iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 646
High Plains Drifter (1973, Clint Eastwood)
http://www.imdb.com/title/tt0068699/
Ηθοποιοί: Clint Eastwood, Verna Bloom, Marianna Hill, Mitch Ryan, Ted Hartley, Billy Curtis, Geoffrey Lewis
Υπόθεση: Ένας περιέργος, ανώνυμος πιστολέρο φτάνει σε έναν μικρό οικισμό κι εκεί προσλαμβάνεται για να προστατέψει τους κατοίκους από την εκδικητική μανία τριών παρανόμων, τους οποίους οι κάτοικοι του οικισμού παρέδωσαν στον νόμο, που κατευθύνονται προς την μικρή πόλη.
Δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του γνωστού ηθοποιού, μετά το Play Misty for Me, το High Plains Drifter είναι φανερά επηρρεασμένο από δυο μεγάλους σκηνοθέτες με τους οποίους είχε συνεργαστεί ο Eastwood, τον Sergio Leone και τον Don Siegel. O Eastwood από τη μια μεριά χρησιμοποιεί το αόριστο μεταφυσικό τόνο και τον επιτηδευμένο αμοραλισμό των βασικών χαρακτήρων των spaghetti western του Leone, οι οποίοι λειτουργούν σαν μια τελική νέμεσις στο υποκριτικό, γεμάτο κρυμμένα μυστικά, περιβάλλον στο οποίο δρουν. Από την άλλη πάλι, ο βασικός χαρακτήρας είναι φανερά επηρρεασμένος από τον κυνισμό και την cool σκληράδα των χαρακτήρων του Siegel, όπως και ο μικρός οικισμός μοιάζει σαν μια μικρογραφία των βρώμικων, διεφθαρμένων πόλεων που "μύριζαν" σήψη και παρακμή τις οποίες χρησιμοποιούσε ως σκηνικό ο γνωστός Αμερικανος σκηνοθέτης. Όμως ο Eastwood δεν φαίνεται απλά να αναπαράγει κώδικες από παλιότερες ταινίες των δυο σκηνοθετών, αλλά τους κάνει δικούς του και τους προεκτείνει. Η ανωνυμία και η αμφισημία του "ανθρωπου χωρίς όνομα" των ταινιών του Leone αποκτά έναν ακόμη πιο ισχυρό μεταφυσικό τόνο, κάνοντάς τον να μοιάζει με έναν άγγελο εκδίκησης που έρχεται για να φέρει την θεϊκή τιμωρία σε ένα σύνολο διεφθαρμένων χαρακτήρων. Επιπλέον ο κυνισμός που είχε ο Dirty Harry του Siegel φτάνει σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα, αφού ο βασικός χαρακτήρας δεν διστάζει να εκμεταλλευτεί απόλυτα τους φοβισμένους κατοίκους ή ακόμη να επιδωθεί σε πράξεις καθαρού μισογυνισμού. Αυτές τις επιρροές ο Eastwood τις υφαίνει χρησιμοποιώντας αρκετό μαύρο χιούμορ που μπορεί να παρεξηγηθεί εύκολα από τον θεατή, όπως για παράδειγμα η σκηνή του βιασμού του χαρακτήρα της Marianna Hill καθώς και οι μισογυνικές ατάκες που τον ακολουθούν. Ο τραχύς και σαρκαστικός τρόπος που προσεγγίζει την ιστορία ο Eastwood αποκτά μια ιδιαίτερη, διφορούμενη διάσταση καθώς ο χαρακτήρας του εγκαθιδρύει μια ανελέητη δικατορία αρωματισμένη με μπόλικο χιούμορ, εκμεταλλευόμενος τους φοβισμένους κατοίκους της πόλης. Οι προθέσεις του ανώνυμου άντρα παραμένουν κρυμμένες στο σκοτάδι και αποκαλύπονται σταδιακά με μικρές ενδείξεις που αφήνουν ορισμένα flash-back και οι αναδρομές στο παρελθόν, που παρουσιάζονται με τη μορφή εφιαλτικών ονείρων. Τελικά ο ανώνυμος άντρας θα αποτελέσει τον καταλύτη που θα ανατρέψει την εύθραυστη ισορροπία του οικισμού, θα αποκαλύψει κρυμμένα μυστικά, θα απογυμνώσει τις υποκριτικές σχέσεις μεταξύ των κατοίκων και, εν τέλει, θα τους στοιχειώσει με τις συνέπειες των παλιότερων αμαρτιών τους. Αυτή όμως την μεταφυσική διάσταση της ύπαρξης του βασικού χαρακτήρα, ο Eastwood καταφέρνει να την περιορίσει με τη χρήση μιας αμφιλεγόμενης ηθικής, που πέρα από τον βιασμό περιλαμβάνει αναίτιους φόνους, εκβιασμούς και απειλές, χειραγωγώντας τον θεατή, ώστε να μη μπορεί να προσδιορίσει το κίνητρο και την καταγωγή του ανώνυμου άντρα, κι επιπλέον πλέκοντας ένα σφιχτοδεμένο μυστήριο που ακόμη και η λύση που έρχεται στο τέλος είναι σχετικά διφορούμενη. H αντιηρωική διάσταση του ήρωα της ταινίας, ενός ανθρώπου βίαιου, αλλαζόνα που καταχράται την εξουσία που του προσφέρεται δεν αφήνει τον θεατή να ταυτιστεί πλήρως μαζί του, γεννόντας πολλά ερωτήματα, τα οποία φαίνεται να αποτελούν το σκελετό της ταινίας κι έχουν να κάνουν με τις έννοιες της ηθικής, της δικαιοσύνης και της εκδίκησης. Η σκηνοθετική ικανότητα του Eastwood φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει τους χαρακτήρες, οι οποίοι είναι πολύ καλά δομημένοι και κανείς δεν είναι περιττός στην εξέλιξη της ιστορίας. Ο βασικός χαρακτήρας ξεκινά από τον "άνθρωπο δίχως όνομα" του Leone, για να εξελιχθεί σε μια πιο πολύπλοκη και αμφιλεγόμενη μορφή, ενώ και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι σαφώς καθορισμένοι. Η όμορφη χρήση των φυσικών τοπίων και τα στυλιστικά στοιχεία των spaghetti western προσφέρουν μια εικαστική αρτιότητα στην ταινία, ενώ και οι ονειρικές ακολουθίες ενισχύουν το παιχνίδι μεταξύ της φυσικής και της μεταφυσικής διάστασης της ιστορίας. Οι θρησκευτικοί συμβολισμοί κάνουν συχνά την εμφάνισή τους κατά τη διάρκεια της ταινίας και το μαύρο χιούμορ δεν αφήνει τις πιο "ανήθικες" σκηνές να ξεφύγουν σε γραφικά επίπεδα. Η φωτογραφία της ταινίας είναι πολύ καλή και ειδικά η σκηνή της εισόδου του αγνώστου άντρα στην πόλη, όπως κι εκείνη που όλα τα κτίρια βάφονται κόκκινα, αποκτούν μια άγρια ομορφιά. Το High Plains Drifter, που εγώ προσωπικά το θεωρώ ανώτερο από το μεταγενέστερο Pale Rider, ήρθε για να αποδείξει ότι ένας αρκετά ταλαντούχος ηθοποιός έκρυβε τελικά μέσα του ένα ακόμη μεγαλύτερο ταλέντο στην σκηνοθεσία.
Trailer:
http://www.youtube.com/watch?v=i1almB9zxX4
http://www.imdb.com/title/tt0068699/
Ηθοποιοί: Clint Eastwood, Verna Bloom, Marianna Hill, Mitch Ryan, Ted Hartley, Billy Curtis, Geoffrey Lewis
Υπόθεση: Ένας περιέργος, ανώνυμος πιστολέρο φτάνει σε έναν μικρό οικισμό κι εκεί προσλαμβάνεται για να προστατέψει τους κατοίκους από την εκδικητική μανία τριών παρανόμων, τους οποίους οι κάτοικοι του οικισμού παρέδωσαν στον νόμο, που κατευθύνονται προς την μικρή πόλη.
Δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του γνωστού ηθοποιού, μετά το Play Misty for Me, το High Plains Drifter είναι φανερά επηρρεασμένο από δυο μεγάλους σκηνοθέτες με τους οποίους είχε συνεργαστεί ο Eastwood, τον Sergio Leone και τον Don Siegel. O Eastwood από τη μια μεριά χρησιμοποιεί το αόριστο μεταφυσικό τόνο και τον επιτηδευμένο αμοραλισμό των βασικών χαρακτήρων των spaghetti western του Leone, οι οποίοι λειτουργούν σαν μια τελική νέμεσις στο υποκριτικό, γεμάτο κρυμμένα μυστικά, περιβάλλον στο οποίο δρουν. Από την άλλη πάλι, ο βασικός χαρακτήρας είναι φανερά επηρρεασμένος από τον κυνισμό και την cool σκληράδα των χαρακτήρων του Siegel, όπως και ο μικρός οικισμός μοιάζει σαν μια μικρογραφία των βρώμικων, διεφθαρμένων πόλεων που "μύριζαν" σήψη και παρακμή τις οποίες χρησιμοποιούσε ως σκηνικό ο γνωστός Αμερικανος σκηνοθέτης. Όμως ο Eastwood δεν φαίνεται απλά να αναπαράγει κώδικες από παλιότερες ταινίες των δυο σκηνοθετών, αλλά τους κάνει δικούς του και τους προεκτείνει. Η ανωνυμία και η αμφισημία του "ανθρωπου χωρίς όνομα" των ταινιών του Leone αποκτά έναν ακόμη πιο ισχυρό μεταφυσικό τόνο, κάνοντάς τον να μοιάζει με έναν άγγελο εκδίκησης που έρχεται για να φέρει την θεϊκή τιμωρία σε ένα σύνολο διεφθαρμένων χαρακτήρων. Επιπλέον ο κυνισμός που είχε ο Dirty Harry του Siegel φτάνει σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα, αφού ο βασικός χαρακτήρας δεν διστάζει να εκμεταλλευτεί απόλυτα τους φοβισμένους κατοίκους ή ακόμη να επιδωθεί σε πράξεις καθαρού μισογυνισμού. Αυτές τις επιρροές ο Eastwood τις υφαίνει χρησιμοποιώντας αρκετό μαύρο χιούμορ που μπορεί να παρεξηγηθεί εύκολα από τον θεατή, όπως για παράδειγμα η σκηνή του βιασμού του χαρακτήρα της Marianna Hill καθώς και οι μισογυνικές ατάκες που τον ακολουθούν. Ο τραχύς και σαρκαστικός τρόπος που προσεγγίζει την ιστορία ο Eastwood αποκτά μια ιδιαίτερη, διφορούμενη διάσταση καθώς ο χαρακτήρας του εγκαθιδρύει μια ανελέητη δικατορία αρωματισμένη με μπόλικο χιούμορ, εκμεταλλευόμενος τους φοβισμένους κατοίκους της πόλης. Οι προθέσεις του ανώνυμου άντρα παραμένουν κρυμμένες στο σκοτάδι και αποκαλύπονται σταδιακά με μικρές ενδείξεις που αφήνουν ορισμένα flash-back και οι αναδρομές στο παρελθόν, που παρουσιάζονται με τη μορφή εφιαλτικών ονείρων. Τελικά ο ανώνυμος άντρας θα αποτελέσει τον καταλύτη που θα ανατρέψει την εύθραυστη ισορροπία του οικισμού, θα αποκαλύψει κρυμμένα μυστικά, θα απογυμνώσει τις υποκριτικές σχέσεις μεταξύ των κατοίκων και, εν τέλει, θα τους στοιχειώσει με τις συνέπειες των παλιότερων αμαρτιών τους. Αυτή όμως την μεταφυσική διάσταση της ύπαρξης του βασικού χαρακτήρα, ο Eastwood καταφέρνει να την περιορίσει με τη χρήση μιας αμφιλεγόμενης ηθικής, που πέρα από τον βιασμό περιλαμβάνει αναίτιους φόνους, εκβιασμούς και απειλές, χειραγωγώντας τον θεατή, ώστε να μη μπορεί να προσδιορίσει το κίνητρο και την καταγωγή του ανώνυμου άντρα, κι επιπλέον πλέκοντας ένα σφιχτοδεμένο μυστήριο που ακόμη και η λύση που έρχεται στο τέλος είναι σχετικά διφορούμενη. H αντιηρωική διάσταση του ήρωα της ταινίας, ενός ανθρώπου βίαιου, αλλαζόνα που καταχράται την εξουσία που του προσφέρεται δεν αφήνει τον θεατή να ταυτιστεί πλήρως μαζί του, γεννόντας πολλά ερωτήματα, τα οποία φαίνεται να αποτελούν το σκελετό της ταινίας κι έχουν να κάνουν με τις έννοιες της ηθικής, της δικαιοσύνης και της εκδίκησης. Η σκηνοθετική ικανότητα του Eastwood φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει τους χαρακτήρες, οι οποίοι είναι πολύ καλά δομημένοι και κανείς δεν είναι περιττός στην εξέλιξη της ιστορίας. Ο βασικός χαρακτήρας ξεκινά από τον "άνθρωπο δίχως όνομα" του Leone, για να εξελιχθεί σε μια πιο πολύπλοκη και αμφιλεγόμενη μορφή, ενώ και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι σαφώς καθορισμένοι. Η όμορφη χρήση των φυσικών τοπίων και τα στυλιστικά στοιχεία των spaghetti western προσφέρουν μια εικαστική αρτιότητα στην ταινία, ενώ και οι ονειρικές ακολουθίες ενισχύουν το παιχνίδι μεταξύ της φυσικής και της μεταφυσικής διάστασης της ιστορίας. Οι θρησκευτικοί συμβολισμοί κάνουν συχνά την εμφάνισή τους κατά τη διάρκεια της ταινίας και το μαύρο χιούμορ δεν αφήνει τις πιο "ανήθικες" σκηνές να ξεφύγουν σε γραφικά επίπεδα. Η φωτογραφία της ταινίας είναι πολύ καλή και ειδικά η σκηνή της εισόδου του αγνώστου άντρα στην πόλη, όπως κι εκείνη που όλα τα κτίρια βάφονται κόκκινα, αποκτούν μια άγρια ομορφιά. Το High Plains Drifter, που εγώ προσωπικά το θεωρώ ανώτερο από το μεταγενέστερο Pale Rider, ήρθε για να αποδείξει ότι ένας αρκετά ταλαντούχος ηθοποιός έκρυβε τελικά μέσα του ένα ακόμη μεγαλύτερο ταλέντο στην σκηνοθεσία.
Trailer:
http://www.youtube.com/watch?v=i1almB9zxX4
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
