέες προσπαθήσαμε

πως θα 'ναι όλα πιο δύσκολα πρέπει ν' αποφασίσω

μ' απ' όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει

είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω

πως πάω να συνηθίσω

Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με

νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με…

Δεν φταις εσύ

Δεν φταις εσύ για ότι έγινε, δε φταις εσύ

Φταίω εγώ έτσι όπως είχα ξεχαστεί

Τόσο καιρό τόσο πολύ καιρό

Βαθιά στον εαυτό μου

Και είχα πια ξεχάσει ν' αγαπιέμαι

Και είχα πια ξεχάσει ν' αγαπώ

Τόσο καιρό βαθιά στον εαυτό μου

Τόσο καιρό, τόσο καιρό

Τόσο πολύ καιρό, μα τώρα είσαι εδώ…

Γυμνή σκιά

Eγώ σε έχω πια ξεχάσει

το αίμα μου όμως ακομα σε θυμάται

χειμώνιασε,

κι όμως βαθιά μέσα στη γη

κι όμως βαθιά μέσα στη γη

ο ήλιος του καλοκαιριού κοιμάται, κοιμάται...

Σα χρώμα που ονειρεύτηκα και πια δεν το θυμάμαι,

και σαν πληγή που αρνήθηκε να σβήσει ο καιρός...

Σάρκινη φωτιά, γυμνή σκιά,

το μόνο που θυμάμαι πια,

είναι τα μακριά σου δάχτυλα...

 

[SoPhiE]

Δεν φταις εσύ

 


Δεν φταις εσύ για ότι έγινε, δε φταις εσύ


Φταίω εγώ έτσι όπως είχα ξεχαστεί


Τόσο καιρό τόσο πολύ καιρό


Βαθιά στον εαυτό μου


Και είχα πια ξεχάσει ν' αγαπιέμαι


Και είχα πια ξεχάσει ν' αγαπώ


Τόσο καιρό βαθιά στον εαυτό μου


Τόσο καιρό, τόσο καιρό


Τόσο πολύ καιρό, μα τώρα είσαι εδώ…




 


Μη γυρίσεις

 


Για θυμήσου καλά


Μήπως έχεις χαθεί μέσα σε δρόμους που καίνε


Βάλε εσύ μια φωνή


Και αν δεν είμαι εκεί Χάρη να μη με λένε

 


Δεν είναι η ανάγκη


Δεν είναι η μοναξιά που εκεί θα με φέρει


Έχω αντέξει πολλά


Δε με ξέρεις καλά κανείς δε με ξέρει

 


Μη γυρίσεις, τίποτα μη ζητήσεις


Για ένα βράδυ μη με χαραμίσεις


Μη γυρίσεις, τίποτα μη ζητήσεις


Για ένα βράδυ μη με χαραμίσεις

 


Μπαίνω μες στη σκιά


Με τυφλώνει το φως, μ' αρρωσταίνουν οι λέξεις


Έχω βαρεθεί


Δε θέλω να εξηγώ πρέπει εσύ να διαλέξεις

 


Όμως στο λέω ξανά


Μήπως έχεις χαθεί μέσα σε δρόμους που καίνε


Βάλε εσύ μια φωνή


Και αν δεν είμαι εκεί Χάρη να μη με λένε

 


Μη γυρίσεις..

 

[Juanita]

Αχ βρε Σοφάκι μου... τι μου θύμησες...

 

[domniki]

Πώς και δεν ειχα δει αυτο το θεμα...αχ, Κατσιμιχαιοι, οι αγαπημενοι μου...τι να πρωτογραψω. Οποιος εχει διαβασει τα Candy-threads θα εχει καταλαβει οτι τους λατρευω και παντα τους μνημονευω. Οπως εχω πει απειρες φορες, ολα τα εχει πει ο ποιητης...και σε ολα εχουν δωσει ζωη με την μουσικη τους τα διδυμα αδερφια.

Φοβερη μουσικη και υπεροχοι στιχοι. Ειναι απο τους λιγους που προσεχουν τοσο πολυ τα λογια των τραγουδιων τους, που δεν ειναι απλα στιχοι, ειναι ποιηση. Κοριτσια της συγνωμης, Γελα πουλι μου, Γυμνη σκια, Ανοητες αγαπες, Νυχτωσε νυχτα, Το δωματιο!

Ενα αγαπημενο μου, το Ερωτικο Καλεσμα, σε ποιηση Λουντεμη

Έλα κοντά μου δεν είμαι η φωτιά


τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια


τις πνίγουν οι νεροποντές


τις κυνηγούν οι βοριάδες

 


Δεν είμαι δεν είμαι η φωτιά

 


Έλα κοντά μου δεν είμαι ο άνεμος


τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά


τους βουβαίνουν τα λιοπύρια


τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί

 


Δεν είμαι δεν είμαι ο άνεμος

 


Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης


ένας αποσταμένος κατακτητής


που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς


ν΄ακούσει το τραγούδι των γρύλων


κι αν θέλεις έλα να τ' ακούσουμε μαζί

======================

Το δωματιο,σε ποιηση Λενας Παπα

Μες στο κλειστό δωμάτιο μπορείς να βρεις


ό,τι δεν τόλμησες ποτέ να ονειρευτείς


κι ό,τι μέσα σου βαθιά αγάπησες


κι όμως ποτέ δεν είδες να βγαίνει αληθινό

 


Όλα είναι εκεί, εκεί υπάρχουν όλα


μες στο κλειστό δωμάτιο, όλα και τίποτα


αγάλματα θεών λησμονημένων και της Ελένης το πουκάμισο


όλα είναι εκεί κι άλλα πολλά, που κάποτε φαντάστηκες

 


Ο φόβος του Χριστού στον κήπο της Γεθσημανή


τα βήματα της θλίψης του, της αίγλης του το φως


το αίμα των θυσιασμένων και οι χαμένοι στόχοι τους


το ψύχος το δριμύ των χωρισμών

 


Το διαμαντένιο αηδόνι του βασιλιά της Κίνας


σινιάλα από φάρους που σβηστήκαν


και μαγικά τοτέμ από άγνωστες φυλές


κι εφηβικά κορμιά και καλοκαίρια γαλανά


θάνατοι και φωτιές κι αόρατη ομορφιά

 


Μες στο κλειστό δωμάτιο υπάρχουν όλα


αν έχεις μάτια να τα δεις, αν έχεις χέρια να τ' αγγίξεις


μπορείς να βρεις κλειδί να ξεκλειδώσεις τη σιωπή τους


αρκεί να πας, ολάνοιχτος, γυρεύοντάς τα

 


Και να συμπληρωσω στο post του Dragon_K

Μου φαίνεται σαν να 'ναι χθες


μα πάνε τόσα χρόνια


που σαν βιολί το σώμα σου


στα χέρια μου κρατούσα

 


Με το ραδιόφωνο σιγά


μες στ' απαλό σκοτάδι


θα τρόμαζες αν ήξερες


πόσο σε αγαπούσα

Τίποτα δεν έχει αλλάξει


και τίποτα δεν είναι όπως παλιά


μένει όμως ακόμα ένα πείσμα


που δεν είναι συνήθεια μοναχά

Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα


γέλα, κι είν' η ζωή μια τρέλα

 

[loner]

Λατρεμενοι οι Κατσιμιχαιοι.... Τους ειχα δει στην τελευταια τους (και καλα) συναυλεια τους στο κλειστο του ΟΑΚΑ. Ηταν υπεροχα.... Πολυ απλα και εχοντας πληρη επιγνωση αυτου που λεω θεωρω τα "Ζεστα Ποτα" εναν απο τους 3 καλυτερους ελληνικους rock δισκους (μαζι με το φλου του Σιδηροπουλου και το Ξεσσαλονικη των Ξυλινων Σπαθιων). Κριμα που διακοψαν, ομως τα τραγουδια τους θα μεινουν για παντα.......... Ειδικα το "Νυχτωσε Νυχτα" το οποιο ειναι και το αγαπημενο μου

 

[Juanita]

 


Μη γυρίσεις

 

 

 


Μη γυρίσεις, τίποτα μη ζητήσεις


Για ένα βράδυ μη με χαραμίσεις


Μη γυρίσεις, τίποτα μη ζητήσεις


Για ένα βράδυ μη με χαραμίσεις

 


..

To ρεφραίν δεν μπορεί παρά να ανήκει σε γυναίκα!


Βέτα Μπετίνι...


Από τους ωραιότερους στίχους...

 

[Juanita]

Στίχοι: Ρίτα Παππά


Μουσική: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας





Τους ήλιους δεν εμέτρησες που σε ζητήσαν τόσα χρόνια


πού 'σαι γυναίκα με τα γαλάζια τσίνορα


Σ' έκρυψε στο φουστάνι της η μαραμένη κοπέλα


πέντε χειμώνες σ' έθαψαν σε χιόνι λασπερό

 


Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται απ' τη νιότη σου


γι' αυτό νωρίς βραδιάζει πριν χορτάσεις


το μεσημέρι καίει στα ψηλά τα δώματα


το κύμα του ξανθό λούζει τους δρόμους

 


Πεθαίνεις με τους ποιητές κάθε ηλιοβασίλεμα


τα χέρια σου μυρίζουν απ' τα μαλλιά τους


χτυπάει η καμπάνα που δεν πιστεύεις πια


σε ξένη αυλή συνομιλείς με το φεγγάρι

 


Σου 'φερε ο Μυλόζ φέτος την άνοιξη


την πείνα σου ποιος άλλος μπορούσε να νοιαστεί


φουρτούνιασε τη γειτονιά το φιλντισένιο αμάξι του


γίνου όμορφη, γίνου όμορφη, στα περιβόλια θα σε δείξει

 


Έχεις ένα χαμόγελο από μαργαριτάρια


ψαράδες Σικελοί στο ταίριαξαν να το φοράς


ψάξε και βρες τοπριν σε κλείσει η νύχτα


σ' ένα υπόγειο βαθύτερο από τούτο....

 





Και ένα από τα πρώτα τους που πάντα χαίρομαι ν' ακούω...

 

[theoritikos]

Αν και περισσότερο οπαδός της metal μουσικής, πάντα λάτρευα τους αδερφούς Κατσιμίχα.

Είχα στεναχωρηθεί όταν έμαθα πως αποφάσισαν να ακολουθήσουν διαφορετικούς δρόμους.

Για εμένα το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το γέλα πουλί μου,.

 

[domniki]

Για εμένα το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το γέλα πουλί μου,.

Εχουν καταστρεψει κοσμο οι Κατσιμιχαιοι :wub:

Ειδικα αυτο το τραγουδι theoritikos ειναι απιστευτα ρετρο

 

[candy]

Το "Ερωτικό κάλεσμα" μου είχε διαφύγει domniki μου.Όντως είναι υπέροχο...

 

[Rygar]

Ειδα μια λεύκα να λύνει τη σιωπή της


Και γέμισ' η ζωή μου λευκά μυστικά


Μπήκε η άνοιξη απ'το παράθυρό μου

 

 


Γέλιο του Χριστού, δάκρυ των Αγγέλων


της Αιγιάλης φώς του καλοκαιριού


Ηρθε και με άγγιξε ένα πρωί κρυφό


Στις 4 Σεπτεμβρη του ενενήντα οκτώ


Στις 4 Σεπτέμβρη του χίλια εννιακόσια ενενήντα οκτώ

 


Αμίλητος περίμενα, σ'ευχαριστώ που ήρθες


πού ήρθε και μου θύμισες πως να γελάω ξανά


Γυαλένια, κρυσταλλένια μου,


Της Αμοργού καμπάνα

 


Μαριάννα, Μαριάννα, Μαριάννα κλπ κλπ

 


[edit]This video is unavailable.

 


Sorry about that.[/edit]

Ενα πανέμορφο και χαρούμενο τραγούδι από τον τελευταίο τους κοινό δίσκο πριν 8 χρόνια. Το είχα ακούσει στην αποχαιρετιστήρια συναυλία για την κοινή τους πορεία, που είχαν κάνει στη Χαλκίδα το καλοκαίρι του 2000. Είχα ακούσει ότι ο Χάρης (η ο Πάνος δε θυμάμαι) έπασχε απο καρκίνο και γι'αυτό θα σταματούσε. Δεν ξέρω κατά πόσο ίσχυε, ισχύει....

Ενας λόγος που λατρεύω ΟΛΑ τους τα τραγούδια είναι γιατί στο Στρατό το 1995 τα τραγουδάγαμε (τουλάχιστον όσων τραγουδιών τα λόγια θυμόμασταν εξ ολοκλήρου)μέσα στο θάλαμο με ένα παληκάρι που έπαιζε καταπληκτική κιθάρα....Τί ωραίες αναμνήσεις...

 

[akaliakoukou]

Νύχτωσε νύχτα...

 


Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια...


Στο μονοπάτι της ζωής μας συναντάμε πολλούς ανθρώπους...


Κάποιοι επιλέγουν τον ίδιο δρόμο με μας και μας συντροφεύουν στο δύσκολο ταξίδι της ζωής μας...


Κάποιοι άλλοι πορεύονται μαζί μας για λίγο, και κάποια στιγμή επιλέγουν ένα διαφορετικό μονοπάτι από το δικό μας...


Έτσι, καθώς βαδίζουμε, τους βλέπουμε να χάνονται σε μία στροφή...


Μπορεί να μην ξανασυναντηθούμε, όμως μας συντροφεύουν πάντα οι αναμνήσεις της κοινής πορείας μας!


Αφιερωμένο σε όλους τους ανθρώπους που μου έκαναν την τιμή να βαδίσουν δίπλα μου...

[edit]This video is unavailable.

 


Sorry about that.[/edit]

 

[Alucard]

Στο μονοπάτι της ζωής μας συναντάμε πολλούς ανθρώπους...


Κάποιοι επιλέγουν τον ίδιο δρόμο με μας και μας συντροφεύουν στο δύσκολο ταξίδι της ζωής μας...


Κάποιοι άλλοι πορεύονται μαζί μας για λίγο, και κάποια στιγμή επιλέγουν ένα διαφορετικό μονοπάτι από το δικό μας...


Έτσι, καθώς βαδίζουμε, τους βλέπουμε να χάνονται σε μία στροφή...


Μπορεί να μην ξανασυναντηθούμε, όμως μας συντροφεύουν πάντα οι αναμνήσεις της κοινής πορείας μας!


Αφιερωμένο σε όλους τους ανθρώπους που μου έκαναν την τιμή να βαδίσουν δίπλα μου...

Σημ. Η υπογράμμιση δική μου.

Πολύ όμορφος συλλογισμός akaliakoukou. Ίσως περισσότερο και από το τραγούδι που παρέθεσες.

Μπράβο.

 

[Amigos]

2 σελίδες με τα ωραιότερα ποστ ever.. να είστε καλά και πάντα ερωτευμένοι..

 

[akaliakoukou]

:thanx2:

Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα


που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε

Πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα

που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά και πια δεν γνωριζόμαστε..

 

[domniki]

:thanx2:
Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα


που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε

Πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα

που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά και πια δεν γνωριζόμαστε..

Αμαν akaliakoukou...καταστροφη εισαι :heartcloud:

Οπως εχω αναφερει απειρες φορες, τα εχει πει ολα ο ποιητης, στην προκειμενη περιπτωση ο Χαρης και ο Πανος...

"Απ'ολα περισσοτερο αυτο που με πειραζει


ειναι την απουσια σου πως παω να συνηθισω"

 


Οι αδερφοι Κατσιμιχα δεν ειναι απλα καλοι τραγουδιστες, ειναι τραγουδοποιοι και ποιητες μαζι. Καθε τους τραγουδι κρυβει μεσα του τοσο ζωντανη και αληθινη την ψυχη των δημιουργων. Νιωθω οτι οι ανθρωποι αυτοι δεν εγραψαν τραγουδια απλα για να πουλησουν δισκους, αλλα γιατι ενιωθαν την αναγκη να εκφραστουν.