Alucard
RetroMasteR
- Joined
- 15 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 1.314
- Αντιδράσεις
- 480
Double Dragon (1989)
Κρύος ιδρώτας μ' έπιασε στο άκουσμα της μεταφοράς του Double Dragon στα 8bit από τη Mastertronic η οποία εκείνη την εποχή είχε εξαγοράσει τη Melbourne House. Την πρώτη εταιρεία τη θυμάμαι να δημιουργεί μέτρια παιχνίδια με άσχημα γραφικά και σχεδόν κάκιστο ήχο.
Τι δουλειά είχε (ή καλύτερα πως κατάφερε και πήρε τη δουλειά
να μεταφέρει από τα coin-ops την παιχνιδάρα Double Dragon με τις τρελές απαιτήσεις στους home υπολογιστές;Έκανα την καρδιά μου όμως πέτρα περιμένοντας να δω το αποτέλεσμα.
Where Dragon Rules.
Πρώτα όμως ας πούμε δύο λογάκια για την υπόθεση του παιχνιδιού και την αυθεντική του μορφή στα arcades.
Μας έχουν απαγάγει την αγαπημένη μας Marian κι εμείς ως ατρόμητοι μαχητές του δρόμου και γνώστες των πολεμικών τεχνών θα τα βάλουμε με όλη τη συμμορία των Μαύρων Πολεμιστών διασχίζοντας βουνά και λαγκάδια μέχρι να τη συναντήσουμε και πάλι.
Το Double Dragon μπορεί να παιχθεί από δύο παίχτες ταυτόχρονα καθώς ο ήρωάς μας Billy Lee, διαθέτει κι έναν αδερφό (Jimmy Lee) που συνδυάζοντας τις δυνάμεις μαζί του θα αφανίσει αυτούς που τόλμησαν να σταθούν μπροστά μας.
Αυτό ήταν και το δυνατό σημείο του παιχνιδιού.
Πρόκειται για beat 'em up game από τα καλύτερα του είδους (τουλάχιστον στα coin-ops). Ένα beat 'em up «συνεργασίας» του οποίου η ιδιαιτερότητα αυτή παρουσιάστηκε για πρώτη φορά (αν δεν κάνω λάθος) στην ιστορία των παιχνιδιών αυτών. Πάρα πολλές ώρες και κέρματα ξοδεύτηκαν στο παιχνίδι αυτό και θα έλεγα πως ήταν από τις περιπτώσεις που το άξιζαν.
Η μεταφορά στον Commodore 64.
Ορίστε, τι περίπου θυμάμαι (και τι περίπου έπαθα)...
Το παιχνίδι φορτώνει (εγώ περιμένω υποψιασμένος) και η εισαγωγική οθόνη εμφανίζεται. Πατάω γρήγορα γρήγορα το fire για να ξεκινήσει το παιχνίδι και μένω από την αρχή του παιχνιδιού και μέχρι τη στιγμή που κλείνω τον υπολογιστή, με το στόμα ανοικτό...
Ό,τι χειρότερο έχω δει ποτέ.
Αυτό δεν είναι το Double Dragon. Κάποιος προσπάθησε μάλλον να κάνει πλάκα με αυτού του είδους τη μεταφορά - παρωδία.
Tα sprites είναι μικρά σα νανάκια. Οι στολές τους άθλιες, μοιάζουν με στρουμφάκια με τιράντες. Οι αντίπαλοι στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, κακοφτιαγμένοι και όμοιοι. Ο χαρακτήρας μας κινείται αφύσικα σα μύγα στην οθόνη, oι κινήσεις του και τα χτυπήματα θυμίζουν μπαλαρίνα ενώ το χρώμα και το μαλλί του θυμίζουν τον Michael Jackson στα νιάτα του (τουλάχιστον είναι retro).
Από τις... εντυπωσιακότερες σκηνές του παιχνιδιού.
Προχωρώντας στις πίστες βλέπουμε πως απουσιάζουν και βασικά στοιχεία του παιχνιδιού όπως το να σηκώνουμε αντικείμενα και να τα εκτοξεύουμε προς τους εχθρούς (όπως κιβώτια, μαχαίρια, βαρέλια κλπ) αλλά και αρκετοί bosses.
Ξεχάστε τους εντυπωσιακούς κακούς οι οποίοι καταστρέφοντας τους τοίχους ερχόντουσαν μανιασμένα προς το μέρος μας και ακολουθούσε επική μάχη. Τώρα είναι όλοι στο ύψος μας και η μάχη θυμίζει κακέκτυπο του Renegade.
Ξεχάστε την κίνηση όπου ο χαρακτήρας μας έπιανε από το κεφάλι τον εχθρό και τον άρχιζε στις γονατιές ή τον πετούσε στην άλλη άκρη της οθόνης. Αυτά αντικαταστάθηκαν από μια κίνηση όπου το playmobil μας (εε... συγγνώμη ο χαρακτήρας μας), ρίχνει μια μπουνιά σηκώνοντας ταυτόχρονα λίγο το ποδαράκι του χωρίς να καταλαβαίνει κανείς τι ακριβώς προσπαθεί να κάνει.
Ξεχάστε την εναέρια κλοτσιά. Ο χαρακτήρας τώρα απλά μπορεί να πραγματοποιεί άλματα χωρίς όμως να μπορεί να χτυπήσει κάποιον αντίπαλο.
Οι τελευταίοι μάλιστα, όταν πεθαίνουν εξαφανίζονται αυτοστιγμεί(;;!!) από την οθόνη. Είχα να δω κάτι τέτοιο από τα πρώτα video games.
Οι μόνες κινήσεις που έμειναν είναι η κεφαλιά, η αγκωνιά, η ταυτόχρονη (κι απαράδεκτη αισθητικά) κλοτσιά και μπουνιά η οποία μάλλον προσπαθούσε ανεπιτυχώς να μιμηθεί την κίνηση του «γραπώνω κάποιον από τα μαλλιά και τον κλοτσάω» (μάλιστα το manual τη χαρακτήριζε ως "wicked move", τρομάρα τους) και οι γνωστές γροθιές και κλοτσιές.
Κατά τα λοιπά μπορούμε να εφοδιαστούμε και με μαστίγιο ή ρόπαλο του baseball τα οποία μοιάζουν με τρίχα και κορίνα του bowling αντίστοιχα, που θα συλλέξουμε από συγκεκριμένους εχθρούς όταν τους εξουδετερώσουμε.
Αχ, βρε Mastertronic…
Ώρα να αντιμετωπίσουμε το νάνο μίμο του Hulk.
Φυσικά απουσιάζουν τελείως τα εντυπωσιακά γραφικά του coin-op όπου ο ήρωας μπορούσε να αλληλεπιδράσει με το περιβάλλον αλλά και με αντικείμενα της πίστας τα οποία ανέβαζαν κατακόρυφα το gameplay.
Όπως φαίνεται ο χαρακτήρας μας τώρα δεν μπορεί να ανεβεί ούτε καν... σκάλες και θα πρέπει να κινούμαστε μόνο σε διαδρομές που δεν απαιτείται να σκαρφαλώσουμε.
Πραγματικά τραγικές καταστάσεις.
Τα ηχητικά εφέ είναι επιεικώς απαράδεκτα. 2-3 ήχοι κι αυτοί απολύτως μη ρεαλιστικοί. Άλλο να το λέω άλλο να τους ακούσετε.
Μόνο το μουσικό θέμα στην αρχή και το τέλος του παιχνιδιού (εξάλλου μόνο εκεί ακούγεται) θυμίζει λίγο το ένδοξο arcade. Το gameplay του (ο Θεός να το κάνει) δεν είναι ικανό να ψυχαγωγήσει ούτε καν ναυαγό σε βραχονησίδα.
Όσο για το τέλος του παιχνιδιού... αν έχετε την όρεξη να φθάσετε μέχρι τον τελικό κακό Shadow Boss, θα δείτε πως το πολυβόλο το έχει για να το χρησιμοποιεί απλά ως κλομπ (τουλάχιστον ας έπαιρνε κανένα πιο μακρύ).
Αγάπη μου πάμε να φύγουμε από αυτόν τον εφιάλτη...
Ουφφφ...
Προσπαθώ να σκεφθώ ποια θα ήταν η άποψή μου για το παιχνίδι αν δεν το είχα δει πρώτα στα coin-ops. Μάλλον όμως θα είχα την ίδια άποψη.
Από όποια πλευρά κι αν δει κανείς το Double Dragon, τουλάχιστον στον Commodore 64, είναι μια αποτυχία και τίποτα άλλο.
Ίσως θα έπρεπε να το μετέφεραν με λιγότερες πίστες αλλά πιο πιστά αποδοσμένες στην αυθεντική τους μορφή. Εξάλλου, δε θα χαλούσε κι ο κόσμος αν δεν βλέπαμε όλες τις πίστες στο χάλι που τις είδαμε.
Ευτυχώς πάντως που σ' αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει και το MAME.
Αυτές όμως είναι οι αναμνήσεις μου με τον C64. Καλές αλλά και μέτριες, και θέλησα για άλλη μια φορά να τις μοιραστώ.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
