Καλοκαίρι 87, ο Νικολάκης μόλις γυρνούσε από τακτική επίσκεψη στον οδοντογιατρό (σιδεράκια βλέπεις) και είπε στη μαμά του να περάσουν από το Μινιόν. Πάνε στον 5ο όροφο που ήταν ο τομέας της πληροφορικής. Κάποια στιγμή στο βάθος βλέπει καμιά 15αριά νοματαίους γύρω από ...κάτι. Αυτό το κάτι παρήγαγε ήχους μεταλικούς και άκουγες και φωνές. Πλησιάζω και βλέπω, για πρώτη μου φορά, μια Α500 και έναν τύπο να καθοδηγεί ένα ανθρωπάκι που χρησιμοποιούσε σπαθί. Το σπαθί κινούνταν από την κίνηση του δεξιού του χεριού. Κάποια στιγμή σήκωσε το δεξί του χέρι και είδα, πάλι για πρώτη μου φορά, ποντίκι. Αυτό το παιχνίδι μου έχει μείνει ανεξίτηλο. Το θεωρώ σοβαρό λόγο να έχεις μια Α500 στη συλλογή σου και έστω μόνο αυτό παιχνίδι, και μετά από χρόνια να το βάζεις μπρος και να το δείχνεις και να λες "Ορίστε κύριοι με τί παίζαμε τότε, πολύ πριν τα PC πάρουν τα ηνία". Είμαι παρήφανος που έχω στην κατοχή μου τα 2 μπουμπούκια μου και ας έδωσα ένα σκασμό χρήματα για τα μεταφορικά τους. Χαλάλι τους.