iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
Darlings! (aka Army Brats) (1984, Ruud van Hemert)
http://www.imdb.com/title/tt0088050/
Υπόθεση: Ο πατέρας δουλεύει ως πιλότος σε μια αμερικανική βάση και συνηθίζει να κατασκοπεύει την οικογένειά του, η μητέρα έχει συνάψει εξωσυζυγική σχέση με τον δάσκαλο του τένις. Κανείς από τους δυο δεν δίνει την απαραίτητη σημασία στα παιδιά της οικογένειας, τα οποία φαίνεται να περνούν μια δύσκολη εφηβεία. Η υστερία και η αδιαφορία των γονέων θα οδηγήσει τα παιδιά σε ακραίες καταστάσεις, και όταν αυτές δεν θα φέρουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα θα κλείσουν τους γονείς τους έξω από το σπίτι τους. Το μόνο που απομένει στους γονείς είναι να προσπαθήσουν να ανακαταλάβουν το σπίτι τους με τη βοήθεια των συναδελφων του πατέρα.
Ολλανδική μαύρη κωμωδία, που είχε σημαντική εισπρακτική επιτυχία την εποχή που προβλήθηκε στους ολλανδικούς κινηματογράφους. Ο σκηνοθέτης Ruud van Hemert βάζει μπόλικο μαύρο χιούμορ και ειρωνία στην συνταγή, για να ολοκληρώσει μια τελείως παράλογη ταινία, η οποία όσο απέχει από το να χαρακτηριστεί ρεαλιστική άλλο τόσο είναι διασκεδαστική. Ο σκοπός του σκηνοθέτη δεν φαίνεται να είναι η παρουσίαση κάποιου σημαντικού κοινωνιολογικού σχολίου, παρά το γεγονός ότι η ταινία διατηρεί μια κριτική ματιά απέναντι στις συμπεριφορές μιας κλασσικής, μεσοαστικής οικογένειας, και το ενδιαφέρον επικεντρώνεται κυρίως στην παράλογη αίσθηση που αποπνέει η βασική ιστορία. Ο van Hemert προσπαθεί να κρατήσει αποστάσεις από τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές, έχοντας στο μυαλό του να ακολουθήσει μια ακαδημαϊκή προσέγγιση στο story, αν και τελικά είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι έχει ήδη διαλέξει στρατόπεδο, δίνοντας περισσότερο βάση στην ανάγκη των παιδιών για προσοχή και στην αδιάφορη, τυπολατρική κι εγωιστική συμπεριφορά των γονέων. Το Darlings ξεκινά ως μαύρη κωμωδία, κάνει μια μικρή στάση στα action-thriller, για να καταλήξει σε ένα ύφος που ταιριάζει περισσότερο σε θρίλερ, με τις εμφανείς επιρροές από το The Shinning του Kubrick, διατηρώντας όμως στη βάση του μια αφηρημένη αίσθηση του χιούμορ ακόμη και στις πιο έντονες στιγμές του. Στο σύνολό του, το Darlings είναι γεμάτο από υστερικές φωνές, πεζοδρομιακή γλώσσα ακόμη κι από τα νεαρότερα μέλη του καστ, σατιρική διάθεση, αρκετό σαρκασμό και μπόλικη slapstick βία. Οι σκηνές της πολιορκίας του σπιτιού από τους γονείς, θυμίζουν ένα πιο βίαιο και διεστραμμένο Home Alone, ισορροπώντας μεταξύ κωμικής διάθεσης και αγωνίας, ενώ παράλληλα υπάρχουν και αρκετές σκηνές που έχουν σκοπό να προσβάλλουν τις μικροαστικές αντιλήψεις της κοινής γνώμης. Κάπου προς το τέλος της ταινίας μπαίνει κι ένα ξεκάρφωτο μουσικό ιντερλούδιο, κάτι σαν pop musical διάλειμμα, που είναι τελείως άσχετο με το ύφος της υπόλοιπης ταινίας και κάνει ακόμη πιο ιδιότροπο το τελικό αποτέλεσμα. Παρά την υπερβολική φύση της ιστορίας, τις ακραίες καταστάσεις που περιγράφονται και την άσχετη μουσική επένδυση, το Darlings είναι μια αρκετά καλή κωμωδία, ίσως λίγο υπερβολική για τα mainstream γούστα, που κερδίζει σημαντικούς πόντους από το παράλογο χιούμορ, τον αφηρημένο σουρεαλισμό της ιστορίας, τον ακραίο σαρκαστικό τόνο και την politically incorrect διάθεση.
http://www.imdb.com/title/tt0088050/
Υπόθεση: Ο πατέρας δουλεύει ως πιλότος σε μια αμερικανική βάση και συνηθίζει να κατασκοπεύει την οικογένειά του, η μητέρα έχει συνάψει εξωσυζυγική σχέση με τον δάσκαλο του τένις. Κανείς από τους δυο δεν δίνει την απαραίτητη σημασία στα παιδιά της οικογένειας, τα οποία φαίνεται να περνούν μια δύσκολη εφηβεία. Η υστερία και η αδιαφορία των γονέων θα οδηγήσει τα παιδιά σε ακραίες καταστάσεις, και όταν αυτές δεν θα φέρουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα θα κλείσουν τους γονείς τους έξω από το σπίτι τους. Το μόνο που απομένει στους γονείς είναι να προσπαθήσουν να ανακαταλάβουν το σπίτι τους με τη βοήθεια των συναδελφων του πατέρα.
Ολλανδική μαύρη κωμωδία, που είχε σημαντική εισπρακτική επιτυχία την εποχή που προβλήθηκε στους ολλανδικούς κινηματογράφους. Ο σκηνοθέτης Ruud van Hemert βάζει μπόλικο μαύρο χιούμορ και ειρωνία στην συνταγή, για να ολοκληρώσει μια τελείως παράλογη ταινία, η οποία όσο απέχει από το να χαρακτηριστεί ρεαλιστική άλλο τόσο είναι διασκεδαστική. Ο σκοπός του σκηνοθέτη δεν φαίνεται να είναι η παρουσίαση κάποιου σημαντικού κοινωνιολογικού σχολίου, παρά το γεγονός ότι η ταινία διατηρεί μια κριτική ματιά απέναντι στις συμπεριφορές μιας κλασσικής, μεσοαστικής οικογένειας, και το ενδιαφέρον επικεντρώνεται κυρίως στην παράλογη αίσθηση που αποπνέει η βασική ιστορία. Ο van Hemert προσπαθεί να κρατήσει αποστάσεις από τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές, έχοντας στο μυαλό του να ακολουθήσει μια ακαδημαϊκή προσέγγιση στο story, αν και τελικά είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι έχει ήδη διαλέξει στρατόπεδο, δίνοντας περισσότερο βάση στην ανάγκη των παιδιών για προσοχή και στην αδιάφορη, τυπολατρική κι εγωιστική συμπεριφορά των γονέων. Το Darlings ξεκινά ως μαύρη κωμωδία, κάνει μια μικρή στάση στα action-thriller, για να καταλήξει σε ένα ύφος που ταιριάζει περισσότερο σε θρίλερ, με τις εμφανείς επιρροές από το The Shinning του Kubrick, διατηρώντας όμως στη βάση του μια αφηρημένη αίσθηση του χιούμορ ακόμη και στις πιο έντονες στιγμές του. Στο σύνολό του, το Darlings είναι γεμάτο από υστερικές φωνές, πεζοδρομιακή γλώσσα ακόμη κι από τα νεαρότερα μέλη του καστ, σατιρική διάθεση, αρκετό σαρκασμό και μπόλικη slapstick βία. Οι σκηνές της πολιορκίας του σπιτιού από τους γονείς, θυμίζουν ένα πιο βίαιο και διεστραμμένο Home Alone, ισορροπώντας μεταξύ κωμικής διάθεσης και αγωνίας, ενώ παράλληλα υπάρχουν και αρκετές σκηνές που έχουν σκοπό να προσβάλλουν τις μικροαστικές αντιλήψεις της κοινής γνώμης. Κάπου προς το τέλος της ταινίας μπαίνει κι ένα ξεκάρφωτο μουσικό ιντερλούδιο, κάτι σαν pop musical διάλειμμα, που είναι τελείως άσχετο με το ύφος της υπόλοιπης ταινίας και κάνει ακόμη πιο ιδιότροπο το τελικό αποτέλεσμα. Παρά την υπερβολική φύση της ιστορίας, τις ακραίες καταστάσεις που περιγράφονται και την άσχετη μουσική επένδυση, το Darlings είναι μια αρκετά καλή κωμωδία, ίσως λίγο υπερβολική για τα mainstream γούστα, που κερδίζει σημαντικούς πόντους από το παράλογο χιούμορ, τον αφηρημένο σουρεαλισμό της ιστορίας, τον ακραίο σαρκαστικό τόνο και την politically incorrect διάθεση.