Χρήστος Κυριαζής

[caprice]

Μια που μπήκε η Άνοιξη (άσχετο αλλά ήθελα κάπου να το γράψω) και άνοιξαν δειλά δειλά τα παράθυρα των αυτοκινήτων, προχθές υπήρξα αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας του ακόλουθου άσματος από το δίπλα αυτοκίνητο:

τα αφιερώνω στον παλιό και καλό μου φίλο Δημήτρη που σε κάθε "ερωτική του απογοήτευση" έβρισκε παρηγοριά και αποκούμπι στον Κυριαζή. Μετά άραξε και εκείνος και ησυχάσαμε όλοι
Περισσότερα στοιχεία για το Χρήστο Κυριαζή εδώ

 

[RIO]

Xαμός στα 90ς, με τα τραγούδια του Κυριαζή! Να ακούγονται συνεχώς σε κλαμπάκια, καφετέριες κλπ. Πάντως θα τα έλεγα "ποιοτικά" λαικά. Η μουσική τους δεν ήταν άρπα-κόλα. Απόδειξη ότι αντέχουν μέχρι σήμερα...

 

[Playmolover]

Παιιδά ο άνθρωπος είναι ο δικός μας Roy Orbisson.... τι να λέμε τώρα::::

 

[BETTY BOOP]

Από τα τραγούδια του Χρήστου Κυριαζή τα αγαπημένα μου είναι: ''Επιμένω'' και ''Τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια''.

 

[D@redevil]

Ήταν μια όμορφη καλοκαιρινή μέρα (νομίζω του '92!), όταν ένα απόγευμα άκουσα τη μελωδική φωνή του Κυριαζή να γεμίζει το σαλόνι μας από το φρεσκοαποκτηθέν βινύλιο, περιμένοντας υπομονετικά να πάρω προτεραιότητα για το πικάπ μας!...

Ήμουν μόλις 12 χρονών τότε, αλλά είχα αναγνωρίσει κατευθείαν τη φωνή του... ("Μαμά, αυτός δεν είναι που λέει το "Καπιτονέ"?. "Όχι, παιδάκι μου, δεν το λένε έτσι το τραγούδι! Έλα μωράκι μου - λέγεται το τραγούδι"! )

Όλος ο δίσκος "Μου θυμίζεις τη μάνα μου" έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στο μυαλό μου, ενώ ακόμα και σήμερα τον ακούω ευχάριστα! Η μελωδική φωνή του Κυριαζή σε συνδυασμό με το πικάπ, με συμπαρασύρει πίσω στο χρόνο!....

Ειδικά από αυτό το δίσκο, αλλά και γενικά από τα τραγούδια αυτού του μεγάλου καλλιτέχνη, ξεχώρισα το "επιμένω"! Ακόμα και σήμερα "κρέμεται" από τα χείλια μου, όταν ζορίζουν τα πράγματα ανεξαρτήτως "προέλευσης"!

[video=youtube;zMh5-QuXF7I]

 

[nwntas]

Πραγματικά θραύση είχε κάνει ο Κυριαζής! Μου θυμίζεις τη μανα μου, Το καλο μου το πουλόβερ, Επιμένω, Τα τσιγάρα, τα ποτα και τα ξενυχτια, Στο Ημεροβίγλι... Έπαιζαν συνέχεια και παντού! Κάποια τα είχαμε και σε κασέτες και τα ακούγαμε στο αυτοκίνητο.

 

[DINO]

"Σ'άναψα ένα λιβανάκι... μύρισε Θεός..." .... ΘΕΟΣ!!!!

 

[caprice]

@ D@aredevil

Αυτό το "Ήμουν μόλις 12 χρονών τότε" θα προσποιηθώ ότι δεν το διάβασα ποτέ μου

 

[D@redevil]

@ D@aredevil
Αυτό το "Ήμουν μόλις 12 χρονών τότε" θα προσποιηθώ ότι δεν το διάβασα ποτέ μου

Θα ήθελα να προσθέσω ότι και το ομώνυμο του συγκεκριμένου δίσκου ("Μου θυμίζεις τη μάνα μου") ανήκει στις top δικές μου επιλογές...

Το έχω συνδέσει με συγκεκριμένες σκηνές & με συγκεκριμένους ανθρώπους!

 

[imperium]

d@redevil τον συγκεκριμενο δισκο το εχω σε cd απο εφημεριδα η περιοδικο πριν πολλα χρονια.

το ειχα λιωσει τοτε.

Ακουγοταν πολυ ο Κυριαζης εκεινη την περιοδο αλλα μετα χαθηκε η εγω τον εχασα.

 

[Nassos83]

Θραύση έκανε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η φωνή του κάτι το άλλο, ιδίως στο "Έχω κλάψει". Και φυσικά μέσα στην "αθωότητα" του Δημοτικού τραγουδάγαμε παρωδία με τίτλο "Έχω κλάση"! (ναι το άλλο εννοώ, του πέρδεσθαι!) "Έχω κλάψει", "Επιμένω", "Μου θυμίζεις τα μάνα μου" είχαν σχεδόν πρωταγωνιστικό ρόλο στα κασετόφωνα των εκδρομών μας.

Εγώ νόμιζα ότι στο τέλος της δεκαετίας του 1990 γύρισε στη δουλειά του πατέρα του (επιπλοποιός).

ΥΓ: Τι κούκλα που ήταν η Βάνα Μπάρμπα στο videoclip του "Έχω κλάψει"!

 

[D@redevil]

d@redevil τον συγκεκριμενο δισκο το εχω σε cd απο εφημεριδα η περιοδικο πριν πολλα χρονια.το ειχα λιωσει τοτε.

Ακουγοταν πολυ ο Κυριαζης εκεινη την περιοδο αλλα μετα χαθηκε η εγω τον εχασα.

Νομίζω όλοι μας τον είχαμε λιώσει! Αν και είχε ήδη γίνει γνωστός με το "Έλα μωράκι μου", κέρδισε μεγάλη δυναμική με το δίσκο αυτό...

Η αλήθεια είναι ότι μάλλον εσύ κι εγώ τον χάσαμε (ναι, ανήκω κι εγώ στην ίδια κατηγορία!), διότι η δισκογραφία του συνεχίστηκε απτόητη!

Απλά, εγώ δε θυμάμαι κανέναν άλλο δίσκο τόσο έντονα!

 

[Nassos83]

Από το "Ημεροβίγλι" και μετά τον έχασα τον Κυριαζή. Και όπως ανέφερα επάνω, νόμιζα ότι συνέχισε να δουλεύει ώς επιπλοποιός.

 

[Rakeesh]

Γενικως ο Κυριαζης ειχε παρουσιαστει ως "φαινομενο" γιατι ειχε ακολουθησει μια καπως προσωπικη πορεια, διαφορετικη απο τους σταρ που βλεπαμε στην ιδιωτικη τηλεοραση. Τουλαχιστον αυτο θυμαμαι εγω. Ειχε παιξει πολυ στα μηντια το γεγονος οτι ενας ερασιτεχνης βάρδος (το κανονικο του επαγγελμα ηταν επιπλοποιός) εκανε τοση επιτυχια. Ειχε ενα στυλακι που εδειχνε πως ολο αυτο ηταν μια εμπειρια και οχι φιλοδοξια καριερας, οποτε αναμενομενο να αποσυρθει καποτε.

 

[imperium]

Νομίζω όλοι μας τον είχαμε λιώσει! Αν και είχε ήδη γίνει γνωστός με το "Έλα μωράκι μου", κέρδισε μεγάλη δυναμική με το δίσκο αυτό...
Η αλήθεια είναι ότι μάλλον εσύ κι εγώ τον χάσαμε (ναι, ανήκω κι εγώ στην ίδια κατηγορία!), διότι η δισκογραφία του συνεχίστηκε απτόητη!

Απλά, εγώ δε θυμάμαι κανέναν άλλο δίσκο τόσο έντονα!

αντε!!δεν το ηξερα.

Δεν θα ειχε ομως τοσο επιτυχια για να μην ακουστηκε πολυ.

Η τριαδα τραγουδιων "Έχω κλάψει", "Επιμένω", "Μου θυμίζεις τα μάνα μου" που αναφερει ο Nassos83

ηταν τα τραγουδια μου μαρεσαν περισσοτερο

 

[tonytony]

Ένα απόκομμα που αφορά τον τραγουδιστή , από το περιοδικό "Κατερίνα"

 

 

 

[stakovios]

Εξαιρετικό εύρημα: επιβεβαιώνει πόσο χρονώ είναι ο καλλιτέχνης, σαφώς πριν το 1980 είναι το δημοσίευμα. Θα προσθέσω ότι τα βιντεοκλίπ των τραγουδιών του ήταν έργα τέχνης και μπορούσαν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν για την τουριστική προβολή της Ελλάδας: η αθωότητα του έρωτα, ο καλλιτέχνης να παίζει την κιθάρα του και δίπλα του μια μαύρη γατούλα, εικόνες από κυκλαδίτικα και όχι μόνο νησιά, το γαλάζιο της θάλασσας... Αυτά τουλάχιστον βλέπουμε στο "Πουλόβερ".

 

[caprice]

@ tonytony .... :thanx2:

Με αφορμή τη συνέντευξη από την Κατερίνα, έψαξα και βρήκα ότι συμμετείχε το 1976 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Άρα είχε δίκιο (δεν αμφέβαλλα βέβαια) και ο stakovios ότι είναι πριν το 1980 (ελπίζω μόνο να μην το κατάλαβε και από το πολυτονικό)

 

[Rinus Cesar]

Σε εσάς τους ... "Κυριαζικούς" [ ] του φόρουμ, αφιερώνω με αγάπη ένα τραγούδι από το πρώτο συγκροτηματάκι που έφτιαξε κάαααποτε ο Χρήστος Κυριαζής !!! Το όνομα της μπάντας Πρόκες, οι οποίοι ηχογράφησαν μόλις ένα 45αράκι το 1972 και μετά διαλύθηκαν, για να ακολουθήσει ο καθένας την πορεία του [ο δε δρόμος του Χρ.Κυρ. τον έβγαλε στην Ιταλία για σπουδές και μετά ξανά μανά στον Πειραιά] !!! Το τραγούδι λέγεται "Κι αν η τύχη μου" και επειδή είναι γεμάτο με νεανική δροσιά, έντιμη νεανική "διάθεση για φυγή", ειλικρινή νεανική ονειροπόληση κλπ κλπ ... του συγχωρώ τους παρατονισμούς : "Κι αν η τύχη μου ερθεί παλί στραβά" .... [Δε βαριέσαι, κι εγώ ο ίδιος, όταν στις αρχές των 90ς - όπου ήμουν στην ίδια περίπου ηλικία που ήταν τόοοτε ο Χρ.Κυρ. όταν ξεκινούσε με τις Πρόκες του - σκάρωνα τα πρώτα τραγουδάκια μου, μού έβγαιναν .... τίγκα στους παρατονισμούς #) #) .... ] ....

 

[taksidiotis]

Καταρχήν να ευχαριστήσω την η τον δημιουργό του θέματος.

Την βιογραφία του φίλου Χρήστου την έγραψα εγώ στο pathfinder.Γιάννης από κρήτη.

Ο Χρήστος ανέκαθεν ήταν ένας μοναχικός ταξιδιώτης,ένας άνθρωπος πού με μύησε σε πολλά,στον ερωτά,στην μοναξιά,στην ροκια,στον νταλκάς.κάπως έτσι χρησιμοποίησα και το nickname μου.

Είμαι μόλις 30 ετών.

θυμάμαι,τότε,πού ειλικρινά ήμουν πάθει ακόμα και ανίδεος από μουσική,νομίζω γυμνάσιο,έκανα ιδιαίτερα μαθήματά σπίτι καθώς ήμουν αγύριστο κεφάλι,είχε τύχει κι είχα ακούσει πολλές φορές στο ράδιο ένα τραγούδι με τίτλο επιμένω,το μονό τραγούδι πού πραγματικά τραγουδούσα.αξέχαστα λοιπόν,ρωτάω την τότε δασκάλα μου πού μου έκανε ιδιαίτερα ποιος είναι ν τραγουδιστής αυτός.Χρήστος Κυριαζής μου απαντάει.

Δεν περάσαν πολλές μέρες κι άρχισα να συλλέγω,δίσκους,photos κι ότι άλλο αφορούσε τον συγκεκριμένο τραγουδιστή.

Ώσπου ήρθε η ώρα να τον δω και live,αθήνα τότε,στο zoom.

Τα φώτα χαμηλώνουν,μία ψιλολιγνη φιγούρα προβάλει και ξεκινάει δυνατά και με νταλκά το έρχεσαι φεύγεις.αυτό ήταν,πετουσα στα σύννεφα.

Μοναδική φωνή,μοναχικό και ιδιαίτερό στυλ,λες και δεν ήταν στην πιστα,λες και ταξίδευε.

Πολλοί τότε τον είχαν παρεξηγήσει,παρεξηγημένος η φαινόμενο τον έλεγαν.ήταν και είναι φαινόμενο όμως.

ένας άνθρωπος πού δεν χρειάστηκε αυτοπροβολή,ένας άνθρωπος πού πέτυχε με τους δίσκους του λέγοντάς αυτά πού δνηχην την στιγμή πού τα ένιωθε.ένας άνθρωπος πού δεν ήταν της πίστας,κι επειδή δεν ένιωθε άνετα στην πιστά απομακρύνθηκε.δεν ήταν στο στυλ του.

Πολλά γράφτηκαν και για τις αγάπες του,όχι όμως,δεν ήταν όλα για την Βάνα,όσοι τον ξέρουν προσωπικά γνωρίζουν.

Ο Χρήστος είναι πραγματικά μεγάλη ψυχή,άνθρωπος,ένας μοναχικός λύκος κάποιες φορές,μα άλλες φορές όταν κάθεται στην παρέα πότε πραγματικά γίνεται η ψυχή της με τις μαγικές μελωδίες της κιθάρας.

Ένας άνθρωπος πολύ ευκατάστατος πού όμως δεν το πρόβαλε,δεν το χρησιμοποίησε,κράτησε χαμηλούς τόνους.και φυσικά,αγέραστος.

Χαίρομαι πού τον έχω ζήσει ως άνθρωπο και ειλικρινά θα μπορούσα να γράφω ώρες ατελείωτες για εκείνον.

Επίσης χαίρομαι διότι ήταν κι ν λόγος πού στα 13 μου πήρα την πρώτη μου κιθάρα κι έμαθα σιγά σιγά να παίζω.

Ευχαριστώ Χρήστο,για όλα,είσαι ίνδαλμα.

Γνήσιο πειραιώτικο στυλ,κιθάρα,χαίτη το μαλλί και ταξίδια σε κάθε τι μακρινό.σε κάθε ανάμνηση.έτσι είναι ν Χρήστος,γνήσιος.