iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
Bite the Bullet (1975, Richard Brooks)
http://www.imdb.com/title/tt0072705/?ref_=sr_1
Ηθοποιοί: Gene Hackman, James Coburn, Candice Bergen, Ben Johnson, Jan Michael Vincent, Ian Bannen, Robert Donner, Mario Arteaga, Dabney Coleman, Sally Kirkland
Υπόθεση: Στις αρχές του 20ου αιώνα, μια εφημερίδα διοργανώνει έναν μαραθώνιο αγώνα δρόμου με άλογα, 700 μιλίων, γεγονός που προσελκύει μια ομάδα από ετερόκλητους χαρακτήρες που μάχονται για το έπαθλο.
Πρωτότυπο γουέστερν από τα μέσα της δεκαετίας του '70, τότε που το συγκεκριμένο είδος είχε παρακμάσει, σκηνοθετημένο από τον πολύπειρο Richard Brooks (In Cold Blood, The Professionals, Cat on a Hot Tin Roof κ.α). Αν και η ιστορία δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, το σημαντικότερο πλεονέκτημα της ταινίας είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει το story o Brooks. Ο σκηνοθέτης συνδυάζει θέματα που αφορούν τον ανταγωνισμό, τη συνεργασία, τη φιλία, την προδοσία και την αφοσίωση με ένα ελεγειακό ύφος που παρουσιάζει με πικρό και μελαγχολικό τρόπο το τέλος μιας εποχής, αυτή της "άγριας δύσης", και την απαρχή μιας νέας, με τους βασικούς χαρακτήρες της ταινίας να μοιάζουν σαν τους τελευταίους εκπροσώπους ενός κώδικα συμπεριφοράς που είναι πλέον ξεπερασμένος. Ο Brooks καταφέρνει να ενσωματώσει αυτά τα θέματα μέσα στη χαρακτηριστικά σκοτεινή κι αντιηρωική διάθεση που έβγαζαν οι ταινίες από τη δεκαετία του '70, δημιουργώντας ένα γουέστερν που χρησιμοποιεί ως όχημα τους χαρακτήρες και όχι την ιστορία. Η όμορφη χρήση των αχανών εκτάσεων και των άγριων φυσικών τοπίων δένει με την προβληματική του σκηνοθέτη πάνω στη δημιουργία ενός γουέστερν που βαδίζει πάνω στα όρια του δράματος χαρακτήρων, αφού η φύση φαίνεται να αποτελεί προέκταση των ίδιων των πρωταγωνιστών. Σταδιακά ο θεατής, μέσα από την κάμερα του Brooks, γίνεται μάρτυρας των αποτυχιών, των θριάμβων, των ύβρεων, της αλλαζονίας και της λύτρωσης των πρωταγωνιστών, καθώς και της αλληλεπίδρασης των χαρακτήρων με τη φύση και τον σκληρό ανταγωνισμό, αφού ο αγώνας δρόμου μετατρέπεται σε μια μάχη με τον ίδιο τους τον εαυτό. Στο τέλος ο μαραθώνιος αυτός αποκτά ένα χαρακτήρα επώδυνης αυτογνωσίας αφού ο καθένας από τους συμμετέχοντες φαίνεται κάτι να χάνει μέχρι το φινάλε της ταινίας. Ο Brooks όμως δεν βιάζεται να φτάσει μέχρι εκεί, αλλά αντίθετα παίρνει τον χρόνο του ώστε να μας συστήσει τους χαρακτήρες, να σκύψει πάνω στα κίνητρά τους και να παρακολουθήσει αρκετά λεπτομερώς την εξέλιξή τους. Η ταινία, επιπλέον, διατηρεί μια κριτική ματιά στον τρόπο συμπεριφοράς των ανθρώπων απέναντι στα ζώα, δίνοντας χώρο για μερικές σκληρές αλλά συγκλονιστικές σκηνές. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αν τα άλογα που χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία δεν αντιμετώπισαν κάποιους σοβαρούς τραυματισμούς, αν και ο Brooks δήλωσε ότι κανένα άλογο δεν κακοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, αλλά για ένα παιδί 12 χρονών, όσο ήμουν όταν πρωτοείδα την ταινία, που είχε μεγαλώσει με "ηρωικά" γουέστερν, οι εικόνες αλόγων να ιδρώνουν ασθμαίνοντας από την κούραση και να καταρρέουν εξουθενωμένα από την υπερπροσπάθεια, ήταν συγκλονιστικές. Η υπερβολική χρήση του slow-motion, η αναγκαστική αποσπασματικότητα στη αφήγηση και η αναπαραγωγή ορισμένων καθιερωμένων κλισέ αποδυναμώνουν την ταινία, αλλά στο σύνολό του, το Bite the Bullet είναι ένα αρκετά καλό γουέστερν. Καλές ερμηνείες από ολόκληρο το καστ.
Σκηνή από την ταινία:
[edit] dead picture [edit]
http://www.imdb.com/title/tt0072705/?ref_=sr_1
Ηθοποιοί: Gene Hackman, James Coburn, Candice Bergen, Ben Johnson, Jan Michael Vincent, Ian Bannen, Robert Donner, Mario Arteaga, Dabney Coleman, Sally Kirkland
Υπόθεση: Στις αρχές του 20ου αιώνα, μια εφημερίδα διοργανώνει έναν μαραθώνιο αγώνα δρόμου με άλογα, 700 μιλίων, γεγονός που προσελκύει μια ομάδα από ετερόκλητους χαρακτήρες που μάχονται για το έπαθλο.
Πρωτότυπο γουέστερν από τα μέσα της δεκαετίας του '70, τότε που το συγκεκριμένο είδος είχε παρακμάσει, σκηνοθετημένο από τον πολύπειρο Richard Brooks (In Cold Blood, The Professionals, Cat on a Hot Tin Roof κ.α). Αν και η ιστορία δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, το σημαντικότερο πλεονέκτημα της ταινίας είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει το story o Brooks. Ο σκηνοθέτης συνδυάζει θέματα που αφορούν τον ανταγωνισμό, τη συνεργασία, τη φιλία, την προδοσία και την αφοσίωση με ένα ελεγειακό ύφος που παρουσιάζει με πικρό και μελαγχολικό τρόπο το τέλος μιας εποχής, αυτή της "άγριας δύσης", και την απαρχή μιας νέας, με τους βασικούς χαρακτήρες της ταινίας να μοιάζουν σαν τους τελευταίους εκπροσώπους ενός κώδικα συμπεριφοράς που είναι πλέον ξεπερασμένος. Ο Brooks καταφέρνει να ενσωματώσει αυτά τα θέματα μέσα στη χαρακτηριστικά σκοτεινή κι αντιηρωική διάθεση που έβγαζαν οι ταινίες από τη δεκαετία του '70, δημιουργώντας ένα γουέστερν που χρησιμοποιεί ως όχημα τους χαρακτήρες και όχι την ιστορία. Η όμορφη χρήση των αχανών εκτάσεων και των άγριων φυσικών τοπίων δένει με την προβληματική του σκηνοθέτη πάνω στη δημιουργία ενός γουέστερν που βαδίζει πάνω στα όρια του δράματος χαρακτήρων, αφού η φύση φαίνεται να αποτελεί προέκταση των ίδιων των πρωταγωνιστών. Σταδιακά ο θεατής, μέσα από την κάμερα του Brooks, γίνεται μάρτυρας των αποτυχιών, των θριάμβων, των ύβρεων, της αλλαζονίας και της λύτρωσης των πρωταγωνιστών, καθώς και της αλληλεπίδρασης των χαρακτήρων με τη φύση και τον σκληρό ανταγωνισμό, αφού ο αγώνας δρόμου μετατρέπεται σε μια μάχη με τον ίδιο τους τον εαυτό. Στο τέλος ο μαραθώνιος αυτός αποκτά ένα χαρακτήρα επώδυνης αυτογνωσίας αφού ο καθένας από τους συμμετέχοντες φαίνεται κάτι να χάνει μέχρι το φινάλε της ταινίας. Ο Brooks όμως δεν βιάζεται να φτάσει μέχρι εκεί, αλλά αντίθετα παίρνει τον χρόνο του ώστε να μας συστήσει τους χαρακτήρες, να σκύψει πάνω στα κίνητρά τους και να παρακολουθήσει αρκετά λεπτομερώς την εξέλιξή τους. Η ταινία, επιπλέον, διατηρεί μια κριτική ματιά στον τρόπο συμπεριφοράς των ανθρώπων απέναντι στα ζώα, δίνοντας χώρο για μερικές σκληρές αλλά συγκλονιστικές σκηνές. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αν τα άλογα που χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία δεν αντιμετώπισαν κάποιους σοβαρούς τραυματισμούς, αν και ο Brooks δήλωσε ότι κανένα άλογο δεν κακοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, αλλά για ένα παιδί 12 χρονών, όσο ήμουν όταν πρωτοείδα την ταινία, που είχε μεγαλώσει με "ηρωικά" γουέστερν, οι εικόνες αλόγων να ιδρώνουν ασθμαίνοντας από την κούραση και να καταρρέουν εξουθενωμένα από την υπερπροσπάθεια, ήταν συγκλονιστικές. Η υπερβολική χρήση του slow-motion, η αναγκαστική αποσπασματικότητα στη αφήγηση και η αναπαραγωγή ορισμένων καθιερωμένων κλισέ αποδυναμώνουν την ταινία, αλλά στο σύνολό του, το Bite the Bullet είναι ένα αρκετά καλό γουέστερν. Καλές ερμηνείες από ολόκληρο το καστ.
Σκηνή από την ταινία:
[edit] dead picture [edit]
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
