darkheart
Retro Member
- Joined
- 16 Σεπ 2012
- Μηνύματα
- 99
- Αντιδράσεις
- 9
[video=youtube_share;8yjirty8yBs]
Οι περισσότεροι από εμάς που έχουμε συμπληρώσει και ξεπεράσει τα 30 χρόνια ζωής σε αυτό το μάταιο κόσμο είχαμε την τύχη να ζήσουμε μεγάλες arcade στιγμές σε καφετέριες και “ουφάδικα”. Παίξαμε παιχνίδια που ακόμα και σήμερα μπορούν να είναι διασκεδαστικά και ευχάριστα. Παιχνίδια όπως το Street Fighter II, το Final Fight και πολλά άλλα γέμιζαν το μυαλό μας με ευχάριστες αναμνήσεις ενώ άδειαζαν τη γεμάτη με κατοστάρικα τσέπη μας. Ένα από τα παιχνίδια όμως που δεν είχα παίξει ποτέ ήταν το Aero Fighters.
Το Aero Fighters ήταν ένα vertical-scrolling Shoot em up που κυκλοφόρησε στα arcades το 1992 από την Tecmo ενώ το developing έγινε από την Video Systems. Ένα χρόνο μετά έγινε port στο Super Nintendo για το οποίο και θα μιλήσουμε.
Το Story του παιχνιδιού είναι απλό. Οι άνθρωποι μελετώντας τις επιπτώσεις διαφόρων ουσιών στον εγκέφαλο πειραματίζονται και δημιουργούν δύο νοήμονες πιθήκους. Τους στέλνουν στο διάστημα και μετά από μερικά χρόνια οι πίθηκοι αναπτύσσουν μια τεχνολογία που μπορεί να εξαφανίσει την ανθρωπότητα. Έτσι λοιπόν επιτίθενται στη Γη. Όμως τότε το ΙΧΩΡ ενεργοποιείται και οι εκλεκτοί της φυλής των Ελ από όλο τον κόσμο εξοπλίζονται για να αντιμετωπίσουν την νέα απειλή.
Φυσικά δεν είναι αυτή η ιστορία του παιχνιδιού αλλά θα μπορούσε και να είναι. Στην εισαγωγή του παιχνιδιού δεν λέει κάτι συγκεκριμένο όμως ειλικρινά...ποιος νοιάζεται για το backstory ενός τέτοιου παιχνιδιού. Το μόνο που θες να κάνεις είναι να πάρεις ένα αεροσκάφος και να ανατινάξεις τα πάντα.
Στο ξεκίνημα μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, την Ιαπωνία, την Σουηδία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Κάθε χώρα έχει δύο πιλότους όμως δεν μπορείς να επιλέξεις με ποιόν από τους δύο θα παίξεις. Ο player one έχει πάντα τον πρώτο πιλότο και ο player two έχει πάντα τον δεύτερο πιλότο. Κάθε πιλότος έχει το δικό του αεροσκάφος και φυσικά και την δικιά του επίθεση. Αναλυτικότερα οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τον Blaster Keaton και τον Κeith Bishop, η Ιαπωνία έχει τον Hien και την Mao Mao, η Σουηδία τον Kohluf και το ρομποτάκι Tee-Bee και το Ηνωμένο Βασίλειο το Lord River White και τον Vilian Sid Pride.
Σε κάθε stage του παιχνιδιού υπάρχουν 2 power ups. Το P αναβαθμίζει το όπλο που χρησιμοποιείς. Παίρνοντας περισσότερα P το όπλο σου μπορεί να πιάσει μεγαλύτερο χώρο στην οθόνη και να σκοτώνει περισσότερους εχθρούς. Όταν φτάσει στο μέγιστο πρέπει να πάρεις κι άλλα P power ups γιατί διαφορετικά το όπλο αρχίζει να χάνει τις αναβαθμίσεις του και να γίνεται πάλι αδύναμο. Το δεύτερο power up είναι το B. To B είναι η βόμβα ή αλλιώς η special attack που έχει ο κάθε χαρακτήρας. Ξεκινάς έχοντας 2 B στο ενεργητικό σου. Κάθε φορά που το χρησιμοποιείς χάνεις ένα B.
Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι πάρα πολύ καλά και μπορούν να συγκριθούν με τα αντίστοιχα της Arcade έκδοσης. Η οθόνη γεμίζει σφαίρες όπως θα έπρεπε να γίνεται σε κάθε vertical shoot em up αλλά φυσικά δεν φτάνει στα επίπεδα του Ikaruga. Η Special Attacks είναι από απολαυστικές με αγαπημένη μου το Laser του Ιάπωνα μέχρι απογοητευτικές με ένα απλό Stop Time.
Τα μουσικά κομμάτια του παιχνιδιού είναι πάρα πολύ καλά και δίνουν την κατάλληλη επικότητα που έχει το παιχνίδι. Στο ίδιο υψηλό επίπεδο βρίσκονται και τα ηχιτικά εφέ του παιχνιδιού.
Ένα από τα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού είναι η...τυχαιότητα των stages. Σε κάθε νέο playthrough το παιχνίδι δεν ξεκινά από το ίδιο Stage. Aυτό βέβαια είναι μόνο στη θεωρία αφού αν παίξεις το παιχνίδι κάμποσες φορές και έχεις αποθυμένο να γίνεις ο ήρωας της ταινίας “π” θα αρχίσεις να βλέπεις σημάδια τάξης στο χάος της επιλογής των Stages.
Ένα από τα μείον του παιχνιδιού είναι η πολύ μικρή του διάρκεια του. Μέσα σε 15 λεπτά μπορείς να φτάσεις στο τελικό Stage και με λίγη τύχη να το τερματίσεις. Έχω καταφέρει να τελειώσω το παιχνίδι μόνο μία φορά πριν περίπου 5 χρόνια παίζοντας το two player mode με έναν φίλο μου. Από τότε ενώ φτάνω εύκολα στο τελευταίο level του παιχνιδιού χάνω από το τελικό Boss. Το παιχνίδι έχει δύο τελικούς κακούς και το ποιόν θα αντιμετωπίσεις είναι πάλι τυχαίο.
Τη μεγαλύτερη απόλαυση από αυτό το τίτλο τη παίρνει κανείς παίζοντας με κάποιον φίλο του και όχι κάνοντας μπινιές στον emulator για να μπορέσει να δείξει στο review τα διαφορετικά αεροσκάφη και τις επιθέσεις τους.
Μετά από το Aero Fighters κυκλοφόρησαν και άλλη τίτλοι τις ίδιας σειράς όμως δεν έγιναν ποτέ port για το Super Nintendo. Όποιος θέλει να παίξει αυτό το παιχνίδι προτείνω να το κάνει σε έναν καλό emulator όπως το zsnes γιατί διαφορετικά μια κουτάτι με manual κοπια του παιχνιδιού μπορεί να κοστίσει μέχρι και 999 δολάρια...ή 730,69 ευρώ. Είναι από τα πιο σπάνια παιχνίδια για το SNES.
Οι περισσότεροι από εμάς που έχουμε συμπληρώσει και ξεπεράσει τα 30 χρόνια ζωής σε αυτό το μάταιο κόσμο είχαμε την τύχη να ζήσουμε μεγάλες arcade στιγμές σε καφετέριες και “ουφάδικα”. Παίξαμε παιχνίδια που ακόμα και σήμερα μπορούν να είναι διασκεδαστικά και ευχάριστα. Παιχνίδια όπως το Street Fighter II, το Final Fight και πολλά άλλα γέμιζαν το μυαλό μας με ευχάριστες αναμνήσεις ενώ άδειαζαν τη γεμάτη με κατοστάρικα τσέπη μας. Ένα από τα παιχνίδια όμως που δεν είχα παίξει ποτέ ήταν το Aero Fighters.
Το Aero Fighters ήταν ένα vertical-scrolling Shoot em up που κυκλοφόρησε στα arcades το 1992 από την Tecmo ενώ το developing έγινε από την Video Systems. Ένα χρόνο μετά έγινε port στο Super Nintendo για το οποίο και θα μιλήσουμε.
Το Story του παιχνιδιού είναι απλό. Οι άνθρωποι μελετώντας τις επιπτώσεις διαφόρων ουσιών στον εγκέφαλο πειραματίζονται και δημιουργούν δύο νοήμονες πιθήκους. Τους στέλνουν στο διάστημα και μετά από μερικά χρόνια οι πίθηκοι αναπτύσσουν μια τεχνολογία που μπορεί να εξαφανίσει την ανθρωπότητα. Έτσι λοιπόν επιτίθενται στη Γη. Όμως τότε το ΙΧΩΡ ενεργοποιείται και οι εκλεκτοί της φυλής των Ελ από όλο τον κόσμο εξοπλίζονται για να αντιμετωπίσουν την νέα απειλή.
Φυσικά δεν είναι αυτή η ιστορία του παιχνιδιού αλλά θα μπορούσε και να είναι. Στην εισαγωγή του παιχνιδιού δεν λέει κάτι συγκεκριμένο όμως ειλικρινά...ποιος νοιάζεται για το backstory ενός τέτοιου παιχνιδιού. Το μόνο που θες να κάνεις είναι να πάρεις ένα αεροσκάφος και να ανατινάξεις τα πάντα.
Στο ξεκίνημα μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, την Ιαπωνία, την Σουηδία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Κάθε χώρα έχει δύο πιλότους όμως δεν μπορείς να επιλέξεις με ποιόν από τους δύο θα παίξεις. Ο player one έχει πάντα τον πρώτο πιλότο και ο player two έχει πάντα τον δεύτερο πιλότο. Κάθε πιλότος έχει το δικό του αεροσκάφος και φυσικά και την δικιά του επίθεση. Αναλυτικότερα οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τον Blaster Keaton και τον Κeith Bishop, η Ιαπωνία έχει τον Hien και την Mao Mao, η Σουηδία τον Kohluf και το ρομποτάκι Tee-Bee και το Ηνωμένο Βασίλειο το Lord River White και τον Vilian Sid Pride.
Σε κάθε stage του παιχνιδιού υπάρχουν 2 power ups. Το P αναβαθμίζει το όπλο που χρησιμοποιείς. Παίρνοντας περισσότερα P το όπλο σου μπορεί να πιάσει μεγαλύτερο χώρο στην οθόνη και να σκοτώνει περισσότερους εχθρούς. Όταν φτάσει στο μέγιστο πρέπει να πάρεις κι άλλα P power ups γιατί διαφορετικά το όπλο αρχίζει να χάνει τις αναβαθμίσεις του και να γίνεται πάλι αδύναμο. Το δεύτερο power up είναι το B. To B είναι η βόμβα ή αλλιώς η special attack που έχει ο κάθε χαρακτήρας. Ξεκινάς έχοντας 2 B στο ενεργητικό σου. Κάθε φορά που το χρησιμοποιείς χάνεις ένα B.
Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι πάρα πολύ καλά και μπορούν να συγκριθούν με τα αντίστοιχα της Arcade έκδοσης. Η οθόνη γεμίζει σφαίρες όπως θα έπρεπε να γίνεται σε κάθε vertical shoot em up αλλά φυσικά δεν φτάνει στα επίπεδα του Ikaruga. Η Special Attacks είναι από απολαυστικές με αγαπημένη μου το Laser του Ιάπωνα μέχρι απογοητευτικές με ένα απλό Stop Time.
Τα μουσικά κομμάτια του παιχνιδιού είναι πάρα πολύ καλά και δίνουν την κατάλληλη επικότητα που έχει το παιχνίδι. Στο ίδιο υψηλό επίπεδο βρίσκονται και τα ηχιτικά εφέ του παιχνιδιού.
Ένα από τα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού είναι η...τυχαιότητα των stages. Σε κάθε νέο playthrough το παιχνίδι δεν ξεκινά από το ίδιο Stage. Aυτό βέβαια είναι μόνο στη θεωρία αφού αν παίξεις το παιχνίδι κάμποσες φορές και έχεις αποθυμένο να γίνεις ο ήρωας της ταινίας “π” θα αρχίσεις να βλέπεις σημάδια τάξης στο χάος της επιλογής των Stages.
Ένα από τα μείον του παιχνιδιού είναι η πολύ μικρή του διάρκεια του. Μέσα σε 15 λεπτά μπορείς να φτάσεις στο τελικό Stage και με λίγη τύχη να το τερματίσεις. Έχω καταφέρει να τελειώσω το παιχνίδι μόνο μία φορά πριν περίπου 5 χρόνια παίζοντας το two player mode με έναν φίλο μου. Από τότε ενώ φτάνω εύκολα στο τελευταίο level του παιχνιδιού χάνω από το τελικό Boss. Το παιχνίδι έχει δύο τελικούς κακούς και το ποιόν θα αντιμετωπίσεις είναι πάλι τυχαίο.
Τη μεγαλύτερη απόλαυση από αυτό το τίτλο τη παίρνει κανείς παίζοντας με κάποιον φίλο του και όχι κάνοντας μπινιές στον emulator για να μπορέσει να δείξει στο review τα διαφορετικά αεροσκάφη και τις επιθέσεις τους.
Μετά από το Aero Fighters κυκλοφόρησαν και άλλη τίτλοι τις ίδιας σειράς όμως δεν έγιναν ποτέ port για το Super Nintendo. Όποιος θέλει να παίξει αυτό το παιχνίδι προτείνω να το κάνει σε έναν καλό emulator όπως το zsnes γιατί διαφορετικά μια κουτάτι με manual κοπια του παιχνιδιού μπορεί να κοστίσει μέχρι και 999 δολάρια...ή 730,69 ευρώ. Είναι από τα πιο σπάνια παιχνίδια για το SNES.
