Interlude (1968)

Fulci

RetroMaNiaC
Joined
18 Μάρ 2018
Μηνύματα
553
Αντιδράσεις
902
Το "Interlude" είναι μια ρομαντική,αισθηματική ταινία που δεν ξεφεύγει από τις γνωστές "γλυκανάλατες παγίδες".
Η υπόθεση της ταινίας, είναι ο έρωτας ενός παντρεμένου διάσημου διευθυντή ορχήστρας με μια νεότερη γυναίκα.

Την ταινία την είδα πριν 1,5 μήνα περίπου.Και αυτό επειδή, ψάχνοντας να "ανεβάσω" ένα τραγούδι σε ένα άλλο thread,ανακάλυψα πως το τραγούδι ήταν διασκευή από το soundtrack της συγκεκριμένης ταινίας.Για την οποία δεν είχα ιδέα. Την βρήκα στο youtube,την είδα και ήθελα να γράψω γι'αυτήν.
Λίγη καλοπροαίρετη κριτική,μιας και μόνο μία φορά την έχω δει και αυτή χωρίς υπότιτλους.

Η ταινία αρχίζει με το υπέροχο τραγούδι στους τίτλους αρχής. Είναι αγγλική παραγωγή.Από το πρώτο πεντάλεπτο,από τους διαλόγους των δύο πρωταγωνιστών, μας δημιουργείται η εντύπωση ότι θα παρακολουθήσουμε μια "σοβαρή" αισθηματική ταινία,χωρίς τις γλυκανάλατες υπερβολές που χαρακτηρίζουν αυτές τις ταινίες. Από την αρχή κιόλας,ξέρουμε πως έχει εξελιχθεί το love story που θα δούμε,όχι όμως και την τελική του κατάληξη.Και αυτό γιατί η ταινία είναι ένα φλας μπακ και θα μας ξαναγυρίσει στο παρόν προς το τέλος της ταινίας.
Έχουμε λοιπόν ένα καταξιωμένο μαέστρο,παντρεμένο με μια όμορφη και γλυκιά γυναίκα και πατέρα δυο παιδιών, αλλά λίγο "μπερμπάντη". Μια συνέντευξη που θα δώσει σε μια νεαρή δημοσιογράφο,θα γίνει η αιτία να κλονιστούν οι ισορροπίες,μιας και η σχέση που θα δημιουργήσει με την δημοσιογράφο δεν θα είναι ίδια με τις επιφανειακές σχέσεις που έκανε,αλλά θα εξελιχθεί σε κάτι πιο "βαθύ" και έναν δυνατό έρωτα.

Εδώ έχω τις πρώτες μου ενστάσεις. Δεν μπόρεσα ποτέ να δικαιολογήσω αυτό το μεγάλο έρωτα με τη νεαρή. Το πως προέκυψε δηλαδή. Ενώ την έχει δει, μια-δυο φορές,της έχει μιλήσει,χωρίς να μας δείχνει πως "του τη βάρεσε κατακέφαλα", ξαφνικά είναι τρελά ερωτευμένος. Εντάξει, συγκρατημένα,αλλά τρελά ερωτευμένος!Το ίδιο και η δημοσιογράφος. Ενώ τον βλέπει,τον γνωρίζει, δεν μας δείχνει ότι τον ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα. Πιο πολύ η ιστορία τους ξεκινάει και μας δείχνει πως θα είναι άλλη μια επιφανειακή σχέση του καλλιτέχνη. Αυτό φαίνεται και μοιάζει σαν μια πιο φυσιολογική εξέλιξη της ιστορίας. Και ξαφνικά,βλέπουμε ένα μεγάλο έρωτα μεταξύ τους.
Και εκεί αρχίζουν οι "υπερβολές", οι υπερβολές των ερωτευμένων,τα γλυκανάλατα λόγια,τα πολλά κλάματα της δημοσιογράφου,που αρχίζουν και "χαλάν" την σοβαρότητα της ταινίας.

Ο ηθοποιός που παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο (Oscar Werner) είναι καλός,έχει μια ιδιαίτερη χαρακτηριστική φωνή, και αρκετές φορές με τις όψεις του προσώπου του, μου θύμισε τον δικό μας Αντρέα Ντούζο! Ένας ξανθός Αντρέας Ντούζος!
Η νεαρή δημοσιογράφος (Barbara Ferris), δεν πείθει με το υποκριτικό της ταλέντο. Δεν είναι καλή,δεν ξέρω τι εξέλιξη είχε σαν ηθοποιός,αλλά εδώ είναι μετριότατη.
Αυτή που κλέβει την παράσταση για μένα,είναι η γυναίκα του μαέστρου (Virginia Maskell). Αν και είναι δεύτερος ρόλος, έχουμε μια εκπληκτική ερμηνεία από τη Βιρτζίνια. Ήταν η τελευταία της ταινία,αυτοκτόνησε λίγους μήνες πριν βγει στους κινηματογράφους σε ηλικία 31 χρονών.
Μικρό πέρασμα κάνει και ο John Cleese των Monty Python, ο οποίος έκανε το κινηματογραφικό ντεμπούτο του.
Παίζει και ο Ντόναλντ Σάντερλαντ, είναι ο φίλος του αντρόγυνου, κάτι σαν τον Τζιβιλίκα στο "Ψυχή και σάρκα",αλλά λίγο σε πιο "πέφτουλα" χαρακτήρα.

Εκτός από την ερμηνεία της Βιρτζίνια,τον καλούτσικο Werner,μία πρωτότυπη σκηνή της συνάντησης των τριών, την εκπληκτική μουσική του Ζορζ Ντελερί,δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι άλλο να θυμάται κανείς. Είναι από αυτές τις ταινίες που η μουσική ξεπερνάει την ίδια τη ταινία.
Η ταινία είναι ριμέικ του "When tomorrow comes (1939)" και του "Interlude (1957)".

Δεν είναι η καλύτερη ρομαντική ταινία. Ούτε φυσικά από τις χειρότερες.Αξίζει όμως να τη δει κάποιος μία φορά.Αρκεί να του αρέσει αυτή κατηγορία ταινιών.

Το τραγούδι από το soundtrack της ταινίας:

 
Πίσω
Μπλουζα